Σπάστε την σιωπή μαζί μου...

5 χρόνια τώρα μιλάω για την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 5 χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα από αυτή την ταπεινή διαδικτυακή γωνίτσα να ενημερώσω και να ευαισθητοποίησω. 5 χρόνια τώρα στέκομαι σε προσωπικό επίπεδο δίπλα σε μητέρες που έζησαν και αυτές με την σειρά τους το αδιανόητο, με την ελπίδα να καταλάβουν πως δεν είναι μόνες. 5 χρόνια τώρα σπάω την σιωπή με την ελπίδα να εμπνεύσω να κάνουν το ίδιο οι πενθούντες γονείς, διότι διαφορετικά δεν θα πάψει να είναι ταμπού. 

Ο λόγος που το κάνω αυτό είναι επειδή 9 χρόνια πριν, όταν γέννησα νεκρή την πρωτότοκη κόρη μου, σιώπησα. Ένιωσα άχρηστη. Ανίκανη. Ένιωσα ενοχές. Ντροπή. Ένιωσα ένα τίποτα. Και ενώ το μόνο που ήθελα, το μόνο που έπρεπε να είχα κάνει,  ήταν να ουρλιάξω, εγώ σιώπησα. Έκλαψα μόνο στην αγκαλιά του άντρα μου και μετά ξανά σιωπή. Ένιωθα τόση μοναξιά μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα. Και πως να μην νιώσω; Κάνεις δεν μου έδειξε συμπόνια. Κανείς δεν με ρώτησε για το μωρό μου. Ήταν σαν να μην γέννησα ποτέ. Σαν να μην υπήρξα καν έγκυος. 

Όταν όμως έχασα και το δεύτερο μωρό μου, τον γιο μου, τότε ούρλιαξα. Απαίτησα να τον δω. Όχι ότι μου το επέτρεψαν - τραγικό - αλλά τουλάχιστον το απαίτησα. Απαίτησα να μου τον δώσουν για να τον θάψω. Και έκλαψα. Έκλαψα πικρά. Όταν δεν έκλαιγα, μιλούσα για αυτόν. Και ξαναέκλαιγα. Έζησα το πένθος μου διπλά, μαζί με αυτό της κόρης μου το οποίο είχα καταπνίξει. Έκανα στην ουσία το αυτονόητο. Το έζησα όσο και αν έφερνε τους άλλους σε αμηχανία, όσο και αν πάλι συμπεριφέρονταν λες και ποτέ δεν ήμουν έγκυος - το έζησα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, και εγώ πνιγόμουν. Αφού δεν υπήρχε κάνεις να με σώσει, υπερίσχυσε το ένστικτο μου. 

Και τα κατάφερα. 

Αναδύθηκα ξανά, αγκάλιασα τις πληγές μου - άλλωστε είναι οι μόνες που με συνδέουν με τα παιδιά μου- και αποφάσισα να μιλάω για αυτές με σκοπό όχι μόνο να βοηθήσω μα το κυριότερο για να κρατήσω την μνήμη τους ζωντανή. Να νιώσω πως έστω και αυτός ο άπειροελάχιστος επίγειος χρόνος τους θα κάνει την διαφορά και σε άλλες ζωές. Γιατί την δική μας την σημάδεψαν αμετάκλητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία. 

Αυτό που πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό, είναι πως δεν έχει σημασία αν ένα παιδί χάθηκε κατά την διάρκεια της κύησης ή αφού γεννήθηκε. Δεν έχει σημασία αν ήταν 10 μηνών, 2 χρόνων ή μερικών ωρών. Δεν έχει σημασία αν χάθηκε στο πρώτο τρίμηνο, στο δεύτερο ή στο τρίτο. Δεν έχει σημασία αν γεννήθηκε νεκρό ή πέθανε μετά. Αυτό που έχει σημασία είναι πως μια οικογένεια, δύο γονείς χάνουν το παιδί τους. Πολλές φορές χάνουν παραπάνω από ένα. Δεν έχει σημασία αν έχουν αλλά παιδιά ή δεν έχουν. Αυτό που έχει σημασία είναι πως έχασαν ένα παιδί. Ένα παιδί τους πέθανε. Ακόμα και αν έχουν αλλά παιδιά, κανένα δεν αναπληρώνει αυτό που χάθηκε. Ακόμα και αν αποκτήσουν και άλλα παιδιά, κανένα δεν αντικαθιστά αυτό που χάθηκε. Και ας μην ξεχνάμε πως δυστυχώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην αποκτήσουν ή να μην έχουν άλλα παιδιά ποτέ ξανά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ήδη γονείς. Είχαν ένα παιδί. Και αυτό πέθανε. Δεν έχει σημασία αν εσύ δεν το γνώρισες. Υπήρξε. 

 Δεν ξέρω γιατί υποτιμάται τόσο αυτή η απώλεια. Ειλικρινά. Θα δείξουμε συμπόνια όταν κάποιος χάσει ακόμα και τον πλήρης ημερών παππού του, μα δεν έχουμε λόγια παρηγοριάς για όταν μια μητέρα, ένας πατέρας χάνουν το παιδί τους. Δεν ξέρω. Δυστυχώς 9 χρόνια μετά λίγη πρόοδο εντοπίζω. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν έχει νόημα όλο αυτό. Αν έχει νόημα που μιλάω. Μα και πάλι δεν μπορώ να σιωπήσω. Γιατί το πένθος είναι πένθος. Δεν έχει σημασία αν κάποιος πνίγηκε στα ρηχά και κάποιος στα βαθιά. Και οι δύο πνίγηκαν. Είναι και οι δυο νεκροί. Ας πάψουμε λοιπόν να συγκρίνουμε τον πόνο και ας νιώσουμε απλά. Ας αγκαλιάσουμε. Ας αφήσουμε την αγάπη να νικήσει. Γιατί ο πόνος είναι αγάπη. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη, βαθύτερη και ουσιαστικότερη αγάπη από αυτή του γονιού για το παιδί του. 

Ο Οκτώβρης είναι μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Η 15 Οκτωβρίου παγκόσμια ημέρα για τον ίδιο σκοπό. Σπάστε την σιωπή μαζί μου.