Λίγη μυρωδιά από θάλασσα, μιαν ανάσα πριν νυχτώσει...

Είναι τρεις μέρες τώρα που είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι, και συγκεκριμένα στην κουζίνα, φτιάχνοντας γλυκά για αυτή την πονηρή ροζ τσιχλόφουσκα και το τιτάνιο πάρτι που διοργανώνει η παλαβή μητέρα της- όλως τυχαίως και αδελφή μου... 

Όσο και αν το διασκέδασα, όσο και αν απορροφούσα ενέργεια από το αποτέλεσμα και την δημιουργικότητα που ένιωθα, ήρθε η στιγμή- κάπου εκεί λίγο μετά το μεσημέρι- που συνειδητοποιήσα πως σήμερα έπρεπε απλά να βγω έξω. Και όχι για βόλτα στην γειτονιά. Έπρεπε να πάνω στην θάλασσα. Εκεί στην αμμουδιά. Διπλά στο κύμα. 

Ήταν μια υπέροχη μέρα, γλυκιά και φωτεινή και εγώ είχα χωθεί μέσα σε κατσαρόλες και την αγωνία μην τυχόν η υγρασία της ατμόσφαιρας χαλάσει την καραμέλα μου. Ήταν μια υπέροχη, γλυκιά και φωτεινή μέρα και το μαιμούδι είχε χωθεί για πολλοστή φορά μέσα στα παζλ του και τα παιχνίδια του, προσπαθώντας να σκοτώσει την ώρα του και να κάνει υπομονή όσο η μαμά ετοίμαζε όλες αυτές τις λιχουδιές της "μπουμπούς". 

Όχι. Τέρμα. Θα πηγαίναμε στην θάλασσα. 

Εκείνη την στιγμή ωστόσο ήταν αδύνατον να φύγουμε. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο δύσκολο μου φαινόταν να μπω στην διαδικασία να ντυθώ μα το κυριότερο να ντύσω ένα τερατάκι, να το δέσω στο καθισματάκι του στο αυτοκίνητο και όλα τα παρελκόμενα,  για τόση λίγη ώρα βόλτα. 

Όμως όχι. Είχα πεισμώσει. Σήμερα θα πηγαίναμε θάλασσα, τελεία. 

Έτσι λοιπόν, στις πέντε που μπορούσαμε πλέον να φύγουμε, μόλις μια ώρα περίπου πριν νυχτώσει για τα καλά, είχαμε ήδη ξεκινήσει. "Άντεεεε, αργούμεεεε" μου έλεγε πίσω από το κάθισμα ο Δημήτρης- Γεράσιμος και είχε δίκιο. Αργούσαμε. Με τρελή ανυπομονησία λοιπόν και οι δυο φτάσαμε... 

Γαλότσες, σκουφί, ζεστό αμάνικο μπουφάν και η μόνιμη τσάντα με παιχνίδια μέσα στο αυτοκίνητο για τις εξωτερικές μας εξορμήσεις στην φύση στο χέρι,  δεν χρειάστηκε καν να του πω τι να κάνει. Αμέσως έκατσε πάνω στην πλαστική τσάντα που τελεί και χρέη "ψάθας" και μπήκε στον δικό του μαγικό κόσμο... 

Ούτε μια φορά δεν με ζήτησε... Το απόλαυσε όσο κανένα παιχνίδι του. Όσο για μένα; 

Χόρτασα θάλασσα, μπλε, αλμύρα, εικόνες από το μαιμουδάκι μου- χωρίς τίποτε άλλο στο μυαλό- χόρτασα την μεγαλοπρέπεια του ηλίου στην δύση του... Ένιωσα ευχαρίστηση που δεν υπέκυψα στην κούραση, την ρουτίνα και το "ξεβόλεμα" και έκανα αυτό που η ψυχή μου είχε ανάγκη... 

Κάπως έτσι λοιπόν, μετά από τρεις πολύ απαιτητικές και κουραστικές μέρες, η ψυχή μου γαλήνεψε και πήρε δύναμη. Και έπρεπε να το κάνω γιατί ξημερώνει μεθαύριο ένας δύσκολος μήνας για μένα. Νομίζω πως τώρα είμαι ακόμα πιο έτοιμη για αυτόν- που έχει αρχίσει και μου κόβει κατά διαστήματα την ανάσα από την αρχή του χρόνου... 

Όταν δε, πάρκαρα έξω από το σπίτι μας, είπα του μαιμουδιού: 
-Πέρασα υπέροχα ζωούλα μου...
Για να ακούσω....
-Και εγώ μαμά...

Και η καρδιά μου έχασε για μια ακόμη φορά ένα χτύπο...

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα νιώσετε την ανάγκη να κάνετε κάτι... Απλά...  κάντε το!