Monkey Talk- ή αλλιώς τι ακούει μια μάνα από ένα μαιμουδάκι 31 μηνών...

Καθόμαστε στο σαλόνι. Ο Δημήτρης παίζει με τα τρένα του. Σε κάποια φάση σηκώνεται ο Παναγιώτης και σκύβει και με αγκαλιάζει. Ο Δημήτρης παρατάει στιγμιαία τα τρένα, τρέχει καταπάνω μας, τραβάει τον πατέρα του από το παντελόνι και φωνάζει: 

"ΑΣΤΗΝ, ΑΣΤΗΝ!!" 

Συγκινηθήκατε ε; Αμ δεν ήθελε εμένα να διεκδικήσει αλλά τον πατέρα του!

‪#‎ΑνΔενΕχειςΦαειΧυλοπιταΑποΤονΓιοΣουΔενΞερειςΤιΘαΠειΠονος‬‪#‎fatherandsonlove‬ ‪#‎ΤιΤραβαμεΚαιΕμειςΟιΑγορομανες‬

(Θέλω να κάνω μερικές δουλειές και δεν με αφήνει)

-Δημήτρη μου να σου βάλω μια ταινία να δεις;
-ΟΧΙ!
-Σίγουρα; Τον Woody, τον Ρατατουι;
-ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ!!! 
-Γιατί καρδούλα μου;
-ΠΟΥΦ!! (ότι δεν του αρέσουν δηλαδή, καλέ!)

‪#‎ΤιΕκαναΛαθοςΚαιΕχασαΤονΜπαλαντερΜουουου‬

Πως λέμε μια μπάλα, τρεις μπάλες, τέσσερις μπάλες;;; Τώρα λέμε και δύους μπάλες!! Γιατί έτσι είναι το λογικό στο μαιμουδομυαλό!!‪

#‎ΆραΣυνεχίζουμεΜεΠέντεςΈξιουςΈφταςΩχτόςΚαιΠάειΛέγοντας‬

Διαβάζουμε εδώ και πολύ πολύ καιρό ένα παραμύθι σχετικά με τον αποχωρισμό της πιπίλας. Το αγαπάει πολύ όμως ποτέ δεν ήθελε να διαβάσουμε την μέση του βιβλίου που αφορά και το επίμαχο ζήτημα... Το αγοράκι στο παραμύθι πάει μαζί με την γιαγιά του και τους γονείς του στο ποτάμι, βάζουν την πιπίλα σε ένα καλαθάκι το οποίο θα είναι η βαρκούλα της που θα την οδηγήσει στην πιπιλολίμνη όπου θα συναντήσει τις αδελφές της- όλες τις πιπίλες δηλαδή των άλλων παιδιών που μεγάλωσαν πια και δεν τις χρειάζονται. Μόλις το αγοράκι δώσει την πιπίλα, του δίνει και το ποτάμι με την σειρά του ένα δώρο, όπου στην προκειμένη περίπτωση είναι μια μπάλα. Τώρα τελευταία ωστόσο έχει αρχίσει να δείχνει πολύ ενδιαφέρον και για το μέσο του βιβλίου και να το δέχεται σαν προοπτική πως θα αφήσει την πιπίλα στο ποτάμι. Αναθαρρεμένη λοιπόν και εγώ μια μέρα τον ρωτάω: 

-Ματάκια μου, θες να πάμε στο ποτάμι και να βάλουμε την πιπίλα σου στο καλαθάκι να πάει να βρει τις αδελφές τις στην πιπιλολίμνη; (κάτι προτάσεις που ξεστομίζουμε και εμείς οι δόλιες οι μανάδες!) 

-Νιαι! Αύριο! 

-Τέλεια! Και τι δώρο θέλεις να σου δώσει το ποτάμι Δημήτρη μου; 

-Άλλη πιπίλα... 

#ΕεεεΝαι... #ΤιΛέγαμε;;; #Εξυπνάδεεεες

Μου ζητάει ένα απόγευμα να του καθαρίσω μια μπανάνα. Ανταποκρίνομαι αμέσως στην εντολή του Πασά. Καθώς την καθαρίζω, (πόσα δευτερόλεπτα χρειάζονται για να καθαρίσεις μια μπανάνα;), ακούω: 

-Αργειειείς.... 

#ΣυγνώμηΈχειςΔίκιο #ΚάποιοςΜουΠήρεΤονΑέρα

Το επόμενο δεν είναι ακριβώς ατάκα μα είναι για γέλια... Προσπαθώ να φτάσω κάτι κάτω από τον καναπέ και δεν τα καταφέρνω. Του ζητάω να μου φέρει από τον σιδηρόδρομο του ένα μακρύ κομμάτι ράγας για να το "τραβήξω" μπροστά. Περιμένω, περιμένω, περιμένω και μου φέρνει αυτό... 

#ΣυνενοηθήκαμεΕντάξει #ΌλαΚαλά 

Κάποια μέρα λέμε  λέξεις με ένα σχετικό βιβλίο. Τις λέει δηλαδή και εγώ  τον επιβραβεύω. Φτάνουμε στο Ω. Και έχει την λέξη ώμος και μια ανάλογη ζωγραφιά. Και παρότι γνωρίζει το μέρος αυτό του σώματος, μου λέει πως δεν ξέρει ποια λέξη είναι. Τον πιάνω λοιπόν από τον ώμο και του λέω: 

-Αυτό τι είναι; 

-Πίσω μου, απαντάει. 

#ΤιΔενΚαταλαβαίνεις; #ΜεΕναΠερίεργοΤρόποΕίναιΚαιΠίσωΤου

Ένα πρωινό, με το ξύπνημα, μου ζητάει να παίξει με τα κλειδιά του σπιτιού μα συγκεκριμένα του πατέρα του. Επειδή μια φορά τα είχε χάσει και τα ψάχναμε τρεις μέρες παντού, δεν του επιτρέπουμε πλέον να παίζει με αυτά- ιδίως του πατέρα του που έχουν πάνω και τα κλειδιά της δουλειάς. Το ξέρει πολύ καλά, ωστόσο επιμένει και ψευτοκλαψουρίζει. 

-Δεν ξέρω, του λέω, ρώτησε τον μπαμπά όταν ξυπνήσει. 

-Τώρα, επιμένει. 

-Πήγαινε τώρα, του λέω γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Παναγιώτης δεν πρόκειται να ξυπνήσει. 

Πάει μέσα στην κρεβατοκάμαρα, ανεβαίνει στο κρεβάτι, σκουντάει τον πατέρα του δυνατά και ο Παναγιώτης ίσα που σαλεύει λίγο και μουγκρίζει. Βλέπω με έκπληξη τον Δημήτρη να κατεβαίνει αμέσως,  φανερά ευχαριστημένος. 

-Τι έγινε ακριβώς; ρωτάω

-Ντάξει, με άφησε. αποκρίνεται όλο σιγουριά. 

#ΔιαβάσατεΕσείςΚαμιάΕρώτησηΒρεΠαιδιά; #ΚαιΑπόΠότεΤοΜΜΜΜΕίναιΚατάφαση #ΕπιβάλεταιΠροσοχήΣταΕπερχόμεναΧρόνια 


Έχω κάτσει στην κουζίνα με το πρωινό μου καφεδάκι και ανοίγω την καινούργια μου ατζέντα περιχαρής να αρχίσω τις τόσο αγαπημένες μου λίστες για τον νέο χρόνο. Πολύ σύντομα με παίρνει μυρωδιά και έρχεται φυσικά να διεκδικήσει δικαιώματα στην ατζέντα. Επιμένω σθεναρά πως είναι της μαμάς και απλά δεν επιτρέπεται να την παίρνει. Δοκιμάζει και μερικές υστερίες και ψεύτικα κλάματα, καταλαβαίνει πως δεν θα υποκύψω και φεύγει κλαψουρίζοντας. 

Μετά ησυχία. 

Ρωτάω λοιπόν: 

-Που είσαι καρδούλα μου; 
-Εδώ, μου απαντάει και καταλαβαίνω πως είναι στο σκαλοπάτι πίσω μου.
-Και τι κάνεις; 
-Ηρεμώ! 

#ΕΝαιΓιατίΤονΣύγχυσαΠρωινιάτικα #ΟρίστεΜας  

Είμαστε έξω ένα απογευματάκι βόλτα αφού έχει νυχτώσει, πράγμα που δεν συνηθίζουμε μιας και σχεδόν πάντα κοιμάται νωρίς για όλο το βράδυ. Την ώρα που επιστρέφουμε σπίτι, αρχίζει η κουβέντα μέσα στο αυτοκίνητο....

-Μαμά μου, νύχτωσε... 
-Ναι καρδούλα μου. Έδυσε ο ήλιος, πήγε στο άλλο μέρος της γης. 
-Μα δεν νυστάζω.... Καθόλου... 

#ΑχΔενΣεΡώτησεΠρινΔύσει; #ΤσΤσΤσ #ΠωςΝαΝυστάζειςΔυοΜεΠέντεΠουΚοιμήθηκεςΓιαΜεσημέρι;;;;

Βγαίνουμε από το βραδινό μας μπανάκι και μόλις τον σκουπίζω ενώ είναι μια χαρά, ξεσπάει σε κλάματα. 

-Τι έχεις καρδούλα μου και κλαις; Τι έπαθες; 

Απαντάει κλαίγοντας..... 

-(Δ)Εν ξέρω... (σιωπή...) Εσύ; Ξέρεις;;;; 

#Omg #ΟυδένΣχόλιον 


Οι αναρτήσεις αυτές είναι εμπνευσμένες πρωταρχικά από την υπέροχη Ασπασία και τους ξεκαρδιστικούς δεκάλογους της κόρης της Δάειρας, αλλά και από την αγαπημένη μου Γεωργία και τις πραγματικά μοναδικές ατάκες του γιου της Παύλου.  Κορίτσια σας ευχαριστώ για την έμπνευση!