Όλο το backstage στην κατασκευή του μαιμουδοκρέβατου!

Λοιπόν! Το μαιμουδοκρέβατο σας το παρουσίασα και ειλικρινά με συγκίνησε βαθιά η τόσο ενθουσιώδης ανταπόκριση. Γέμισα με τόση αγάπη και θετική ενέργεια που το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σας είναι να μοιραστώ μαζί σας τα παρασκήνια αυτής της "υπερπαραγωγής", τα tips του μάστορα αλλά και τις εμπνεύσεις και ανησυχίες της μαιμουδομάνας! 

Η έμπνευση, όπως έχω ήδη πει,  μου ήρθε όταν είδα για πρώτη φορά την εκπομπή με αυτόν τον τρελό που φτιάχνει τα πιο μαγικά δεντρόσπιτα, ο οποίος μου θύμισε τον πατέρα μου! Στην αναζήτηση που έκανα στο διαδίκτυο, τα σχέδια που μας κέρδισαν περισσότερο λόγω του μεγέθους και του χώρου μας ήταν τα εξής: ( ωστόσο αν ενδιαφέρεστε,  να κάνετε αναζήτηση στην google search machine  με τις λέξεις treehouse bunkbed  γιατί κυκλοφορούν άπειρα σχέδια το ένα πιο υπέροχο από το άλλο! 

via

via

Με αυτά τα δυο κατά νου και πολλές αλλαγές- σχεδιάζοντας σχεδόν από την αρχή το κρεβάτι- καταλήξαμε στο εξής: 

Με κέρδισε η σκάλα του πρώτου μιας και μας βόλευε αφάνταστα να είναι σε αυτή την μεριά της κουκέτας, και όχι μπροστά. Δεν ήθελα ούτε να πιάνει χώρο αλλά ούτε να αφήνει τόσο εκτεθειμένο το πάνω κρεβάτι ακριβώς στην μέση του, και φυσικά λόγω του άπειρου αποθηκευτικού χώρου από κάτω. Είμαι φανατική της διπλής χρήσης αντικειμένων και ο αποθηκευτικός χώρος σε ένα σπίτι δεν είναι ποτέ αρκετός! 

Σαν σχέδιο με κέρδισε το δεύτερο, μου άρεσε που ήταν εντελώς ανοιχτό κάτω και που άφηνε ένα άνοιγμα στην σκεπή- πολύ πρακτικό για το aircondition που εμάς θα ήταν ακριβώς εκεί- απλά θα βάζαμε δυο παράθυρα μπροστά και το άνοιγμα θα ήταν από την μεριά της σκάλας. 

Μόλις το συζητήσαμε με τον πατέρα μου, αποφασίσαμε να δουλέψει με σουηδικό ξύλο μιας και το έχει δουλέψει πολλάκις αλλά το αγαπάμε και πολύ. Επέλεξε σουηδικό πεύκο για τα πλαίσια των κρεβατιών- το οποίο είναι πιο γερό- και σουηδικό έλατο για όλα τα υπόλοιπα. 

Όταν ξεκίνησε, ο "μπούσουλας" κρεβάτι μας έδειχνε κάπως έτσι... 

Μετά άρχισε να παίρνει μορφή... Σε αυτή την φωτογραφία θα δείτε πόσο "μαθηματικό" μυαλό έχω, αφού σε μια συζήτηση μας που μου έδειχνε ο πατέρας μου το μήκος των σκαλοπατιών, εγώ διαφωνούσα κάθετα και τα ήθελα σχεδόν τα μισά. Επέμενα τόσο πολύ πως έχω δίκιο που μου έφτιαξε την σκάλα με τα δικά μου "μέτρα" όπου μου απέδειξε και περίτρανα πως ΔΕΝ είχα δίκιο! (σκάλα για μακέτα με τα δικά μου μέτρα!!)

Την επόμενη μέρα κιόλας η σκάλα είχε διορθωθεί και το κρεβάτι μας είχε αρχίσει να παίρνει πραγματικά μορφή... 

Και κάθε μέρα είχαμε και από μια βελτίωση... 

Μέχρι που φτάσαμε στο εξής κομβικό σημείο. Το κρεβάτι είχε πλέον πάρει μορφή. Είχε ήδη αποφασιστεί πως ο μόνος τρόπος να μεταφερθεί στο δωμάτιο ήταν εντελώς αποσυναρμολογημένο- εκτός από την σκάλα- συνεπώς όλες οι τάβλες ήταν σημειωμένες και αριθμημένες από το "τυφλό" τους σημείο. Είχα ήδη ζητήσει ένα προσωρινό προστατευτικό για το κάτω κρεβάτι- αφού το μαιμούδι είναι ακόμα μικρό- για να μην πέσει ενώ κοιμάται, το οποίο έκανε "χωτό" ώστε όταν δεν χρειάζεται πια, να το βγάλουμε. 

(αρχικό σχέδιο- μετά λειάναμε τις γωνίες για μεγαλύτερη μαιμουδοασφάλεια!) Και κάπως έτσι βρεθήκαμε απέναντι- ή μάλλον ο πατέρας μου το έθεσε επί τάπητος- στο μεγάλο θέμα πως θα στρώνω το πάνω κρεβάτι! Επειδή είναι ένα ζήτημα που απασχολεί πολύ τις μητέρες στην επιλογή μιας κουκέτας, έτσι και εγώ είχα πάρει απόφαση πως θα το στρώνω τι να κάνω, όπως κάνουν όλες οι μανούλες του κόσμου. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τον τρελό Κρητήκαρο πατέρα μου . Είχε βαλθεί να μου κάνει την ζωή πιο εύκολη! (απαπά!) Εγώ που δεν ήθελα να αρχίσει πάλι τα τρελά του, του έλεγα να πάψει να το σκέφτεται και να προχωρήσει, τι θα μπορούσε να κάνει άλλωστε; 

Την επόμενη μέρα λοιπόν μου προτείνει να κάνει τους τοίχους κάτω από τα παράθυρα "χωτούς" σαν τα κάτω προστατευτικά, ώστε να μπορώ να τους βγάζω και να στρώνω πολύ πιο εύκολα το κρεβάτι από ένα σκαλοπατάκι. "Αποκλείεται!" ωρυόμουν. "Βάσανο να βγάζω να βάζω, θα χαλάσει και η αισθητική του σπιτιού δεν θα μοιάζει με σπίτι, ξέχνα το λέμε, άστο έτσι- εσύ θα το στρώνεις;;"  Νευρίασε, μου είπε να εξαφανιστώ να μην με βλέπει και πως θα βρει την λύση! (έτσι αγαπάμε εμείς, μην ψαρώνετε!) 

Πράγματι, την επόμενη με φωνάζει και πάλι και έχει την λύση στο τσεπάκι. "Θα κόψω" μου λέει "εντελώς κάθετα κάτω από το παράθυρο, δεν θα φαίνεται καν. Θα βάλω μεντεσέδες από κάτω και δυο μικρά συρτάκια από κάθε μεριά. Κάθε φορά που θα θες να στρώνεις απλά θα ανοίγεις τα συρτάκια, θα "ανοίγει" η προσθήκη και όλα καλά!" 

Ορίστε μας! Για μια ακόμα φορά είχε δίκιο. Ακόμα μια φορά με τάπωσε! "Ναι, οκ μου αρέσει πολύ η ιδέα, μα θα προσέξεις τους σύρτες να είναι σφιχτοί να μην μπορεί εύκολα ο Δημήτρης να κάνει καμιά σαχλαμάρα"  είπα έτσι απλά για να πω κάτι μιας και το μαιμουδάκι είναι πολύ προσεκτικό και συνεργάσιμο με τους "κανόνες ασφαλείας". 

Και κάπως έτσι καταλήξαμε εδώ... 

και το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα αυτό... 

Ενώ το κάτω κρεβάτι χωρίς τα προστατευτικά κάγκελα δείχνει ακόμα πιο όμορφο...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο που το κρεβάτι έπρεπε να βαφτεί και να τριφτεί. Αυτή την δουλειά την ανέλαβε ο μαιμουδομπαμπάς. Αρχικά τρίφτηκαν όλα τα ξύλα. Έπειτα περάσαμε ένα χέρι χρώμα. Μετά ξανατρίφτηκαν και περάστηκαν με ένα ακόμα χέρι χρώμα. (εννοείται πως βοήθησε και το μαιμουδάκι- έβαψε την μισή σκάλα στο πίσω μέρος και τις μισές τάβλες από το κρεβάτι του!!) 

Στο τέλος τρίφτηκαν για τελευταία φορά και ήταν πλέον έτοιμα για την συναρμολόγηση! (γιούπι!) Τώρα, για χρώμα εγώ ήθελα άχρωμο βερνίκι ματ- θα είμαι ειλικρινής. Παρότι ξέρω πως το σουηδικό σκουραίνει ούτως ή άλλως με την πάροδο του χρόνου, μου άρεσε πολύ το σχεδόν άσπρο του χρώμα και ήθελα να διατηρηθεί. Όμως βρήκε ο πατέρας μου στα lidl ένα βερνίκι νερού, οικολογικό και άοσμο σε ήπια απόχρωση πεύκου που ήταν μισή τιμή και δεν σκεφτόμουν καν να επιμείνω για αυτό που ήθελα. Ήδη είχε δώσει τόσα πολλά για την κατασκευή. Καθ' όλη την διάρκεια του βαψίματος το χρώμα δεν το χώνεψα- όταν όμως άρχισε να στήνεται το κρεβάτι και είδα πως είχε ακριβώς την ίδια απόχρωση με τα παράθυρα που είχαν βαφτεί πριν από οχτώ χρόνια με άχρωμο βερνίκι, ηρέμησα και κατάλαβα πως εν τέλει δείχνει μια χαρά. 

Όλα καλά λοιπόν! Το κρεβάτι μας συναρμολογήθηκε και ήταν έτοιμο για τα στρώματα και την διακόσμηση από την μαιμουδομαμά! Και το μαιμουδάκι να μην κρατιέται λέμε! (εδώ που τα λέμε, ούτε εγώ!)

Τελειώσαμε λοιπόν, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, έπεσα με τα μούτρα στην διακόσμηση, ο μκρός έπεσε με τα μούτρα στο παιχνίδι και αφού ήταν όλα έτοιμα και μιλήσαμε και για τους νέους κανόνες ασφαλείας-για το κρεβάτι καθεαυτό  αλλά και για τις πρίζες μιας και πρώτη φορά θα τοποθετούσα το φως του και την ενδοεπικοινωνία σε προσβάσιμο σημείο- για τις επόμενες δύο μέρες ήμουν διαρκώς μαζί του στο δωμάτιο για να δω στην πράξη πως το χειρίζεται όλο αυτό ο Δημήτρης και πιθανούς κινδύνους που δεν είχαμε σκεφτεί. 

Ακριβώς λοιπόν, επειδή ο μικρός είναι πολύ συνεργάσιμος με τους κανόνες που αφορούν την ασφάλεια του και γενικά πολύ προσεκτικός με συναίσθηση του κινδύνου- για την ηλικία του πάντα- τολμήσαμε να αφήσουμε τα παράθυρα ανοιχτά ώστε να έχουμε και πρόσβαση στο στρώσιμο με την "πατέντα" μας. Ανησυχούσα βέβαια για την μέρα που θα άρχιζε να νιώθει πιο πολύ σιγουριά για τον εαυτό του- όχι τώρα- μιας και τότε πιστεύω γίνονται και τα "λάθη", μα προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη. Την δεύτερη μέρα όμως, την ώρα που παίζαμε μπάλα πετώντας την από την τρύπα στην οροφή, ο Δημήτρης- πλάτη προς το παράθυρο- πήγε απλά να κάτσει στο στρώμα για να πιάσει την μπάλα. Και φυσικά όντας δίπλα στο παράθυρο το μισό του σώμα βγήκε σχεδόν από αυτό. Όπως είπα ο Δημήτρης είναι γενικά προσεκτικός οπότε το συνειδητοποίησε και τραβήχτηκε μόνος του πριν χρειαστεί να "επέμβει" ο Παναγιώτης που ήταν ακριβώς δίπλα- όμως ταραχτήκαμε και πήρα αμέσως τον πατέρα μου τηλέφωνο για να βάλουμε προστατευτικό. 

Δεν μπορούσα να σκεφτώ τρόπο να μπει προστατευτικό χωρίς να επηρεαστεί το άνοιγμα για εύκολο στρώσιμο του κρεβατιού. Ήμουν σίγουρη πως θα έπρεπε να το ξεχάσω. Για ακόμη μια φορά όμως ο μάστορας βρήκε την λύση! Κάγκελο "καρφωτό" στο ξύλο, όχι τέρμα απάνω ώστε να ανοίγει και πάλι η προσθήκη. Συμφωνώ εννοείται- η ασφάλεια προηγείται πάντα και ας μην τρελαίνομαι με την ιδέα του κάγκελου αισθητικά σε παιδικό κρεβάτι. "Άσε με" μου δηλώνει και πάλι ο Κρητικός "κάτι θα σκεφτώ να κάνω". 

Στο μεταξύ οι προσθήκες βγαίνουν τελείως για τα μαστορέματα και το δωμάτιο κλειδώνει μέχρι νεοτέρας! 

Την επομένη κιόλας με παίρνει τηλέφωνο να πάω να διαλέξω χρώμα για να το βάψει. Και τι βλέπω μπροστά μου; Τα δυο ονόματα του μαιμουδιού γραμμένα με ανοξείδωτο ατσάλι! Τρελάθηκα ! Ήταν τόσο πρωτότυπο και έχω δει και αν έχω δει με τον πατέρα μου, μα αυτό με ξετρέλανε! "Πως το έκανες", ρωτάω "βρε μουρλοκομείο, πως το σκέφτηκες;;" "Να μην σε νοιάζει" μου απαντάει "λέγε τι χρώμα το θες- σε βαρέθηκα!" (είπαμε έτσι αγαπιόμαστε εμείς!) Και ενώ είμαι έτοιμη να πω μαύρο- το κοιτάω καλά, καλά και σκέφτομαι... Όχι, το θέλω έτσι. Με τις συγκολλήσεις να φαίνονται και στο χρώμα το ανοξείδωτο. Είναι πιο "αλήτικο", λες και το έφτιαξε ένας έφηβος μόνος για το δωμάτιο του και δεν σκοτίστηκε για βαψίματα! Με κοιτάει απορημένος, με βρίζει που δεν του το είχα πει για να βάλει ανοξείδωτη συγκόλληση, (καλέ τι να πω αφού ήταν top secret το project;;;!!), το βάφει με ένα βερνίκι να μην σκουριάσει, αποφασίζει να συμφωνήσει πως πράγματι είναι πιο ωραίο έτσι  και... κάπως έτσι ολοκληρώθηκε εξ' ολοκλήρου το μοναδικό, υπέροχο, μαγικό, χειροποίητο κρεβάτι- δώρο από τον μαιμουδοπαππού!

Περιττό να πω , πως το μαιμούδι έχει ξετρελαθεί τόσο ξεχωριστός που νιώθει. Πιάνει τα γράμματα ένα- ένα και τα λέει... Και αν σας πω από τι τα έφτιαξε θα τρελαθείτε! Το repurposing και recycling σε όλο του το μεγαλείο... Από σχάρες ψησίματος! Κάγκελα είχε. Και μάλιστα έτοιμα με σχέδια. (αυτός έφτιαξε τα κάγκελα και στα τρία τα σπίτια μας). Ήθελε όμως να είναι ανατρεπτικός, αντισυμβατικός... Και πολύ το λάτρεψα! 

Να λοιπόν ακόμη μια φορά το κρεβάτι μας, στην τελική του μορφή! 

Τώρα. Το κοστολόγιο. Αυτό το κρεβάτι μπορεί να φτιαχτεί με καθαρό κόστος από περίπου 400 ευρώ μέχρι και 1000 ευρώ. (δεδομένου ότι ο εξοπλισμός που χρειάζεται κανείς για να το φτιάξει υπάρχει ήδη φυσικά). Δεν θα είναι όμως το ίδιο κρεβάτι των 400 με των 1000. Το συγκεκριμένο που έφτιαξε ο πατέρας μου του κόστισε σε πρώτες ύλες περίπου 850 ευρώ. Δυσκολεύεται να υπολογίσει ένα 10% περίπου λόγω του ότι κάποια υλικά τα είχε ήδη. Τα στρώματα τα παραγγείλαμε σε ένα τοπικό εργοστάσιο, πήραμε πιο φθηνό για το πάνω κρεβάτι που προς το παρόν δεν χρησιμοποιείται για ύπνο και μας κόστισαν 290 ευρώ. Όσον αφορά τις "εργατοώρες", ο πατέρας μου υπολογίζει περίπου εφτά οχτάωρα. Το βάψιμο- ξύσιμο άλλες δύο μέρες και αυτό επειδή πρέπει να περιμένεις να στεγνώσει το χρώμα, αλλιώς θα ήταν μια μέρα. Και άλλη μια μέρα το στήσιμο όλου του κρεβατιού. 

Κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για μένα ήταν να σηκώνει πολλά κιλά και να είναι γερό. Εδώ είναι και η διαφορά στην τιμή που σας είπα παραπάνω. Λόγου χάρη οι κολώνες θα μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο λεπτές, μα τότε δεν θα σήκωνε 250 κιλά άνετα στον πάνω κρεβάτι. (που τώρα τα σηκώνει). Επίσης, φτιάχτηκε έτσι με την προοπτική- εάν το θελήσουμε- να φύγει εντελώς το πλαίσιο του κάτω κρεβατιού και να είναι χώρος γραφείου πχ από κάτω. Η σκάλα επίσης είναι σούπερ ενισχυμένη- εδώ ανεβαίνω εγώ που τα έχω τα κιλάκια μου και δεν ακούω κιχ! (από την σκάλα!) Νιώθω απόλυτη σιγουριά και ανεβαίνω με πολύ άνεση- πράγμα πολύ σημαντικό για μένα μιας και τα μυικά μου προβλήματα δεν με βοηθούν καθόλου σε τέτοιου είδους κινήσεις. 

Αυτό που λάτρεψα στην όλη διαδικασία είναι πως ο Δημήτρης Γεράσιμος συμμετείχε σε αυτό από την πρώτη κιόλας στιγμή- όταν κοιτούσαμε φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Έπειτα κάθε μα κάθε φορά, ο πατέρας μου θα το έβαζε να "μετρήσουν" κάποια σημεία, να "δοκιμάσει" την αντοχή, την σκάλα, μέχρι και να διαλέξει αυτός τους σύρτες και τους μεντεσέδες! Βοήθησε τον πατέρα του στο βάψιμο όπως ήδη σας είπα και την μέρα της συναρμολόγησης βοηθούσε πηγαίνοντας τους τις βίδες αλλά και "βιδώνοντας" και ο ίδιος μερικές. 

 Και κάπως έτσι καταλήξαμε από αυτό...

Σε αυτό...

Το αγαπάμε τόσο πολύ το νέο μας δωμάτιο, που μας χάνεις , που μας βρίσκεις κάπου εκεί θα είμαστε φτιάχνοντας παραμύθια και περιπέτειες από το τίποτα! Με κακαριστά γέλια και ανελέητα γαργαλητά! Και με μια μαμά να νιώθει και πάλι παιδί! (είμαι η καλύτερη παρέα λέμε αυτές τις μέρες!) 

Η ανάρτηση αυτή δεν είναι διαφημιστική. Δεν δεχόμεθα παραγγελίες, ούτε δηλώνουμε επαγγελματίες!!! (χεχε)  Το αντίθετο. Είναι απλά το μοίρασμα της εμπειρίας μας, με την ελπίδα να σας εμπνεύσουμε να πείσετε κάποιον από την οικογένεια σας που πιάνουν τα χέρια του να σας χαρίσει και εσάς ένα τόσο ξεχωριστό δώρο!!