Αυτό το απόλυτο κενό...

Τέτοια εποχή πέρσι ήμουν έγκυος. Σε αυτό που θα ήταν το τέταρτο παιδί μου. Αν φυσικά είχα καταφέρει να κρατήσω και όλα τα προηγούμενα στην αγκαλιά μου. Πράγμα που δεν έγινε ποτέ. 

Μέσα στην καρδιά μου βέβαια είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Πέντε αν μετρήσω πως η δεύτερη ήταν δίδυμη- μα προτιμώ να το ξεχνώ αυτό. Φυσικά κανείς δεν μου το αναγνωρίζει και η θλιβερή αλήθεια είναι πως δεν περιμένω πια και κάτι τέτοιο. Έμαθα πια. 

Φέτος περισσότερο από ποτέ. Ξέρεις γιατί; Διότι όταν μιλάω με μανούλες που έχασαν το έξι μηνών μωρό τους, το δύο χρονών μωρό τους, το εφτά χρονών μωρό τους και μου λένε πως ακούνε τα ίδια ακριβώς λόγια που άκουσα και εγώ για το δέκα ωρών μωρό μου ή ότι άκουσε μια άλλη μανούλα για την έξι μηνών κύηση της- πραγματικά στερεύω από ελπίδες. 

Στερεύω από ελπίδες διότι δεν μπορείς να λες σε μια μάνα που έθαψε το παιδί της- το έθαψε- πως πρέπει να το ξεπεράσει. Πρέπει να προχωρήσει. Πως πρέπει να είναι δυνατή. Πως είναι δυνατή. Πως αυτή αντέχει. Πως δεν την φοβάσαι. Απλά δεν μπορείς. Δεν μπορείς να της λες καλύτερα τώρα, από ότι αργότερα. Δεν μπορείς να της λες πως ο Θεός ξέρει καλύτερα. Δεν την ενδιαφέρει ποιος ξέρει καλύτερα. Δεν υπάρχει "καλύτερα" σε αυτό το σενάριο. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πως δεν μπορεί να ανασάνει από τον πόνο. Δεν έχει ιδέα πως να αντιμετωπίσει τον σταυρό που έπεσε στην πλάτη της. Το μόνο που ξέρει είναι το παιδί της της λείπει πέρα από κάθε λογική. 

Αυτό που πρέπει να της πεις είναι πως λυπάσαι. Πως θα είσαι δίπλα της για ότι χρειαστεί. Όποτε το χρειαστεί. Πως πρέπει να κλάψει και να πενθήσει. Να ουρλιάξει μπας και γεμίσει το κενό της καρδιάς της. Πρέπει να της πεις πως θα θυμάσαι για πάντα το παιδί της. Πως μπορεί να σου μιλάει για αυτό όποτε θελήσει. Πως μια τόσο τεράστια πληγή θέλει χρόνο για να πάψει να αιμορραγεί. Πως πρέπει να μάθει να ζει με αυτό το κενό στην καρδιά- για πάντα. 

Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. 

Όταν χάνεις το παιδί σου, η πληγή δεν έχει τέλος. Είναι σαν να σκίζεσαι στα δυο. Σαν να ανοίγει μια τεράστια τρύπα στο στήθος σου. Έτσι ακριβώς είναι. Η πληγή μπορεί να πάψει να αιμορραγεί, μα δεν θα κλείσει ΠΟΤΈ. Θα χάσκει πάντα εκεί ορθάνοιχτη, εκτεθειμένη να σου θυμίζει το τεράστιο κενό που άφησε το παιδί που έχασες. 

Βαρέθηκα πια να συγκρίνω πόνους. Να νιώθω ενοχές που πενθώ για το δέκα ωρών μωρό μου μόνο και μόνο επειδή κανείς δεν πιστεύει πως έχω δεθεί αρκετά μαζί του ώστε να πενθώ. Βαρέθηκα να απολογούμαι που ακόμα κλαίω για όλα τα μωρά που έχω χάσει. Ναι, ακόμα και των δέκα εβδομάδων κύησης. Βαρέθηκα να ακούω να το ζουν αυτό όλες οι μανούλες αγγέλων. Βαρέθηκα να ακούω μητέρες που έχασαν το 30χρονο παιδί τους να λένε στην μητέρα που έχασε το ενός έτους μωρό της "Το ίδιο είναι; Το ίδιο πόνο ζούμε; Το ίδιο χάσαμε; Εγώ το έφτασα 30 χρονών" . Πραγματικά βαρέθηκα. Ναι, το ίδιο είναι. Για αυτή την δόλια μάνα είναι το ίδιο. Ξέρεις γιατί; Γιατί σκέφτεται πως είχες την ευλογία να το έχεις κοντά σου έστω αυτά τα τριάντα χρόνια. Αυτή πάλι; Ποιο είναι το όριο ηλικίας που μου επιτρέπει να θρηνήσω; Τα δέκα; Τα δεκαοχτώ; Τα εικοσιπέντε; Ή μήπως δεν υπάρχει όριο; Μήπως απλά το κάθε παιδί για την κάθε μητέρα είναι μοναδικό; Όσο μικρή ή μεγάλη υπήρξε η παρουσία του σε αυτή τη ζωή; 

Λέω, μήπως...

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Σπάστε την σιωπή. Θρηνήστε για τα μωρά που χάσατε. Κρατήστε την μνήμη τους ζωντανή. 

(Μέσα από εδώ μιλάω και για σένα γλυκέ μου Α. Στέλνε δύναμη στην μαμά και στον μπαμπά, ναι;)