Για αυτή την αόρατη κλωστή που μας ενώνει... (για μας που μάθαμε να κλαίμε, πριν μάθουμε να χαμογελάμε...)

Σχεδόν δύο χρόνια τώρα διατηρώ αυτό το μπλογκοσπιτάκι... Σχεδόν δύο χρόνια τώρα λαμβάνω μηνύματα από μανούλες αγγέλων που αναζητούν έναν ώμο να κλάψουν, έναν λόγο παρηγοριάς... μα πιο πολύ να νιώσουν πως κάποιος τους καταλαβαίνει πραγματικά εφόσον έχει ζήσει προσωπικά την απώλεια, κάποιος που μπορεί να τους αποκαταστήσει την ελπίδα, την πίστη, να δώσει λίγο βάλσαμο στην πληγωμένη τους ψυχή. 

Θα είμαι ειλικρινής. Από το πρώτο μήνυμα που έλαβα, μέχρι και το τελευταίο, κάθε μα κάθε φορά νιώθω να μαυρίζει η ψυχή μου. Για λίγα λεπτά, μέχρι να διαβάσω την κάθε λέξη, σχεδόν νιώθω την καρδιά μου και την αναπνοή μου να σταματούν. Διότι κάθε, μα κάθε φορά, σκέφτομαι "Γιατί Θεέ μου, γιατί τόσος πόνος για μια ακόμη μανούλα;". Διότι κάθε μα κάθε φορά, ξαναζώ από την αρχή τις δικές μου απώλειες. Δεν ήταν εύκολο. 

Κάθε μανούλα είναι διαφορετική. Κάθε ιστορία απώλειας είναι διαφορετική. Κάθε αντιμετώπιση της από τις ίδιες και το περιβάλλον τους είναι διαφορετική. Όλες όμως έχουμε κάτι κοινό. Τον αφόρητο πόνο. Την άδεια αγκαλιά. Το γκρέμισμα των ονείρων μας. Την αμήχανη συμπεριφορά του κοινωνικού περίγυρου. Την απαράδεκτη συμπεριφορά όσων σχετίζονται επαγγελματικά με τέτοιου είδους περιστατικά. (γιατροί, νοσοκόμες, γραφεία τελετών, ληξιαρχείο, καταστήματα με είδη βρεφικών ειδών). 

Όλες έχουμε ένα κοινό δρόμο να διανύσουμε. Αυτόν του πένθους που δεν αναγνωρίζεται ως πένθος, του θυμού, της αμφισβήτησης και εν τέλει της αποδοχής. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τον νέο μας εαυτό και πορευόμαστε πλέον με αυτόν. Πάντα με ένα κομμάτι μας να λείπει, πάντα με μια αμφιβολία πως θα ήταν αν, πάντα με μια κρυφή προσευχή τα βράδια... 

Φέτος το καλοκαίρι όμως, είχα επικοινωνία σχεδόν ταυτόχρονα με τέσσερις μανούλες αγγέλων... Όλες "φρέσκες". Μια εξ αυτών την γνώριζα και προσωπικά- όχι σε φιλικό επίπεδο- μα σε αρκετό για να νοιαστώ και να με επηρεάσει λίγο περισσότερο... Μάλιστα το γλυκό αυτό "λουλουδένιο" μου κορίτσι ήταν μια πρόκληση για μένα αφού βρισκόταν πολύ έντονα στο στάδιο του θυμού- ένα στάδιο που για να είμαι ειλικρινής δεν πέρασα σε καμία από τις δυο μου απώλειες... Δεν ξέρω γιατί- μην με ρωτήσετε. Το άλλο μου δε κορίτσι ήταν τόσο εκφραστικό στα προσωπικά mail που μου έστελνε, τόσο ευαίσθητη και με τόση θέληση να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πρόκληση της ζωής της που έπρεπε- απλά έπρεπε- να κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω.  Οι άλλες δυο μανούλες... τι να πω; Τόση δύναμη ψυχής που σχεδόν "ζήλεψα" για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τον δικό τους Γολγοθά...

Με αυτά τα τέσσερα κορίτσια πρωταρχικά στο μυαλό μου και με όλες τις υπόλοιπες μανούλες αγγέλων που γνώριζα ήδη, μπήκα στην διαδικασία να φτιάξω μια ομάδα αποκλειστικά για εμάς. Μια ομάδα στην οποία να μπορούμε να μοιραζόμαστε κάθε ώρα και στιγμή τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, τις φοβίες μας αλλά και τις αναμνήσεις μας από τα αγγελούδια μας. Ήθελα αυτή η ομάδα να είναι κλειστή και να αντιμετωπίζονται όλες οι καταθέσεις ψυχής με τον σεβασμό που οφείλει κανείς να αντιμετωπίζει κάθε κατάθεση ψυχής- πόσο μάλλον όταν αυτή έχει να κάνει με ένα γονιό που έχασε το παιδί του. 

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν ήταν εύκολο. Τις πρώτες δυο εβδομάδες έχασα τον ύπνο μου, (κυριολεκτικά), σκεπτόμενη όλες τις ιστορίες, όλα τα συναισθήματα, όλες τις απαντήσεις- δικές μου αλλά και από τα μέλη- ώστε να είμαι σίγουρη πως ήταν οι σωστές, πως καμία μανούλα δεν θα πληγωθεί περισσότερο από όσο ήταν ήδη πληγωμένη, πως καμία μανούλα δεν θα προσβληθεί ή θα αποθαρρυνθεί από το να μοιραστεί τον πόνο της... Στριφογύριζα όλη τη  νύχτα στο κρεβάτι μου και αναρωτιόμουν αν έκανα το σωστό... 

Και τότε, κάτω από ένα κείμενο μου ήρθε το σχόλιο που μου έδωσε δύναμη... Σήμερα με ένα ακόμα σχόλιο κάτω από ένα άλλο κείμενο, αλλά και με όλα τα μηνύματα υποστήριξης και αγάπης που έχω λάβει από όλες σχεδόν τις μανούλες, επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά αυτό που είχα κατά νου εξαρχής. Από την πρώτη στιγμή που μίλησα για τα αγγελούδια μου. Έστω και μια μητέρα να βοηθηθεί. Έστω και ένα ζευγάρι. Αυτό και μόνο μου φτάνει. Αυτό και μόνο αξίζει για όλο τον πόνο, τις αμφιβολίες, το κλάμα...  

Σε αυτή λοιπόν την ομάδα, σε αυτό το ασφαλές περιβάλλον που δημιούργησα για να βοηθήσω, βοηθήθηκα πρώτα εγώ. Βρήκα και εγώ με την σειρά μου αυτούς τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν επακριβώς κάθε μου λέξη. Βρήκα και εγώ στήριξη και άπλετη αγάπη. Βρήκα τις δικές μου μανούλες αγγέλων...

Γιατί η αλήθεια είναι μια και είναι αυτή. Μια αόρατη κλωστή μας ενώνει. Αυτή του να μαθαίνεις να κλαις, πριν μάθεις να χαμογελάς... Να μαθαίνουν τα αγγελούδια μας να πετάνε πριν μάθουν να περπατάνε... Αυτή του να πρέπει να "δώσεις πίσω" τη ζωή που σου δόθηκε... Πριν προλάβεις καν να την γνωρίσεις....