Σε αναζήτηση του δικού μας Πάσχα...

Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτό-  τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να συμβαίνουν πολλές αλλαγές στον τρόπο που γιορτάζουμε το Πάσχα- τις οποίες ακόμα δυσκολεύομαι να διαχειριστώ. 

Οι λόγοι πολλοί- στους οποίους δεν θα αναφερθώ- ωστόσο και φέτος, παρότι περάσαμε ανέλπιστα καλά, ήταν ακόμα μια φορά σχεδόν όλα διαφορετικά. Τι να κάνω, είμαι λίγο άνθρωπος της  συνήθειας - δεν αγαπώ ιδιαιτέρως τις αλλαγές. 

Βρίσκομαι λοιπόν σε μια αναζήτηση του δικού μας Πάσχα, παλεύοντας να ισορροπήσω ανάμεσα σε έθιμα που εξαλείφθηκαν, έθιμα που τείνουν να εκλείψουν και έθιμα που παραμένουν δυναμικά. Σε όλο αυτό, στόχος μου η δημιουργία των δικών μας εθίμων- ένα συνονθύλευμα όλων αυτών- με κυρίαρχο στόχο να χαρίσω στον μικρό υπέροχες αναμνήσεις που θα θυμάται με νοσταλγία. 

Νομίζω πως αργά μα σταθερά τα καταφέρνω... 

Το πρωινό πριν την Μεγάλη Εβδομάδα ξημέρωσε εκτυφλωτικά...

Ανήμερα της Μεγάλης Δευτέρας ωστόσο, ο ουρανός ήταν διχασμένος...

Ήταν και η βδομάδα που μοσχομύρισε το σπίτι μας Πάσχα. Τα κουλουράκια και τα τσουρέκια ψήθηκαν, ενώ βάφτηκαν και τα αυγά- Μεγάλη Πέμπτη απόγευμα όπως προστάζει το έθιμο.

 Τα περισσότερα μοιράστηκαν με αγάπη και κρατήσαμε τόσα όσα, ώστε να έχουμε το τραπέζι μας στολισμένο... 

Μεγάλη Πέμπτη απολαύσαμε με την αδελφή μου την καθιερωμένη μας πλέον βόλτα κάτω από αυτόν τον ουρανό...

...ενώ στην συνέχεια το μαιμούδι απόλαυσε τα διπλά οφέλη αυτής της βόλτας αφού πήρε τα δωράκια και την λαμπάδα του- γεγονός που τον γέμισε χαρά...

Η Μεγάλη Παρασκευή ξημέρωσε ως συνήθως... με τον ουρανό να κλαίει...

Για μένα ήταν μια πολύ φορτισμένη μέρα συναισθηματικά... Στην Αποκαθήλωση πήγα μόνη με τον Δημήτρη Γεράσιμο, ο οποίος ήταν απίστευτα καλόβολος παρά την διάρκεια και την κούραση, ενώ διαρκώς με ρωτούσε αν θα πάψει να είναι θλιμμένος ο Χριστούλης. Η διαφορετική λειτουργία τον συγκλόνισε και αργότερα έλεγε διαρκώς στον Παναγιώτη όλα όσα είχε δει... Στην συνέχεια- όπως κάθε χρόνο- πήγαμε στο κοιμητήριο να διαβάσουμε ευχή στο μνήμα του παιδιού. Ήταν φέτος πολύ έντονη εμπειρία... Ο Δημήτρης αναφέρεται πλέον στο μνήμα ως "ο αδελφούλης μου",  και παρότι έχουν αρχίσει οι δύσκολες ερωτήσεις , ( πράγμα για το οποίο θα αφιερώσω μια άλλη ανάρτηση φυσικά), μέχρι να έρθει ο Ιερέας, έτρεχε και γελούσε ανάμεσα στα μνήματα και ήταν ένα τόσο έντονα γλυκόπικρο συναίσθημα για μας όλο αυτό... Έκανε και τον σταυρό του μόλις διαβάστηκε το τρισάγιο, χαιρέτησε τον αδελφούλη του φύγαμε... Δεν ξέρω...Θα μάθουμε να ζούμε και με την επίδραση που θα έχει πάνω του όλο αυτό...

Το απόγευμα, πηγαίνοντας στον Επιτάφιο- ο μικρός καμαρωτός καμαρωτός με το φαναράκι του και  ανυπομονώντας να ακολουθήσει τον Χριστούλη- αντικρίσαμε αυτό το ευλογημένο ηλιοβασίλεμα και συνεχίσαμε με κατάνυξη στην δική μας- αγαπημένη πλέον -εκκλησία...

Είμαι περήφανη για το αγόρι μου διότι άντεξε ως το τέλος. Παρότι πήγαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα εκκλησία. (εκτός φυσικά από την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ) 

Το Μεγάλο Σαββάτο ξημέρωσε εκτυφλωτικό και ήμασταν πλέον ψυχικά και συναισθηματικά έτοιμοι για την αποκορύφωση αυτής της τόσο σημαντικής εορτής της Ορθοδοξίας μας... 

Πέρσι είχε μείνει ξύπνιος σε όλη την λειτουργία , φέτος μετά την Ανάσταση αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και δεν ξύπνησε μέχρι που φτάσαμε σπίτι της πεθεράς μου για το καθιερωμένο μας τραπέζι. Όπου περάσαμε υπέροχα. Πολύ σημαντική στιγμή για μένα, όταν φτάνουμε πλέον αξημέρωτα σπίτι, κάνουμε τον σταυρό στην πόρτα του σπιτιού μας από το Άγιο Φως- όπως ακριβώς είχα μάθει- και ανάβουμε το καντηλάκι μας με την ευχή να το διατηρήσουμε 40 μέρες... 

Κάπως έτσι ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα και πρώτη του Μάη φέτος, με τον ξυλόφουρνο να ετοιμάζεται να υποδεχτεί το αρνί  και με μένα να ανυπομονώ να ψηθεί το κοκορέτσι- γιατί χωρίς μεζέ από  κοκορέτσι- δεν νιώθω Πάσχα, πως να το κάνουμε! 

Πρώτη φορά κάναμε Πάσχα στο πατρικό μου, και παρότι ήμασταν μόνο 7 άτομα, περάσαμε υπέροχα. Η Σουλτάνα η Φωφώ ήταν εντελώς off φέτος, όμως αναπλήρωσε την απουσία της ζωντάνιας της, επάξια ο άντρας της! Για να ανεβάσω λίγο το κέφι της, οργάνωσα ένα "έκτακτο" egg hunting μόνο για το μαιμουδάκι και την τσιχλόφουσκα- εξαρχής η Σουλτάνα παραπονέθηκε για σικέ αγώνα λόγω του μεγέθους των καλαθιών, (συκοφαντίες!!), αυτό όμως δεν φάνηκε να πτοεί την μπουμπού που είχε γεμίσει το καλάθι και τα χέρια απογειώνοντας την διαφορά! (αν την άφηνε η μάνα της, θα γέμιζε και στο στόμα!!) 

Η πεθερά μου έχει μια υπέροχη συνήθεια να κάνει το δικό της "σούβλισμα" την Δευτέρα του Πάσχα, ώστε να είναι σίγουρη πως θα έχει κοντά της όλα της τα παιδιά! Έτσι έγινε και φέτος, με το πάρτι του μικρού μας ξαδελφού να πρωταγωνιστεί όμως- αφού η μαμά του, παρότι λεχώνα στο δεύτερο θαυματάκι της οικογένειας της, έκανε ότι ήταν δυνατόν να είναι ένα ξεχωριστό πάρτι. Και παρότι ο καιρός μας τα χάλασε, δεν χρειαζόμαστε και πολλά... Λίγο μπουζούκι από τον Ερμόλαο, λίγη μαγειρική της μαμάς του Λόχου όπως την λένε οι γαμπροί της, και μπόλικη κουβέντα είναι αρκετά για να περάσουμε υπέροχα... 

Κάπως έτσι τελείωσε το δικό μας Πάσχα- που ακόμα είμαστε στην διαδικασία να το κάνουμε απολύτως δικό μας. Το μαιμουδάκι ευχαριστήθηκε γλυκά και αλλαγή στο πρόγραμμα της καθημερινότητας και εμείς ευχαριστηθήκαμε μαιμουδάκι, ο ένας τον άλλον και εσωτερική αναζήτηση... Έχουμε πλέον καταλάβει πως αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή. 

Όταν πιάνει καταιγίδα και όλοι μπαίνουν μέσα, εμείς στεκόμαστε εκεί στην πόρτα, σίγουροι πως πολύ σύντομα θα κοπάσει...