Πάει και αυτό. Ένας χρόνος το νηπιαγωγείο και έξι το δημοτικό. Ένα μόνο βλεφάρισμα.
Θυμάμαι στα πρώτα και "άγουρα " διαβάσματα της πρώτης δημοτικού, είχα γυρίσει και είχα πει του Παναγιώτη: "Δεν κάνει δουλειά ο καφές. Βάλε ένα ποτάκι γιατί θα αποτρελαθώ". Μέχρι που μαζί με το παιδί μου, με δίδαξαν και εμένα οι δασκάλες πως να μην είμαι από "πάνω" του αλλά κάπου εκεί διακριτικά γύρω του. Και έτσι, δεν χρειάστηκε να καταλήξω αλκοολική! 😉🤪
Θυμάμαι κάθε κρυφοκοίταγμα μέσα από τα κάγκελα, κάθε καρδιοχτύπι την πρώτη μέρα του Αγιασμού, κάθε συναίσθημα υπερηφάνειας σε κάθε γιορτή και σε κάθε συνάντηση με τις δασκάλες. Υπερηφάνεια, όχι για τις αποδόσεις του παιδιού, όχι. (Που ένιωθα). Αλλά για το πως στεκόταν το παιδί μου ως προσωπικότητα κατά την διάρκεια όλων αυτών, πως εκτιμούσαν όλοι τον χαρακτήρα του και πόση αγάπη και ενότητα ένιωθα.
Τα παιδιά μας, πέρασαν από πανδημίες, καραντίνες, ασύγχρονες διδασκαλίες και μαθήματα μέσω διαδικτύου. Τα παιδιά μας, ενώ ξεκίνησαν ενωμένα και τα 25, για δύο χρόνια χωρίστηκαν. Και ενώ οι γονείς ίσως χαρήκαμε τότε με την ελπίδα να "αποδίδουν" καλύτερα εφόσον ήταν λιγότερα ανά τμήμα, αυτά καθόλου δεν χάρηκαν... Και φτάσαμε στην έκτη πλέον δημοτικού και στο αναμνηστικό βίντεο, όπου στην ερώτηση "Ποιά είναι η καλύτερη σου ανάμνηση από το δημοτικό", η πλειοψηφία να απαντά: "Όταν ενωθήκαμε ξανά στην Τετάρτη Δημοτικού"... 🥹☺️
Και κατάλαβα.
Κατάλαβα ακόμα μια φορά ΠΟΣΟ (πιο) σημαντική είναι η δυναμική μιας τάξης από οτιδήποτε άλλο. Πόσο σημαντικό είναι εκπαιδευτικός και γονιός να είναι ΕΝΑ. Να υπάρχει συνεργασία και αλληλοσεβασμός. Συνεπής επικοινωνία. Και φυσικά ΠΟΣΟ σημαντικό έργο μπορεί να προσφέρει ένας ΚΑΛΟΣ παιδαγωγός στην εξέλιξη των παιδιών μας. (Και το αντίστροφο βέβαια. Εμείς δόξα τον Θεό, υπήρξαμε ΠΟΛΥ τυχεροί).
Σε εκείνη λοιπόν, την πρώτη ανάρτηση του νηπιαγωγείου, είχα ευχηθεί να ήμουν ένα τετραγωνάκι από το κουτσό στο προαύλιο του σχολείου ώστε να κλέβω στιγμές από αυτή την καινούργια καθημερινότητα του παιδιού μου. Μου πήρε εφτά χρόνια, 26 υπέροχα παιδιά και πέντε υπέροχες δασκάλες ώστε να καταλάβω πως δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός. Οι στιγμές αυτές είναι αποκλειστικά δικές τους, κανένας δεν πρέπει να τις "κλέψει" και πως είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές μακρυά από το σπίτι που διαμορφώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητας που τόσο πολύ θαυμάζω τώρα.
Του ζήτησα λοιπόν να βγάλουμε την ίδια φωτογραφία στο σαλιγκάρι του νηπιαγωγείου. Για αυτήν ακριβώς την ανάρτηση. Και μου είπε: υπάρχει ένα σαλιγκάρι και στο δημοτικό. ΕΚΕΙ να την βγάλουμε. Και είχε, ακόμα μια φορά, δίκιο ο μικρός μου σοφός. Αυτή την φορά δεν ήμουν ακριβώς από πάνω. Όχι. Ήμουν κάπου εκεί γύρω. Σε απόσταση. Όπως πρέπει και όπως μου έμαθαν.
Με κουτσό λοιπόν στο ένα πόδι καλοσωρίσαμε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση μας. Με κουτσό στο ένα πόδι την αποχαιρετούμε. Γιατί το παν στη ζωή είναι η ισορροπία. Ισορροπία ανάμεσα σε όλα τα συναισθήματα, στο πρέπει και στο θέλω, στις φουρτούνες και στις νηνεμίες.
Δεν νομίζω να βρούμε αντίστοιχο κουτσό στο γυμνάσιο μας. Αποφασίζουμε όμως να το αγαπήσουμε από τώρα κιόλας. (Γιατί η θετική αύρα δίνει θετικό στίγμα εξαρχής). Και ανυπομονούμε να δούμε τι έχει αυτό να μας διδάξει....
