Αυτή την περίοδο, έχω πολύ θυμό μέσα μου. Ξέρω ότι οφείλεται στον χαμό της Αφροδίτης σε συνδυασμό με όλα όσα έχω περάσει τόσα χρόνια και πιστέψτε με δεν τα γνωρίζετε καν όλα.
Σήμερα κλείνουν 14 χρόνια που γέννησα ένα όμορφο ψηλό, μελαχρινό μωρό που έζησε μόλις δέκα ώρες. Ίδια ημερομηνία γέννησης και θανάτου. Δεκατέσσερα ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια. Μοιάζει ταυτόχρονα σαν χθες αλλά και σαν πολλά παραπάνω χρόνια από 14. Κάποιες φορές μοιάζει και σαν ψέμα... Αν είχα θυμώσει τότε; Όχι. Άργησα να θυμώσω. Ο θυμός ήρθε ετεροχρονισμένα με το μωρό μου. Θύμωσα πολλά χρόνια αργότερα, γύρω στα τέσσερα ίσως χρόνια μετά και νομίζω πως ένα κομμάτι μου είναι ακόμα θυμωμένο.
Δεν ξέρω γιατί.
Είναι ίσως που έμαθα πολύ αργότερα πράγματα που έπρεπε να είχα μάθει επιτόπου. Είναι ίσως που απογοητεύτηκα από τη συμπεριφορά ανθρώπων που είχα σε εκτίμηση και αυτό βγήκε σε θυμό. Είναι ίσως που θύμωσα με τον εαυτό μου που ένιωθα τόσα χρόνια ενοχές, ενοχές για καταστάσεις που δεν μπορούσα να ελέγξω. Είναι που ακόμα σοκαρομαι και απογοητεύομαι... Τόσο αφελής είμαι δεκατέσσερα ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια μετά και τόσο πόνο μετά...
Έχω καταλάβει πλέον πως δεν είναι το ζητούμενο αν θα σε καταλάβουν. (Αν δεν το ζήσουν ΔΕΝ θα σε καταλάβουν). Ούτε πως συμπεριφέρονται οι άλλοι απέναντι στον δικό σου πόνο. (Δεν βιώνετε τον ίδιο πόνο). Το όλο ζήτημα είναι να ΑΝΤΕΞΕΙΣ και να βγεις από όλο αυτό, λίγο καλύτερος άνθρωπος. Αν αυτό είναι δυνατόν.
Και αν πότε πότε σιγοβράζει και λίγος θυμός ανάμεσα στα τόσα συναισθήματα, δεν πειράζει. Χρειάζεται και αυτός. Σε ξεκουράζει από όλο τον πόνο, τη ψυχολογική εξάντληση και την παράνοια. Είναι πιο εύκολο να είσαι θυμωμένος παρά να βουλιάξεις μέσα σε όλα τα άλλα συναισθήματα.
14 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια. Δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ. Ναι οι αναμνήσεις πονάνε πολύ μα με τα χρόνια είναι και αυτές που γλυκαίνουν λίγο τον πόνο. Τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν αναμνήσεις; Όταν δεν υπήρξε καλά καλά, αρχή πριν το τέλος, όταν δεν έχει υπάρξει καν μια αντιληπτή επαφή;; Τι γλυκαίνει τότε τον πόνο έστω και για λίγο,; Έστω και ψευδώς;
Δεν ξέρω. Αυτή την περίοδο προτιμώ να είμαι θυμωμένη. Πονάει λιγότερο έτσι. Αντέχω έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...