Μαιμουδάκι μηνών... 21!!!

Μαιμουδάκι μου... 

είσαι πλέον είκοσι ενός μηνών... 

Σε αυτούς τους 21 μήνες, ούτε σε "'έσπασα", ούτε σε "χάλασα" οπότε κάτι θα κάνω σωστά... σωστά; (ναι, πες ναι!) 

Δεν σε ζύγισα και δεν σε μέτρησα, θέλω όταν πάμε στο παιδίατρο σε 3 μήνες να εκπλαγώ... 

'Αλλα δόντια δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Είμαστε με τη γνωστή παλιοπαρέα των 12! 

Όσο πας και ξανθαίνεις και ειλικρινά έχω βαρεθεί να ακούω το υπέροχο "Μα από ποιον πήρε το παιδί και είναι τόσο ξανθό;;;",  (εμμμμμ... από τους γονείς του;;;). 

Επιμένεις να επικοινωνείς με την νοηματική και πάσης φύσεως επιφωνήματα και αρνείσαι πεισματικά να μιλήσεις! Έχεις μάθει βέβαια το "Σ' αγαπώ" (Παπό), τι σπουδαιότερο χεχε,  σχεδόν όλα τα ονόματα μας, (Γιάννα- Άννα, Χριστίνα- Νίνα, Χρήστος-Τίτος, Νίκος- Ίκο, Φωφώ, Εύη, Κωστή- Κόκα, Μιμίκα- Μίκα), και ενώ τα πας περίφημα στο συλλαβιστό όταν σε παροτρύνω να πεις όλη την λέξη, ακούγεσαι κάπως έτσι... 

Ξέρω όμως μαιμούδι μου πως όταν μιλήσεις τελικά θα τα πεις απλά τέλεια!! (εννοείται!!!)

Έχουν αρχίσει τα περίφημα ξεσπάσματα των terrible two, με εσένα να πέφτεις πολύ δραματικά στο πάτωμα- είτε μπρούμυτα, είτε ανάσκελα- ουρλιάζοντας και χτυπώντας χέρια και πόδια για λόγους που καλά καλά ούτε εσύ καταλαβαίνεις!! Η αλήθεια είναι πως μου φαίνεσαι πάντα πολύ αστείος μιας και συνήθως είσαι τόσο ήρεμος και πράος που δεν μπορώ να σου θυμώσω... Έτσι πάντα σε αγνοώ, (κρυφογελώντας),  μέχρι να σου περάσει , (συνήθως 2 λεπτά είναι αρκετά), είτε αν το δράμα που ζεις είναι πολύ μεγάλο, (π.χ σου έκοψα την μπανάνα χωρίς να σε ρωτήσω- αν είναι ποτέ δυνατόν!!), θα σε πάρω αγκαλίτσα και αυτό πάντα μα πάντα αρκεί για να κουρνιάσεις και να ηρεμήσεις!

Τον τελευταίο μήνα αρνείσαι πεισματικά να φας κρέας, εξακολουθείς όμως να τρως όλα τα άλλα. Θες όλο και περισσότερο να τρως μόνος σου και έτσι όλα πλέον τα φαγητά- φρούτα κτλ στα κόβω με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να τα φας με το χέρι. (μπορείς και με το πιρούνι και το κουτάλι αλλά κουράζεσαι γρήγορα!) 

Είσαι πάρα πολύ έξυπνος,  ξέρεις και παρατηρείς τα πάντα, απλά δεν μπορείς να το δείξεις τόσο πολύ εφόσον δεν εκφράζεσαι ακόμα λεκτικά. Όμως αναγνωρίζεις όλους τους αριθμούς μέχρι το 10, σχεδόν όλα τα γράμματα της αλφαβήτου, έχεις αρχίσει να αναγνωρίζεις και τα χρώματα και τα σχήματα ενώ ο τρόπος που παρατηρείς όσα κάνουμε είναι τρομακτικός...το ίδιο και το πως ξέρεις που βρίσκονται τα πάντα στο σπίτι... (βρήκα τον προσωπικό μου ευρετή αντικειμένων... ποτέ ξανά χαμένο liposan!!!) 

Παίζεις όλα τα παιχνίδια με την ίδια ευχαρίστηση, το αγαπημένο σου τραγούδι είναι το "Ο μπαμπάς μου με ρωτάει" (non-stop στο αμάξι, αλίμονο αν τολμήσω και το αλλάξω...),  ενώ τα αγαπημένα σου παραμύθια αυτό το καιρό είναι τα, "Ένα κεράκι για το Ρινοκεράκι" του Τριβιζά και "Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ". ( σε παρακαλώ να εκτιμήσεις κάποια στιγμή το γεγονός πως μπορεί να στα διαβάζαμε και 20 φορές συνεχόμενα και να το θυμάσαι αυτό όταν από την άνοια θα σε ρωτάω διαρκώς τι ώρα είναι- ναι;;;) 

Μπορεί να θες λίγο χρόνο στην αρχή, είσαι όμως πολύ κοινωνικός και πάρα πολύ δοτικός για την ηλικία σου. Μοιράζεσαι τα πάντα και δεν θα διεκδικήσεις κάτι μόνο και μόνο επειδή στο πήραν από μπροστά σου. Χαμογελάς, στέλνεις φιλάκια με ήχο και φυσικά κάνεις τα μαγευτικά "ματάκια" σου... (κλείνουμε ματάκια όλο γλύκα) 

Αποκοιμιέσαι ακόμα αποκλειστικά στην αγκαλιά μας- συνήθεια που δεν θα άλλαζα για τίποτα στο κόσμο όσο και αν παραλύουν τα χέρια μου... "Θα κάνουμε αγκαλίτσες, γαργαλίτσες" σου λέω και ξέρεις πως ήρθε η ώρα για ύπνο.. "Και φιλάκια" προσθέτεις κάνοντας το ανάλογο ηχητικό εφέ για να καταλάβω και φυσικά με πνίγεις πάντα στα φιλιά λίγο πριν κοιμηθείς... 

Και να λιώνω η δόλια η μάνα... 

Αχ πόσα, μα πόσα να περιμένω ακόμα;;;