Είναι λίγο περίεργο, κάπως σουρεαλιστικό, να βλέπεις το παιδί σου να παίζει με παιχνίδια ή να χρησιμοποιεί αντικείμενα που έχεις από τη δική σου παιδική ηλικία.
Δεν ξέρω γιατί...
Είναι κάπως σαν χρονοκάψουλα... Σε γυρίζει πίσω... Απρόοπτα και σε ανύποπτο χρόνο... Βρίσκεσαι ξαφνικά εκεί, τόσα χρόνια πριν, και σχεδόν βλέπεις τον εαυτό σου να παίζει με τα συγκεκριμένα παιχνίδια ή να κουκουλώνεται- λόγου χάρη- κάτω από το συγκεκριμένο πάπλωμα...
Νιώθεις και πάλι παιδί...
Και ξαφνικά γυρνάς πάλι πίσω και κοιτάς αυτό το τερατάκι που αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, αυτό το λεπτό που εσύ "ταξιδεύεις", δημιουργεί τις δικές του αναμνήσεις- τη δική του χρονοκάψουλα που κάποια στιγμή μπορεί να εμφανιστεί μπροστά και στα δικά του μάτια...
Και συγκινείσαι...
Γιατί είναι ολόχαρος και πέφτει με τα μούτρα κακαρίζοντας στο παιδικό σου πάπλωμα... Γιατί φωνάζει "μαμά, μαμά" ενώ το κάνει... Λες και καταλαβαίνει... Γιατί δεν θες και πολύ να συγκινηθείς... παιδί σου είναι.
Αυτό φτάνει εδώ που τα λέμε...
Αχ βρε μαιμουδάκι, αχ...
