Η ομορφιά του να ζεις... αργά...

 Διάβασα πρόσφατα ένα υπέροχο κείμενο από το Paidiko Kouti το οποίο μου έδωσε τροφή για σκέψη. 

Ζήσε αργά, παροτρύνει η Μαρία, και πόσο μα πόσο δίκιο έχει...

Και παρότι είμαι άνθρωπος που πάντα θα σταματήσω ότι κάνω για να παρατηρήσω λόγου χάρη τον ουρανό ή θα σταματήσω στην άκρη του δρόμου ενώ οδηγώ για να προσέξω την θάλασσα, να την αφουγκραστώ και να την μυρίσω, η αλήθεια είναι πως στην καθημερινότητα μου, μέσα στο σπίτι μου αλλά και στις δουλειές εκτός σπιτιού χάνομαι στην βιασύνη, στην επανάληψη, στο πρόγραμμα και την τήρηση του.  Από την μέρα εκείνη λοιπόν, προσπαθώ να ζω λίγο πιο αργά σε όλες τις στιγμές μου. 

Και βρέθηκα έκπληκτη μπροστά σε τόσες ομορφιές.... 

Στο αγουροξυπνημένο προσωπάκι του μαιμουδιού μου που μου λέει νυσταγμένα "Καλημέ(ρ)α" και κάθομαι λίγο να το χορτάσω, να το φιλήσω και να το μυρίσω πριν πάμε άρον άρον για δόντια, τουαλέτα και πρωινό ώστε να ξεκινήσει η μέρα μας. 

Στον ήλιο που μπαίνει ξεσηκωτικά μέσα στο σπίτι από το παράθυρο το ξημέρωμα και μαγευτικά και γαλήνια το απόγευμα στο ηλιοβασίλεμα. 

Στην φλόγα από το καντήλι που τρεμοπαίζει, φωτίζει διακριτικά την Παναγία και το αγγελούδι μας, ενώ δίνει τόσο απόκοσμο φως στην κουζίνα μου...

Στο πρόσωπο του άντρα μου που έχω σχεδόν ξεχάσει να κοιτάω πραγματικά... Στο πόσα άσπρα μαλλιά φανερώθηκαν ή όχι. Στο πόσο πύκνωσαν τα γένια του διότι προτιμάει να παίζει με το παιδί στις λίγες ώρες που έχει διαθέσιμες.  Στο βλέμμα του που τόσο αγαπώ. Στην κούραση που κρύβει μα και την ηρεμία. Την αίσθηση πως είναι ακριβώς εκεί που ήθελε πάντα να είναι. 

Στην κάθε σταγόνα νερού που πέφτει πάνω στο κουρασμένο μου κορμί σε αυτό το βιαστικό ντους. Κλείνω τα μάτια και για λίγο ζω αργά. Δεν λούζομαι, δεν πλένομαι. Παρά μονάχα απολαμβάνω για λίγα λεπτά την αίσθηση του νερού από το κεφάλι μου ως τα πόδια μου. 

Στον παγωμένο αέρα που χτυπάει το πρόσωπο μου και μουδιάζει την μύτη μου στην βόλτα με το μαιμούδι,  στη μαγεία που κρύβουν τα δέντρα που υποτάσσονται σε αυτόν και κουνιούνται τόσο απειλητικά.

 Στο τρόπο που περπατάει χοροπηδηχτά ο Δημήτρης μόλις κατεβαίνει από το ποδήλατο για να παίξει στην παιδική χαρά. Στο τρόπο που περπατάει το πρωί, με μικρά σχεδόν αβέβαια βήματα, μόλις έχει σηκωθεί. Στο τρόπο που τρέχει  για να αγκαλιάσει τον πατέρα του μόλις ακούει το κλειδί στην πόρτα. 

Στο προσωπάκι του όταν έχει το κεφάλι του γερμένο πίσω στο λούσιμο και είναι όλα τα μαλλιά κολλημένα πίσω. Για λίγο σταματώ ότι κάνω και απλά τον χαζεύω, του χαμογελάω και του δαγκώνω την μυτούλα. Χαχανίζει και ζητάει και άλλο. Γιατί το έχανα αυτό στο καθημερινό ντουζάκι τόσο καιρό μόλις για λίγα λεπτά παραπάνω; 

Στα φυτά μου που πρόσεξα κάθε μικρή αλλαγή μετά από πολύ καιρό που είχα να ασχοληθώ μαζί τους. Εάν βιαζόμουν σήμερα, πιθανότατα δεν θα έβλεπα τα υπέροχα μπουμπούκια που έσκασαν, για πρώτη φορά υπό την δική μου φροντίδα, στην ορχιδέα που μου είχε κάνει δώρο ο Παναγιώτης πέρσι στα γενέθλια μου... Ούτε πόσο όμορφα είχε σταθεί πάνω τους το νερό... 

Ζώντας πιο αργά δεν είδα μόνο ομορφιές... Είδα και διαφορά στην απόδοση μου, την ψυχολογία μου και την αποτελεσματικότητα των κινήσεων μου. 

Περπατάω πιο αργά και έτσι δεν με πιάνουν οι αιώνιες κράμπες μου, ούτε με πονάνε τα πόδια μου τόσο πολύ. Τρώω πιο αργά και έτσι χορταίνω πιο γρήγορα. Πίνω τον καφέ μου αργά και απολαυστικά και έτσι δεν λαχταρώ ακόμα έναν αμέσως μετά. Κάνω τις δουλειές μου με περισσότερη ηρεμία και παραδόξως όχι μόνο τις ολοκληρώνω αλλά χωρίς να έχω αγχωθεί καθόλου. 

Γιατί βιαζόμαστε αλήθεια; Τι κυνηγάμε; Οι ώρες είναι πάντα οι ίδιες. Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Και εμείς πρωταγωνιστές της ίδιας μας της ζωής και πολλές φορές περνάει η μέρα και δεν μπορούμε να θυμηθούμε μια ξεχωριστή στιγμή της. Κάτι, τόσο δα μικρό, που όμως έκανε την διαφορά. Γιατί δεν δίνουμε τον χρόνο στον εγκέφαλο μας και την ψυχή μας να απορροφήσουν την πληροφορία, την εμπειρία, το συναίσθημα, την αίσθηση που μας αφήνουν οι ώρες της ζωής μας; Παρά τρέχουμε να βιώσουμε τις επόμενες και τις επόμενες,,, Μα τελικά πόσες από αυτές θα έχουν αξία; Πόσες θα καταγραφούν στον δικό μας σκληρό δίσκο; Πόσες στιγμές θα περάσουν και θα χαθούν προτού εμείς τους δώσουμε λίγη σημασία;