Όταν γη και ουρανός συνυπάρχουν... (για μια και μόνο στιγμή)

Σήμερα είναι του Αγίου Γερασίμου.  Του δικού μας Αγίου.  Σήμερα γιορτάζει και το μικρακι μου. Γιορτάζει το δεύτερο όνομα του- μα στις καρδιές μας είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο.  Σήμερα γιορτάζει και το τοσοδουλικο εκκλησακι στο κοιμητήριο που βρίσκεται το δεύτερο μωρό μας.  Ο Δημήτρης μας, ο σκέτος.  

Κάθε χρόνο λοιπόν πάμε το πρωί στην λειτουργία και το απόγευμα στην λιτανευση της εικόνας στο κοιμητήριο, όπου ο ιερέας φέρνει την μπάντα του Δήμου να ακολουθήσει γεγονός που κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο συγκινητική και έντονη... Πάμε γιατί γιορτάζει ο γιος μας, το τρίτο μας παιδί μα το πρώτο στην αγκαλιά μας, το παιδί μας όμως αυτό γιορτάζει γιατί προυπηρξε μια σύνδεση με τον Άγιο Γεράσιμο "εξαιτίας"  του παιδιού που χάσαμε...  

Και είναι λίγο οξύμωρο.  Αυτό σκεφτόμουν σήμερα το πρωί όταν αναβαμε το καντηλακι στο μνήμα του μωρού μας και ο 5χρόνος πλέον γιος μου σχεδίαζε τι θα φτιάξει να φέρει στον μικρό του αδελφό...  

"Είναι ο μεγάλος σου αδελφός"  λέω "μα καταλαβαίνω.  Εσύ τον βλέπεις μικρό σωστά;"  για να μου απαντήσει, λίγο θλιμμένα η αλήθεια είναι, "Είναι με την Παναγιτσα όμως τώρα.  Όπως και το άλλο μωρό. Το κορίτσι σωστά μαμά;"  για να καταλήξουμε να συζητάμε πως θα βαφτιζαμε την μικρή μας αν τα είχαμε καταφέρει να την βαφτισουμε. 

Συνειδητοποιω λοιπόν πως τα παιδιά μου δεν θα συνυπαρξουν ποτέ.  Έτσι είναι.  Αυτή είναι η δική μου αλήθεια.  Ο δικός μου μικρός σταυρός.  Και το έχω αποδεχτεί πια. Κάποιες φορές με πονάει πολύ.  Κάποιες λιγότερο.  Είναι όμως και αυτές οι μαγικές στιγμές.  Οι στιγμές- όπως σήμερα - την στιγμή που ο ήλιος εδυε πίσω από ένα πανύψηλο κυπαρίσσι,  η μπάντα έπαιζε εναν μελαγχολικο σκοπό που όμως μου τρυπούσε τα αυτιά από την ένταση,  το λιβάνι που άναψα στο μνήμα έφτανε μέχρι την καρδιά μου και τα δυο κεριά που κρατούσα στα χέρια να ρίχνουν σταγόνες καυτού κεριού  στα δάχτυλα μου χωρίς όμως να με καίνε τόσο - ή απλά έτσι να νομίζω... Ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που ένιωσα πως τα παιδιά μου- έστω τώρα,  έστω σήμερα,  έστω για αυτή ακριβώς την στιγμή - συνυπάρχουν.  Είναι εκεί.  Όλα μαζί, αρρηκτα συνδεδεμένα. Και τα μάτια μου βουρκωσαν από αυτή την χαρμολυπη που με ακολουθεί πάντα από τότε που χρειάστηκε να αποχαιρέτησω δυο κομμάτια του εαυτού μου. Και θα με ακολουθεί πάντα...  

Ο λόγος που το μοιράζομαι αυτό απόψε,  την στιγμή που το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω δίπλα σε αυτό το γαλήνιο μουτράκι που κοιμάται δίπλα μου, είναι για να σπάσω ακόμα μια φορά την σιωπή μου. Ακόμα μια φορά να φωνάξω πως μου λείπουν τα μωρά που έχασα ακόμα και αν η αγκαλιά μου είναι γεμάτη.  Μου λείπουν γιατί το σώμα μου έγινε σπίτι για τεσσερα μωρά,  μα στο σπίτι μου ζει ένα.  Μου λείπουν γιατί η καρδιά μου ετοιμάστηκε να τετραπλάσιασει την αγάπη και αυτό ακριβώς έγινε.  Χωρίς όμως να έχει που να την διοχετεύσει.  Μου λείπουν γιατί ακούω τον γιο μου να "φροντίζει"  και να "παίζει"  με τον φανταστικό αδελφό του και πονάει η καρδιά μου που δεν του έχω προσφέρει τα αυτονόητα.  Στην τελική μου λείπουν γιατί είναι ΚΑΙ αυτά παιδιά μου.  

(Ο Οκτώβριος είναι μήνας ενημέρωσης και ευαίσθητοποιησης σχετικά με την νεογνικη απώλεια και απώλεια κύησης.  Σπάστε την σιωπή μαζί μου)