Το Κιτσάκι μου.

 

Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από τον υπολογιστή με το κινητό. Διαλέγω μερικές ακόμα φωτογραφίες από τον γάμο μας και τον γάμο της Αφροδίτης για να εκτυπώσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ολοκληρώσω τη διαδικασία διότι με διαλύει. Εξού και η "κακή" αυτή φωτογραφία. Όμως δεν ξέρετε πόσο αντιπροσωπευτική είναι της Αφροδίτης. 

Στο συγκεκριμένο κλικ χαζεύει το βιβλίο της "φιλίας" που της είχαμε φτιάξει πριν παντρευτεί. Ζήτησα από κάθε φίλη της να φέρει την αγαπημένη τους φωτογραφία μαζί με την Αφροδίτη και να έχει γράψει και ένα κείμενο/ ευχή για την ίδια. Έτσι υπήρχε στην ουσία έτοιμο ένα όμορφο και τόσο προσωπικό τετράδιο ευχών/ τρενάκι αναμνήσεων για την ίδια να το κρατήσει. 

Η φιλία για την Αφροδίτη ήταν κάτι ιερό και πολύτιμο. Όσοι έχουμε την τιμή να έχουμε υπάρξει και να υπάρχουμε ακόμα (ναι ακόμα) ως φίλες της το γνωρίζουμε ΠΟΛΥ καλά. Και σε αυτό το κλικ, εγώ αυτό βλέπω... Διότι εκείνη τη στιγμή η Αφροδίτη είχε αφήσει στην άκρη τους χορούς και τα σφηνάκια, τα γέλια και τα πειράγματα και είχε απορροφηθεί πλήρως και για ώρα στην αγάπη της για μας. Στην ευγνωμοσύνη που ένιωθε για μας. 

Προς το τέλος - πού να ξέραμε ότι ερχόταν αυτό το ρημαδοτέλος- και ενώ υπέφερε το Κιτσάκι μου, υπέφερε τόσο πολύ και είχε κουραστεί τόσο πολύ, μου είχε πει με το γλυκό χαμόγελο που την διέκρινε, (που τη διακρίνει) πάντα: "Τι παραπάνω να ζητήσω όταν έχω τέτοιες φίλες;;" 

Τέτοιο πλάσμα ήταν το Κιτσάκι μου. Η κολλητή μου, η κουμπάρα μου, το φιλαράκι μου, η αδελφή μου από άλλη μάνα. (Α, ρε Ντόρις). 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Και μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο. Γιατί από ΟΛΑ τα γενέθλια της, ΕΛΆΧΙΣΤΑ δεν είχαμε γιορτάσει μαζί. Ακόμα και όταν έχασε τον μπαμπά της και δεν ήθελε να τα γιορτάσει, εγώ τις έφτιαξα μια μικρή τούρτα Μίνιον, έγραψα πάνω "Και αν όλα πάνε στραβά, μην ξεχνάς να χαμογελάς έστω και στραβά " και περάσαμε τη μέρα μαζί. Ακόμα και όταν νοσηλεύτηκα εκτάκτως στο δεύτερο μωρό μου, και παρότι όλα έδειχναν ότι θα μείνω εκεί καιρό όπως και έγινε, η Αφροδίτη ακύρωσε το πάρτι της για να είναι μαζί μου στην κλινική. Ακόμα και όταν μετακόμισε σε άλλη πόλη, ερχόταν έστω και αυθημερόν για να γιορτάσει με όλες τις φίλες της στην οικογενειακή μας επιχείρηση γιατί ήθελε πάντα να με στηρίζει με όλους τους τρόπους. 

Τέτοιο πλάσμα ήταν η Αφροδίτη.

Ο πόνος από την απώλεια της είναι ακόμα πολύ νωπός. Υπάρχει ακόμα πολύς θυμός, πολλά αναπάντητα ερωτήματα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα απαντηθούν - και  καίνε όλα σαν φωτιά. Όμως σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να κυριαρχήσουν αυτά. Θέλω να κυριαρχήσει η αίσθηση που ήταν το Κιτσάκι μου. Και το Κιτσάκι μου, (ΜΑΣ) ήταν πάντα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγκαλιά και ΑΦΘΟΝΗ αγάπη και νοιάξιμο για ΟΛΟΥΣ. Φαντάσου να ήσουν και στον κύκλο αυτό που θεωρούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Μα η Αφροδίτη θα μείνει για πάντα 44. Και δεν ξέρω πώς θα περάσει η αυριανή ημέρα, έχει στείλει ήδη ένα μικρό σημάδι. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα ήθελε να κάνουμε. Προσπαθώ να καταλάγιασω λίγο τον πόνο, τον θυμό, τα γιατί και να ανοίξω την καρδιά μου στο τι έχει να μου πει... 

Στο μεταξύ μένω στην αίσθηση της και στο βλέμμα της αλλά και στα λόγια της την τελευταία φορά που την είδα. Αφροδίτη, εγώ επιμένω: 

ΕΓΩ σε αγαπώ. ΕΣΥ να προσέχεις.