Τους πιο γαλήνιους ύπνους μου σαν μητέρα τους έχω κάνει εντελώς αποκαμωμένη και άυπνη, ανάμεσα σε εξαντλητικά ξυπνήματα ανά δίωρο για χρόνια- με το παιδί μου όμως στην αγκαλιά μου.
Αυτό συνέβη από την πρώτη κιόλας στιγμή που ακούμπησαν το πλάσμα αυτό στο στήθος μου. Και δεν έχει σταματήσει έκτοτε. Τα βράδια που εγκαταλείπει το κρεβάτι του και έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου είναι ακόμα- 6 χρόνια μετά- τα πιο γαλήνια βράδια μου. Και ας πιάνεται το χέρι μου. Και ας στριμώχνομαι στο χείλος του κρεβατιού. Έχω αυτή την επαφή με το παιδί μου. Μπορώ να το μυρίσω. Να ακούω την ανάσα του. Να νιώθω την ζεστασιά του δέρματος του. Το μυαλό αδειάζει, η καρδιά γαληνεύει και αποκοιμιέμαι ξεχειλίζοντας ευλογία και ευγνωμοσύνη.
Έτσι είναι. Όταν ήταν μωρό υπήρξε ένα διάστημα, σχεδόν 9 μηνών, όπου επειδή φοβόμουν μην τον πλακώσουμε στον ύπνο μας, κοιμόμουν καθιστή στο κρεβάτι με τον Δημήτρη Γεράσιμο κουλουριασμένο στο στήθος μου. Τα χέρια κλειδωμένα σε αγκαλιά. Πάντα να αναρωτιέμαι πως δεν αφήνονται τόσο βαθιά που κοιμάμαι- μα 6 χρόνια μετά ξέρω. Πόσο βαθιά να κοιμηθείς όταν γίνεις μάνα; Αφού όλη σου η έγνοια είναι εκεί. Λαγοκοιμάται η μάνα. Τα χέρια ήταν αυτό ακριβώς. Κλειδωμένα.
Μεγαλώνει όμως το μικράκι μου. Και μεγαλώνει όμορφα και σωστά. Ανεξαρτητοποιείται, απόλυτα, όσο και αν οι επιλογές- της συνκοίμησης, της μη άρνησης αγκαλιάς και του σεβασμού στις ανάγκες και το πρόγραμμα του- ανησυχούσαν πολλούς πως θα τρέχει πίσω από την φούστα μου. Η αναζήτηση της αγκαλιάς μου είναι όλο και πιο σπάνια πια- τόσο που πληγώνομαι λίγο το ομολογώ. Και ας ξέρω πως έτσι πρέπει να είναι. Δεν χόρτασα όμως που να πάρει. Και ας τα παράτησα όλα για να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο, δεν χόρτασα.
Χορταίνεις ποτέ το παιδί σου; Αναρωτιέμαι. Αν είχα αγκαλιάσει και τα άλλα μου παιδιά, θα είχα χορτάσει; Δεν θα το μάθω ποτέ υποθέτω. Αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ όταν ήρθε, ψιθύρισε " Μανούλα" και σχεδόν πήρε το χέρι μου σε αγκαλιά γύρω του. Και εγώ εκεί- να μην αναπνέω σχεδόν- μην και τον ενοχλήσω και αλλάξει στάση, να προσπαθώ να γεμίσω μυρωδιές και αισθήσεις, πριν γυρίσει πλευρό και αναζητήσει και πάλι τον χώρο του....
Αυτό συνέβη από την πρώτη κιόλας στιγμή που ακούμπησαν το πλάσμα αυτό στο στήθος μου. Και δεν έχει σταματήσει έκτοτε. Τα βράδια που εγκαταλείπει το κρεβάτι του και έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου είναι ακόμα- 6 χρόνια μετά- τα πιο γαλήνια βράδια μου. Και ας πιάνεται το χέρι μου. Και ας στριμώχνομαι στο χείλος του κρεβατιού. Έχω αυτή την επαφή με το παιδί μου. Μπορώ να το μυρίσω. Να ακούω την ανάσα του. Να νιώθω την ζεστασιά του δέρματος του. Το μυαλό αδειάζει, η καρδιά γαληνεύει και αποκοιμιέμαι ξεχειλίζοντας ευλογία και ευγνωμοσύνη.
Έτσι είναι. Όταν ήταν μωρό υπήρξε ένα διάστημα, σχεδόν 9 μηνών, όπου επειδή φοβόμουν μην τον πλακώσουμε στον ύπνο μας, κοιμόμουν καθιστή στο κρεβάτι με τον Δημήτρη Γεράσιμο κουλουριασμένο στο στήθος μου. Τα χέρια κλειδωμένα σε αγκαλιά. Πάντα να αναρωτιέμαι πως δεν αφήνονται τόσο βαθιά που κοιμάμαι- μα 6 χρόνια μετά ξέρω. Πόσο βαθιά να κοιμηθείς όταν γίνεις μάνα; Αφού όλη σου η έγνοια είναι εκεί. Λαγοκοιμάται η μάνα. Τα χέρια ήταν αυτό ακριβώς. Κλειδωμένα.
Μεγαλώνει όμως το μικράκι μου. Και μεγαλώνει όμορφα και σωστά. Ανεξαρτητοποιείται, απόλυτα, όσο και αν οι επιλογές- της συνκοίμησης, της μη άρνησης αγκαλιάς και του σεβασμού στις ανάγκες και το πρόγραμμα του- ανησυχούσαν πολλούς πως θα τρέχει πίσω από την φούστα μου. Η αναζήτηση της αγκαλιάς μου είναι όλο και πιο σπάνια πια- τόσο που πληγώνομαι λίγο το ομολογώ. Και ας ξέρω πως έτσι πρέπει να είναι. Δεν χόρτασα όμως που να πάρει. Και ας τα παράτησα όλα για να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο, δεν χόρτασα.
Χορταίνεις ποτέ το παιδί σου; Αναρωτιέμαι. Αν είχα αγκαλιάσει και τα άλλα μου παιδιά, θα είχα χορτάσει; Δεν θα το μάθω ποτέ υποθέτω. Αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ όταν ήρθε, ψιθύρισε " Μανούλα" και σχεδόν πήρε το χέρι μου σε αγκαλιά γύρω του. Και εγώ εκεί- να μην αναπνέω σχεδόν- μην και τον ενοχλήσω και αλλάξει στάση, να προσπαθώ να γεμίσω μυρωδιές και αισθήσεις, πριν γυρίσει πλευρό και αναζητήσει και πάλι τον χώρο του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...