Προσευχή, περισυλλογή και λιβάνι... (Πάσχα επί covid-19)

Πόσο περίεργο ήταν το φετινό μας Πάσχα... 

Προσωπικά την Μεγάλη Εβδομάδα την βίωσα πολύ έντονα μιας και η απουσία της εκκλησίας ήταν πολύ εμφανής για τα δικά μας δεδομένα. Τι και αν βλέπαμε όλες τις ακολουθίες στην τηλεόραση; Τι και αν το σπίτι μύριζε θυμίαμα και το καντήλι έκαιγε ασταμάτητα - άλλωστε πάντα ασταμάτητα καίει - δεν πήρα την γαλήνη που παίρνω μέσα στον Οίκο Του. Μου στοίχισε. 

Και ο μικρός όμως. Το ένιωθα, το είχε ανάγκη, άλλωστε είναι ένα παιδί που έχει γαλουχηθεί με ψαλμωδίες από την κοιλιά μέσα - το έχω γράψει πολλές φορές. Συνεπώς ήμασταν όλοι οικογενειακώς λίγο μελαγχολικοί και ας γεμίζαμε τις μέρες μας όμορφες δραστηριότητες και στιγμές. Ωστόσο ίσως ήταν πράγματι το πιο ουσιαστικό Πάσχα μας. Χωρίς τα περιττά και τις υπερβολές. Μόνο με βαθιά προσευχή, κατάνυξη και περισυλλογή . 

Αυτό που μας απασχολούσε περισσότερο από όλα ήταν το παιδί. Που είναι μόνο του τόσο πολύ καιρό και έχει αρχίσει και επηρεάζεται. Όσο δεμένοι και αν ήμαστε, το υγιές είναι να θέλει παιδιά της ηλικίας του και τα θέλει. Έχει αρχίσει να κουράζεται. Για τον μικρο λοιπόν δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό να γιορτάσουμε και αυτό το Πάσχα όπως του αξίζει.

 Τηρήσαμε όλα τα έθιμα. Φτιάξαμε κουλουράκια και τσουρέκια, βάψαμε και τα αυγά μας κατακόκκινα. Ζυμώσαμε και πρόσφορο νιώθοντας την αύρα της γιαγιάς μου διαρκώς- μα αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση. Το σπίτι στολίστηκε, τα μπαλκόνια επίσης, φτιάξαμε και μοιράσαμε κάρτες και δωράκια - αν θες βρίσκεις τον τρόπο - φτιάξαμε Επιτάφιο και τον στολίσαμε και αυτόν, δόξα τον Θεό μας έφεραν και το Άγιο Φως να έχουμε, περσινό φυσικά μα γαλήνεψε η ψυχή μας, φορέσαμε τα καλά μας το Μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα, ψήσαμε, τραγουδήσαμε, παίξαμε έκτακτο κυνήγι αυγών και στρώσαμε τα πιο καλά μας σερβίτσια! Φάγαμε, γελάσαμε, μελαγχολήσαμε, μιλήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα και εν τέλει κοιμηθήκαμε αγκαλιά - υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτή;

 Προσωπικά, σε αυτό ειδικά το φετινό ολιγομελές τραπέζι μου έλειψαν πολύ τα άλλα μου παιδιά. Πάντα μου λείπουν,  μας φέτος πόνεσε η καρδιά μου. Και καλά εγώ αντέχω δεν με νοιάζει, μα πόνεσε για αυτό το μαϊμούδι που στέκεται πάντα μόνος του δίπλα μας,  μα τόσο περήφανος και χαμογελαστός. Για αυτόν λοιπόν τα έκανα όλα. Και για τα αστέρια που μας ακολουθούν πάντα...

Απολαύστε φωτογραφικά στιγμιότυπα από το φετινό Πάσχα μας, το καραντίνα edition. 

Ευελπιστώ του χρόνου το Πάσχα να το περάσουμε με αγαπημένα μας πρόσωπα, όπως ακριβώς θέλει ο καθένας, χωρίς όμως να ξεχάσουμε την ουσία που διδαχθήκαμε σε αυτό το τόσο αλλιώτικο Πάσχα γεμάτο προσευχή, περισυλλογή και λιβάνι...