Όταν πιστεύεις στην μαγεία των Χριστουγέννων...

Τα Χριστούγεννα με συγκινούν βαθιά. Το ξέρω πως το έχω ξαναπεί, το ξέρω πως είμαι 35 χρονών γαιδούρα και θα έπρεπε μάλλον να σοβαρευτώ καμιά φορά και πάψω να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια non stop από Νοέμβριο μήνα, όμως η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει... 

Δεν με νοιάζει αν έχω περάσει προ πολλού το στάδιο που "επιτρέπεται" να ενθουσιάζομαι τόσο πολύ με μια μάλλον καθαρά εμπορική γιορτή. Το ξέρω πως η ουσία είναι πάντα αλλού και δεν το ξεχνώ. Το ξέρω πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ανησυχώ τι θα σκαρφιστώ και φέτος για να χαρίσω μια ακόμα μαγική και υπέροχη στιγμή στο μαιμουδάκι που πιθανότατα δεν θα θυμάται παρά μόνο αν δει  μια σχετική φωτογραφία. 

Τα ξέρω όλα αυτά και άλλα τόσα. Όμως δεν με νοιάζει. Γιατί έστω σε μια περίοδο της ζωής μου,  έχω καταφέρει να κρατήσω μέσα μου,  αυτό το παιδί που ήμουν κάποτε,  ζωντανό. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη ευλογία. Και αν αυτή η περίοδος που ξυπνά αυτό το κοριτσάκι μέσα μου είναι τα Χριστούγεννα,  θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για όσο περισσότερο διάστημα μπορώ, να αφυπνίζω πάντα την μικρή Γιάννα- αυτή, με τα πεταχτά αυτιά και την συνεσταλμένη προσωπικότητα που κάθε Χριστούγεννα ονειρευόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα μάτια ανοιχτά. 

Θα το κάνω ευελπιστώντας να κρατήσει για όσο ζω. Θα το κάνω ευελπιστώντας να το μεταδώσω και σε άλλους. Θα το κάνω ευελπιστώντας να είναι τα Χριστούγεννα και για το παιδί μου, αυτή η μαγική περίοδος  που θα του επιτρέπει να νιώθει και πάλι βαθιά μέσα στην ψυχή του παιδί. 

Αν λοιπόν δεν έχετε ακόμα στολίσει- ξεκινήστε. Αν δεν έχετε σκεφτεί μια ξεχωριστή δραστηριότητα για να Χριστούγεννα, αρχίστε να σκέφτεστε και να ψάχνεστε ανάλογα με τα δικά σας γούστα. Αν δεν πιστεύετε στον χοντρό κύριο με τα άσπρα γένια και την κόκκινη στολή, πιστέψτε στην αγάπη, την δοτικότητα, την πίστη και την ελπίδα. Όχι τίποτε άλλο, μα αν έχουμε παιδιά, από εμάς περιμένουν να επιβεβαιώσουν όλη αυτή την μαγεία που τα ίδια με ευκολία νιώθουν. 

Κάποιες φορές πρέπει απλώς να ανοίγουμε την καρδιά μας και τα μάτια μας σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που είναι αόρατες με την πρώτη... 

Χθες το μικράκι μου, μετά από μια δύσκολη- για μας- εβδομάδα για πολλούς και διάφορους λόγους, αποκοιμήθηκε εκεί δίπλα μου στον καναπέ  και δεν έλεγε να ξυπνήσει. Μετά τις πρώτες δύο ώρες προσπαθούσα να τον σηκώσω, και το μόνο που κατάφερνα ήταν να με εκλιπαρεί για "λιιίγο" ύπνο ακόμη, να αλλάζει πλευρό και να χουχουλιάζει ακόμα περισσότερο. Στις τρεις ώρες πλέον ύπνου και στην τελευταία μου απόπειρα να τον ξυπνήσω, με αγνόησε και πάλι, έβαλε κάτω από το κεφαλάκι του το νέο αγαπημένο του μαξιλάρι και έκλεισε και πάλι τα μάτια. 

Χαζεύοντας τον να κοιμάται έτσι γαλήνιος, με φόντο τα φωτάκια του δέντρου και με υπόκρουση την δυνατή βροχή και τα μπουμπουνητά και ενώ ανησυχούσα αν έκανα καλά που υπέκυπτα στα παρακάλια του για λίγο ακόμα ύπνο, συνειδητοποίησα πως μόλις χθες ήταν η μέρα που ο Παναγιώτης και εγώ ηρεμήσαμε λίγο ψυχολογικά και αναπτερωθήκαμε και ξαφνικά το παιδί μέσα μου μίλησε και μου είπε πως όλο αυτό το άγχος και η στεναχώρια είχε περάσει και στο μαιμουδάκι, και ας μην το εκφράζαμε εμείς λεκτικά. Χθες λοιπόν ήταν η μέρα που ένιωσε και αυτός πάλι ηρεμία και ασφάλεια. Και απλά χαλάρωσε για να ξεκουραστεί.  Και αποφάσισα να τον αφήσω. Να ξυπνήσει όποτε αυτός ήταν έτοιμος.

Με το παιδί μέσα μου να κυριαρχεί, χαλάρωσα και εγώ με την σειρά μου απολαμβάνοντας την ησυχία, τον βροχερό καιρό, το αγαπημένο μου δέντρο να αναβοσβήνει μέσα στο σπιτικό μας και φυσικά το ολοδικό μου προσωπικό θαύμα να είναι ακριβώς εκεί μπροστά μου, συμπληρώνοντας την εικόνα της ευτυχίας, της μαγείας, της πίστης και της ελπίδας... Των Χριστουγέννων δηλαδή....

 Και αν ακόμα δεν πιστεύετε στα θαύματα, (και στα Χριστούγεννα), τότε τι παραπάνω να σας πω;