Έχω την φίλη μου την Ελευθερία, ξεχωριστή μανούλα αγγέλου, και με ρωτάει συχνά πυκνά : "Πως δεν θυμώνεις; Πως δεν Του θυμώνεις; Τόσα σου πήρε".
Ναι, είναι αλήθεια. Μου πήρε πολλά και πολύτιμα. Μου έδωσε όμως άλλα. Πολλά και πολύτιμα. Πως να μην το εκτιμήσω; Πως να μην λέω "Δόξα τον Θεό";
Αν θύμωσα; Ναι είχα θυμώσει. Πολλά χρόνια πριν. Στο κοριτσάκι μου. Αν ακόμα θυμώνω; Ναι. Μα δεν μου φταίει πια ο Θεός. Αντίθετα, Αυτός ήταν που με έσωσε από την τρέλα. Αντανακλώ πια τον θυμό μου αλλού. Στις ημερομηνίες των χαμών τους. Στα άτομα που δεν τιμούν την μνήμη τους. Σε όσους δεν αναγνωρίζουν την απώλεια μας γιατί "Υπάρχουν και χειρότερα" . Στην μιζέρια και στην γκρίνια από μανούλες που τους έχουν έρθει όλα εύκολα. Στην μιζέρια και στην γκρίνια γενικότερα. Στους ανθρώπους που εξακολουθούν να ορίζουν την ζωή τους τα δήθεν και τα ασήμαντα. Θυμώνω, πολύ. Κάποιες φορές θυμώνω τόσο που μπορεί για ώρες να μουρμουράω θυμωμένη στον εαυτό μου όλα αυτά που σπάνια τολμώ να πω πραγματικά. Και δεν το τολμώ γιατί είναι τόσος ο θυμός που θα μου στοιχίσει σε σχέσεις. Και αν έχω ήδη χάσει πολλές.... Γιατί ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν θα καταλάβει ότι όλος αυτός ο θυμός είναι στην πραγματικότητα θλίψη. Θλίψη χωρίς τέλος.
Πέρασαν πλέον εννέα ολόκληρα χρόνια που μια Τρίτη 15 του μηνός ενός Φλεβάρη γεννήθηκε ένα υπέροχα όμορφο αγόρι. Μου έχουν πει πως κατά την μεταφορά του στην ΜΕΝΝ μέσα στην θερμοκοιτίδα κουνούσε τόσο πολύ τα ποδαράκια του που κανείς δεν φανταζόταν την συνέχεια. Πολλές φορές προσπαθώ να δω αυτή την εικόνα. Προσπαθώ να καθρεφτίσω στα μάτια μου το όμορφο αυτό αγόρι που κουνούσε ζωηρά τα ποδαράκια του, όταν εγώ το είδα μόνο παγωμένο και ακίνητο σε μια φωτογραφία. Μα μόνο να το φανταστώ μπορώ και μετά μπαίνω στην διαδικασία να φανταστώ και άλλα που για καλό δεν είναι. Και μετά θυμώνω με τους γιατρούς και όλους τους υπεύθυνους που δεν ξέρουν πως να στηρίξουν σωστά μια μητέρα που χάνει το μωρό της. Θυμώνω με την αδελφή μου που ενώ ήξερε τι έπρεπε να γίνει δεν προσπάθησε περισσότερο. Και μετά θυμώνω με μένα. Που στην τελική, όταν τον είχα μπροστά μου στην ταφή, δεν άνοιξα το κουτάκι του να τον αγγίξω, να του δώσω ένα φιλί. Τι μου φταίνε όλοι οι άλλοι; Τι νόημα έχει όλο αυτό; Κανένα. Ο θυμός τελικά ξεφουσκώνει, ξεσπάει σε δάκρυα και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο που δεν είναι άλλο από την θλίψη.
Ναι. Μπορεί να υπάρξει θλίψη χωρίς τέλος παρέα με την γνήσια ευτυχία που μου προσφέρει το θαύμα αυτό που κρατάω στην αγκαλιά μου. Το τονίζω για να προλάβω τα σχόλια που το μόνο που θα κάνουν θα είναι να πυροδοτήσουν τον θυμό αυτό που θρέφεται από την θλίψη. Ναι. Κλαίω ακόμα για το μωρό που δεν ποτέ δεν κράτησα στην αγκαλιά μου και ας έχουν περάσει 9 χρόνια. Ναι. Σε ανύποπτες στιγμές καθ'όλη την διάρκεια του χρόνου. Ναι. Πονάω βαθιά που ο Δημήτρης Γεράσιμος μπορεί να νιώσει τα αδέλφια του μόνο στα όνειρα του. Δοξάζω όμως τον Θεό που τα αναγνωρίζει και που είναι περήφανος που η μαμά του αγαπάει τόσο πολύ τα αδέλφια του και ας μην είναι κοντά μας.
Μα τι να λέμε; Η αλήθεια είναι μια και πονάει. Μου λείπει το μωρό μου. Μου λείπει οικτρά.
Ναι, είναι αλήθεια. Μου πήρε πολλά και πολύτιμα. Μου έδωσε όμως άλλα. Πολλά και πολύτιμα. Πως να μην το εκτιμήσω; Πως να μην λέω "Δόξα τον Θεό";
Αν θύμωσα; Ναι είχα θυμώσει. Πολλά χρόνια πριν. Στο κοριτσάκι μου. Αν ακόμα θυμώνω; Ναι. Μα δεν μου φταίει πια ο Θεός. Αντίθετα, Αυτός ήταν που με έσωσε από την τρέλα. Αντανακλώ πια τον θυμό μου αλλού. Στις ημερομηνίες των χαμών τους. Στα άτομα που δεν τιμούν την μνήμη τους. Σε όσους δεν αναγνωρίζουν την απώλεια μας γιατί "Υπάρχουν και χειρότερα" . Στην μιζέρια και στην γκρίνια από μανούλες που τους έχουν έρθει όλα εύκολα. Στην μιζέρια και στην γκρίνια γενικότερα. Στους ανθρώπους που εξακολουθούν να ορίζουν την ζωή τους τα δήθεν και τα ασήμαντα. Θυμώνω, πολύ. Κάποιες φορές θυμώνω τόσο που μπορεί για ώρες να μουρμουράω θυμωμένη στον εαυτό μου όλα αυτά που σπάνια τολμώ να πω πραγματικά. Και δεν το τολμώ γιατί είναι τόσος ο θυμός που θα μου στοιχίσει σε σχέσεις. Και αν έχω ήδη χάσει πολλές.... Γιατί ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν θα καταλάβει ότι όλος αυτός ο θυμός είναι στην πραγματικότητα θλίψη. Θλίψη χωρίς τέλος.
Πέρασαν πλέον εννέα ολόκληρα χρόνια που μια Τρίτη 15 του μηνός ενός Φλεβάρη γεννήθηκε ένα υπέροχα όμορφο αγόρι. Μου έχουν πει πως κατά την μεταφορά του στην ΜΕΝΝ μέσα στην θερμοκοιτίδα κουνούσε τόσο πολύ τα ποδαράκια του που κανείς δεν φανταζόταν την συνέχεια. Πολλές φορές προσπαθώ να δω αυτή την εικόνα. Προσπαθώ να καθρεφτίσω στα μάτια μου το όμορφο αυτό αγόρι που κουνούσε ζωηρά τα ποδαράκια του, όταν εγώ το είδα μόνο παγωμένο και ακίνητο σε μια φωτογραφία. Μα μόνο να το φανταστώ μπορώ και μετά μπαίνω στην διαδικασία να φανταστώ και άλλα που για καλό δεν είναι. Και μετά θυμώνω με τους γιατρούς και όλους τους υπεύθυνους που δεν ξέρουν πως να στηρίξουν σωστά μια μητέρα που χάνει το μωρό της. Θυμώνω με την αδελφή μου που ενώ ήξερε τι έπρεπε να γίνει δεν προσπάθησε περισσότερο. Και μετά θυμώνω με μένα. Που στην τελική, όταν τον είχα μπροστά μου στην ταφή, δεν άνοιξα το κουτάκι του να τον αγγίξω, να του δώσω ένα φιλί. Τι μου φταίνε όλοι οι άλλοι; Τι νόημα έχει όλο αυτό; Κανένα. Ο θυμός τελικά ξεφουσκώνει, ξεσπάει σε δάκρυα και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο που δεν είναι άλλο από την θλίψη.
Ναι. Μπορεί να υπάρξει θλίψη χωρίς τέλος παρέα με την γνήσια ευτυχία που μου προσφέρει το θαύμα αυτό που κρατάω στην αγκαλιά μου. Το τονίζω για να προλάβω τα σχόλια που το μόνο που θα κάνουν θα είναι να πυροδοτήσουν τον θυμό αυτό που θρέφεται από την θλίψη. Ναι. Κλαίω ακόμα για το μωρό που δεν ποτέ δεν κράτησα στην αγκαλιά μου και ας έχουν περάσει 9 χρόνια. Ναι. Σε ανύποπτες στιγμές καθ'όλη την διάρκεια του χρόνου. Ναι. Πονάω βαθιά που ο Δημήτρης Γεράσιμος μπορεί να νιώσει τα αδέλφια του μόνο στα όνειρα του. Δοξάζω όμως τον Θεό που τα αναγνωρίζει και που είναι περήφανος που η μαμά του αγαπάει τόσο πολύ τα αδέλφια του και ας μην είναι κοντά μας.
Μα τι να λέμε; Η αλήθεια είναι μια και πονάει. Μου λείπει το μωρό μου. Μου λείπει οικτρά.
Nα είσαι γερή να τον θυμάσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή