Η μέρα που το οχυρό έπεσε...

Πάει καταστράφηκα... 

Να τι έπαθα η δόλια η μάνα. 

Νομίζω πως είναι ευρέως γνωστό πως οι άντρες- στην πλειοψηφία τους- είναι πολύ πιο απλοί και αθώοι στην σκέψη τους από ότι οι γυναίκες. Είναι κρίμα να ξέρεις σαν γυναίκα πως με λίγη πονηράδα ένας άντρας θα σε έκανε ότι ήθελε, αντί να σε ακούει να γκρινιάζεις αδιάκοπα. Λόγου χάρη. Παραπονιέσαι επί 12 μήνες σερί πως εσένα κανείς δεν σε ακούει. Αυτό που εννοείς - και δεν θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβεις- είναι πως απλά θέλεις να σε ρωτήσει πως ήταν η μέρα σου και ποτέ πότε να γνέφει ή να απαντάει- καταφατικά- σε όσα λες! Δύσκολο; Όχι. Ο άντρας όμως το ξεχνάει, βαριέται, προτιμά βρε αδελφέ να τον τρελάνεις στην γκρίνια για άλλους δώδεκα μήνες μέχρι να φτιάξει για δώδεκα ώρες και πάλι από την αρχή.!

Είναι συγκλονιστικό λοιπόν να μεγαλώνεις αυτούς τους άντρες από μωρά παιδιά διότι διαπιστώνεις περίτρανα πως τελικά έτσι είναι η φύση τους. Δεν είναι ότι δεν νοιάζονται.  Δεν καταλαβαίνουν βρε παιδί μου πως να σε τουμπάρουν, αργούν, και όταν το "πιάσουν", πολύ σύντομα  το ξεχνούν και πάλι από την αρχή! 

Εγώ λοιπόν σαν παιδί, τον πατέρα μου ήξερα πολύ καλά πως να τον τουμπάρω. Μια, δυο φορές ήταν αρκετές για να διαπιστώσω πως με μια αγκαλιά και ένα "σε αγαπώ μπαμπούλι" μου μπορούσα να την γλιτώσω ακόμα και από φόνο. 

Το μαιμούδι πάλι, νιέντε. Τίποτα. Τι να σας λέω. Πέραν του ότι είναι τόσο καλόβολος που δεν ερχόμαστε και συχνά σε αντιπαράθεση, δεν του είχε κόψει τι μπορεί να κάνει για να με τουμπάρει. Λίγες οι διαφωνίες μας. Να του διαβάσω και ένα ακόμα παραμύθι, (δέκα κλείνω κάθε βράδυ, πόσα ακόμη;), να πάρει ένα ακόμα παιχνιδάκι για να αποκοιμηθεί, να φάει ένα ακόμα γλυκάκι, με αποκορύφωμα το να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι ΤΩΡΑ και όχι σε τρία λεπτά για να μην πέσω κάτω από ίλιγγο η δόλια η μάνα στις 6 τα ξημερώματα... "(Μα, μαμά ξημέρωσε. Να. Βλέπεις;" δείχνοντας μου με καμάρι την γκρίζα άχνα στις γρίλιες...) 

Να βλέπω την τσιχλόφουσκα να έχει αρχίσει ήδη να σέρνει τον πατέρα της από την μύτη με τα νάζια της και να χασκογελάω χαιρέκακα που εγώ γλίτωσα από αυτά... 

Αμ δε... 

Είχα τόση σιγουριά στην ανικανότητα των αντρών να συγκρατούν τέτοιες συναισθηματικά χειριστικές συμπεριφορές που έδινα του μικρού την λύση έτοιμη στο πιάτο. 

Γκρίνιαζε για να του διαβάσω ένα ακόμη παραμύθι; Του εξηγούσα πως με την γκρίνια δεν θα καταφέρει τίποτα, αν μου το ζητήσει ευγενικά ίσως και να το σκεφτώ! Γκρίνιαζε για να πάρει παιχνιδάκι; Τα ίδια. Έπεφτε στα πατώματα για ένα ακόμα γλυκό; Την έκλεβα την αγκαλίτσα μου!  Με τράβαγε από το χέρι κλαψουρίζοντας για να σηκωθώ; Ζητούσα το φιλάκι μου για να "πάρω δύναμη" και πεταγόμουν ευθύς αμέσως από το απαλό κρεβατάκι μου. 

Κάπως έτσι σιγά, σιγά το πήρε το κολάι. Και να τα φιλάκια, και να τα χαμογελάκια, να τα ματάκια. (καλέ, το γλυκό κλείσιμο των βλεφάρων και το λάγνο άνοιγμα τους και πάλι!) Και να παλεύω η μάνα να διατηρήσω το οχυρό! 

Χθες λοιπόν ήταν η ώρα για ύπνο. Θα θυμηθεί οτιδήποτε αυτή την ώρα αρκεί να καθυστερήσει και άλλο τον ύπνο. Ούτε που θυμάμαι τι μου ζήτησε για να του αρνηθώ. Τόσο πολύ σοκαρίστηκα από την αντίδραση. Αρχικά έπεσε στα πατώματα φωνάζοντας- είπαμε γονιδιακά δεν παύει να είναι ένας άντρας που ξεχνάει. Μάζεψα όση ψυχραιμία μου είχε απομείνει από την τόοοση κούραση όλη μέρα non stop από τις έξι τα χαράματα, τον πήρα αγκαλιά και του είπα πως ο μόνος λόγος που αντιδρά έτσι είναι επειδή είναι πολύ κουρασμένος και απλά πρέπει να κοιμηθεί. Και τότε, εντελώς απρόσμενα, έπεσε στον ώμο μου αγκαλιάζοντας με τρυφερά και λέγοντας "Σε παρακαλώ μαμάαααα".

Τα έχασα τόσο πολύ που γέλασα. Αυτός ξεθαρρεμένος από την θετική αντίδραση- αφού πριν είχε νιώσει την δυσφορία και την έλλειψη υπομονής- με έσφιξε ακόμα πιο πολύ και συνέχισε: "Αφού είσαι καλή μαμά εσύ. Δεν φωνάζεις. Σε παρακαλώ μαμά μουουου". Σιωπώ από λόγια μα γελάω πλέον δυνατά, παλεύοντας μέσα μου μεταξύ του "αφού είσαι καλή μαμά" ,(τι; έχετε ακούσει πιο πειστικό επιχείρημα;;), και του να κρατήσω το οχυρό. Με αφήνει, μου κάνει ματάκια και ξαναπέφτει πάνω μου όλο θεατρινισμούς σε μια τόσο μα τόσο χειριστική αγκαλιά! Γελάω λίγο ακόμα και λέω: 

"Μωράκι μου, είσαι τόσο γλυκός και πόσο απόλαυσα την αγκαλίτσα σου, έχω όμως ένα πρόβλημα. Αν υποκύψω τώρα, το έχασα το παιχνίδι, καταλαβαίνεις;" Φυσικά και δεν καταλάβαινε. Όμως είναι άντρας. Και στο μεταξύ με τόσες αγκαλίτσες και γελάκια μέχρι και αυτός ξέχασε τι ήθελε. Μια νύξη από εμένα για να δω πόσο καλά πλένει τα δόντια του και αν μεγάλωσε και άλλο για να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ήταν αρκετά για να μπούμε σε mode ύπνου. 

Και νόμιζα πως το θέμα έληξε. Το οχυρό έστεκε αγέρωχο. 

Μα σήμερα το πήγε σε άλλο επίπεδο... Σήμερα ο μονόλογος εμπλουτίστηκε από το "Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου όοοοολου" και "Πόσο μου έλειψες μαμά μου", (όλη μέρα μαζί μην ξεχνιόμαστε), και "Πόοοοοσο σε αγαπάω μαμά μου" και να σου οι αγκαλιές στον λαιμό, να σου τα φιλάκια και να και τα απαλά χάδια στο μάγουλο... 

Ώπα... 

Αυτό ήταν. 

Το οχυρό έπεσε. Ελάτε μαζέψτε με. 

(Αυτό για την Αγγελική που για μια φορά θέλει να μην κλάψει με κείμενο μου!)