Πως τα περνάμε; Διάβασε το blog!! ;-)

Με αφορμή μια ανάρτηση που έψαχνα χθες το βράδυ από πέρσι τον Μάιο, κατέληξα να διαβάζω μονορούφι δεκάδες παλιές μου αναμνήσεις- κάθε μια καλύτερη από την άλλη για μένα, κάθε μια και ένα ακόμα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και την καρδιά μου. 

Για το δικό μου διαδίκτυο και την μαγεία του έχω γράψει... Όταν όμως έχεις ένα blog κατεξοχήν προσωπικό, πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπη με τον ίδιο σου τον εαυτό και τις αμφιβολίες του και αναρωτιέσαι... Άραγε πρέπει να το μοιραστώ αυτό; Σε τι θα ωφελήσει; Μήπως εκθέτω το παιδί με τρόπο που δεν θα έπρεπε; Πραγματικά, ποιον ενδιαφέρει πως πέρασες την πρωτοχρονιά σου; Σίγουρα δεν είσαι η μόνη που παίζει sencory παιχνίδια με το παιδί της- γιατί να πρέπει εσύ να το καταγράψεις; 

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε καμία ερώτηση. 

Για αυτό όμως που είμαι βέβαιη, είναι πως αν δεν είχα αυτές τις ανησυχίες δεν θα ήμουν σκεπτόμενο άτομο που είναι σε διαρκής αναζήτηση να γίνει καλύτερο. Είμαι επίσης βέβαιη πως όσα καταγράφω είναι οι αλήθειες μου και ποτέ δεν θα νιώσω εκτεθειμένη για αυτές- δεν έχω τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να νιώθω ντροπή, τίποτα να κρύψω. Μα για αυτό που είμαι περισσότερο βέβαιη από όλα είναι πως λατρεύω να καταγράφω την κάθε στιγμή και να έχω την πολυτέλεια να γυρίζω και να διαβάζω για αυτήν, ζώντας την και πάλι από την αρχή. 

Λόγου χάρη. Διάβασα χθες την ανάρτηση για την οικογενειακή μας απόδραση στην αγαπημένη μου πατρίδα, την Κρήτη. Πόσο πάλεψα θυμάμαι τότε με τις αμφιβολίες μου... Να γράψω; Γιατί; Υπάρχει λόγος; 

Μα κοίτα που υπάρχει. Ακόμα και αν αυτός ο λόγος αφορά εμένα και μόνο. Γιατί πήγα πάλι πίσω σε εκείνες τις ημέρες. Τις αναπόλησα με έναν τρόπο που δεν θα είχα καταφέρει αν δεν είχα καταγράψει τα πάντα. Γέλασα, συγκινήθηκα, το απόλαυσα. 

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όλα όσα αφορούν το μαιμούδι μου. Όλα όσα αφορούν τα αγγελούδια μου- ακόμα και αν κλαίω πάντα- όσες φορές και αν τα διαβάσω. Όλα όσα αφορούν τις ανησυχίες μου, τις δραστηριότητες μας, τα διαβάσματα μας και τα μαγειρέματα μας. Το διαδίκτυο σου δίνει μια υπέροχη δυνατότητα καταγραφής της καθημερινότητας σου- κάτι που θα μείνει αιώνια εκεί. Δεν χρειάζεται να "πεταχτεί", δεν φοβάσαι μην χαθεί, δεν πιάνει καν χώρο...! (πόσο σούπερ είναι αυτό;)  

Αν μετανιώνω που βγάζω δημόσια ένα κομμάτι του εαυτού μου; Όχι βέβαια! Καθόλου! Μπορεί- όσο μεγαλώνει ο Δημήτρης Γεράσιμος- να σκέφτομαι διπλά ποιες δικές του αλήθειες θα καταθέσω- μιας και δεν θέλω ποτέ να νιώσει άβολα για αυτές- όμως ως εκεί. Τις πιο προσωπικές του αλήθειες άλλωστε τις καταγράφω αλλού! Σε έναν λογαριασμό mail που του έχω ανοίξει και του στέλνω όσα θέλω να μοιραστώ μαζί του! Στα 18 του ο κωδικός θα είναι δικός του! (ιδέα που είχα πάρει πρόπερσι αν δεν κάνω λάθος από την αγαπημένη Martha blogging!) Η συνείδηση μου λοιπόν είναι καλυμμένη! Και αν μου έμαθε κάτι αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου είναι πως αν έχω την συνείδηση μου καθαρή, αν μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να κοιμάμαι ανάλαφρα τα βράδια- τότε δεν έχω να φοβάμαι τίποτα! 

Πόσο δίκιο έχει... (μην του το πείτε όμως, ναι;) 

Και αν κάτι μου έμαθε και το blogging ,τρία γεμάτα τώρα χρόνια, είναι πως είναι υπέροχο να μοιράζεσαι, υπέροχο να εμπνέεις και ακόμα πιο υπέροχο να μοιράζονται μαζί σου και να σε εμπνέουν! (όπως λόγου χάρη το υπέροχο αυτό κείμενο της γλυκιάς μου Κατερίνας, που ενώ είχα μέρες στο μυαλό μου αυτές τις σκέψεις- ήρθε σήμερα να μου τις ολοκληρώσει και να με κάνει να  δώσω και εγώ το δικό μου στίγμα!) 

Θες λοιπόν να μάθεις πως τα περνάμε;; Διάβασε το blog!!! ( ενδοblogικό αστειάκι!) 

Άσπρη, μαγική, γεμάτη ελπίδα- διπλή γιορτή...

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω για τα τρίτα γενέθλια αυτής της διαδικτυακής γωνίτσας, μα η έμπνευση μου με είχε εγκαταλείψει. Λίγο οι γιορτές, λίγο η κούραση που συνεπάγεται αυτών, λίγο το γεγονός πως οι μέρες γεμίζουν παραπάνω με κουβέντες και βόλτες με αγαπημένα πρόσωπα, λίγο που όλοι λίγο πολύ βγαίνουμε από την σειρά μας- αυτή εδώ η ταπεινή blogger, (ακόμα μου φαίνεται παράξενο να με χαρακτηρίζω έτσι), δεν είχε και τίποτα- ιδιαίτερα πρωτότυπο- να μοιραστεί μαζί σας. 

Και να που λίγο απρόσμενο χιόνι την ώρα που ξύπνησα το πρωί- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που ακόμα και αν δεν γιόρτασα φέτος την γιορτή μου, και μόνο η αίσθηση πως όπως και να έχει γιορτάζω- το όνομα μου- το διαφορετικό για το καθέναν και ίδιο για πολλούς ταυτόχρονα, το μοναδικό πράγμα λένε που πιθανότατα είναι αδύνατον να ξεχάσουμε για τον εαυτό μας- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που μια ζεστή και απρόσμενη αγκαλιά, μια κατανόηση κρυφών νοημάτων από μια παλιά φίλη- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που μια καλά οργανωμένη έκπληξη από το άλλο μου εγώ- τα άλλαξε όλα αυτά. 

Ωστόσο, λίγα πράγματα έχω να προσθέσω από πέρσι, σχετικά με την αγαπημένη μου αυτή ενασχόληση- το blogging. Και αυτά τα λίγα που έχω να προσθέσω αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις που αποκόμισα από αυτό. Σχέσεις που έγιναν ακόμα πιο αληθινές. Σχέσεις που είχαμε την τύχη να γνωριστούμε από κοντά, να νιώσουμε την αγκαλιά,  να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια, να αφουγκραστούμε την χημεία. Αλλά και σχέσεις που είχαμε την τύχη να μιλάμε τηλεφωνικώς, να ακούμε το γέλιο, την χαρά, την λύπη ή και την αγανάκτηση. Να μας φαίνεται η φωνή ταιριαστή με το πρόσωπο ή όχι. Να λαχταράμε να ακούσουμε αυτές τις φωνές. Να μας λείπουν αν αργήσουμε να τις ακούσουμε. Αλλά και σχέσεις που μένουν στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Που είναι όμως τόσο δυνατές. Τόσο απρόσμενα υπέροχες. Μηνύματα και σχόλια που ζεσταίνουν την καρδιά σου. Ονόματα που χαμογελάς όταν βλέπεις στις ειδοποιήσεις σου. 

Αγάπη. Αγάπη παντού. 

Και αυτό είναι μαγεία.  Είναι. Πείτε με τρελή, παρανοϊκή, ρομαντική, ονειροπόλα- ότι θέλει ο καθένας, όπως το βλέπει ο καθένας. Για μένα είναι καθαρή μαγεία. Τρία χρόνια μετά λατρεύω περισσότερο από ποτέ να μοιράζομαι σκέψεις, ανησυχίες, ιδέες και παράνοιες. Ανακάλυψα, όπως λέει η γλυκιά μου Μαρία, πτυχές του εαυτού μου που δεν γνώριζα ότι είχα. Και το αγαπώ. 

Σήμερα λοιπόν γιορτάζω και εγώ και το blog μου- έστω και με καθυστέρηση. Και για μένα, η γιορτή μου πάντα ξεκινάει από την προηγούμενη. Γιατί την προηγούμενη μέρα γιορτάζει η αδελφή μου, η Φωφώ. Γιατί ξεκινάει και η δική μου γιορτή μαζί της; Διότι από μικρό παιδί, όλοι μου εύχονταν την προηγούμενη, κανείς την επόμενη. Με έναν περίεργο τρόπο γιορτάζαμε ταυτόχρονα. Μεγαλώνοντας,  χωρίσαμε τα τσανάκια μας η αλήθεια είναι- μα μεγαλώνοντας και άλλο, τα μπλέξαμε πάλι. Μιας και η Σουλτάνα- ως το απόλυτο κοινωνικό και αγαπησιάρικο ον, κατέληγε να έχει καλεσμένο και τον δικό μου απειροελάχιστο- μα πολύ σημαντικό ωστόσο- κύκλο. Με αποτέλεσμα, και πάλι μετά τις δώδεκα να μου εύχονται όλοι- ακόμα και αν την επόμενη θα ήταν και πάλι όλοι σπίτι -μου- αυτή την φορά, ένας όροφος διαφορά βέβαια όλος και όλος μην γελιέστε! 

Έχω τα ψυχολογικά μου λοιπόν, επί του θέματος. Και φέτος πάτησα πόδι και αρνήθηκα να γιορτάσω. Αφού με γιορτάζουν όλοι από την προηγούμενη.Ποιο το νόημα;  Και πήγαν όλα τόσο υπέροχα με έναν μοναδικό ανάποδο τρόπο! 

Για αρχή χιόνισε! Μπορεί να μην το έστρωσε, να μην χρειαστήκαμε δα και αλυσίδες, όμως χιόνισε! Μετά από 14 χρόνια! Εκεί. Στην παραθαλάσσια πόλη μου. Στο μπαλκόνι μου στον τρίτο όροφο. Χιόνισε και μπορούσε το μαιμούδάκι μου να απλώσει το χεράκι του και να δει τις νιφάδες να πέφτουν σε αυτό. Μπορούσε να τις γλύψει και να γελάσει λέγοντας ότι μοιάζουν με παγωτό. Εγώ μπορούσα να χοροπηδάω από την χαρά μου, να νιώσω και πάλι παιδί, να βγάλω άπειρες φωτογραφίες με λαμπερά χαμόγελα και κόκκινες μυτούλες. Μπορούσα να ονειρεύομαι μια άμεση βόλτα στα χιόνια για αληθινό χιονάνθρωπο! 

Έπειτα, επειδή ακριβώς χιόνισε, όπως αποχαιρέτησα τον ξαδαδελφούλη μου και την οικογένεια του για Κρήτη, έτσι ακριβώς τους καλωσόρισα και πάλι τρεις ώρες μετά αφού η εθνική έκλεισε και ήταν αδύνατον να φτάσουν στο καράβι. Επιστροφή λοιπόν, έτσι επειδή έβγαλε εισιτήρια να φύγει ανήμερα της γιορτής μου!  Επειδή το σύμπαν με αγαπάει. (χεχε) Και γέλια που ανεβάζαμε πάλι βαλίτσες. Απορία που άφησαν ένα σπίτι στολισμένο σε κάθε γωνία και τρεις ώρες μετά, βρήκαν ένα σπίτι ξεστόλιστο χωρίς καμία ένδειξη χριστουγεννιάτικης μαγείας! (μόνο οι κούπες έμειναν!).  Ανακούφιση, που ακριβώς επειδή καταπιάστηκα με το ξεστόλισμα δεν ξέστρωσα τα κρεβάτια και δεν μάζεψα πετσέτες και λοιπά, να πλένω μέχρι τέλος του μήνα μόνο τα λευκά είδη! Απελπισία, που ένα κατάκοπο μαιμούδι, βάρεσε τρελή υπερένταση με την επιστροφή τους κάνοντας την επιχείρηση νανουρίσματος του σωστό μαραθώνιο. 

Είμαι εδώ λοιπόν, μόλις 45 λεπτά πριν αλλάξει η μέρα και πάψει να είναι πια μόνο δική μου, (και της μισής υπόλοιπης Ελλάδας), να νιώθω μεγάλη ευλογία, πολύ αγάπη και βαθιά ελπίδα. 

Ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Πως το 2017 θα είναι έτσι. Μοναδικά ανατρεπτικό. Πως ο κόσμος είναι γεμάτος αγάπη αρκεί να έχεις την καρδιά σου ανοιχτή για να την νιώσεις. 

Πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Πως αυτή η Γιάννα δεν μασάει. Θα συνεχίσει να ονειρεύεται απροκάλυπτα, να μιλάει με αλήθειες, να βάζει την ευγένεια και την ενσυναίσθηση πριν από όλα. 

Θα συνεχίσει να κοιτάει τον ουρανό, να μοιράζεται μαζί σας τα θαύματα της, να πίνει ζεστό καφέ με κανέλα και να φωνάζει πως πάντα, μα πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. (ή κάποιες φορές και κάμποσο απαλό άσπρο χιόνι γεμάτο όνειρα και έμπνευση). 

Όταν ένα playmobil αποφάσισε να ταξιδέψει... Μόνο του!

Και δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε playmobil. Όχι. Μιλάμε για ένα vintage playmobil, σαν και μένα πια, αφού πρόκειται για δικό μου playmobil- από αυτά που γέμιζα αγαπημένες  ώρες φαντασίας και παιχνιδιού των παιδικών μου χρόνων...

photo credits Little Box of Luv

Δεν θυμάμαι τι ιστορίες έπλαθα με το κεφαλάκι μου, νιώθω όμως πως ο συγκεκριμένος κύριος μάλλον ήταν κομματάκι πονηρός, αφού την στιγμή που βγήκε από το κουτί που ήταν κλεισμένος για περίπου 25 χρόνια, (Θεέ και Κύριε, πόσο χρονών είμαι;;;;) φρόντισε- χωρίς την έγκριση μου- να μπει σε αεροπλάνο και να πάει ταξιδάκι αναψυχής στην... Κύπρο- παρακαλώ πολύ! 

Το πως έγινε αυτό, θα αφήσω την Μαρίνα να το διηγηθεί που τον βρήκε στον πάγκο της κουζίνας της.... 

Εγώ αυτό που θα πω είναι πως η ζωή και οι συμπτώσεις έχουν ένα περίεργο τρόπο να σου αφηγούνται πράγματα, να σου δίνουν απλόχερα μαγεία, να σε ενώνουν με ανθρώπους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά - αρκεί να είσαι διατεθειμένος να το δεις. 

Και εγώ είμαι πάντα διατεθειμένη να λουστώ με λίγη μαγεία...

Είσαι αναγνώστης ενός blog; Σε αφορά!

Άλλη ανάρτηση σκόπευα να ανεβάσω σήμερα, μα έλα που έπεσα πάνω σε ένα ποστ μιας φίλης στο fb και αναθεώρησα. Ήμουν έτοιμη να τις γράψω τις σκέψεις μου σε σχόλιο, μα μετά σκέφτηκα: "Γιατί να μην το μάθουν ακόμα περισσότεροι;" 

Με τράβηξε ο τίτλος του άρθρου που είχε ποστάρει, όχι μόνο λόγω του περιεχόμενου του αλλά κυρίως λόγω του ότι μου φαινόταν γνωστός... Μπήκα να διαβάσω και επιβεβαίωσα αυτό που ήδη υποψιαζόμουν. Το ποστ ήταν αναπαραγωγή ενός άρθρου της Aspa On line , το οποίο είχε αντιγραφεί ολόκληρο, αυτούσιο και απλά με ένα link το τέλος του άρθρου που σε παρέπεμπε στην σελίδα της Άσπας. 

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη της Αλεξίας ακριβώς το ίδιο με ένα δικό της κείμενο,  και το οποίο στο τέλος δεν είχε καν ενεργό link  παρά μόνο μια απλή αναφορά του ονόματος του ιστολογίου. 

Και φυσικά πολλές πολλές ακόμα φίλες bloggers έχουν υποστεί κλοπή της πνευματικής τους ιδιοκτησίας, θέμα που αποτελεί πάρα πολύ συχνά θέμα συζήτησης ανάμεσα μας. 

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο δεν είναι τόσο για μας τους bloggers όσο για σένα που μας διαβάζεις. Ξέρω πως δεν δίνεις και  τόση σημασία σε αυτά και σίγουρα δεν σε ενδιαφέρει και τόσο αν διαβάσεις ένα άρθρο σε μένα ή σε κάποιο άλλο blog, αρκεί να το διαβάσεις. Ωστόσο, θέλω να σκεφτείς. Όποιος γράφει κάτι , δίνει κάποιες ώρες του χρόνου του, πολλές φορές ένα κομμάτι της ψυχής του ή και της προσωπικής του ζωής.  Αυτό το κείμενο, που κρύβει πίσω του όλα αυτά, το παίρνει,  με ένα απλό copy paste και χωρίς καθόλου κόπο, κάποιο απρόσωπο συνήθως και μεγάλο blog του οποίου ο απώτερος στόχος είναι καθαρά και μόνο τα κέρδη από τις διαφημίσεις. Το οποίο εν τέλει όχι  μόνο κλέβει στην ουσία κάποιου άλλου ατόμου την δουλειά, (αφού και νομικά αποτελεί κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας), αλλά έχει και οικονομικό όφελος από αυτήν. 

Εμένα δεν έχει πέσει προς το παρόν στην αντίληψη μου κάτι τέτοιο για το δικό μου blog, ωστόσο επειδή έχει την μορφή ημερολογίου όπου αναρτώ φωτογραφίες από την προσωπική μας ζωή, θα με ενοχλούσε πολύ. Έχει τεράστια διαφορά η δική μου η έμπνευση,  η δική μου μικρή στιγμή, να βρίσκεται σε έναν  χώρο που έχω διαμορφώσει όπως θέλω εγώ, με αναγνώστες που με ακολουθούν ακριβώς για αυτό το ύφος και στυλ και να τις αναπαράγει κάποιο μεγάλο blog, με το δικό του στυλ- όποιο και αν είναι αυτό- του οποίου το κοινό δεν γνωρίζω καν. 

Πιθανότατα θα με ρωτήσεις:  Αν κάποιος λοιπόν θέλει να αναπαράγει κείμενο μου, άλλωστε για να γράφουμε δημόσια αγαπάμε την αναπαραγωγή και την ευκαιρία σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό, ποιος είναι ο σωστός ο τρόπος; 

Ο ένας τρόπος είναι το εκάστοτε blog να κάνει μια εισαγωγή είτε δική του, είτε ακόμα και με μέρος του κειμένου που θέλει να αναπαράγει, να χρησιμοποιήσει είτε μια δική του φωτογραφία, είτε μια από το κείμενο που θέλει να αναπαράγει και στην πορεία να "κόψει" το κείμενο και να παραπέμψει τους αναγνώστες στην αρχική πηγή του. Άλλος τρόπος είναι όπως το κάνουν οι σελίδες Μικροί Μεγάλοι,  Μαμά...δες Μπαμπά...δες, οι οποίες σε παραπέμπουν απευθείας στο αρχικό κείμενο. Αν δε, κάποιο blog  ενέπνευσε κάποιο άλλο blog να κάνει κάτι, να γράψει κάτι ή να μαγειρέψει κάτι και θέλει να ανεβάσει σχετική ανάρτηση είναι απόλυτα θεμιτό και μάλιστα πολύ αγαπητό ανάμεσα μας και στα πλαίσια του fair blogging- αρκεί να γράψεις δικό σου κείμενο, με δικές σου φωτογραφίες και πάντα με αναφορά στην πηγή έμπνευσης σου, όπως έχω κάνει λόγου χάρη εγώ εδώ, εδώ, και εδώ, σε τρεις διαφορετικές μορφές έμπνευσης. 

Δεν θα μιλήσω καν για πρωτοτυπία, παρθενογένεση και τέτοια διότι δεν πιστεύω απόλυτα σε αυτά, πιστεύω όμως πως μπορείς να εμπνευστείς από μια ιδέα, και είτε να την κάνεις καλύτερη, είτε να την πας ένα βήμα παραπέρα, είτε να δώσεις απλά το δικό σου ύφος και στυλ. Άλλωστε το πρωτότυπο, και λέγοντας πρωτότυπο εννοώ η αρχική εκδοχή, φαίνεται. Πως να το πω, φωνάζει. Ο αγαπημένος μου Stephen King στην αρχή της καριέρας του, σε κάποια κρίση αυτοπεποίθησης κατά την οποία πίστευε πως  δεν αξίζει πια η γραφή του και πως ο κόσμος συνεχίζει να αγοράζει βιβλία του μόνο και μόνο λόγω του ονόματος του και λόγω του πρώτου του βιβλίου που έγινε best seller,  ξεκίνησε να γράφει μια σειρά βιβλίων με το ψευδώνυμο Richard Backman. Περιττό να σας πω πως ακόμα και με άλλη ταυτότητα έγινε ξανά ανάρπαστος και best seller ενώ ταυτόχρονα είχε ξεκινήσει ήδη η φήμη πως αυτός ο Βackman αντιγράφει το στυλ του Stephen King....

Θέλω να πω- αν κάτι έχει προσωπικό ύφος και στυλ, θα ξεχωρίσει. Αν κάτι αξίζει, θα ξεχωρίσει. Και θα ξεχωρίζει. Αυτό ωστόσο δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να μην σέβεται την πνευματική μου ιδιοκτησία και μάλιστα να την μεταχειρίζεται προς όφελος του. 

Αυτό που θέλω εγώ από εσένα αγαπημένε αναγνώστη είναι να είσαι πιο υποψιασμένος. Να κοιτάς και τα ψιλά γράμματα. Μπορεί κάποια άρθρα που αγαπάς πολύ σε κάποιο μεγάλο site να είναι αθέμιτη αναπαραγωγή κάποιου συγκεκριμένου blogger- που αν τον ακολουθήσεις να βρεις μια μικρή διαδικτυακή γωνίτσα στην οποία να μπορείς να καταφεύγεις. Με έναν blogger  που μόνο απρόσωπος δεν είναι. Σου συστήνεται, σου δίνει ένα κομμάτι της προσωπικότητας, της ζωής του, των ενδιαφερόντων σου κάθε μέρα με μόνο σκοπό να σε έχει εκεί. Αναγνώστη. Ο οποίος που και που θα του αφήνει και ένα σχόλιο για να βρίσκει την δύναμη να συνεχίζει. 

Δύο χρόνια blogging... Ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου...

Δεύτερος χρόνος λοιπόν για αυτό το μπλογκοσπιτάκι... Και νιώθω λες και "μπλογκάρω" από πάντα. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα όντως από πάντα. Τόσο οικείο μου είναι, τόσο δικό μου είναι όλο αυτό... 

Το γιατί και πως προέκυψε αυτό το blog το έχω ξαναγράψει. Το ότι το λατρεύω είναι πλέον γεγονός. Αυτός ο χρόνος ήταν καθοριστικός, αφού ήταν και ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου. Την διαδικτυακή εννοώ, σε αυτή εδώ την γωνίτσα στον κυβερνοχώρο. 

Η αναγκαστική αλλαγή του αρχικού ονόματος  "Το ημερολόγιο μιας μαμάς", ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποια ήταν αυτή μου η ταυτότητα. Και ο νέος και μόνιμος πλέον τίτλος με χαρακτηρίζει όσο δεν μπορώ να περιγράψω... 

"Όταν γεννήθηκα ξανά..."  Γιατί όντως γεννήθηκα ξανά. Πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Και βρήκα την ουσία... 

Εδώ μέσα, κάθε λέξη είναι αυθόρμητη και καθόλου προμελετημένη. Για αυτό και οι προτάσεις μου είναι τόσο μεγάλες, με τόσα κόμματα. Γράφω όπως ακριβώς σκέφτομαι. Από τις καταθέσεις ψυχής μέχρι και τις απλές συνταγές, πάντα δίνω μαζί ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Πάντα θέλω να εμμένω στην ειλικρίνεια, στην ελπίδα, στην πίστη, στην θετική διάθεση, στο ροζ που κρύβεται πίσω από το γκρίζο. Θέλω το άτομο που επέλεξε να με διαβάσει να χαμογελάσει πλατιά, να κλάψει πολύ αν το έχει ανάγκη, να αγγίξω μια τόση δα γωνίτσα στην καρδιά του και το μυαλό του όπου κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να αγγίξει. Θέλω να μάθει να βλέπει τις μικρές αόρατες μα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής, θέλω να βλέπει το θαύμα που κρύβει ένας ουρανός με σύννεφα, θέλω να καταλάβει πως πίσω από αυτά κρύβεται ο ήλιος ακόμα και αν δεν τον βλέπει, θέλω να το καθησυχάσω πως πάντα- μα πάντα- μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Δεν φανερώνεται πάντα στον δικό μας ουρανό. Μπορεί να αργήσει λίγο. Μα θα φανεί και στον δικό μας. Και θα είναι εκτυφλωτικό, θα σας το λέω μέχρι να το πιστέψετε. 

Μα πιο πολύ από όλα θέλω να σταθώ σε όλες αυτές τις μανούλες που βίωσαν και βιώνουν ότι και εγώ. Σε κάθε γυναίκα που αναγκάστηκε να δώσει πίσω το αγγελούδι της στον Δημιουργό του πριν προλάβει καν να το χαρεί. Θέλω να εναποθέσω ένα φόρο τιμής και μνήμης σε κάθε μωρό που έμαθε να πετάει πριν μάθει να περπατάει. Θέλω να σπάσω το ταμπού, ο νεογνικός θάνατος και η απώλεια κύησης να μπορούν να συζητιούνται και το κυριότερο να υπάρχει ο χρόνος, ο χώρος και η κατανόηση για το πένθος που ακολουθεί. Να υπάρχει η σωστή αντιμετώπιση. Να αλλάξει ο τρόπος που χειρίζονται μέχρι και τα νοσοκομεία αυτού τους είδους τις απώλειες. Να ενημερωθούμε από τους παθόντες. 

Μια μεγάλη και πολύ σημαντική στιγμή για μένα μέσα σε αυτό τον χρόνο ήταν όταν αποφάσισα να φτιάξω μια ομάδα για όλες αυτές τις μανούλες. Μια ομάδα καταφύγιο για αυτές τις πληγωμένες ψυχές. Που θα μπορούν να μοιραστούν όλα αυτά τα συναισθήματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται αν δεν τα έχει ζήσει. Όλα αυτά που οι περισσότεροι αποφεύγουν να ακούσουν, είτε από φόβο μην τους συμβεί το ίδιο, είτε από αμηχανία. Και νομίζω πως τα κατάφερα. Έχουμε μια δεμένη σαν γροθιά ομάδα. Μια ομάδα που ξεκίνησα για να βοηθήσω μα βοηθήθηκα πάνω από όλους εγώ. Γιατί βρήκα επιτέλους και εγώ έναν ακροατή στις μνήμες μου. Βρήκα μια κατανόηση στο πένθος που ξέρω πια πως δεν  με εγκαταλείπει ποτέ. Απλώς αλλάζει μορφές. Βρήκα έναν σύμμαχό στο γεγονός πως δεν ξεχνάς. Βρήκα μια ακόμη οικογένεια. 

Και είμαι ευγνώμων για αυτό. 

Όπως είμαι και ευγνώμων για όλες αυτές τις διαδικτυακές φιλίες που έχω κάνει μέσω του blog. Όχι μόνο με άλλες bloggers μα ακόμα και με αναγνώστριες. Όσοι από αυτούς με διαβάζουν συστηματικά τολμώ να πω πως με γνωρίζουν καλύτερα και από ανθρώπους που έχω στην ζωή μου ακόμα και χρόνια. Διότι μέσα στην ρουτίνα, τα προβλήματα, την καθημερινότητα δεν υπάρχει πάντα χρόνος ούτε καν για μια συνάντηση πόσο μάλλον για ουσιαστικές κουβέντες. Εγώ όμως κάθε βράδυ που βάζω το μαιμουδάκι για ύπνο, μπαίνω μέσα σε αυτό τον μαγικό κόσμο και στην άνεση της δικής μου ώρας, χωρίς το άγχος πως αναγκάζω κάποιον να με ακούσει θέλει δε θέλει, καταθέτω κάθε μέρα και ένα ακόμα κομμάτι της ψυχής μου, ένα ακόμη κομμάτι της μέρας που πέρασε. Και ο κάθε ένας που επιλέγει να με διαβάσει, μπαίνει και αυτός στον δικό του χρόνο και το κάνει, ταυτίζεται, διαφωνεί, μπαίνει σε σκέψεις... Για αυτό σας λέω- γνωριζόμαστε μην γελιέστε. Γνωριζόμαστε και ας μην γνωριζόμαστε. Και ας γίνεται η "συνάντηση" μας ετεροχρονισμένα. Για αυτό τα σχόλια σας μου είναι τόσο σημαντικά διότι μου δίνετε και εμένα ένα feedback αυτής της συνάντησης. Ακόμα και αν είναι ένα απλό, "Όμορφο κείμενο, φιλιά πολλά". Και για αυτό ποτέ μα ποτέ δεν παραλείπω να απαντώ σε καθέναν από εσάς ξεχωριστά. 

Οπότε ναι. Το blogging είναι λατρεία. Είναι κόλλημα και ψυχοθεραπεία. Και ανυπομονώ να δω τι αλλαγές θα φέρει και αυτός ο χρόνος. Πόσες νέες γνωριμίες. Ποιες θα είναι καρμικές. 

Μα πιο πολύ από όλα ανυπομονώ να δω τι μαιμουδιές θα κάνει αυτό το τερατάκι που έχω για παιδί και να τις μοιραστώ μαζί σας. Εγώ θα είμαι εδώ, στο αγαπημένο μου τραπεζάκι, με την τεράστια κούπα καφέ από την μια μεριά και το liposan, (πάντα), από την άλλη να τις καταγράφω. Κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή. Έτσι απλά, ειλικρινά και ξάστερα. 

Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία;

Ο Παναγιώτης- το άλλο μου εγώ, ξέρετε αυτό που γουργουρίζει- δεν διαβάζει το μπλογκ μου. Τουλάχιστον όχι συστηματικά και σίγουρα όχι από μόνος του. Πρέπει να του το ζητήσω, να του γκρινιάξω, πολλές φορές νιώθω ότι χρειάζεται να του βάλω το πιστόλι στο κρόταφο για να τα καταφέρω. 

Δεν είναι ότι δεν με στηρίζει σε αυτή μου την συνήθεια, ή δεν του αρέσει ο τρόπος που γράφω, (πάντα προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που πάει να κυλίσει, ενώ πάντα μα πάντα γελάει δυνατά στα σπάνια αστεία μου σημεία- και αφού δεν με διαβάζει νομίζω πως μπορώ να το πω αυτό με ασφάλεια), είναι κυρίως επειδή δουλεύει πολύ σκληρά για να έχει χρόνο για αυτό και επιπλέον δεν τον αφορά ιδιαιτέρως το διαδίκτυο και ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν έχει λογαριασμό στο fb, δεν παίζει καν παιχνίδια στον υπολογιστή. 

Πολλές φορές λοιπόν του λέω: "Κακομοίρη μου, θα πεθάνω να το ξέρεις-πριν την ώρα μου- και τότε θα κάθεσαι νυχθημερόν να διαβάζεις τα κείμενα μου και θα κλαις με μαύρο δάκρυ που δεν το έκανες όταν μπορούσες και με είχες δίπλα σου να τα συζητήσεις."  Και αυτός γελάει....

Και εγώ εξαγριώνομαι... γιατί το εννοώ. Ως ένα άτομο που γενικότερα σκέφτεται λίγο πιο... (όπως έχει πει και η κουμπάρα μου), ως ένα άτομο που όταν αλλάζει δρόμο για το σπίτι αναρωτιέται γιατί το έκανε και τι του επιφυλάσσει η μοίρα, (μέχρι τώρα τίποτα), και ως ένα άτομο που αναγκάστηκε να εξοικειωθεί με τον θάνατο απότομα και με τον χειρότερο τρόπο- το μπλογκ μου έχει κυρίως αυτό τον σκοπό. Μια παρακαταθήκη. Για όποιον μπορεί να ενδιαφέρει και για όποιον μπορεί να του κάνει έστω και την παραμικρή διαφορά στην ζωή του. Μια παρακαταθήκη για την οικογένεια μου. 

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο απόψε είναι ένα άλλο κείμενο. Αυτό της Ελίνας από το ΚΟ-ΞΙ-ΛΟ. Όπου το κείμενο της  οφείλεται σε αυτά τα νέα που λίγο πολύ μας επηρέασαν όλες. 

Εγώ την Μαριαντίνα δεν έτυχε να την γνωρίσω μέσω του μπλογκ της. Ως νέα στις μπλογκογειτονιές μας, έχω ξαναπεί πως πριν πατήσω μια μέρα το κουμπί "δημιουργία μπλογκ" δεν ήξερα καν περί τίνος πρόκειται. Λυπάμαι που έφυγε από κοντά  μας , όχι μόνο επειδή ήταν τόσο νέα, όχι μόνο επειδή άφησε πίσω της μια οικογένεια, αλλά κυρίως επειδή είναι πάντα άδικο και στενάχωρο να χάνεται τόσο νωρίς οποιοσδήποτε άνθρωπος. Όμως έστω και εκ των υστέρων μπήκα να διαβάσω τα κείμενα της και νιώθω πως την γνώρισα. Όχι μόνο αυτό. Με άγγιξε βαθιά μέσα στην ψυχή μου με τον τρόπο σκέψης της και  την προσωπικότητα που διαφαίνεται μέσα από αυτά. 

Η Μαριαντίνα λοιπόν άφησε την παρακαταθήκη της. Και καταλήγουμε μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιες είναι τελικά οι αναρτήσεις που έχουν αξία; Δεν νομίζω πως υπάρχει μπλόγκερ- που ακόμα και αν ασχολείται με αυτό ερασιτεχνικά ή μόνο ως χόμπι που να μην θέλει να έχει αναγνώστες. Ακόμα και τα μπλογκ που δεν προωθούν καθόλου τα κείμενα τους μέσω των social media στην ουσία πάντα ελπίζουν να "ανακαλυφθούν"¨και να έχουν το δικό του "κοινό". Τα δε σχόλια είναι πάντα η "ενέργεια" του μπλόγκερ και πολλές φορές  η έμπνευση του για μια ακόμα ανάρτηση. (όπως προέκυψε  άλλωστε αυτή σήμερα). Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είτε ψεύδεται ασυστόλως, είτε βρίσκεται σε άρνηση. 

Παρόλα αυτά, για να απαντήσω στο "κρίσιμο" ερώτημα, οι αναρτήσεις που έχουν πραγματική αξία είναι αυτές που είναι ειλικρινείς, αυθόρμητες, εμπνευσμένες και όχι προγραμματισμένες. (μιλάω πάντα για μπλογκ που βασίζονται στην αφήγηση συναισθημάτων και εμπειριών). Πολλές φορές είναι οι αναρτήσεις που δεν έχουν και τόση απήχηση στο "κοινό" σου. Μπορεί όμως και να έχουν εάν βγάζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου με ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια- καμία εξ αυτών των αρετών δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη. 

Μα πιο πολύ έχουν αυτές αξία, διότι είναι αυτές που θα αγγίξουν, θα βοηθήσουν, θα κάνουν έστω και έναν άνθρωπο να χαμογελάσει και να σκεφτεί: "Δεν είμαι μόνος" Όλες αυτές οι μικρές- σχεδόν αόρατες ακόμα και από εσένα- σκέψεις που συνθέτουν στην ουσία αυτό που είσαι. Αυτές που θα δώσουν ευτυχία στην μητέρα σου, στον άντρα σου, στην αδελφή σου, στον πατέρα σου,  επειδή έμαθαν όλα αυτά που  δεν κατάφερες να τους πεις ποτέ κατ' ιδίαν. 

Έχουν ανυπολόγιστη αξία διότι αυτές είναι οι αναρτήσεις που εν τέλει θα "ρουφήξει" το παιδί σου όταν θα θέλει να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα. Να αναβιώσει όλα αυτά που έζησε δίπλα σου μα όχι από την δική σου την σκοπιά. Αλλά και όλα αυτά τα οποία έζησες πριν καν μπει στην ζωή σου. 

Για αυτό και εγώ αυτό ακριβώς θα συνεχίσω να κάνω. Και αν ποτέ μαιμουδάκι διαβάζεις αυτές τις αράδες, να ξέρεις πως κάποιον Ιούλιο άνοιξες ένα παράθυρο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσε να χωράει τόση αγάπη, τόσες ανησυχίες και σκέψεις, τόσες ενοχές, τόση ευτυχία. Και αν ποτέ διαβάσεις εσύ μικρέ και ανόητε μπελά της ζωή μου αυτές τις αράδες- να ξέρεις πως αν είμαι δίπλα σου σε παρακολουθώ.... Αν όχι... την πάτησες. Και πάλι θα σε παρακολουθώ, (δεν γλυτώνεις τόσο εύκολα), οπότε κοίτα να χαμογελάς. 

Ντάτση; (ντάτση!) 

Ένας χρόνος blogging....

Κλείνω ένα χρόνο bloggin'. Ποιος θα το πίστευε; Από ένα άτομο που άνοιξε λογαριασμό facebook μόλις το 2011 και δεν είχε ιδέα τι σημαίνει bloggin', link parties, s4s, picmonkey, pinterest και πολλά ακόμα τέτοια όμορφα! (και ακόμα ανακαλύπτω) 

Πως προέκυψε λοιπόν ένα μπλόγκ και μάλιστα τόσο προσωπικό; 

Μέχρι τα 15 μου έγραφα ασταμάτητα ημερολόγιο, μπορεί να έχω δεκάδες κούτες γεμάτες προσωπικά ημερολόγια, ενώ ταυτόχρονα αλληλογραφούσα με πάθος ακόμα και με τις καλύτερες μου φίλες που έβλεπα καθημερινά. Είχα γράψει 4-5 μυθιστορήματα, απολύτως αποτυχημένα, μα έγραφα, έγραφα και έγραφα! (Και μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπήρχε πληκτρολόγιο!) Κρυφό μου όνειρο να γίνω, μαμά πάντα και πρώτα από όλα, και μετά συγγραφέας! Μέχρι και προσωπική σφραγίδα με βουλοκέρι είχα αγοράσει για να κλείνω τα γράμματα μου... Έρωτας...

Αυτός ο έρωτας με οδήγησε σε έναν άλλο έρωτα. Το διάβασμα. Άρχισα να διαβάζω αδιάκοπα και τα πάντα. Ανακάλυψα "μεγάλους" συγγραφείς, μικρότερους" συγγραφείς αλλά και "γίγαντες" της λογοτεχνίας. Και τότε σκάλωσα. Διάβασα τόσο πολύ, (μπορεί να τελείωνα και 3 βιβλία την ημέρα- έχω ξενυχτίσει μέχρι τα χαράματα για να με λυτρώσει το τέλος ενός βιβλίου), που ξαφνικά ένιωσα πολύ μικρή μπροστά σε όλο αυτό. Μου έλειπε το πηγαίο ταλέντο, η έμπνευση, οι εμπειρίες ζωής για να καταφέρω να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Ξαφνικά μου φάνηκε και ανούσιο να καταγράφω τις στιγμές μου. Ήμουν στην "καλύτερη" μου ηλικία. Στην "εγωιστική" μου ηλικία. Όπου μόνο εγώ ήμουν το κέντρο του κόσμου μου, όπου η ζωή είναι για να την ζεις, όχι να την φαντάζεσαι, και παράτησα το γράψιμο μια και καλή. (το διάβασμα ποτέ). Έβγαζα όλο μου το "'αχτι" σε ευχητήριες κάρτες και γράμματα στον έρωτα της ζωής μου- τον Παναγιώτη ντε- όσο αυτός ήταν φαντάρος. 

Και αυτό ήταν. "Ξεχάστηκε". 2 άτομα όλα και όλα στη ζωή μου, μου θύμιζαν διαρκώς το όνειρο μου. 2 άτομα που λάτρευαν τον τρόπο που έγραφα. Η αιώνια και αδελφική μου Kellou και η λατρεμένη μου ξαδέλφη Λάουρα. Και εγώ απλά χαμογελούσα... "Όταν γίνω γριούλα ίσως..." μονολογούσα. 

Ακόμα αυτό πιστεύω. Μα τα τελευταία 4 χρόνια ήταν Γολγοθάς για μένα. Χρόνια δύσκολα που με άλλαξαν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Είδα την ζωή τελείως διαφορετικά και αναθεώρησα τη κοσμοθεωρία μου. Ξαναγνώρισα την Γιάννα εξολοκλήρου από την αρχή. Και όταν μπήκε στη ζωή μου πλέον το μαιμουδάκι, το μυαλό μου σαν να άνοιξε, το ίδιο και η καρδιά μου. Και είχα ανάγκη να διοχετεύσω όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες αυτές τις εμπειρίες γραπτώς, να είμαι σίγουρη πως θα μείνουν καταγεγραμμένες για πάντα. Ημερολόγιο μιας μαμάς προς το παιδί της. Προς τα παιδιά της θέλω να ελπίζω. 

Το πρώτο κείμενο έφερε το δεύτερο και ούτω καθεξής. Έπειτα ήρθε η γλυκιά Ολίβια από το Eimai mama και με παρότρυνε να γράψω την ιστορία μου.... Και αυτό ήταν το "κερασάκι" στην τούρτα. Η κατάθεση αυτή ψυχής ήρθε και λειτούργησε λυτρωτικά και μου θύμισε πόσα μου πρόσφερε τόσα χρόνια το γράψιμο. Στην πορεία μπήκα διστακτικά διστακτικά σε μια υπέροχη παρέα μαμαδομπλόγκερς οι οποίες με δέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά στην ομάδα τους. 

Και σε αυτή την ομάδα βρήκα κατά κάποιο τρόπο μια δεύτερη οικογένεια. Μανούλες που βιώνουν καθημερινά τα ίδια με μένα, μανούλες που έχουν ζήσει τις ίδιες δυσκολίες με μένα, μανούλες που αγαπούν το γράψιμο όσο εγώ, που αξιοποιούν τη καθημερινότητά τους και με ένα ακόμα τρόπο, που επιλέγουν να βλέπουν την ομορφιά σε αυτήν, να δίνουν έμφαση και σημασία στις μικρές στιγμές, σε αυτές που άλλοι μπορεί να προσπερνούν. Γνώρισα μανούλες ταλαντούχες που αξιοποιούν το χόμπι τους και φτιάχνουν από το τίποτα υπέροχες δημιουργίες, μανούλες που πήραν τη δική τους ιστορία και φρόντισαν να βοηθήσουν και άλλους που έζησαν ή ζουν την ίδια κατάσταση. Βασικά γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που σε κάποιες περιπτώσεις με βοήθησαν περισσότερο και από οικεία μου άτομα. Ανθρώπους που παρότι δεν με γνωρίζουν προσωπικά στέκονται στα λεγόμενα μου και διαβάζουν και πίσω από τις λέξεις. 

Μαζί με όλα αυτά ήρθε και η σελίδα στο facebook και η ανταπόκριση και η αγάπη μεγάλωσε και άλλο. 

Και επειδή υπάρχει και μια κατηγορία που κατηγορεί όλες τις μαμαδομπλόγκερς... Που κρίνει ότι όλη μέρα κάθονται μπροστά από ένα υπολογιστή... Που θεωρεί πως παίζουμε με τα παιδιά μας, καθαρίζουμε, μαγειρεύουμε, δημιουργούμε, στολίζουμε μόνο και μόνο για να τα βγάλουμε σε κοινή θέα... έχω να πω πως το blogging είναι κάτι σαν "φιλοσοφία" ζωής. Είσαι τέτοιο άτομο όπως και να έχει. Μιλώντας για τον εαυτό μου πάντα έψαχνα την ομορφιά στις στιγμές, πάντα έβγαζα άπειρες φωτογραφίες, πάντα μπορεί να έκανα υπερπαραγωγή ένα πρωινό στο κρεβάτι. Και σίγουρα δεν "εκμεταλλεύομαι" τα βιώματα μου, δημοσιεύοντας τα,  προς όφελος μου. Δεν "κολλάω" τα κείμενα μου στο πρόσωπο κανενός. Επιλογή του καθενός είναι αν θα διαβάσει. Δεν έχω ιδέα τι κάνω, μα έχω την ανάγκη να το κάνω και αυτό μου φτάνει. 

Από εκείνη τη πρώτη δημοσίευση, που έκανα τρέμοντας και με πολύ δυσκολία, μέχρι και τώρα που το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά, συνειδητοποίησα πως το γράψιμο για μένα είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, ένας τρόπος να με γνωρίσω καλύτερα και να με γνωρίσουν καλύτερα και όσοι ενδιαφέρονται. Όχι δεν θεωρώ πως εκθέτω τη ζωή μου, άλλωστε δεν έχω κάτι να κρύψω. Θεωρώ πως αφήνω μια "παρακαταθήκη" Γιάννας, λίγη από την ιστορία μου, για το παιδί μου και μόνο για αυτό. Και αυτό για μένα είναι η ουσία. 
Από εκεί και πέρα, αν έχω αγγίξει, βοηθήσει, εμπνεύσει έστω και ένα άτομο, για μένα είναι υπεραρκετό.