Και αν σου σπάσουν τα φτερά; Τι;

Σήμερα πήγα στο ταχυδρομείο για να παραλάβω ένα πακετάκι αγάπης- από αυτά που γνώρισα μέσω του blogging- τα ανιδιοτελή, γεμάτα μαγεία και αγάπη πακέτα που ομορφαίνουν την μέρα σου, που ομορφαίνουν ένα μέρος της ζωής σου... 

Το σημερινό όμως πακέτο είχε μια παραπάνω βαρύτητα για μένα αφού προερχόταν από μια μανούλα αγγέλου. Μια μανούλα που μου έχει κάνει την τιμή να μοιραστεί σε αυτή την μικρή μου διαδικτυακή γωνίτσα την δική της πολύτιμη ιστορία...

Με την Δέσποινα "γνωριστήκαμε" μέσω της ομάδας μας και είναι περίεργο, μα όταν έχεις χάσει το παιδί σου σε συνδέει μια αόρατη μεν, πολύ δυνατή δε κλωστή με άτομα που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο, με άτομα που έχτισαν και πάλι λίγο λίγο τον νέο τους εαυτό γύρω από αυτή την απώλεια. 

Ήξερα λοιπόν πολύ καλά πως θα είναι ένα πακέτο που θα μου προκαλέσει πολύ έντονα συναισθήματα... Και για να είμαι ειλικρινής σχεδόν γνώριζα ήδη τι ακριβώς θα αντικρίσω... 

Αμέσως μόλις το άνοιξα διαπίστωσα πως το αγγελάκι είχε σπάσει... Πολύ προσεκτικά το έβγαλα από το αμπαλάζ του, μαζί με το υπέροχο χειροποίητο καδράκι, και τα τοποθέτησα σε μια επιφάνεια για να διαπιστώσω το μέγεθος της ζημιάς και αν μπορούσα να το φτιάξω- ήταν τόσο σημαντικό για μένα... Είχε σπάσει το ένα του φτερό... (το φτερό... μα πόσο σημαδιακό;)

Απόλυτα σιωπηλή, ξεκίνησα να κολλάω τα σπασμένα κομμάτια... Όσο τα κολλούσα σκεφτόμουν... 

Και εμείς σπάσαμε. Δεν σπάσαμε; Σπάσαμε. Σε χίλια κομμάτια, όχι σε τρία. Σπάσαμε και έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να μας "ξανακολλήσουμε". Και αν το καταφέραμε, νομίζετε οι ρωγμές δεν είναι εκεί; Μπορεί να μην είναι ορατές εκ πρώτης, μπορεί να μην γίνουν ορατές ποτέ από τους πολλούς- μα εμείς τις γνωρίζουμε. Μια, μια. Ξέρουμε που είναι και τις ψιλαφούμε με αγάπη και έναν πόνο τόσο βαθύ που κόβει, κάποια δύσκολα βράδια που το μυαλό και η καρδιά ταξιδεύουν... 

Και αν σπάσαμε, τι; Έπρεπε να μας "πετάξουν"; Να μας αγνοήσουν και να μας θεωρήσουν πλέον άχρηστες; Όχι. Κάποιος νοιάστηκε να βάλει άφθονη κόλλα, να μας συγκρατήσει, γιατί οι πρώτες που θέλαμε να μας αγνοήσουμε, οι πρώτες που μας θεωρήσαμε άχρηστες, ήμασταν εμείς οι ίδιες... Κι όμως. Το μεγαλύτερο φορτίο μιας μάνας που έχασε το παιδί της είναι οι ενοχές και οι τύψεις για την "ανικανότητα" της να το διαφυλάξει... 

Μα δεν φταίμε εμείς. Όχι. Μου πήρε χρόνο, μα το κατάλαβα. Τις πιο πολλές φορές φταίει απλά το αμπαλάζ. Ότι και αν σημαίνει αυτό στην κάθε περίπτωση. Μα ότι και να φταίει, ένα είναι σίγουρο. 

Αυτό το σπάσιμο, αυτά τα χίλια κομμάτια, μας ομόρφυναν τόσο πολύ. Γιατί παρότι σπάσαμε, βρήκαμε το κουράγιο να σηκωθούμε, να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να τα κολλήσουμε. Και γεμάτες ρωγμές και πόνο να σταθούμε και πάλι όρθιες. Αγέρωχες. Υπέροχες, διότι ελάχιστοι βλέπουν τα σημάδια μας. 

Σαν αυτό το πανέμορφο αγγελούδι... Βλέπει κανείς τις ενώσεις; Και αν τι βλέπει, χάνει εντέλει από την ομορφιά του; Ή μήπως προσθέτει; 

Γλυκιά μου Δέσποινα δεν έχω αρκετά λόγια να σε ευχαριστήσω που σε μια βόλτα σου σκέφτηκες εμένα... Ναι. Το αγγελούδι συμβολίζει την Χριστίνα μου και βρίσκεται πλέον στην θέση της, δίπλα στο αγγελούδι που συμβολίζει τον Δημήτρη της και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Δημήτρη Γεράσιμου της... Η πιο τρυφερή και άξια μεγάλη αδελφή... 

Μα συμβολίζει και όλες εσάς. Μια προς μια. Σπασμένες και πανέμορφες με τις πληγές σας... Να το θυμάστε αυτό... Τα αγγελούδια μας, μας το δίδαξαν...

Το πινακάκι το λάτρεψα τόσο πολύ που το κρέμασα στο παράθυρο της κουζίνας, να το βλέπω κάθε μέρα- όχι ότι εμείς χρειαζόμαστε υπενθύμιση να ψάχνουμε για ουράνια τόξα... Εμείς είμαστε η πίστη στα ουράνια τόξα.  Εμείς δημιουργούμε ουράνια τόξα... Να το θυμάστε και αυτό γλυκιές μου μανούλες αγγέλων... Ακόμα και αν δεν έχετε αντικρίσει ακόμη το δικό σας... 

Και ναι... Μας βλέπουν από εκεί ψηλά... Και η ζωγραφιά πολύ με άγγιξε... Πραγματικά... Λες και παιδικά χεράκια σε είχαν βάλει να την φτιάξεις... Που ξέρεις; Μπορεί έτσι να ήταν... 

Κάθε φορά που φοβόμαστε λοιπόν, κάθε φορά που σπάμε και τρέμουμε μην σπάσουμε και άλλο- πόσο ακόμα- να θυμάστε την εξής φράση: 

-Φοβάμαι... Και αν πέσω; 
-Μα γλυκιά μου... Και αν πετάξεις; 

Και με σπασμένα και κολλημένα φτερά, μπορείς να πετάξεις... Και πιο ψηλά ακόμη...