Έφτασε η μέρα που βγάλαμε το κάγκελο από την κούνια. Και δεν το κάναμε επειδή επιχειρούσε να σκαρφαλώσει- παρότι ήμουν έτοιμη και για αυτή την εκδοχή από δέκα μηνών που ήταν και τώρα που το σκέφτομαι χαμογελάω με την τρελή προνοητικότητα μου...
Όχι δεν το κάναμε για αυτό. Το κάναμε διότι ένιωσα πως είναι έτοιμος. Διότι κουράστηκα να σηκώνομαι μέσα στην νύχτα απλά για να τον πάρω στο κρεβάτι μας. Το κάναμε γιατί είναι το φυσικό επακόλουθο... Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το καθυστερούμε, μόνο και μόνο επειδή ο Δημήτρης είναι τόσο βολικός που ποτέ δεν το "απαίτησε" ή "διεκδίκησε" πηδώντας όπως όπως από τα κάγκελα.
Το βγάλαμε παρέα, οι τρεις μας και βάλαμε το μικρό, αυτό που είναι τόσο όσο... Να ανεβοκατεβαίνει όποτε θέλει αλλά να μην πέσει και από το... κρεβάτι. Και ήταν τόσο ενθουσιασμένος, τόσο περήφανος που μεγάλωσε και δεν χρειαζόταν πια τα κάγκελα που πραγματικά με συγκίνησε.
Δεν θέλω και πολύ, το ξέρω πια. Μα με συγκίνησε και πάλι. Και έτρεχε από την υπερένταση, ανέβαινε, κατέβαινε, τσίριζε- γέμισε τις καρδιές μας με χαρά.
Και το βράδυ; Αχ το βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Όπως εκείνο το βράδυ- δέκα μηνών- που τον πήγα για πρώτη φορά στο δικό του δωμάτιο. Δεν κοιμήθηκα γιατί φοβόμουν μην έρθει στο δωμάτιο χωρίς να τον ακούσω- τρομάξω, (γιατί είμαι και λιγόψυχη), και τρομάξω και αυτόν. Φοβόμουν μην πάει στο σαλόνι μιας και το σκοτάδι δεν τον πτοεί και κάνει κάτι που δεν πρέπει και χτυπήσει. Φοβόμουν, φοβόμουν, φοβόμουν...
Μέχρι που κατά τις 7 το πρωί, πάνω που με είχε πάρει βαθιά ο ύπνος ήρθε και με ξύπνησε... Φωνάζοντας όλο χαρά και χοροπηδώντας! Τρόμαξα! Αλλά χαμογέλασα και τον αγκάλιασα. Και έτσι απλά περάσαμε στο επόμενο στάδιο.
Έτσι απλά μεγαλώνουμε... παρέα.
(το αμέσως επόμενο στάδιο να φαντάζομαι τα εφηβικά πάρτι του...! Το παρατράβηξα;)
Όχι δεν το κάναμε για αυτό. Το κάναμε διότι ένιωσα πως είναι έτοιμος. Διότι κουράστηκα να σηκώνομαι μέσα στην νύχτα απλά για να τον πάρω στο κρεβάτι μας. Το κάναμε γιατί είναι το φυσικό επακόλουθο... Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το καθυστερούμε, μόνο και μόνο επειδή ο Δημήτρης είναι τόσο βολικός που ποτέ δεν το "απαίτησε" ή "διεκδίκησε" πηδώντας όπως όπως από τα κάγκελα.
Το βγάλαμε παρέα, οι τρεις μας και βάλαμε το μικρό, αυτό που είναι τόσο όσο... Να ανεβοκατεβαίνει όποτε θέλει αλλά να μην πέσει και από το... κρεβάτι. Και ήταν τόσο ενθουσιασμένος, τόσο περήφανος που μεγάλωσε και δεν χρειαζόταν πια τα κάγκελα που πραγματικά με συγκίνησε.
Δεν θέλω και πολύ, το ξέρω πια. Μα με συγκίνησε και πάλι. Και έτρεχε από την υπερένταση, ανέβαινε, κατέβαινε, τσίριζε- γέμισε τις καρδιές μας με χαρά.
Και το βράδυ; Αχ το βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Όπως εκείνο το βράδυ- δέκα μηνών- που τον πήγα για πρώτη φορά στο δικό του δωμάτιο. Δεν κοιμήθηκα γιατί φοβόμουν μην έρθει στο δωμάτιο χωρίς να τον ακούσω- τρομάξω, (γιατί είμαι και λιγόψυχη), και τρομάξω και αυτόν. Φοβόμουν μην πάει στο σαλόνι μιας και το σκοτάδι δεν τον πτοεί και κάνει κάτι που δεν πρέπει και χτυπήσει. Φοβόμουν, φοβόμουν, φοβόμουν...
Μέχρι που κατά τις 7 το πρωί, πάνω που με είχε πάρει βαθιά ο ύπνος ήρθε και με ξύπνησε... Φωνάζοντας όλο χαρά και χοροπηδώντας! Τρόμαξα! Αλλά χαμογέλασα και τον αγκάλιασα. Και έτσι απλά περάσαμε στο επόμενο στάδιο.
Έτσι απλά μεγαλώνουμε... παρέα.
(το αμέσως επόμενο στάδιο να φαντάζομαι τα εφηβικά πάρτι του...! Το παρατράβηξα;)
Χαχα μου θύμησες δύο μου αναρτήσεις, μέσα από τα κείμενα σου ξανάζω τα παλιά μας κ σκέφτομαι αυτά που θα έρθουν πάλι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην μια νομίζω την θυμάμαι, ή τουλάχιστον κατάλαβα ποια λες... Την δεύτερη φορά ωστόσο, λογικά, είσαι λιγότερο ψαρωμένη, σωστά; Φιλιά πολλα!
ΔιαγραφήΑχ τι χαρούμενη στιγμή. Ο γιόκας μου κλείνει τα 2 σε λίγες μέρες και προχθές σκαρφάλωσε και βγήκε απο το κρεββατάκι του. Όπως κι εσύ, άρχισα να αγχώνομαι μη βγει το βράδυ και πάει στο σαλόνι ή τη κουζίνα και πάθει κάτι. Οπότε προσπαθήσαμε το μεγάλο κρεββάτι για πρώτη φορά με ένα κάγκελο για να μην πέσει. Δυστυχώς δεν είναι έτοιμος για αυτό και δεν πήγε καλά. Επιστρέψαμε στο κρεββατάκι μας και προς το παρόν δεν επιχείτησε να ξαναβγεί απο εκεί. Για να δούμε. Συνέχισε να γράφεις αυτά τα τέλεια άρθρα σου και να μας εμπνέεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά μου Νάνσυ σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά και όμορφα λόγια σου... Μήπως να κάνατε και εσείς το ίδιο αν έχει η κούνια την δυνατότητα αυτή; Επίσης, μήπως έχεις κάποιο "βοήθημα" όπως πάντα που τον βοηθάει να σκαρφαλώνει ή τα καταφέρνει εντελώς μόνος του; Όπως και να έχει, το ίδιο το παιδί θα σου δείξει τι έχει ανάγκη! Να τον χαίρεσαι και με το καλό τα δεύτερα σας γενέθλια! Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΔυστυχώς η κούνια μας δεν έχει αυτή τη δυνατότητα κάτι που μπορεί να μας βοηθούσε αν υπήρχε. Δεν υπάρχει τίποτα που να τον βοηθάει να βγει. Τα καταφέρνει μόνος του ο ακροβάτης μας. Χαχα. Όντως το παιδί θα μας δείξει τι έχει ανάγκη οπότε παραμένουμε στο κρεββατάκι προς το παρόν. Του έχω μιλήσει και εξηγήσει να μην βγαίνει μόνος του αλλά να με φωνάζει. Προς το παρόν όλα καλά. Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Φιλάκια πολλά και στο μαιμουδάκι σου :)
ΔιαγραφήΕύχομαι να μην επιχειρήσει ξανά να δραπετεύσει!! Φιλιά πολλά πολλά
Διαγραφήδιαβάζοντας σε, καταλαβαίνω για ακόμη μαι φορά πως οι φοβίες μας είναι υπερβολικές...
ΑπάντησηΔιαγραφήτη πρώτη φορά που έβαλα τον μεγάλο μου γιο σε κρεβάτι είχα γεμίσει το δωμάτιο μαξιλάρια μη πέσει και χτυπήσει... τίποτα δε συνέβη... απλώς το πρωί κατέβηκε από το κρεβάτι κι ήρθε να με βρει! κι εγώ είχα φέρει τη καταστροφή...
Η αλήθεια είναι αυτή. Όμως πάντα το λέω. Better safe than sorry. Και εμμένω σε αυτό ακόμα και αν κάποιες φορές είμαι πιο υπερβολική. Κατά την γνώμη μου, καλά έκανες! Φιλιά πολλά πολλά!
Διαγραφήχαχαχαχα.. εχεις ακομα για τα εφηβικα παρτι του βρε Ιωαννα μου!! Μαζι θα ειμαστε εδω και θα τα λεμε..χεχεχεχε... Αχ.. αυτο το αγχος το ειχα κι εγω οταν βγαλαμε το καγκελο... Και σκεφτομουν μην σηκωθει το βραδυ και ανοιξει την εξωπορτα... (που τη διπλοκλειδωνουμε εννοειται...) ή σκουντουφλησει πουθενα... (βαλαμε φωτακι) ... Αλλα ευτυχως τιποτα απο αυτα... Κι οταν ερχεται και χωνεται στο κρεββατι μας... αχ.... τι ομορφο... Και κοιμομαστε και λιγακι αγκαλια.. πριν ξυπνησουμε για το σχολειο...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη σου μερα κορίτσι... πολλα φιλια
Αμ από εσένα θα αρχίσω να παίρνω γεύση!!! (και σιγά μην έχουμε θεματικά πάρτι τότε και toppers και banners, χεχεχε). Καλά να φανταστείς ότι και εγώ φοβάμαι ενώ στις προφυλάξεις είμαι μανούλα. (κλειδωμένα μπάνια, συρτάρια, εξώπορτα εννοείται κτλ), και καλά κάνουμε μωρέ, μανούλες είμαστε φοβόμαστε! Αυτό που λες και εσύ... Το χώσιμο στο κρεβάτι... Φιλιά πολλά Ελπιδάκι μου!
ΔιαγραφήΓιάννα μου πόσο χάρηκα δεν λέγεται, που μεγαλώνετε και γίνεστε παιδάκια με τα όλα σας!!! Τα εφηβικά πάρτυ είναι λίγο μακρ ακόμα αλλά μακάρι να είμαστε εδώ να τα λέμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά (και από τους δυό μας...)
Εδώ θα ειμαστε, χεχε! Νεράκι ο καιρός, νεράκι... Φιλάκια πολλά και στους δυο...
Διαγραφή