Δύο χρόνια blogging... Ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου...

Δεύτερος χρόνος λοιπόν για αυτό το μπλογκοσπιτάκι... Και νιώθω λες και "μπλογκάρω" από πάντα. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα όντως από πάντα. Τόσο οικείο μου είναι, τόσο δικό μου είναι όλο αυτό... 

Το γιατί και πως προέκυψε αυτό το blog το έχω ξαναγράψει. Το ότι το λατρεύω είναι πλέον γεγονός. Αυτός ο χρόνος ήταν καθοριστικός, αφού ήταν και ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου. Την διαδικτυακή εννοώ, σε αυτή εδώ την γωνίτσα στον κυβερνοχώρο. 

Η αναγκαστική αλλαγή του αρχικού ονόματος  "Το ημερολόγιο μιας μαμάς", ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποια ήταν αυτή μου η ταυτότητα. Και ο νέος και μόνιμος πλέον τίτλος με χαρακτηρίζει όσο δεν μπορώ να περιγράψω... 

"Όταν γεννήθηκα ξανά..."  Γιατί όντως γεννήθηκα ξανά. Πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Και βρήκα την ουσία... 

Εδώ μέσα, κάθε λέξη είναι αυθόρμητη και καθόλου προμελετημένη. Για αυτό και οι προτάσεις μου είναι τόσο μεγάλες, με τόσα κόμματα. Γράφω όπως ακριβώς σκέφτομαι. Από τις καταθέσεις ψυχής μέχρι και τις απλές συνταγές, πάντα δίνω μαζί ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Πάντα θέλω να εμμένω στην ειλικρίνεια, στην ελπίδα, στην πίστη, στην θετική διάθεση, στο ροζ που κρύβεται πίσω από το γκρίζο. Θέλω το άτομο που επέλεξε να με διαβάσει να χαμογελάσει πλατιά, να κλάψει πολύ αν το έχει ανάγκη, να αγγίξω μια τόση δα γωνίτσα στην καρδιά του και το μυαλό του όπου κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να αγγίξει. Θέλω να μάθει να βλέπει τις μικρές αόρατες μα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής, θέλω να βλέπει το θαύμα που κρύβει ένας ουρανός με σύννεφα, θέλω να καταλάβει πως πίσω από αυτά κρύβεται ο ήλιος ακόμα και αν δεν τον βλέπει, θέλω να το καθησυχάσω πως πάντα- μα πάντα- μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Δεν φανερώνεται πάντα στον δικό μας ουρανό. Μπορεί να αργήσει λίγο. Μα θα φανεί και στον δικό μας. Και θα είναι εκτυφλωτικό, θα σας το λέω μέχρι να το πιστέψετε. 

Μα πιο πολύ από όλα θέλω να σταθώ σε όλες αυτές τις μανούλες που βίωσαν και βιώνουν ότι και εγώ. Σε κάθε γυναίκα που αναγκάστηκε να δώσει πίσω το αγγελούδι της στον Δημιουργό του πριν προλάβει καν να το χαρεί. Θέλω να εναποθέσω ένα φόρο τιμής και μνήμης σε κάθε μωρό που έμαθε να πετάει πριν μάθει να περπατάει. Θέλω να σπάσω το ταμπού, ο νεογνικός θάνατος και η απώλεια κύησης να μπορούν να συζητιούνται και το κυριότερο να υπάρχει ο χρόνος, ο χώρος και η κατανόηση για το πένθος που ακολουθεί. Να υπάρχει η σωστή αντιμετώπιση. Να αλλάξει ο τρόπος που χειρίζονται μέχρι και τα νοσοκομεία αυτού τους είδους τις απώλειες. Να ενημερωθούμε από τους παθόντες. 

Μια μεγάλη και πολύ σημαντική στιγμή για μένα μέσα σε αυτό τον χρόνο ήταν όταν αποφάσισα να φτιάξω μια ομάδα για όλες αυτές τις μανούλες. Μια ομάδα καταφύγιο για αυτές τις πληγωμένες ψυχές. Που θα μπορούν να μοιραστούν όλα αυτά τα συναισθήματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται αν δεν τα έχει ζήσει. Όλα αυτά που οι περισσότεροι αποφεύγουν να ακούσουν, είτε από φόβο μην τους συμβεί το ίδιο, είτε από αμηχανία. Και νομίζω πως τα κατάφερα. Έχουμε μια δεμένη σαν γροθιά ομάδα. Μια ομάδα που ξεκίνησα για να βοηθήσω μα βοηθήθηκα πάνω από όλους εγώ. Γιατί βρήκα επιτέλους και εγώ έναν ακροατή στις μνήμες μου. Βρήκα μια κατανόηση στο πένθος που ξέρω πια πως δεν  με εγκαταλείπει ποτέ. Απλώς αλλάζει μορφές. Βρήκα έναν σύμμαχό στο γεγονός πως δεν ξεχνάς. Βρήκα μια ακόμη οικογένεια. 

Και είμαι ευγνώμων για αυτό. 

Όπως είμαι και ευγνώμων για όλες αυτές τις διαδικτυακές φιλίες που έχω κάνει μέσω του blog. Όχι μόνο με άλλες bloggers μα ακόμα και με αναγνώστριες. Όσοι από αυτούς με διαβάζουν συστηματικά τολμώ να πω πως με γνωρίζουν καλύτερα και από ανθρώπους που έχω στην ζωή μου ακόμα και χρόνια. Διότι μέσα στην ρουτίνα, τα προβλήματα, την καθημερινότητα δεν υπάρχει πάντα χρόνος ούτε καν για μια συνάντηση πόσο μάλλον για ουσιαστικές κουβέντες. Εγώ όμως κάθε βράδυ που βάζω το μαιμουδάκι για ύπνο, μπαίνω μέσα σε αυτό τον μαγικό κόσμο και στην άνεση της δικής μου ώρας, χωρίς το άγχος πως αναγκάζω κάποιον να με ακούσει θέλει δε θέλει, καταθέτω κάθε μέρα και ένα ακόμα κομμάτι της ψυχής μου, ένα ακόμη κομμάτι της μέρας που πέρασε. Και ο κάθε ένας που επιλέγει να με διαβάσει, μπαίνει και αυτός στον δικό του χρόνο και το κάνει, ταυτίζεται, διαφωνεί, μπαίνει σε σκέψεις... Για αυτό σας λέω- γνωριζόμαστε μην γελιέστε. Γνωριζόμαστε και ας μην γνωριζόμαστε. Και ας γίνεται η "συνάντηση" μας ετεροχρονισμένα. Για αυτό τα σχόλια σας μου είναι τόσο σημαντικά διότι μου δίνετε και εμένα ένα feedback αυτής της συνάντησης. Ακόμα και αν είναι ένα απλό, "Όμορφο κείμενο, φιλιά πολλά". Και για αυτό ποτέ μα ποτέ δεν παραλείπω να απαντώ σε καθέναν από εσάς ξεχωριστά. 

Οπότε ναι. Το blogging είναι λατρεία. Είναι κόλλημα και ψυχοθεραπεία. Και ανυπομονώ να δω τι αλλαγές θα φέρει και αυτός ο χρόνος. Πόσες νέες γνωριμίες. Ποιες θα είναι καρμικές. 

Μα πιο πολύ από όλα ανυπομονώ να δω τι μαιμουδιές θα κάνει αυτό το τερατάκι που έχω για παιδί και να τις μοιραστώ μαζί σας. Εγώ θα είμαι εδώ, στο αγαπημένο μου τραπεζάκι, με την τεράστια κούπα καφέ από την μια μεριά και το liposan, (πάντα), από την άλλη να τις καταγράφω. Κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή. Έτσι απλά, ειλικρινά και ξάστερα.