Δεν πάω συχνά στο χωριό μου από όταν πέθανε η γιαγιουλα μου. Δεν πάω διότι θλίβομαι βαθιά. Ένα πράγμα ζήτησε και οι καταστάσεις δεν μας αφήνουν να το τηρήσουμε... Πόσο κρίμα...
Είδα χθες όμως μια χιονουλα. Αυτό το όμορφο λουλούδι που υπήρχε παλιά σχέδον σε κάθε αυλή, φυσικά και στην αυλή των παιδικών μου χρόνων. Και θυμήθηκα κάποιο Πάσχα που είχε πέσει ανήμερα Πρωτομαγιάς. Ο καιρός ήταν βροχερός όπως σήμερα και ο παππούς μου ζούσε ακόμα μα ήταν ήδη άρρωστος. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση. Της οικογένειας. Του μαζί. Του σπιτιού που είναι ανοιχτό για όλους. Που το πορτόνι έκλεινε μόνο το βράδυ σαν έπεφτε ο ήλιος. Η γκρι πόρτα δεν είχε λουκέτο, οι κούνιες που έφτιαξε ο πατέρας μου για τις ανιψιές του δεν ήταν σκουριασμένες και ο χώρος παντού ήταν περιποιημένος και ζωντανός. Πίσω από τον πλάτανο και το πηγάδι ήταν το περιβόλι της γιαγιάς και πιο πίσω το κοτέτσι.
Μα περισσότερο από όλα, θυμάμαι τις φωνές που αντηχούσαν, τα γέλια, ναι ακόμα και τους τσακωμούς και η γιαγιά να μου φωνάζει να μην κόβω τα μπουμπούκια για το στεφάνι- μόνο τα ανοιχτά- και εγώ να γελάω και να της λέω πως θα κόψω και μερικές χιονουλες να πάμε στο μνήμα της προγιαγιάς με τις ξαδέλφες μου- να πούμε τα νέα μας εκεί να τα ακούσει- όπως κάναμε αργότερα και όταν πέθανε ο παππούς.
Στο μνήμα όμως της γιαγιουλας σιωπή. Το σπίτι ερήμωσε. Τι και αν εμείς ονειρευόμασταν να μαζευόμαστε πάλι όλοι όπως παλιά...η ζωή δεν είναι πάντα τόσο ειδυλλιακή. Τα θέλω του καθενός διαφέρουν. Σήμερα λοιπόν είχα ανάγκη να πάω. Και ας ήξερα ότι θα πληγωθώ. Άφησα μια μπιγκονια, που τόσο αγαπούσε, στο μνήμα. Ένα τριαντάφυλλο και δύο παπαρούνες από τον κήπο της στη γκρίζα πόρτα που κάποτε έκρυβε μέσα της τη ζεστασιά του κόσμου όλου. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Ένιωσα συγκίνηση για το δέντρο από τον γάμο μας που είχε φυτέψει η γιαγιά πριν πεθάνει και το είδα να έχει μεγαλώσει και αυτό μαζί μας. Έκοψα άλλο ένα τριαντάφυλλο. Έφυγα σκυφτή και άφησα τον Παναγιώτη να κλείσει το πορτονι. Εγώ δεν ήθελα. Πήγα στο μοναστήρι της το αγαπημένο. Άφησα το τριαντάφυλλο στην εικόνα του Αγίου Νικολάου. Προσκύνησα και για αυτήν. Σαν να την είχα μπροστά μου. Τόσο ζωντανές ήταν οι μνήμες σήμερα. Αν ήμουν μόνη θα είχα κλάψει.
Στην επιστροφή μαζέψαμε παπαρούνες από την αγαπημένη μου διαδρομή. Αυτή που ακολουθήσαμε και όταν μπήκα στο χωριό ως νύφη. Παπαρούνες και χαμομήλι. Ξέρω. Λίγες ώρες πιθανότατα θα αντέξουν στο βάζο μου. Δεν θα μου κάνουν τη χάρη. Μα τις ήθελα απεγνωσμένα. Μην γίνει κάποιο θαύμα και σωθεί η μνήμη. Και φύγει η θλίψη. Γιαγιούλα, αυτό το μοίρασμα σήμερα είναι αποκλειστικά δικό σου. Σε αγαπώ πολύ. Ήσουν δύναμη. Και λείπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...