Όχι στις πάνες... Ναι στα εσώρουχα!!

Είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή αυτή που το παιδί σου- το μωρό σου- σταματάει να φορά πάνα και "περνάει" στα εσώρουχα. Για μένα είναι μια εξίσου σημαντική στιγμή με αυτή που είπε για πρώτη φορά "μαμά"  ή την πρώτη φορά που περπάτησε. Διότι σηματοδοτεί το πέρασμα του στην άλλη φάση της ζωής του- αυτή που παύει επισήμως να είναι μωρό και μεταμορφώνεται αργά και σταθερά σε ένα μικρό- σχεδόν- αυτόνομο ανθρωπάκι. 

Το μαιμουδάκι κλείνει σήμερα ένα μήνα χωρίς πάνα. Μα εμένα μου φαίνεται λες και ποτέ δεν φόρεσε... Και για να είμαι ειλικρινής  δεν περίμενα να γράψω αυτή την ανάρτηση φέτος... 

Από το Πάσχα και μετά είχα αρχίσει την "προετοιμασία" για το κόψιμο της πάνας. Πολλές μανούλες με είχαν θεωρήσει υπερβολική να το επιχειρήσω στα 2 του χρόνια, ήξερα όμως από τον παιδίατρο μου πως σωματικά η ηλικία είναι κατάλληλη για να ξεκινήσουμε- και εφόσον ερχόταν καλοκαίρι θα ήταν ανόητο τουλάχιστον να μην το προσπαθήσω. Είχα πάρει λοιπόν ένα βιβλίο με συμβουλές προς τους γονείς και ένα παραμύθι για το μαιμούδι σχετικά με την όλη εμπειρία. Το παραμύθι το διαβάζαμε διαρκώς, ενώ κάθε πρωί και κάθε βράδυ τον έβαζα να κάτσει στο ειδικό κάλυμμα της λεκάνης, (τότε δεν ήθελε το γιογιό), ακόμα και αν δεν έκανε τίποτα- το κάναμε καθημερινά. 

Μόλις ξεστρώσαμε τα χαλιά για καλοκαίρι, αρχές Μαΐου δηλαδή- ο Δημήτρης ήταν 22 μηνών, κάποιο βράδυ που κάναμε την συνήθη διαδικασία είχαμε και την πρώτη μας επιτυχία! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσες καραγκιοζιές έκανα για να του δώσω να καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκανε- αυτός όμως με κοιτούσε με απόλυτη απάθεια και αδιαφορία...

Το επόμενο κιόλας πρωί αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Είχα φροντίσει να μην έχω πουθενά να πάω για πέντε περίπου μέρες , είχα την σφουγγαρίστρα stand by και εξοπλίστηκα με υπομονή γαϊδάρου. Το γιογιό στο σαλόνι και το κάλυμμα στην λεκάνη για τα πρωινά και τα βράδια. Για 2 βδομάδες σερί είχαμε μόνο ατυχήματα- αν εξαιρέσεις τα βράδια που συνήθως είχαμε την μόνη επιτυχία της ημέρας. Ωστόσο δεν το έβαζα κάτω. Ακόμα και έξω που βγαίναμε, έπαιρνα αγκαλιά γιογιό, 5- 6 αλλαξιές και την συνήθη μου υπομονή! Τότε όμως αρρώστησε ο μικρός και σταμάτησα την εκπαίδευση. Το κρύωμα του κράτησε 2 βδομάδες. Μόλις του πέρασε και πήγα να του βάλω και πάλι εσώρουχο, ξέσπασε κόλαση! 

Δεν ήθελε ούτε να το δει. Εννοείται πως το σεβάστηκα και δεν τον πίεσα καθόλου. Συνέχισα να τον ρωτάω μέρα παρά μέρα αν ήθελε να βγάλουμε την πάνα, έπαιρνα το βαρύγδουπο όχι μου και συνεχίζαμε την μέρα μας κανονικά. 

Στο μεταξύ αγόρασα ένα πολύ καλύτερο παραμύθι για την μετάβαση στο γιογιό, ξεκινήσαμε να αλλάζουμε τα ρούχα μας  όρθιοι, (μέχρι τότε τον άλλαζα στην αλλαξιέρα και φυσικά είχα ήδη καταλάβει πόσο λάθος ήταν αυτό για την εκπαίδευση τουαλέτας), τον παρότρυνα συνέχεια να βγάζει μόνος του το παντελόνι του, και τον αφήσαμε να έρχεται μαζί μας στην τουαλέτα- κάτι που μέχρι πρότινος το αποφεύγαμε. Έβαλα το γιογιό και το κάλυμμα σε μια άκρη όπου να μπορεί όμως να τα βλέπει. Έτσι πέρασαν 2 μήνες. 

Και ξαφνικά ένα πρωί, τις 2 Αυγούστου, που τον ρώτησε- ο Παναγιώτης μάλιστα- αν θέλει να φορέσει την πάνα είπε όχι. Γιογιό και κάλυμμα επιστρατεύτηκαν ξανά και περιμέναμε με αγωνία. Και από το πουθενά, φώναξε τσια, έτρεξε στο γιογιό και όντως έκανε τσια... Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαρά μας. Για την πρώτη εβδομάδα ήταν το αποκλειστικό θέμα συζήτησης στο σπίτι μας. Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη και τα πινακάκια επιβράβευσης γέμιζαν αυτοκόλλητα με ταχύτατους ρυθμούς. Το να ενεργηθεί στο γιογιό ήταν κάτι που τον δυσκόλεψε λίγο περισσότερο, μα και πάλι, τα έχει καταφέρει περίφημα και παρά τα περιστασιακά ατυχήματα είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. 

Γιατί η επιτυχία είναι κυρίως δική του. Δεν ξέρω αν θα τα είχε καταφέρει έτσι εύκολα- σε αυτή την ηλικία-  αν δεν είχαμε κάνει και εμείς με την σειρά μας όλη αυτή την ψυχολογική προετοιμασία, το σίγουρο όμως είναι πως όταν ένα παιδί είναι έτοιμο συναισθηματικά να κόψει την πάνα- η διαδικασία θα είναι απλή και σύντομη. Το πιστεύω αυτό. 

Τα βράδια δεν τρελαίνεται που φοράει πάνα- μα ποτέ δεν ξυπνάει με στεγνή- οπότε δεν θεωρώ ότι είναι έτοιμος ακόμη. Τα μεσημέρια είναι υπό διαπραγμάτευση μιας και αρκετές φορές ξυπνάει στεγνός- μα φοβάμαι να τον πιέσω ακόμη μήπως έχω τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Αυτοκόλλητα δεν μου ζητάει πια. Κατάλαβε φαίνεται καλά πως η πρόοδος του είναι η επιβράβευση του. Διαμορφώσαμε και το wc των επισκεπτών ειδικά για εκείνον και είναι ενθουσιασμένος. Έχει τώρα μερικές μέρες που ζητάει να κάνει τσια του όρθιος όπως ο μπαμπάς... Με λίγη βοήθεια τα καταφέρνει... 

Και μένει μια μαμά πίσω να σιδερώνει κάτι μικρά τοσοδούλικα μποξεράκια και να αναρωτιέται πότε έκλεισε τα μάτια της και από ένα τόσο δα μωρό που δεν μπορούσε ούτε το κεφάλι να σηκώσει, έφτασε να στέκεται όρθιος μπροστά από μια λεκάνη... (πάντα πάνω σε σκαλοπατάκι...) 

Αχ βρε μαιμουδάκι νομίζω πως σύντομα θα προαχθείς σε... γοριλάκι...