Έχεις ήδη "ξεχρεώσει" μαιμουδάκι...

Ακούω μανούλες πιο "παλιές", μανούλες με παιδιά στην εφηβεία, με παιδιά ενήλικα, ακόμα και με παιδιά που έχουν τώρα τα δικά τους παιδιά να παραπονιούνται για αυτά, πως δεν ενδιαφέρονται για αυτούς, δεν εκδηλώνουν αγάπη, δεν τους δίνουν το χρόνο που οι ίδιοι επιθυμούν. 

Ναι, το όνειρο κάθε γονιού είναι να περνάει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με το παιδί του, να νιώσει να παίρνει την αγάπη που αυτός δίνει, να είναι μεγάλο μέρος της ζωής του, να συνεχίσει ουσιαστικά να ζει αυτά τα πρώτα μοναδικά χρόνια που ζούμε με τα παιδάκια μας από τη στιγμή που τα κρατάμε στην αγκαλιά μας μέχρι και τη στιγμή που ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και έχουν ανάγκη όλο και περισσότερη ανεξαρτησία. 

Είμαι αρκετά φρέσκια μανούλα- έχω ένα αγοράκι 9 μηνών- και είμαι φυσικά στη φάση της απόλυτης μαγείας. Της μοναδικής αυτής εποχής που είμαι το κέντρο του κόσμου για το μωρό μου, όπως είναι και αυτό για μένα. Νιώθω τόση πολύ αγάπη από αυτό το πλασματάκι, (το οποίο καλά- καλά δεν γνωρίζει τι είναι αγάπη, απλά υποθέτω το βιώνει απόλυτα και ενστικτωδώς),  που πάντα μα πάντα σκέφτομαι πως ήδη από τώρα έχει "ξεχρεώσει". Έχει "ξεχρεώσει"  διότι μου δίνει τόση αγάπη και τόση ευτυχία  που με "θωρακίζει" ήδη για τα ¨δύσκολα" χρόνια της ανεξαρτησίας που έπονται.  Έτσι νιώθω. Και φαντάσου- δεν έχω ζήσει ακόμα τα καλύτερα. Να με πει "μαμά" και να το καταλαβαίνει, να με αγκαλιάσει οικειοθελώς, να μου μιλάει και να μου λέει ότι μπορώ και δεν μπορώ να φανταστώ. Το σκέφτομαι καιρό τώρα και ήθελα να το γράψω για να μην το ξεχάσω. Να μην ξεχάσω αυτά τα γεμάτα και ξέχειλα από ευτυχία και αγάπη χρόνια. Να μην του χρεώσω ευθύνες και ενοχές. 

Αυτό μόνο.  Σε αγαπάω μωρό μου και ξέρω το γιατί. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και εσύ και ας μην ξέρω ακόμα το γιατί. Και ας μην μάθω ποτέ το γιατί.... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς