Πρώτη δημοτικού. Ένα μπλε μολύβι δαγκωμένο....

Η πρώτη δημοτικού- για μένα προσωπικά- ήταν πολύ πιο εύκολη συναισθηματικά από το νήπιο το οποίο υπήρξε η πρώτη μου προσαρμογή στον κόσμο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης,  κυρίως στο θέμα της καθημερινής απουσίας του παιδιού από το σπίτι- πράγμα για το οποίο είχα μιλήσει εδώ.  Μου έλειπε και πάλι το μικράκι μου, μα είχα βρει τις ισορροπίες μου τον προηγούμενο χρόνο , ξαναγνωρίζοντας την Γιάννα, ξεκινώντας ξανά την εργασία μου με μερική απασχόληση, βάζοντας την ζωή μου σε πρόγραμμα με τα καινούργια δεδομένα. Αν με δυσκόλεψε κάτι ήταν το γεγονός πως υπήρχαν πολλοί εκπαιδευτικοί με τους οποίους ήθελα να αλληλεπιδράσω σχετικά με την πορεία του μικρού και συγκεκριμένες μέρες για να το κάνω, σε αντίθεση με το νήπιο όπου έστω και το καλημέρα ήταν καθημερινό και έδινε μια άλφα γαλήνη στην ψυχή μου. Ωστόσο τους συμπάθησα όλους- ακόμα και κάνα δύο με τους οποίους δεν κατάφερα να ανταλλάξω ούτε ένα καλημέρα, (μιας και μέσα από τις διηγήσεις του παιδιού αντιλαμβανόμουν πολλά)- με αποκορύφωση την δασκάλα του η οποία ήταν τόσο γλυκιά και προσεγγίσιμη, αυστηρή τόσο- όσο, η ιδανική αρχή για το μικράκι μου. 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος από την άλλη, το βίωσε διαφορετικά. Ήταν εύκολη η προσαρμογή του όσον αφορούσε τις ώρες που έλειπε από το σπίτι και τις φιλίες του- η αρχή είχε γίνει ήδη στο νήπιο- δυσκολεύτηκε όμως λίγο στην υποχρέωση του διαβάσματος - γεγονός που ίσως είχε αντίκτυπο στην μοναδική εξωσχολική δραστηριότητα που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτή της μουσικής έκφρασης. Μετά τα Χριστούγεννα ήμασταν πλέον σίγουροι ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής του είχε κλείσει για αυτόν από την προηγούμενη κιόλας χρονιά- εγώ αρνιόμουν να το δω- απλώς οι καινούργιες του υποχρεώσεις ήταν που προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις που με βοήθησαν να το διαπιστώσω.   Το κολύμπι ήταν η μόνη δραστηριότητα που δέχτηκε να κάνει παράλληλα με την πρώτη δημοτικού- το οποίο εξελίχθηκε σε μεγάλη αγάπη- μα αυτό είναι μια ανάρτηση από μόνη της. 

Κατά την διάρκεια της πρώτης δημοτικού ανακάλυψα μια ακόμα πλευρά του χαρακτήρα του μικρού. Αυτή της τελειομανίας. Μια ιδιότητα που ούτε αγαπώ, μα ούτε και μισώ. Ίσως μάλιστα να την προτιμώ από την αδιαφορία. Ήταν όμως αυτή ακριβώς η πλευρά του χαρακτήρα του που τον δυσκόλεψε κατά την διάρκεια της επαφής του με την πρώτη τάξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είχε σημασία αν ήταν κουρασμένος και τον παρότρυνα να συνεχίσει μετά από ένα διάλειμμα τις ασκήσεις του. Ο ίδιος ήθελε να τις τελειώσει το συντομότερο δυνατόν- ακόμα και τις μέρες, γιατί υπήρξαν και αυτές, κυρίως στην αρχή της χρονιάς- που σχεδόν έκλαιγε από απελπισία. Δεν είχε σημασία αν καθόμουν μαζί του να τον βοηθήσω. Οι συστάσεις της δασκάλας ήταν να μελετούν μόνοι τους και αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει παρότι κάποιες φορές του στοίχιζε σε διπλάσιο σχεδόν χρόνο. Δεν είχε σημασία αν είχε ήδη κάνει τα γράμματα στις ασκήσεις- αν όταν έλεγχε για λάθη δεν του άρεσαν, τα έσβηνε ένα ένα για να τα γράψει από την αρχή. Το ίδιο πάθος έδειχνε σε όλα τα μαθήματα- ακόμα και όταν κάποιος δάσκαλος θα έλειπε και θα μοιράζονταν σε άλλες τάξεις- αυτός  ερχόταν το μεσημέρι γεμάτος γνώσεις από μαθήματα μεγαλύτερων τάξεων σχετικά με ιστορία, γαλλικά και γεωγραφία! Μόλις όμως τελείωνε τα μαθήματα του, ήταν το ζωηρό και παιχνιδιάρικο παιδί που πάντα γνώριζα- ένα που προσπαθούσε να χωρέσει τις ώρες παιχνιδιού που έχασε, σε όσες του απέμειναν. 

Και κάπως έτσι φτάσαμε σε έναν βίαιο αποχωρισμό τις αρχές Μαρτίου- λόγω covid19. Όσο και αν ευγνωμονώ για τον επιπλέον χρόνο που μου δόθηκε με το παιδί μου, τόσο στεναχωριέμαι για τον χρόνο ανεξαρτησίας που έχασε, μα και τον χρόνο δεσίματος με τους φίλους του, τον χρόνο εδραίωσης της κοινωνικής του εικόνας, της "εκτός σπιτιού" προσωπικότητας του. Για μας που ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν είχε άλλη εμπειρία πέραν του νηπίου- ήταν μια σοβαρή απώλεια. Απώλειας που φάνηκε έντονα σε αρκετά στάδια της καραντίνας μα και κατά την επιστροφή του στο σχολείο την οποία λάτρεψε και παρότι δεν έτυχε στην ομάδα του κανέναν φίλος- φρόντισε σε αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο- να προσεγγίσει με τον δικό του μοναδικό διακριτικό τρόπο καινούργιους φίλους. Ταυτόχρονα όμως, κατά την διάρκεια της καραντίνας, μας δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τους εκπαιδευτικούς σε ένα άλλο επίπεδο- που προσωπικά- μας έδεσε ακόμα περισσότερο μαζί τους. Δεν το συζητώ καν- για το πόσα κερδίσαμε ως οικογένεια από όλη αυτή την εμπειρία. 

Ήταν γενικότερα μια πρωτόγνωρη χρονιά σε πολλά διαφορετικά επίπεδα- τόσο εκπαιδευτικά όσο και συναισθηματικά. Μια χρονιά που όπως είχα γράψει και εδώ έκλεισε πικρόγλυκα- γιατί η πίκρα υπερτέρησε της γλύκας... 

Για μένα, η πρώτη δημοτικού, συνοψίζεται άψογα στην παρακάτω φωτογραφία. Το μολύβι με το οποίο ξεκίνησε και αυτό με το οποίο κατέληξε. (Και δεν έγραφε καν μόνο με αυτό). Όσο και αν φαίνεται πιο όμορφο το μεγάλο και αχρησιμοποίητο μολύβι, η πραγματικότητα είναι πως το μικρό και χιλιοδαγκωμένο είναι το πιο όμορφο. Γιατί σε αυτό αντικατοπτρίζεται όλη η δουλειά που έκανε το μικρακι μου αυτόν τον χρόνο. Και αυτή η δουλειά γίνεται αντιληπτή στο πιο ανοιχτό μυαλό του, στην πιο ώριμη καρδιά του, στην μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση του.

Και είμαι αρκετά τυχερή ώστε να έχω ακόμα μια χρονιά την ευλογία να ευχαριστώ τους δασκάλους του για αυτό. Μπορεί εμείς να έχουμε βάλει τις ρίζες- μα αν τύχουν σωστοί εκπαιδευτικοί στον δρόμο σου- ρίχνουν το πιο καρποφόρο λίπασμα... 

Εάν θέλετε να δείτε τα συναισθήματα μου στην αποφοίτηση μας από το νήπιο πέρσι  δείτε εδώ.
Εάν θέλετε να δείτε γιατί αυτό το δαγκωμένο μπλε μολύβι ήταν τόσο σημαντικό, δείτε εδώ.  

Μέσα σε μια αίθουσα αναμονής ιατρείου...

Τις προάλλες βρέθηκα στο γραφείο του γυναικολόγου μου για το ετήσιο τεστ ΠΑΠ και ήταν η δεύτερη φορά που ξεστόμισα αυτό που χρόνια τρέμω να ξεστομίσω: 

" Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλο παιδί" . 

 Ούτε "νομίζω πως έχω παραιτηθεί", ούτε "νιώθω πως πως έχω παραιτηθεί", όχι. Μόνο απλά και  στεγνά "Έχω παραιτηθεί πλέον." Κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Καμία αιτιολόγηση. Άλλωστε αν κάποιος γνωρίζει απόλυτα τους κινδύνους και την περιπλοκότητα είναι αυτός. 

Η πρώτη φορά ήταν στην καλύτερη μου φίλη. Με τον Παναγιώτη δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν. Ξέρουμε και ξέρει. Άλλωστε ο ίδιος έχει "παραιτηθεί" χρόνια τώρα. Έχει αναγνωρίσει τους κινδύνους χρόνια τώρα. Έχει ολοκληρωθεί χρόνια τώρα. Τα έχει βρει με τον εαυτό του χρόνια τώρα. 

Εγώ πάλι είμαι μια άλλη ιστορία. Μπερδεμένη στον λαβύρινθο συναισθημάτων, ενοχών, του κενού που αδιαμφισβήτητα έχουν αφήσει οι απώλειες των άλλων δυο παιδιών μου, της βαθιάς πίστης μου και της εκλογίκευσης της, καθώς και του παιδικού μου ονείρου για μεγάλη οικογένεια μα και της ανάγκης μου να τα δώσω όλα για όλα για το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά....

Αν το είχα σκεφτεί; Αν το είχα πει κιόλας από μέσα μου; Άπειρες φορές. Ιδίως μετά την τρομακτική αποβολή που είχα το '17 ενώ ένα τετράχρονο αγόρι με περίμενε στο σπίτι αρνούμενο μέχρι και να αλλάξει πυτζάμες ή να του σκουπίσουν την μύτη αν δεν γυρνούσα εγώ κοντά του... 

Τις προάλλες όμως- λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη φορά- το είπα ξανά δυνατά. 

"Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλα παιδιά" . 

Δεν ένιωσα ανακούφιση. Ούτε ανάσανα. Και ας ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από την καρδιά μου. Αντίθετα γέμισα θλίψη. Γιατί όμως; Αναρωτιόμουν. Το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου με έχει γεμίσει με απόλυτη ευτυχία. Νιώθω λες και είμαι ντοπαρισμένη 24 ώρες το 24ωρο. Είμαι όσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι μια μητέρα που έχει χάσει δύο παιδιά της, ένα αστεράκι και έχει ένα θαύμα στην αγκαλιά της. Γνωρίζω πολύ καλά πλέον τους κινδύνους και δεν διατίθεμαι να το ρισκάρω- ξανά- για ένα όνειρο που είχα όταν όλα όσα έζησα τελικά θα έμοιαζαν με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και τα έχω "βρει" πια με τον Θεό μου και την πίστη μου. Οι  ενοχές με ταλαιπωρούν ακόμη, μα είναι πια τόσο φίλες μου σε όλα που και αυτές θα τις αγαπήσω σιγά σιγά ή απλώς θα μάθω να τις αγνοώ.... 

Τι ήταν αυτό λοιπόν που με γέμισε με τόση θλίψη; Και ξαφνικά- εκεί στην αίθουσα αυτή αναμονής που αγαπώ να μισώ- το κατάλαβα. Ένιωθα θλίψη γιατί αυτό που είχα πει δυο φορές δυνατά,  ήταν ένα ψέμα. 

Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Πάλεψα σαν λιοντάρι για το όνειρο μου. Και ακόμα παλεύω. Για μένα δεν έχω ένα παιδί.  Έχω τρία παιδιά και ένα αστεράκι. Και παλεύω και για τα τέσσερα.  Όχι με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει και τα τέσσερα στην αγκαλιά της- μα με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει θάψει το ένα της παιδί, έχει σε βάζο παθοανατομολογίας το άλλο της παιδί και απέβαλε στο τρίτο σε μια κρύα αίθουσα νοσοκομείου εντελώς μόνη. Πάλεψα και παλεύω. 

Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Κόντεψα να χάσω τέσσερις φορές την ζωή μου για αυτό το όνειρο. Έβαλα ΟΛΗ την υπόλοιπη ζωή μου σε αναμονή για αυτό το όνειρο. Απέκτησα συριγγομυελία για αυτό το όνειρο. Σακάτεψα το σώμα μου για αυτό το όνειρο. Το ξεχείλωσα, το πετσόκοψα, το αμέλησα- σχεδόν το μίσησα. Κόντεψα να χάσω το μυαλό μου για αυτό το όνειρο. 

Μα βρήκα την καρδιά μου μέσα από αυτό το όνειρο. Έχω μια υπέροχα μοναδική οικογένεια. Μπορεί όχι όπως ακριβώς την ονειρεύτηκα, μα την έχω και είναι ολότελα δική μου. Δεν παραιτήθηκα λοιπόν. Απλώς αποδέχθηκα πια το όνειρο μου. Όπως ακριβώς έγινε πραγματικότητα. Με όλο τον πόνο και τα δάκρυα, με όλη την ευτυχία, τα γέλια και την αγωνία. Με όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις, με όλα τα ξάγρυπνα βράδια και τις σκέψεις που με δυσκολία μοιράστηκα και όλες αυτές που πιθανότατα δεν θα μοιραστώ ποτέ. 

Έχω ένα υπέροχα μοναδικό πλάσμα στην αγκαλιά μου που κουβαλάει μέσα του όλα αυτά. Όλο τον πόνο και τα δάκρυα, όλη την ευτυχία, τα γέλια,  την αγωνία,  όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις,  όλα τα ξάγρυπνα βράδια και όλες τις σκέψεις. Και κάθε φορά που βρίσκομαι στην παρουσία του, βρίσκομαι με όλα τα παιδιά μου μαζί. 

Το πλάσμα αυτό είναι η απόδειξη πως δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Το πλάσμα αυτό είναι το όνειρο. 

Ένα ανυπόμονο πρωτάκι και το γραφείο του!

Εμείς είμαστε πανέτοιμοι για την νέα σχολική χρονιά! Το γραφείο μας είναι χειροποίητο και πλήρως εξοπλισμένο, ενώ η τσάντα μας περιμένει υπομονετικά να αρχίσει το φόρτωμα! Θέλετε να μοιραστούμε τις αλλαγές στο δωμάτιο μας και πρωτίστως το γραφείο μας;;; 

Συζητούσαμε για τις αλλαγές που θα γίνονταν στο δωμάτιο του μόλις πήγαινε δημοτικό, μήνες τώρα. Όπως είχα γράψει εδώ ήταν παραπάνω από έτοιμος για αυτές- πιο πολύ και από εμάς πιθανότατα! Μόλις αποφασίσαμε τι είδους γραφείο ταίριαζε στο στυλ και τις ανάγκες μας αρχίσαμε το ψάξιμο. Το κακό είναι πως όταν έχεις γνώση και εμπειρία από χειροποίητες κατασκευές όπως εμείς, δύσκολα σε ικανοποιούν αυτά που βρίσκεις στο εμπόριο. Το γραφείο ωστόσο μας το είχε τάξει η μαμά του Παναγιώτη. Τελικά συμφωνήσαμε να μας δώσει η γιαγιά τα χρήματα που θα δίναμε για ένα έτοιμο και να το φτιάξει ο πατέρας μου όπως ακριβώς θέλαμε. Και αυτό που θέλαμε ήταν ένα τραπέζι στην ουσία, στιβαρό από μασίφ ξύλο σε σουηδικό χρώμα όσο μεγαλύτερο γινόταν. Οι τελικές διαστάσεις ήταν 1.60 μήκος, 0.60 πλάτος και 0.80 ύψος. Για τον πατέρα μου αυτό ήταν τρεις ώρες δουλειά όλες όλες. Συνεργάστηκαν με τον Παναγιώτη και σε ένα πρωινό το είχαμε κιόλας στήσει! Ήταν η σειρά μου! Να οργανώσω και να διακοσμήσω το παιδικό πλέον μαιμουδοδωμάτιο!! Δεν χρειάστηκα πολλά. Τα περισσότερα τα είχαμε ήδη! Πάμε να σας ξεναγήσουμε; 

Καταρχάς, η ζωγραφιά του χάρτη που διακοσμεί τον τοίχο είναι από το πειρατικό πάρτι μας, του οποίου ανάρτηση θα ανέβει σύντομα! Είναι όλος ζωγραφισμένος από την τρελή μαιμουδομαμά! Στην πορεία σκοπεύουμε να προσθέσουμε ράφια στον τοίχο, μα δεν είναι κάτι που επείγει. Θα δούμε τις ανάγκες του και θα δράσουμε αναλόγως. 

Το ημερολόγιο μας το έχουμε περίπου δύο χρόνια τώρα, σας είχα δείξει πόσο εύκολα το φτιάξαμε εδώ.  Η φωτιζόμενη υδρόγειος είναι από το παιδικό μου δωμάτιο! Άλλαξα πρόσφατα την λάμπα και ναι, λειτουργεί ακόμα! 

Η μολυβοθήκη ουράνιο τόξο μας ήταν έμπνευση από το γλυκό Μαράκι για την οποία σας είχαμε μιλήσει εδώ! Δεν φαντάζεστε πόσο τον διευκολύνει στις ζωγραφιές του! 

Η καρέκλα μας είναι ΙΚΕΑ και είναι αυτή.  Το σκαμπό το οποίο χρησιμοποιεί σαν υποπόδιο δώρο από τον πατέρα μου, δεν θυμάται από που το αγόρασε! Το πολύχρωμο επιπλάκι και τα κουτιά αποθήκευσης είναι από τα lidl. 

Η τσάντα μας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από Kipling. Μια επιλογή που θα μας βγάλει χρόνια, ένα εξαιρετικό backpack- σκυλί- όπως τα λέω από προσωπική εμπειρία. Το σχέδιο που επιλέξαμε αυτό.  Ήμασταν πολύ τυχεροί διότι κάναμε αλλαγή σε πολλά γενέθλια δώρα και με πίστωση μπορέσαμε να αγοράσουμε την τσάντα των ονείρων μας! (και όμως ναι, την ήθελε και το μαιμούδι σαν τρελό, τώρα την γεμίζει με παραμύθια και κόβει βόλτες!!) 

Το προστατευτικό σουπλά γραφείου από το Πλαίσιο. 

Οι ξύλινες συρταριέρες από τα Jumbo. Για τα λεφτά τους είναι ικανοποιητικές και σταθερές. 

Η μολυβοθήκη φανάρι δική μας κατασκευή, σας είχαμε δείξει πως εδώ. 

Τα συρταράκια πάνω στο γραφείο από το παιδικό μου δωμάτιο, μα έχει ακόμα το Jumbo. Είναι σούπερ πρακτικά. 

  
Το λευκό ραφάκι οργάνωσης χώρου είναι από το ΙΚΕΑ. Η άβακας και αυτή από το παιδικό μου δωμάτιο! 

 

Η εξτρά ξύλινη καρέκλα είναι της μαμάς για τα διαβάσματα και είναι και αυτή ΙΚΕΑ! Την αποχωρίστηκα από την κουζίνα, μα είναι η αγαπημένη μου! 

Το σύμπαν είναι ακόμα μια κατασκευή μας και σας είχαμε μιλήσει για αυτή εδώ. 

Αυτά σχετικά με το γραφείο μας. Η υπόλοιπη διακόσμηση αφορούσε σε τσαχπινιές στον τοίχο, (πάντα), μπόλικες φωτογραφίες, (πάντα) και την επιστροφή της αγαπημένης μου καρέκλας!!  (γιούπιιιι!) Η μεγαλύτερη ωστόσο αλλαγή αφορά στο μαιμουδοκρέβατο.! (για το οποίο σας είχαμε μιλήσει με αυτή την επική ανάρτηση εδώ, αφού ήταν χειροποίητο και αυτό δώρο από τον παππού μας!) Το κάτω κρεβάτι το είχαμε φτιάξει με την προοπτική να μπορεί να αφαιρεθεί αν θέλαμε να προσθέσουμε από κάτω γραφείο. Ωστόσο, δεν μας άρεσε η ιδέα,  εφόσον χώρος υπάρχει, να είναι έτσι στριμωγμένο το γραφείο, αποφασίσαμε όμως να το βγάλουμε πράγματι το κρεβάτι για να μείνει ένας χώρος παιχνιδιού.! Εάν στο μέλλον το χρειαστούμε, μπαίνει ξανά! Οπότε, ούτε γάτα ούτε ζημιά! Δημιουργήσαμε λοιπόν ένα ιδιαίτερο καταφύγιο γεμάτο μαξιλάρια και αναμνήσεις σε φωτογραφίες για  χαλάρωση και παιχνίδι! 

 
Και με την γωνίτσα της προσευχής μας πάντα εκεί... 

Μια από τις αγαπημένες μου γωνιές... 

Δεν ήθελα κανονικό καθρέφτη. Βρήκα αυτά τα αυτοκόλλητα στο jumbo, τα οποία για κάποιο ανεξήγητο λόγο πολύ μου άρεσαν! Ο μικρός ξετρελάθηκε εξίσου, σκοπεύω να προσθέσω και άλλα προς τα πάνω. Δίνουν πολύ σουρεαλιστική και όμορφη αίσθηση και μπορεί να δει καλά τον εαυτό του παρά τους κύκλους! 

Η αγαπημένη μου καρέκλα. (από Praktiker, παμπάλαια- σκυλί και αυτή!) Εκεί διαβάζουμε τα παραμύθια μας, και δεν είναι λίγα καθημερινά! Ο πίνακας ο πασίγνωστος από τα ΙΚΕΑ. (μας βρίσκετε σε φάση που παίζει με αυτόν σχολείο με τον Παναγιώτη!) 

Και το βράδυ όμως δεν χάνεται η μαγεία στο δωμάτιο μας... 

Το φωτιζόμενο πινακάκι από Σκλαβενίτη. 

Το φωτιστικό μας άψογο, πάμφθηνο και ΙΚΕΑ! Ο μικρός το έχει ερωτευτεί και δεν τον αδικώ! (βρείτε το εδώ) 

Δεν ξέρουμε για σας λοιπόν, μα όπως βλέπετε εμείς ήμαστε πανέτοιμοι να περπατήσουμε τον καινούργιο αυτό δρόμο του δημοτικού! 

Το μικρό μου δε μαιμούδι απλά δεν κρατιέται! Που τον χάνεις που τον βρίσκεις εκεί στο γραφείο του να διαβάζει ή να ζωγραφίζει ή να παίζει με πλαστελίνες και χλαπάτσες ή απλά να κρύβεται από κάτω ή στο καταφύγιο του, ή στην ντουλάπα φυσικά! 

Εγώ πάλι, κόντρα στην ευκολία με την οποία πέταξε το μαιμούδι όλα εκείνα τα αυτοκόλλητα, κράτησα δύο εκεί ακριβώς που τα είχα. Και στο ύψος που τα είχα. Βλέπεις, μέσα σε 6 χρόνια- περισσότερα βασικά για εμάς αφού το δωμάτιο αυτό προοριζόταν και για άλλα δυο παιδιά που δεν αγκαλιάσαμε ποτέ- έχω κάνει ΤΌΣΕΣ αλλαγές. Πάντα με γνώμονα την ασφάλεια και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. Από βρεφικό, έγινε νηπιακό και τώρα πια παιδικό. Κρατάω αυτά τα αυτοκόλλητα λοιπόν, για να θυμάμαι αυτό το βρεφάκι που καθόταν στον ποπό του τόσο χαριτωμένα, τα αυτοκόλλητα αυτά ακριβώς στο ύψος των χεριών του, και να τα περιεργάζεται με μάτια πελώρια, γεμάτα περιέργεια. Εγώ τα θέλω εκεί και ας μην τους δίνει πια αυτός σημασία. Τους δίνω εγώ... 

Μην γελιέστε όμως. Μπορεί αυτό το μαιμούδι να είναι πανέτοιμο για το δημοτικό, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, δεν σημαίνει αυτό όμως πως είναι έτοιμο να εγκαταλείψει το καλοκαίρι του! Όχι! Έχει πολλά μπάνια να κάνει ακόμα, και πολύ ακόμη ξεγνοιασιά και παιχνίδι!

"Τρύπα στην υδρόγειο κι από το υπόγειο
Φτάσαμε στο δώμα κι είχε κι άλλο ακόμα
Σπάσαν τα ταβάνια μας,βγήκαν τα ντιβάνια μας
Στον ουράνιο θόλο και τον θέλαμε όλο
Τρέξαμε, παίξαμε, μπλέξαμε
Σε παραμύθια πιστέψαμε
Τρέξαμε, παίξαμε, μπλέξαμε
Όνειρα τέρατα θρέψαμε". #ourdreams #ourkindoffun#summer2019 #otangennithikaxana #bloglovin

6 μαγικά χρόνια μαζί σου...

Ακούω μανούλες που λένε πως όταν γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους, γεννήθηκαν και αυτές σαν μητέρες- και είναι μιαν αλήθεια, μεγάλη και τρυφερή. Εγώ λέω πως όταν γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί, μα συνάμα το πρώτο μου- (πως γίνεται αυτό σωστά;)- απλά γεννήθηκα ξανά γιατί στο μεταξύ ένιωθα νεκρή. Γιατί η αλήθεια είναι πως εγώ έγινα μητέρα εκείνο τον Μάρτιο του 2010 όταν γέννησα νεκρή την πρωτότοκη κόρη μου. Ξανάγινα μητέρα όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου, τον γιο μου- ο οποίος έζησε μόλις 10 ώρες. Ξανάγινα μητέρα τον Ιούλιο του 2103 όταν γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί, αυτό που επιτέλους κράτησα στην αγκαλιά μου,  και το οποίο με έκανε μητέρα και για όλους τους άλλους. 

Ειρωνικό δεν είναι; 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ανήμερα των έκτων γενεθλίων του τεράστιου θαύματος μου; Τα γράφω γιατί κάθε χρόνο τα γενέθλια του είναι μια υπενθύμιση για μένα όλων αυτών των γενεθλίων που δεν γιορτάζουμε. Μα όλων αυτών των ουράνιων γενεθλίων που τιμάμε. Διαβάζω λοιπόν όλα αυτά τα υπέροχα και γλυκά σχόλια που μου κάνετε, σχόλια που κάνουν την καρδιά μου να χαμογελά- δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα, αυτό γράφω πάντα και ας επαναλαμβάνομαι- και η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι λίγο. 

Ντρέπομαι, διότι ότι και αν κάνω για αυτό το παιδί είναι αποτέλεσμα των παιδιών που έχασα. Οι  απώλειες μου με διαμόρφωσαν όχι μόνο ως άνθρωπο αφού άλλαξα ριζικά, μα διαμόρφωσαν και την μητέρα που τελικά είμαι στην πράξη. Στην καθημερινότητα μου. Και μακάρι να μας αξίωνε ο Θεός να ακολουθήσουν και άλλα μωρά για να αποδείξω πως όλα γίνονται όταν η αγάπη πολλαπλασιάζεται τόσο πολύ, μα δεν πιστεύω πια πως είναι γραφτό μας. Και στην τελική, δεν χρειάζεται να αποδείξω και τίποτα. Αρκεί που ξέρω. Που ξέρουμε εμείς οι 5. 

Ντρέπομαι διότι δεν είμαι λοιπόν ούτε η καλύτερη μανούλα στον κόσμο, ούτε η πιο δημιουργική- είμαι απλά ένας άκρως ελαττωματικός άνθρωπος που παλεύει να είναι η καλύτερη εκδοχή που μπορεί να είναι- διοχετεύοντας όλη αυτή την αγάπη που ρίζωσε μέσα μου για τρία παιδιά μόνο στο ένα. Στην πράξη. Στην καθημερινότητα. Εκεί που μπορώ ανθρώπινα. Στα άλλα μου παιδιά μόνο πνευματικά μπορώ να προσφέρω και αν είναι μια πάλη αυτή από μόνη της. Όλες θα δίναμε και την ζωή μας για τα παιδιά μας χωρίς δεύτερη σκέψη- αυτό και μόνο μας καθιστά τις καλύτερες μανούλες στο κόσμο. 

Σε κάθε ευκαιρία λοιπόν θα δείξω στον γιο μου πόσο πολύ τον λατρεύω. Θα είμαι όμως και αυστηρή μαζί του διότι οφείλω να τον διδάξω να έχει ενσυναίσθηση.  Να είναι καλός άνθρωπος.  Να σέβεται. Και να είναι ευγενικός. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Από εκεί και πέρα όμως θα τον λούσω στην αγάπη. Την ασφάλεια. Την μαγεία. Που στα γενέθλια του- ναι- θέλω να είναι υπερβολική. Αλαζονική. Ξεκάθαρη. Γιατί το έχω ξαναπεί. Δεν γίνεται να δημιουργήσεις παραπανίσια μαγεία στα μάτια ενός παιδιού. Μόνο λιγότερη. Ίσως και αρκετή -αν έχεις διατηρήσει και εσύ όσο μπορείς το παιδί μέσα σου ανέπαφο. Ποτέ όμως παραπανίσια. Μην φοβάστε για υπερβολές στα παιδιά σας. Δεν υπάρχουν υπερβολικές εκπλήξεις, υπερβολικές αγκαλιές, υπερβολικός χρόνος, υπερβολικά λόγια. 

Σήμερα λοιπόν ήταν μια τέτοια μέρα. Μαγείας. Που ξεκίνησε από χθες. Ή για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς από τις αρχές του Ιουλίου. Και που θα συνεχίσει μέχρι και το πάρτι μας. Γιατί σαν σήμερα, 6 χρόνια πριν, περίπου στις 10 το πρωί, ακούμπησαν στο στήθος μου το πιο όμορφο, μελαχρινό και ήσυχο μωρό του κόσμου. Και έτσι όπως το ακούμπησαν στο στήθος μου, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ξανά. Να ελπίζει. Να ονειρεύεται. Θυμάμαι πως νιαούρισε κλαψουρίζοντας και εγώ του χάιδεψα το μέτωπο του στην μέση με το δάχτυλο μου καταλήγοντας στην μυτούλα του. Και ηρέμησε. Έκτοτε είναι η δική μας κίνηση αγάπης. Αυτό το όμορφο, μελαχρινό και τόσο ήσυχο μωρό είναι πλέον ένα όμορφο, ξανθό, καλοσυνάτο, πανέξυπνο και ήσυχο αγόρι. Ένα αγόρι που είναι τόσο ενθουσιασμένο που γίνεται έξι χρονών! Τόσο που το φωνάζει από το πρωί! Δεν είναι τόσο ήσυχο σήμερα! 

Χρόνια πολλά καρδιά μου. Χρόνια ευλογημένα. Χρόνια γεμάτα υγεία. Ψυχική, πνευματική και σωματική. Χρόνια μαγικά. Πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Χρόνια γεμάτα τραγανά γέλια. Γεμάτα αγκαλιές και ευχάριστες περιπέτειες. Χρόνια λουσμένα στην λάμψη των αστεριών που σε ακολουθούν πάντα. Και αν θέλω να θυμάσαι κάτι είναι τούτο: Είναι ευλογία να μεγαλώνεις. Να γιορτάζεις πάντα τα γενέθλια σου θεαματικά. Με μαγεία. Ακόμα και όταν θα είσαι 90 χρονών και θα χρειάζεσαι 4 τούρτες να χωρέσουν τα κεριά. Να το θυμάσαι ακόμα και όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ. 

Σε λατρεύω. 

Ένας χρόνος στους τοίχους μας...

Η μέρα που εκθέσαμε με περηφάνια τα έργα μιας ολόκληρης χρονιάς... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.. (την πολύ αρχή!) 

Η αρχική μας γνωριμία με την κ.Σία, δασκάλα του Δημήτρη Γεράσιμου στο νηπιαγωγείο- έγινε με μια ευγενική διαφωνία. Βλέπετε, εγώ είχα πάει να τον γράψω στο προ νήπιο όταν ακουγόταν ότι θα γινόταν υποχρεωτικό. Καθώς λοιπόν συμπλήρωνα τα χαρτιά έτυχε να μιλήσω για την πεποίθηση μας να πάει ο μικρός κατευθείαν νήπιο και διαφώνησε μαζί μου κάθετα. Ευγενέστατα και με επιχειρηματολογία- μα κάθετα. Δεν ενοχλήθηκα καθόλου, η ευγένεια κερδίζει πάντα, απλά συμφώνησα ότι διαφωνούμε. 

Εφόσον το προ νήπιο δεν έγινε τελικά υποχρεωτικό τότε, δεν τον πήγαμε φυσικά. Μιλήσαμε ωστόσο ξανά στο τηλέφωνο τον Σεπτέμβριο για να ενημερώσω σχετικά. Με θυμόταν και με "μάλωσε" ξανά με το γάντι για την απόφαση μας αυτή. Εν τέλει, ο τελευταίος "αποκλειστικός" μας χρόνος πέρασε γρηγορότερα από όσο θα ελπίζαμε και ήρθε η στιγμή που το παιδί μου θα πήγαινε σχολείο. 

Σίγουρη για τον εαυτό μου πως το homeschooling που είχε προηγηθεί ήταν επαρκές, σχεδόν δεν πίστευα πως το παιδί θα μάθει κάτι παραπάνω από αυτά που κάναμε μαζί. Το παραδέχομαι. Άκουσα με πάθος ωστόσο τις συμβουλές της στην πρώτη συνάντηση γονέων και τις εφάρμοσα κατά γράμμα. Πάντα  μιλούσα σε αυτόν με τα καλύτερα λόγια για τις δασκάλες του και τον προέτρεπα να τις βλέπει σαν εμένα ακριβώς. Μόνη μου έννοια απλά να περνάει καλά. Το παιδί συμπάθησε και το ίδιο τις δασκάλες του, έκανε αμέσως φιλίες και ήμουν ευτυχισμένη για αυτό. 

Στην πρώτη μας συνάντηση του μήνα, μου τόνισε πως γράφει πολύ αχνά και πως πρέπει να το δουλέψω αυτό.  Δεν έκλεισα τα αυτιά, δεν παρεξηγήθηκα. Παρά σκέφτηκα. Και είχε δίκιο. Συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν τον προέτρεψα να γράφει με μολύβι ή να ζωγραφίζει με ξυλομπογιές που θέλουν μεγαλύτερη πίεση εξού και το "πρόβλημα". Πράγματι το δουλέψαμε και το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Από εκείνη την στιγμή, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον της δασκάλας- και ας ήταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ένα ήσυχο παιδί που δεν της προκαλούσε την προσοχή με κάποιο τρόπο, ποτέ δεν τον "ξεχνούσε"- αλλά και αυτά που έβλεπα από το ίδιο το παιδί στο σπίτι, ακολούθησα πολλές τακτικές της δασκάλας του και εγώ - μαθαίνοντας παράλληλα με αυτόν- και μόνο θετικά αποτελέσματα είχα. 

Πάντα εκεί και για μένα, να ακούσει οποιοδήποτε παράλογο ή μη προβληματισμό μου, πάντα εκεί για το παιδί μου- για όλα τα παιδιά. Ευγενική, αυστηρή- τόσο όσο- και χωρίς ποτέ να δείχνει αδυναμίες. (αυτό το χαρακτηριστικό της το λάτρεψα). Και όλες οι χειροτεχνίες, ακόμα και ατελής, ΠΑΝΤΑ όμως κομμένες, ζωγραφισμένες, κολλημένες από τα παιδικά χεράκια.  Και ο Δημήτρης Γεράσιμος κάθε μέρα να έχει μάθει και κάτι καινούργιο! Άρχισα και εγώ να συμπληρώνω με το homeschooling μου, την εκπαίδευση στο σχολείο. Και πάλι ωστόσο, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον (τους) φάκελο, (φακέλους) που θα λάμβανα στο τέλος της χρονιάς... 

Αποφοίτησε λοιπόν το μικράκι μας, πήραμε μια βαριά και πανέμορφη τσάντα- στολισμένη φυσικά από χειροτεχνία που έκανε το ίδιο το μαιμούδι και φινιρισμένη από την δασκάλα του- και πήγαμε απευθείας για μπάνιο στην θάλασσα. Μόλις γυρίσαμε σπίτι και ανοίξαμε την τσάντα (του sport billy!!) φανερώθηκε και πρακτικά ΌΛΗ η δουλειά που είχαν κάνει έναν ολόκληρο χρόνο. Τακτοποιημένα σε φακέλους ανάλογα με την εκπαιδευτική ενότητα κάθε δραστηριότητας, (πχ γλώσσα, μαθηματικά, παιδί και περιβάλλον, παιδί και δημιουργία, ελεύθερο σχέδιο, δανειστική βιβλιοθήκη) ούτε που ξέρω ΠΌΣΕΣ εργασίες είδαμε.... 

Συγκινήθηκα πραγματικά. Ντράπηκα σχεδόν για το homeschooling που καμάρωνα ότι του κάνω. Είδα την προσπάθεια των εκπαιδευτικών μα και την πρόοδο του παιδιού μου από τις πρώτες εργασίες τον Σεπτέμβριο, μέχρι τις τελευταίες τον Ιούνιο. Πόσο μα πόσο χάρηκα... Θυμήθηκα τότε την υπέροχη ιδέα της Εύης από το Mamas and Papas η οποία είχε κάνει έκθεση των εργασιών του γιου της ώστε να τα καμαρώσουν συγγενείς. Ρώτησα τον Δημήτρη Γεράσιμο αν ήθελε και ξετρελάθηκε. Το κανονίσαμε για την επόμενη κιόλας μέρα. Γεμίσαμε ΌΛΟ το δωμάτιο περιμετρικά και πάλι κρύψαμε μερικές πίσω από άλλες- δεν χώρεσαν όλες. Ήρθαν ο παππούς, οι γιαγιάδες και η νονά του οι οποίοι ξετρελάθηκαν μαζί του και του ευχήθηκαν καλή πρόοδο. Και ήταν υπέροχα και ας μας περνάνε πιθανότατα για τρελούς.

Μα πιο υπέροχα ήταν για εμάς. Εμάς τους τρεις. Από χθες το δωμάτιο του στολίζουν οι εργασίες ενός χρόνου. Φτιάχνουμε καφέ με τον Παναγιώτη, πάμε μέσα και τις κοιτάμε μια μια, ενώ το μικράκι μας μας λέει κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια για κάθε εργασία. Αναβιώνει την σχολική του χρονιά, μαζί του και εμείς. Αυτές τις δυο μέρες δεν έχει βγάλει παιχνίδια στο δωμάτιο του όταν είναι μόνος. Τα τακτοποιεί γρήγορα γρήγορα και κάθεται και χαζεύει τις εργασίες του. Ανοίγει βιβλία που κάτι του θυμίζουν και χαζεύει. Παίρνει χαρτί, μαρκαδόρους και φτιάχνει μια ακόμα εργασία μόνος του. 

Θυμάται. Αναβιώνει. Εμπεδώνει. Καμαρώνει. Ανυπομονεί να νιώσει εξίσου υπερήφανος και του χρόνου για τον εαυτό του. "Μαμά, να μην τα βγάλουμε. Να τα αφήσουμε μέχρι να φτιάξουμε το γραφείο. Να τα αφήσουμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού!!"  "Φυσικά καρδούλα μου" του απαντώ και επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά το ένστικτο μου. Δεν υπάρχει αρκετή μαγεία, αρκετή αγάπη, αρκετή επιβεβαίωση για τα παιδιά. Πάντα θα χρειάζονται λίγη ακόμη. Ποτέ δεν είναι αρκετή. Μην διστάζετε ακόμα και αν σας χαρακτηρίζουν υπερβολική. (εμένα πάντα!) Ξέρετε ποιος δεν θα σας θεωρήσει υπερβολική μα απλά την καλύτερη μαμά του κόσμου; Το παιδί σας. Σας διαβεβαιώνω. 

Κλείνω λοιπόν αυτή την πρώτη μας επαφή με το σχολείο, πολύ γλυκά. Νιώθω ευλογία που βρέθηκαν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί φέτος στο δρόμο μας. Και δεν μπορώ παρά να ελπίζω να συμβεί το ίδιο και του χρόνου. Και όσο ευτυχισμένος ήταν κάθε πρωί που πήγαινε νήπιο, άλλο τόσο να είναι και στο δημοτικό! Καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι λοιπόν! Από εδώ και πέρα μετράμε μόνο μπάνια, παγωτά, αγκαλιές και βόλτες....