Τότε που όλα ήταν απλά...

Σήμερα είναι μια "βαριά" μέρα... Είναι που έχω αυτό το κάκιστο ελάττωμα αν ειπωθεί μια τόση δα λάθος κουβέντα ή ακόμα και μια κουβέντα σε λάθος τόνο, να αρχίσω να ξεθάβω από μέσα μου αυτό τον αρνητισμό και την μελαγχολία που όλοι έχουμε μα που εγώ πολύ επιμελώς φροντίζω να χαλιναγωγώ... 

Σήμερα λοιπόν κατάφερα μέσα σε όλη αυτή την κακή διάθεση να κάνω ένα ντουζ χωρίς χρονικά πλαίσια, χωρίς το άγχος ενός μαιμουδιού και τις παραισθήσεις πως τον ακούω να κλαίει και να με ζητάει. Και έτσι όπως μπήκα κάτω από το νερό, αυτό το νερό που μπορεί να είναι τόσο χαλαρωτικό και αναζωογονητικό, σαν δια μαγείας  βρέθηκα άλλου... 

Σε εκείνα τα καλοκαιρινά μεσημέρια των παιδικών μου χρόνων, μετά από ατελείωτες ώρες στην θάλασσα και ακόμα με το μαγιό, να μπαίνω κάτω από το ντουζ στην παραλία για να ξεπλύνω "τα αλάτια από πάνω μου", σύμφωνα πάντα με τις "προσταγές" της μητέρας μου- αν ήταν στο χέρι μου θα έμενα με την αλμύρα μέχρι το βράδυ... Και εκεί κάτω από το νερό που έτρεχε απάνω μου, δεν είχα έννοια στον κόσμο καμιά. Δεν σκεφτόμουν απολύτως τίποτα παρά μονάχα ένοιωθα το νερό, το δροσερό αυτό νερό, να κυλάει πάνω μου, να κλείνω τα μάτια και να παίρνω βαθιά αναπνοή για να μείνω όλη κάτω από αυτό, για να ξεπλύνω την αλμύρα, μα δεν καταλάβαινα πως στην ουσία ξέπλενα τις σκέψεις μου, καθάριζα το μυαλό μου από κάθε τι περιττό, αφουγκραζόμουν μόνο την αναπνοή μου... 

Τότε που η μόνη μου έννοια ήταν να μετράω πόσα μπάνια έκανα, να τρέξω στο τροχόσπιτο για να φάω με λαχτάρα τα λατρεμένα τηγανητά αυγά με πατάτες των διακοπών, να σκεφτώ πιο κόμιξ θα διαβάσω το μεσημέρι κρυφά όταν θα έκανα πως κοιμόμουν και τι παγωτό θα διάλεγα να φάω το απόγευμα πριν την επόμενη βόλτα στην παραλία... Στην παραλία που πάντα μα πάντα με το ηλιοβασίλεμα έκοβα βόλτες στην αμμουδιά μαζεύοντας κοχύλια και πέτρες, προσπαθώντας με τον δικό μου παιδιάστικο τρόπο να κλείσω όλη αυτή την ξεγνοιασιά, όλη αυτή την μαγεία των διακοπών δίπλα στην θάλασσα, παρέα με τους μόνους ανθρώπους που μου πρόσφεραν την απόλυτη ασφάλεια, που μου πρόσφεραν το προνόμιο να βιώνω αυτή ακριβώς τη μαγεία... 

Είμαι σίγουρη πως για τους γονείς μου οι διακοπές με το τροχόσπιτο δεν ήταν πιθανώς οι πιο ξεκούραστες. Οι ευθύνες μαγειρέματος, καθαρίσματος για την μαμά και συντήρησης για τον μπαμπά, (των οχημάτων, της βιοχημικής τουαλέτας κλτ), δεν σταματούσαν... Όμως για μας ήταν σκέτη απόλαυση... Καθαρός ποιοτικός χρόνος με τους γονείς μας αλλά και μεταξύ μας και απόλυτη εναρμόνιση με την φύση... 

Σε όλες αυτές τις αναμνήσεις ταξίδεψα όταν μπήκα να κάνω σήμερα αυτό το ντουζ... και δεν διήρκεσαν παρά μονάχα μερικά δευτερόλεπτα... Μα ήταν αρκετά για να ξεσπάσω σε δάκρυα... Και δεν είμαι καν από τα άτομα που νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια. Όχι. Μα ίσως νοσταλγώ λίγο αυτή την αίσθηση να ανησυχεί άλλος για σένα και εσύ για τίποτα. Ίσως είμαι απλά πολύ κουρασμένη. Ίσως μου στοίχισε που δεν πήγαμε φέτος διακοπές... Ίσως επηρεάστηκα περισσότερο από όσο νόμιζα από μια μανούλα που καλείται να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της- ακριβώς όπως έκανα εγώ πριν 5 χρόνια... Ίσως επειδή κοντοζυγώνει απειλητικά και αυτό το ραντεβού με τον γυναικολόγο... Ίσως απλά δεν θέλω να μου μιλάνε απότομα το πρωί, που παρά την νύστα μου και την κούραση μου, πάντα φροντίζω να είμαι θετική και χαμογελαστή... Ίσως να χρειάζομαι απλά λίγο ύπνο και ένα καφεδάκι με την κολλητή μου... 

Αλλά... πόσο μοναδική αίσθηση να αφήνεσαι στις αισθήσεις σου και όπου αυτές σε οδηγήσουν...