Αυτές τις μέρες είχα χαθεί ανάμεσα σε υποχρεώσεις, ανυπόφορες αλλεργίες, διάφορες ανησυχίες και πολλή σωματική κούραση. Από νωρίς το απόγευμα χθες άρχισα να έχω τρομερούς πόνους στην κοιλιά. Δεν ανησύχησα μιας και περιμένω περίοδο- όμως οι πόνοι ήταν τόσο έντονοι - περισσότερο από όσο τους νιώθω ακόμα και κατά τη διάρκεια της περιόδου. Μου έκανε εντύπωση, μα το απέδωσα στο ότι έχω καθυστέρηση δύο ημέρες.
Οι πόνοι συνέχισαν όλο το βράδυ προκαλώντας μου ζαλάδα, συχνές κενώσεις και τάση για εμετό. Ήπια δύο παυσίπονα και ξάπλωσα να ηρεμήσω. Τότε συνειδητοποίησα τι μέρα είναι. Ακόμα μια φορά το σώμα μου είχε μνήμη σε ένα σοκαριστικό και βίαιο γεγονός που έζησε, τι στιγμή που το μυαλό είχε προσωρινά "ξεχάσει". Σαν χθες μου είχε γίνει πρόκληση τοκετού για να γεννήσω, με πολύ βίαιους πόνους, διάρροιες και εμετούς. Θυμάμαι ακόμα το καψερο τον Παναγιώτη να με πηγαίνει σχεδόν αγκαλιά στην τουαλέτα αφού δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους και να κάθεται σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου στο κρεβάτι για να με παρηγορήσει, κρατώντας μια σακούλα για τους συνεχόμενους εμετούς.
Τελικά, μετά τα μεσάνυχτα είχα αρκετή διαστολή ώστε να με οδηγήσουν στο θάλαμο και από εκεί και πέρα να ζήσω μια από τις πιο δύσκολες, επίπονες και τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου. Κάνα δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα, γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, νεκρό το πρώτο μωρό μου, την μικρή μου κόρη. Το ψυχακι αυτό που δεν είδαμε ποτέ, δεν αγγίξαμε ποτέ, το ψυχάκι αυτό το μια σταλιά, μα που μου χάρισε έστω και έτσι την μοναδική εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού.
Μόλις λοιπόν το μυαλό ακολούθησε τη μνήμη του σώματος που προηγήθηκε, σταμάτησαν και οι πόνοι. Και όλα τα άλλα συμπτώματα. Ξέρω. Πολλοί θα πείτε ότι απλώς έδρασαν τα παυσίπονα. Μα εγώ ξέρω ότι οι πόνοι που ένιωσα χθες δεν θα περνούσαν με δύο panadol. Ξέρω γιατί έχω ξαναζήσει πολλές φορές να έχω ψυχοσωματικά συμπτώματα τέτοιες ημέρες, όπως έχουν βιώσει και πολλές άλλες μητέρες που έχουν ζήσει τη πολύ βίαιη νεογνική απώλεια.
Μπορεί λοιπόν να μην βλέπετε πια τα μάτια μου πρησμένα και το βλέμμα κενό. Μπορεί και να είμαι πολύ ευτυχισμένη με τη ζωή μου και να την ευγνωμονώ πλέον όχι μόνο για όσα μου έχει προσφέρει μα και για όσα μου έχει στερήσει. Αυτή η σιωπηλή κραυγή όμως μέσα μου- η κραυγή μιας μόνιμης πληγής - αυτή δεν θα πάψει ποτέ. Και ας την έχω σε σίγαση.
Και ξέρεις; Και τις δύο φορές που η κραυγή ακούστηκε, και τις δύο φορές μου χορήγησαν αμέσως ενδοφλέβια ηρεμιστικά για να πάψω. Δεν είναι κανείς έτοιμος να ακούσει τη κραυγή αυτού του πόνου. Και δεν τους αδικώ. Μέχρι και εμένα με είχαν τρομάξει αυτές οι δύο μου κραυγές.
Τόσο που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου...
Μωρό μου κοιμήσου ο ύπνος λυτρώνει
μικρή μου καρδούλα δεν είσαι πια μόνη
Είμαι κοντά σου σε νανουρίζω
Τα όνειρα σου όλα γνωρίζω
Καληνύχτα ψυχάκι μη φοβάσαι
Κοντά σου θα ‘μαι όταν κοιμάσαι
Καληνύχτα ψυχάκι μη φοβάσαι
Κοντά σου θα ‘μαι όταν κοιμάσαι
Καληνύχτα Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...