Έντεκα χρόνια "Όταν γεννήθηκα ξανά"

 Χθες λοιπόν αναδιοργάνωνα κάτι αναμνηστικά και κάτι φωτογραφίες και θυμήθηκα ότι αυτή εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα - αυτή που μεγαλώνει σχεδόν ταυτόχρονα με αυτό το μαϊμούδι - υπάρχει σε αυτό το παράλληλο σύμπαν του κυβερνοχώρου, 11 χρόνια. ΕΝΤΕΚΑ. 11 χρόνια αναμνήσεων, "κλειδωμένων" στιγμών, έντεκα χρόνια μοιράσματος ψυχής. 

Αν πιστεύω σε κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι σε αυτά. Πιστεύω στην αγάπη, στη συνέπεια των πράξεών μας (όπου φυσικά οι πράξεις συνάδουν με τα λόγια, ναι;) και στην ειλικρίνεια. 

Όπως δεν είμαι λοιπόν ανειλικρινής στη ζωή μου, έτσι δεν είμαι και εδώ. Και αν οφείλεται σε κάτι η όποια ανταπόκριση και "επιτυχία" αυτής της σελίδας είναι ακριβώς σε αυτό. Ακόμα και μέσα από ένα τέτοιο "απρόσωπο" μέσο, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη γνησιότητα. Και μέσα σε αυτά που μου έμαθε αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου, είναι να είμαι ΠΑΝΤΑ ο εαυτός μου, φροντίζοντας όμως ΚΑΘΕ βράδυ που πέφτω για ύπνο να είναι η συνείδηση μου καθαρή. 

Αυτό κάνω λοιπόν. 

Πολλές φορές έχω "κατηγορηθεί" για μεγάλα κείμενα, ακατάσχετη φλυαρία, ίσως και υπερβολικό μοίρασμα. Συνήθως πίσω από την πλάτη μου και κατά κύριο λόγο από "υποτιθέμενους" φίλους - εγώ να ξέρετε διαχωρίζω τον γνωστό από τον φίλο και ας μην γίνομαι αρεστή. Μα ακούστε πώς έχει... Έτσι είμαι και εγώ. Μιλάω όντως πολύ και πραγματικώς πολλές φορές μοιράζομαι περισσότερα από όσα πρέπει με ανθρώπους μάλιστα που δεν θα έπρεπε. Τόσο αφελής είμαι. (Μαθαίνω σιγά σιγά). Η γωνίτσα αυτή δεν απευθύνεται λοιπόν σε όλους. Απευθύνεται σε αυτές τις ρομαντικές ψυχές που επιμένουν να πιστεύουν στο καλό και το γνήσιο - όσο και να τους κοστίζει, όσες σφαλιάρες και να φάνε. Αρκετή μιζέρια και καχυποψία έχουμε, ναι; Δεν μας χρειάζεται περισσότερη. 

Σε όσους λοιπόν δεν αρέσω ή κουράζω είναι απλό. Αποχωρήστε. 

Ποτέ δεν "κυνήγησα" τους χιλιάδες ακόλουθους, ούτε τα χιλιάδες λαϊκ. Ποτέ. Και φαίνεται αυτό διότι το κοινό "χτίστηκε" πολύ ομαλά μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια. Και αν με ρωτούσατε θα σας έλεγα ότι συνήθως τα πιο αγαπημένα μου βίντεο ή κείμενα είναι αυτά που έχουν μικρή αλληλεπίδραση ή ανταπόκριση. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο σημαντικό για μένα; Ότι οι πιο φανατικοί ακόλουθοι μου εδώ μέσα είναι και οι άνθρωποι που βρίσκονται στον "κύκλο εμπιστοσύνης" μου. Αυτό για μένα είναι το παν. Διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι και αυτοί που ξέρουν ολοκληρωμένα την Γιάννα. Όχι μόνο το κομμάτι αυτό που επιλέγει να μοιράζεται σε μια μαζική διαδικτυακή πλατφόρμα, αλλά την ωμά αληθινή Γιάννα που είναι και βαθιά ελαττωματική, που σηκώνει τοίχους όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα της, την Γιάννα που ξέρουν ότι σκέφτεται καλύτερα γραπτά και που θέλει το χρόνο της. 

Ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου που ήταν, ακόμα και δια ζώσης, λες και είχα απέναντι μου ένα χαρτί και μολύβι ή ένα πληκτρολόγιο ήταν το Κιτσάκι μου... Και ήταν αυτό από τα πιο ανακουφιστικά συναισθήματα. Σας εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να έχετε έστω μια τέτοια σχέση στη ζωή σας. 

Φέτος λοιπόν, τα εντέκατα γενέθλια του "Όταν γεννήθηκα ξανά" είναι γλυκόπικρα γιατί λείπει ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς του. Και είναι σαν να λείπουν όλοι... Θα μου το συγχωρέσετε αυτό. Σαν χθες, 22 Ιανουαρίου, ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση. Χθες όμως δεν είχα λόγια. Ήμουν κενή. Σήμερα ξύπνησα στις 3:30. Ναι το χάραμα. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα οι σκέψεις κόντευαν να με τρελάνουν. Σηκώθηκα στις 4:30, έφτιαξα καφέ και να που τώρα τα λόγια δεν σταματούν. 

Κάπως έτσι είναι το ειλικρινές μοίρασμα. Μπερδεμένο, περίπλοκο, παρανοϊκό σχεδόν, μα για μένα πανέμορφο μέσα στην ειλικρίνεια του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους εσάς που συμπορευόμαστε τόσα χρόνια μέσα από αυτή εδώ τη γωνίτσα. Σε όλους εσάς που αντέχετε τις αλήθειες μου. Ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με ανέχεστε και real life. Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όσους την παλεύουν με την πάρλα μου και έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο του μοιράσματος. (Πολύ με συγκινείτε να ξέρετε!) 

Αυτό το υπέροχο αγόρι που μου χάρισε η ζωή, αυτό που μου δίνει καθημερινά μαθήματα δύναμης, ενσυναίσθησης και ακεραιότητας - ήταν και η πρωταρχική πηγή έμπνευσης και θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη μου κατάκτηση. Σε αυτό το ΥΠΈΡΟΧΟ ΠΛΑΣΜΑ χρωστάω ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ. 

Πάμε δυνατά για μια ακόμη χρονιά ακατάσχετης φλυαρίας και ερασιτεχνικών βίντεο! Μεγάλη αγκαλιά σε όλους. Και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε πάντα. Ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά. Απλώς χαμογελάστε στραβά.