Η ευλογία ενός καλού πατέρα...

Νομίζω κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να είναι γονείς. Έχουν μια έμφυτη ικανότητα να το κάνουν σωστά. Ή τουλάχιστον όσο πιο σωστά γίνεται- είναι άλλωστε ο πιο απαιτητικός ρόλος που θα κληθεί κανείς να πράξει στην ζωή του. 

Ο Παναγιώτης, ο πατέρας του Δημήτρη Γεράσιμου, είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Την στιγμή που εγώ διαβάζω σαν τρελή, μετράω κάθε σκέψη και κάθε λέξη μου, ψάχνω κάθε μέρα όλους τους τρόπους που μπορώ να φανταστώ για να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερη μητέρα για το παιδί μου, ο Παναγιώτης το κάνει τέλεια σχεδόν, αβίαστα, χωρίς να σκέφτεται -ακολουθώντας μόνο την καρδιά του. 

8 χρόνια τώρα τον παρακολουθώ να είναι πατέρας σε όλα τα παιδιά του. Ακόμα και σε αυτά που δεν έχει στην αγκαλιά του. Τον παρακολουθώ και μένω με κομμένη την ανάσα, ευχόμενη να έχει πάντα αυτή την σοφία που έχει, την υπομονή, την διάθεση μα πιο πολύ την αφόρητη αγάπη που πάση θυσία θέλει να δώσει. 

4 χρόνια τώρα τον παρακολουθώ να χτίζει μια σχέση με τον γιο του μοναδική, από αυτές που θα θωρακίσουν αυτό το αγόρι με τα πιο πολύτιμα όπλα στην ζωή του. Σεβασμό, αγάπη και ελευθερία. 

Ο Παναγιώτης δεν είναι ένας συνηθισμένος πατέρας. Δεν βάζει την δουλειά πάνω από το παιδί του. Δεν τον νοιάζει να μην ξεκουραστεί προκειμένου να παίξει μαζί του. Δεν θα του πει πως "οι άντρες δεν κλαίνε". Δεν θα τον αναγκάσει να παίξει με συγκεκριμένα παιχνίδια. Δεν θα του στερήσει αγκαλιά για να "μην μαθαίνει σε αυτή". Δεν θα του πει "δεν μπορείς άσε εμένα". Δεν θα πει "Δεν ξέρω ας ρωτήσουμε την μητέρα σου" 

Γιατί ξέρει. Τον μεγαλώνουμε μαζί. Παρέα. Ενωμένοι σαν μια γροθιά. 

Ο Παναγιώτης είναι ο δικός μας μοναδικός πατέρας. Παρότι εργάζεται σαν τρελός αν προκύψει κάτι σοβαρό που αφορά το παιδί θα κινήσει γη και ουρανό για να είναι εκεί. Μετά την δουλειά θα χάσει δυο ώρες ύπνου μα θα κερδίσει δύο ώρες αναμνήσεων με το παιδί του. Αν κλάψει θα τον πάρει αγκαλιά και θα τον παρηγορήσει. Αν θέλει να παίξει με τα κουζινικά θα παίξει μαζί του με τα κουζινικά. Αν θέλει αγκαλιά θα τον πάρει αμέσως. Θα του πει "Είμαι σίγουρος ότι μπορείς για προσπάθησε να σε δω" 

Ο Παναγιώτης του λέει "σ'αγαπώ" σε κάθε ευκαιρία, ζητάει συγνώμη αβίαστα αν χρειαστεί και του λέει συνέχεια πόσο περήφανο τον κάνει. Του μιλάει σαν ίσο προς ίσο, δεν τον υποτιμάει, δεν απαιτεί σεβασμό μα για δες... με όλα αυτά που κάνει τον έχει δεδομένο -στο λέω εγώ. 

Στο λέω γιατί εγώ ξέρω πόσο τον λατρεύει. Πόσο πολύ του λείπει όταν εργάζεται. Πόσο αόρατη γίνομαι όταν έχει την επιλογή ανάμεσα στους δυο μας. Πόσο ανυπομονεί να του πει κάθε τι. Πόσο ανησυχεί να είναι καλά, να μην στεναχωριέται και να μην κουράζεται. Πόση σιγουριά νιώθει μόνο και μόνο από την παρουσία του. 

Όσο για μένα; Μόνο ευλογία μπορώ να νιώσω. Ευλογία και ευγνωμοσύνη. Γιατί εκτός του ότι είναι από την φύση του ένας υπέροχος πατέρας, ταυτόχρονα συμμερίζεται τις δικές μου παράνοιες, ακούει, θέλει να μαθαίνει και αυτός όσα εγώ σαν τρελή ψάχνω και διαβάζω, είμαστε όντως ενωμένοι σαν μια γροθιά, σεβόμενοι πάντα ο ένας τις επιθυμίες του άλλου ακόμα και αν δεν τις κατανοούμε πάντα απόλυτα. 

Τι παραπάνω να ζητήσω; (τίποτα απολύτως πραγματικά).