Ένα άδειο κέλυφος... Ή μήπως όχι;

"Ο πόνος σου είναι το σπάσιμο από το κέλυφος που περικλείει την κατανόησή σου" – Χαλίλ Γκιμπράν

Αυτό σκεφτόμουν σήμερα όταν σε μια ακόμη φθινοπωρινή εξερεύνηση με το μαιμούδι και την βρωμούσα βρισκόμασταν κάτω από μια τεράστια καρυδιά και ψάχναμε μέσα στα σαπισμένα φύλλα και τα χαλασμένα καρύδια που είχαν σκεπάσει το έδαφος, μερικά καρυδότσουφλα άθικτα και να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά... 

Δεν είναι εύκολο πράγμα να κρύβεις τον πόνο σου ή να τον εκλογικεύεις αν θες, να τον βάζεις σε καλούπια προκειμένου να τον υποτάξεις. Μην γελιέστε αν κάποιος που γνωρίζετε το κάνει να μοιάζει εύκολο. 

Προχθές, αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου, ενώ κατέβαινε τα εξωτερικά σκαλιά της κουζίνας αγκαλιά με την βρωμούσα, μπλέχτηκε το πόδι του σε κάτι που δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί, έχασε την ισορροπία του και έπεσε- αγκαλιά με το παιδί- από τέσσερα σκαλοπάτια ύψος. Προκειμένου να μην χτυπήσει η μικρή, χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάχτηκε από μια τριανταφυλλιά για να πιαστεί, ενώ έριξε όλο του το σώμα από το αριστερό πλευρό ώστε να μην χτυπήσει η μπουμπού. 

Όπως και έγινε. Η μικρή, πέραν της ταραχής της, δεν ακούμπησε καν το έδαφος. Ο πατέρας μου όμως εκτός από καταματωμένα χέρια, χτύπησε φυσικά στα πλευρά του με αποτέλεσμα να έχει έντονους πόνους. Ταυτόχρονα αυτή την περίοδο, ο πατέρας μου ετοιμάζει ένα μικρό δωμάτιο- δώμα στην βρωμούσα μας, (το πιο χαριτωμένο πράγμα που έχω δει, ανυπομονώ να σας το δείξω), και της είχε υποσχεθεί πως αυτό το Σαββατοκύριακο θα το ολοκληρώσει.  Και αν για κάτι σίγουρα δεν φημίζεται ο πατέρας μου είναι για την αναβλητικότητα. Η αναβλητικότητα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του. Δεν είχε σημασία λοιπόν αν το χέρι και τα πλευρά πονούσαν. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση και δεν αθετείται. 

Κάτι σαν "Ο πόνος σου είναι το σπάσιμο από το κέλυφος που περικλείει την κατανόησή σου", σωστά; Ή τουλάχιστον εγώ έτσι το καταλαβαίνω...

Για αυτό σας το ξαναλέω.... Δείξτε λίγη παραπάνω κατανόηση σε όλους αυτούς που δείχνουν τίποτα να μην τους πτοεί. Τίποτα να μην τους "ρίχνει"  κάτω. Καμιά φορά ίσως δείχνουν πως τίποτα δεν τους αγγίζει βαθιά. Μην γελιέστε. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Απλώς έχουν μάθει- για τον ένα ή για τον άλλο λόγο- να είναι δυνατοί, αισιόδοξοι, να παλεύουν με κάθε κόστος. 

Αυτούς τους ανθρώπους να τους αγαπάτε ένα τι παραπάνω... Γιατί μην ξεχνάτε... Ένα σκληρό κέλυφος συνήθως κρύβει έναν μικρό θησαυρό...

(βρήκαμε τι θα κάνουμε με τα υπέροχα καρυδότσουφλα μας από το αγαπημένο μας καρυδότσουφλο επίσης- εδώ!)