Για ένα καλειδοσκόπιο....

Μωρέ.... Υπάρχει όριο στην μαγεία που μπορούμε να δημιουργήσουμε για τα παιδιά; Δεν υπάρχει, το έχω ξαναπεί.  Μόνο παραπανίσια μαγεία μπορούμε να προσφέρουμε, έστω αρκετή, ποτέ όμως λιγότερη. 

Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα το πρωί που είχαμε κατέβει κέντρο για την πρώτη μας "εορταστική" βόλτα στα μαγαζιά. Ο Δημήτρης Γεράσιμος γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να μου ζητήσει καμία έκπληξη, μιας και θα τις λάβει μαζεμένες από αρχές Δεκεμβρίου- άσχετα αν στην ουσία είχαμε κατέβει για να πάρω μερικές από αυτές εν άγνοια του. Πόσο όμως να αντέξει ένα παιδάκι όταν το πας μέσα στην μαγεία; Πως ζητάς να βλέπει όλα αυτά τα όμορφα- φωτάκια, παιχνίδια, μικρά και ανούσια ίσως πράγματα μα τόσο συναρπαστικά στα μάτια του- και να μην τα λαχταρήσει; Να μην τα διεκδικήσει;

Πως να ζητήσουμε κάτι τέτοιο από ένα μικρό παιδί, όταν ακόμα και εμείς οι ίδιοι- με τους τόσο "σοφούς" και ενήλικους εαυτούς μας- δυσκολευόμαστε να αντισταθούμε σε κάτι που λαχταρούμε οι ίδιοι; Αναρωτιέμαι. Κάθε φορά που ζητάμε από ένα παιδί να μην φάει μια λιχουδιά, εμείς κάνουμε το ίδιο για μας; Κάθε φορά που θα στερήσουμε ένα σοκολατένιο γάλα, εμείς θα στερηθούμε τον καφέ μας; Κάθε φορά που ζητάμε από ένα παιδί να μην ζητάει διαρκώς παιχνίδια, εμείς σταματάμε να αγοράζουμε κάτι που ευχαριστεί εμάς; 

Μην παρεξηγηθώ. Είμαι απόλυτα της άποψης των ορίων. Τα παιδιά μας πρέπει να διδαχθούν καταρχάς την αξία του χρήματος και τον κόπο με τον οποίο το αποκτούμε. Πρέπει επίσης να διδαχθούν πως είναι αδύνατον να εκπληρώνονται πάντα όλες μας οι επιθυμίες. Πρέπει επίσης να διδαχθούν πως η ευχαρίστηση βρίσκεται και εκτός υλικών αγαθών. (και αυτό και αν είναι στο χέρι μας). 

Πάντα όμως υπάρχει ένα παραθυράκι. Τόσο δα μικρό για μας, μα τόσο μεγάλο για τα μικρά μας. Το θετικό με αυτές τις αθώες και φρέσκες από τον Θεό ψυχές, είναι πως δεν θέλουν ούτε πολλά, ούτε μεγάλα για να ικανοποιηθούν. Ένα γλειφιτζούρι, μια σοκολάτα, μερικά αυτοκόλλητα, ή στην περίπτωση μας ένα καλειδοσκόπιο των 2 ευρώ, είναι παραπάνω από ικανά να δημιουργήσουν μαγεία. 

Θέλετε να το απογειώσετε; 

Τραγουδήστε δυνατά μαζί ενώ κάνετε βόλτα τον "Μικρό Τυμπανιστή" χωρίς να σας αφορούν τα βλέμματα των περαστικών. Σταματήστε σε κάθε βιτρίνα, αντί να βιάζεστε και να τραβάτε ένα παιδί που απλά ανακαλύπτει τον κόσμο και εξακολουθεί να βλέπει την ομορφιά σε κάθε τι,  και χαζέψτε την διακόσμηση. Αντιδράστε υπερβολικά μαζί του. Ψάξτε να βρείτε μια λακκούβα με νερό και- αν φοράτε γαλότσες- παροτρύνετε το να πηδήξει μέσα με φόρα, αν πάλι φοράτε απλά παπούτσια υποκριθείτε πως είναι ένα ποτάμι φωτιάς και πρέπει να το αποφύγει. 

Στην τελική, ζητήστε να γλύψετε λίγο από το γλειφιτζούρι και προσποιηθείτε πως κόλλησε στην γλώσσα σας. Ζητήστε ένα κομματάκι σοκολάτας πέφτοντας στα γόνατα και παρακαλώντας. Κολλήστε ένα αυτοκόλλητο στο κούτελο σας και συνεχίστε απτόητοι την βόλτα σας. Ή απλώς κοιτάξτε μέσα στο καλειδοσκόπιο και δείτε πολύχρωμες νιφάδες, δέντρα σουρεαλιστικά, διαστημόπλοια και φάρους- δείτε  την μαγεία που βλέπουν ήδη τα σοφά αυτά ματάκια. 

Αντί να σκεφτόμαστε όλα τα αρνητικά, την κούραση που νιώθουμε, το φαγητό που πρέπει να ετοιμάσουμε μόλις επιστρέψουμε, όλα όσα έχουμε να κάνουμε, τα πράγματα που δεν βρήκαμε- ας κοιτάξουμε λίγο τι κάνουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα την ώρα που εμείς πελαγώνουμε και ας τα ακολουθήσουμε στο ταξίδι. 

Διότι οι δουλειές και τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ. Η παιδική όμως ηλικία- αυτή που η μαγεία δεν είναι ποτέ αρκετή- τελειώνει. Γρήγορα. Για ποιο λόγο να την χάσουμε; Για ποιο λόγο να επισπεύσουμε το τέλος της; 

Δεν ξέρουμε ήδη καλύτερα;