Πικρόγλυκα τα φετινά μου γενέθλια. Όχι γλυκόπικρα. Όπως το λέω. Πικρόγλυκα.
Άλλη μια δύσκολη χρονιά. Με μια δυστυχώς τεράστια απώλεια. Αυτό αν την κοιτάξω συνολικά. Αν όμως την κοιτάξω πιο λεπτομερώς, αποσπασματικά - ήταν ακόμα μια σχετικά όμορφη χρόνια με έντονη προσωπική εξέλιξη.
Μια πολύτιμη όμως χρονιά για μένα, διότι ήταν η τελευταία που μοιράστηκα με την Αφροδίτη. Και πόσο, μα πόσο θα λείπει από τις επόμενες... Και πόσο δεν θέλω να το σκέφτομαι...
Κοιτώντας λοιπόν πίσω, συνειδητοποιώ τη δύναμη του να έχεις δημιουργήσει στη ζωή σου ισχυρές και ουσιώδεις σχέσεις αλλά και τη δύναμη του να προσπαθείς να βρίσκεις κάθε μέρα απόλαυση και χαρά ακόμα και από κάτι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο.
Ναι θέλει προσπάθεια. Θέλει να το έχεις φιλοσοφία δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Και ναι θέλει κάθε μέρα. Ακόμα και μια μέρα που ψήνεσαι στον πυρετό, βρες την απόλαυση στον πολύτιμο χρόνο ξεκούρασης που σου δίνεται, έστω και έτσι. Σε μια αχτίδα ηλίου που τρυπώνει από το παράθυρο. Στην καθημερινή ρουτίνα βρες τη χαρά στον πρώτο καφέ της ημέρας, σε μια γωνιά του σπιτιού σου που αγαπάς πολύ, στην αγκαλιά του παιδιού σου ή σε ένα τραγούδι που σε ξεσηκώνει να τραγουδήσει ή να χορέψεις.
Στην αναποδιά, γέλα. Αλήθεια. Είναι λύτρωση. Καμία φορά αναλωνόμαστε τόσο σε ανούσια πράγματα που μπορεί να μας χαλάσει όλη τη διάθεση. Έχω προσέξει πως όταν σε μια αναποδιά ο Δημήτρης Γεράσιμος γελάσει και γελάσω και εγώ αντί θα θυμώσω ή να χαλαστώ- και θα προκύψει πάντα μια όμορφη στιγμή από αυτό και πιο γρήγορα θα βρεθεί η λύση σε ό'τι έτυχε.
Τα παιδιά, όπως έχει πει η λατρεμένη Μάρω Βαμβουνάκη, είναι σοφότερα και συνεπέστερα από τους μεγάλους. Πρέπει να τα αφουγκραζόμαστε και να τα ακούμε ίσως και περισσότερο.
Εγώ έχω πάρει και εξακολουθώ να παίρνω, τεράστια μαθήματα από τον γιο μου. Ο γιος μου, μου έδειξε φέτος τον τρόπο - με τη δική του στάση - πώς να αντιμετωπίσω μια κακή κρίση και μια κακή επιλογή που έκανα. Ο γιος μου εξακολουθεί να μου δείχνει πάλι τον πιο ομαλό και υγιή δρόμο σε αυτό το πένθος που με εξαντλεί.
Συνεχίζω λοιπόν δυναμικά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω άλλο τρόπο. Συνεχίζω με μοναδικό μου στόχο, την προσωπική εξέλιξη. Με επίκεντρο αυτή, καλυτερεύουν και όλα τα άλλα γύρω μου. Το έχω πλέον διαπιστώσει. Μου πήρε μόνο 45 χρόνια...
Αχ ρε Αφρό. Ορίστε. Τώρα είμαι μεγαλύτερη από σένα. Πάντα σε πείραζα ότι θα είμαι πάντα μικρότερη. Και να που τώρα εσύ θα είσαι πάντα 44. Σου υπόσχομαι ότι θα κρατήσω το παιδί μέσα μου ζωντανό. Θα κρατήσω την αθωότητα και την αγάπη, την φαντασία και την δίψα για μάθηση και δημιουργικότητα, πάση θυσία. Και μια φορά το χρόνο θα συνεχίσω να βγάζω σαχλές selfie- αποδεικτικό ημερολόγιο αυτής της υπόσχεσης. Ακόμα και αν τα μάτια κρύβουν μέσα και τον ενήλικα στον οποίο εξελιχθήκαμε.
Άλλωστε όπως πολύ σοφά έλεγες πάντα: Υγεία. Μόνο υγεία. Όλα τα άλλα βρίσκονται. Όλα ΓΚΟΥΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...