Λίγο ακόμα καλοκαίρι....

Τον Σεπτέμβρη πολύ τον αγαπώ. Άλλωστε τα έχω πει: Κάθε Σεπτέμβρης και ένα ξημέρωμα, κάθε ξημέρωμα και μια νέα αρχή. 

Κοίτα όμως που φέτος, ο αγαπημένος μου αυτός μήνας με βρίσκει θλιμμένη, σχεδόν μελαγχολική- να θέλω απεγνωσμένα λίγο ακόμα καλοκαίρι... 

Θέλω να απολαμβάνω το απέραντο γαλάζιο, ακριβώς δίπλα στο κύμα... Εκεί που ο ήλιος κάνει παιχνίδια και όλα μοιάζουν μαγικά... 

Θέλω ηλιοβασιλέματα πορτοκαλί, κόκκινα, εκτυφλωτικά- να με μαγεύουν τόσο που να μην θέλω να φύγω πριν εξαφανιστεί αυτή η πύρινη μπάλα εντελώς από τα μάτια μου... 

Θέλω να βλέπω ένα τετράχρονο μαιμούδι να χορεύει, να σκάβει, να τρέχει, να προσπαθεί να πιάσει τον ήλιο και να τον κυκλώσει μέσα σε μια καρδιά... 

Θέλω κάστρα και παλάτια στην άμμο. Θέλω αυτοσχέδιες πισίνες που τις καταστρέφει το κύμα και τρέχουμε να τις ξαναφτιάξουμε. Θέλω παγωτά ατελείωτα να λιώνουν στα μαιμουδένια χεράκια πριν φαγωθούν, θέλω αλμύρα στα μαγουλάκια που φιλώ και στα ξανθά μαλλιά να στεγνώνει και να δείχνει σαν αστερόσκονη. Θέλω διαβάσματα με φόντο το ηλιοβασίλεμα, θέλω να πιστεύω σε μπουκάλια που θα κάνουν το πιο μακρινό ταξίδι και θα βρουν τον αποδέκτη που είναι γραφτό τους να βρουν. 

Θέλω βρωμουσένια και αραχνένια παρέα. Θέλω άπλωμα πετσέτας από το μαιμουδάκι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια- τόσο ίσια και συμμετρικά τοπ0θετημένη πετσέτα ποτέ ξανά σας λέω-  θέλω πατουσάκια μες την άμμο χωμένα και λερωμένα, Θέλω κουβάλημα δίχως έλεος, θέλω το μαιμουδάκι να το παίζει κακομοίρης που τον έχω και κουβαλάει τόοοοσα πράγματα, θέλω χουχουλιάσματα μέσα στην πετσέτα στο τέλος κάθε μέρας, θέλω εξερευνήσεις στην παραλία όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει... 

Θέλω καρδιές, καρδιές παντού- τόσες καρδιές που δεν στις έδειξα όλες... 

Θέλω να εμπνέομαι από ένα μαιμουδάκι που τόσο πολύ αγαπάει την θάλασσα και το νερό που υπερέβην εαυτό, ώστε να φύγει ο φόβος που γεννήθηκε φέτος στην καρδούλα του,  να το βλέπω να σκαρφίζεται ένα σωρό τρόπους για να τα καταφέρει. Να τον βλέπω να ξεκινάει τρέχοντας στην ακροθαλασσιά, μετά διστακτικά να κάθεται στην αρχή της θάλασσας, και εν τέλει να καταλήγει να κολυμπάει και αν είναι καλή η μέρα να τολμάει να βάλει και λίγο πηγουνάκι στο νερό. Να τον βλέπω να ξεκινάει από μια βάρκα πλαστική που ούτε μια φορά δεν μπήκε στο νερό, να συνεχίζει με γιλέκο και να καταλήγει σε μπρατσάκια με σανίδα και μάλιστα στο νερό που κυριαρχεί στους εφιάλτες του- αυτό της πισίνας. 

Θέλω αγκαλιές βουτηγμένες στην αλμύρα, θέλω γυαλιά καθρέφτες και χαμόγελο με κενό στα δυο μπροστινά δοντάκια... 

Θέλω να φτιάξω μια πελώρια καρδιά και να κλείσω τον ήλιο μέσα... Θέλω ο ήλιος να φωτίσει κάθε σκοτεινή σκέψη που επιμένει ακόμη μέσα στο μυαλό και την καρδιά αυτού του αγοριού και να ζεστάνει κάθε γωνιά που δεν έχει ζεσταθεί ακόμα... Θέλω αυτό το καλοκαιρινό μωρό- γιατί αυτό είναι, ένα μωρό που γεννήθηκε στην καρδιά του καλοκαιριού-  κάθε που κοιτάει την θάλασσα να θυμάται αυτά τα καλοκαίρια. Με τον μπαμπά και την μαμά. Να θυμάται πως αυτό ιδίως το καλοκαίρι οδηγούσαμε σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα 40 χιλιόμετρα πήγαινε και άλλα τόσα στο έλα για να το κάνουμε ξεχωριστό- μοναδικό- κανένας εφιάλτης να μην χωρά σε αυτό... Αυτό θέλω.... 

Και στην τελική... Θέλω λίγο ακόμα καλοκαίρι... Πριν το σβήσει ολότελα το κύμα...