(Η γλυκιά Τασούλα γράφει γράμμα στην κόρη της...)
….μα απ’ όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω....
….μα απ’ όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω....
Έξι χρόνια πέρασαν μωρό μου, έξι…..
Κανονικά θα έπρεπε να σου εύχομαι καλή σχολική χρονιά κ η μόνη μου ανησυχία να ήταν το νέο σχολικό σου περιβάλλον… αλλά εκεί που είσαι πια είναι πάντα όμορφα… έτσι δεν είναι ;
Φέτος μωρό μου σα να μην πονάω άλλο τόσο πια… δεν μπορώ να κλάψω όπως πέρσι, όπως προπερσι…όπως τότε… ή μήπως μπορώ;! Ξέρεις προσπάθησα πάρα πολύ φέτος να σε αφήσω να ¨φύγεις¨να ελευθερωθείς από το μαύρο μου σκοτάδι, να πετάξεις ελεύθερη χωρίς να με κοιτάς πάντα λυπημένη…
η αδερφή σου κάνει τα πρώτα της σχολικά βήματα μωρό μου κ εσύ μας καμαρώνεις από κει ..από τα μαλακά σου σύννεφα..καλά τα πάμε έτσι μωρό μου;
δεν ξέρω φέτος τι να σου γράψω..νιώθω αμήχανα…
κάθε Οκτώβρη έχω έναν κόμπο στο λαιμό..αλλά θαρρείς πως φέτος είναι πιο μαλακό το φθινόπωρο της καρδίας μου….
πάντα θα μου λείπεις το ξέρεις αυτό μωρό μου ε; όμως ξέρεις κάτι;
Ήρθε η ώρα μωρό μου, να φύγεις…
αρκετά σε κράτησα στη θλίψη,..πέτα ελευθέρα ψυχή μου..
χόρεψε στην αγκαλιά του ουρανού για πάντα….
και εγώ πάντα θα σε σκέφτομαι σαν το πιο όμορφο πλάσμα που γνώρισα ποτέ μου..σαν την πιο όμορφη ανάμνηση που έζησα σε όλη μου τη ζωή..
μόνο έτσι θα σε θυμάμαι πια στο υπόσχομαι...μη λυπάσαι άλλο μωρό μου μ ακούς; Δεν θα λυπάται άλλο η μαμά…θα ναι μόνο χαρούμενη..
θα μιλάω για σένα πάντα..θα σε σκέφτομαι πάντα τις κρύες νύχτες του χειμώνα και θα κρατάω την ανάσα μου μέχρι να νιώσω τα μικρά σου χεράκια να με αγκαλιάζουν νοητά, να ζεσταθώ..κι αν καμιά φορά τρέχουν τα μάτια μου όταν σε φέρνω στο μυαλό μου..συγχώρα με μωρό μου..και σκούπισε τα δάκρυα μου θα μου περνάει πιο γρήγορα..θα δεις…
πάντα θα σαι το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού και για μένα και για τον μπαμπά να το ξέρεις…
κάθε βράδυ θα σου λέω καληνύχτα μωρό μου..εκεί δίπλα στο φεγγάρι…
σ άγαπω…θα σ αγαπώ για πάντα…
να μας προσέχεις ναι;
πέτα καρδιά μου όμορφη… πέτα ανέμελα…
Τασούλα μου κοντεύουν 11χρονια που το δικό μου αγγελάκι πήγε στον ουρανό ...κι εγώ κάποια στιγμή το άφησα να φύγει να πετάξει ψηλά να μην την κρατάω με την θλίψη μου ...η κινητηριος δύναμη σε αυτό ήταν κάτι λόγια που χαρακτηκαν στην καρδιά μου..ότι τα αγγελάκια προσπαθούν να πετάξουν ψηλά να πάνε στην αγκαλιά της Παναγίας..όσο κλαίω τόσο το τραβάω κάτω κ δεν το αφήνω να πετάξει..δεν ξέρω αν είναι σωστό η λάθος αλλά από τότε έκανα την καρδιά μου πέτρα κ άρχισα να συγκρατιεμαι..αργότερα ήλθαν και οι 3 αδελφουλες της κ κάπως μαλακωσαν οι σκέψεις ,ο πόνος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις όμως τώρα σε διάβασα ξέσπασα σε κλάματα κ ακόμα κλαίω τώρα που σου γράφω ..αγγιξες βαθιά μέσα την καρδιά κ την ψυχή μου ������