Όταν υπήρξα μια φορά και εγώ παιδί....

Από όταν άρχισα να ζω μόνη μου, μια φορά τον χρόνο"ξεσκαρτάρω" όλα μου τα πράγματα. Και εννοώ όλα. Ρούχα, παπούτσια, κουζινικά, παιχνίδια τώρα πια του μαιμουδιού, διάφορα μικρά αντικείμενα που συσσωρεύονται μέρα με την μέρα. 

Ζυγίζω την χρησιμότητα τους, την συναισθηματική τους αξία, την πιθανή αξιοποίηση τους από άλλα άτομα και τα ξεχωρίζω, σε αυτά που θα καταλήξουν στα σκουπίδια, σε αυτά που θα χαρισθούν και σε αυτά που θα παραμείνουν σπίτι μας- τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο. 

Δεν ήμουν πάντα έτσι. Σαν παιδί φύλαγα κυριολεκτικά τα πάντα. Έχω λοιπόν μετακομίσει από το πατρικό μου 10 χρόνια τώρα και ακόμα "ξεσκαρτάρω" το δωμάτιο μου. Κάθε φορά και μια ακόμα έκπληξη. 

Πριν λίγες μέρες έγραψα για την μαγεία να ζει ένα παιχνίδι δυο φορές, μέσα από το παιδί σου. Σήμερα η ανάρτηση αυτή θα είναι προσωπική, για μια μαμά που υπήρξε και αυτή κάποτε παιδί. Ένα παιδί με μάλλον πολλές ανησυχίες και ενδιαφέροντα, κάποιες ξεχωριστές, κάποιες αιώνιες και κάποιες απλά ανόητες... 

Το σίγουρο είναι ένα: Πάντα ήμουν ψυχαναγκαστική, τρομερά οργανωτική και τελειομανής απλά δεν το γνώριζα. Πάντα παθιαζόμουν με κάτι πολύ για ένα χρονικό διάστημα και περνούσα με ευκολία στο επόμενο. Με τα χρόνια κάποια "πάθη" έμειναν σταθερά, άλλα απλά τα αναπολώ τώρα και χαμογελώ για αυτό το μικρό και ανόητο κορίτσι που ήμουν κάποτε... 

Την συλλογή από τα μπρελόκ μου την θυμάμαι έντονα- θυμάμαι όπου πηγαίναμε διακοπές να θέλω να πάρω οπωσδήποτε ένα μπρελόκ. Θυμάμαι να τα κρεμάω όλα μαζί από την βερμούδα μου και να ακούγεται ένα 'γλινγκ- γλινγκ" με κάθε βήμα μου. Στη πορεία, η συλλογή μου ξέφυγε αρκετά από τα όρια του να μπορεί να κρεμαστεί στα ρούχα μου, έτσι χωρίστηκε και διακοσμούσε την σχολική μου τσάντα, τα κλειδιά μου, το δωμάτιο μου και πάντα την αμφίεση μου! Έχω ακόμα έρωτα με τα μπρελόκ, μα προσπαθώ να το κατευνάζω αφού το θεωρώ πια χάσιμο χώρου- αφού δυσκολεύομαι να τα πετάξω-  και χρημάτων. Πάντα όμως θα βρω δικαιολογία να κρεμάσω ένα μπρελόκ σε ένα κλειδί ακόμα και αν αυτό ανοίγει απλά την πόρτα του μπάνιου... 

Τον επόμενο ψυχαναγκασμό μου είχα καταφέρει να τον αποβάλω από την μνήμη μου, μα όταν άνοιξα το κουτάκι των forever friends να δω τι κρύβει μέσα, βγήκε με φόρα και σχεδόν με χαστούκισε! Μια περίοδο είχα την ακατανίκητη ανάγκη να φτάνω τα μολύβια μου, όσο πιο κοντά γινόταν. Και όταν πια δεν μπορούσα να τα ξύσω παραπάνω, τους δημιουργούσα την τελευταία υπέροχη μυτερή τους μύτη και τα αποθήκευα... Έχω και άλλα, μα δεν είχα το κουράγιο να τα τοποθετήσω για την φωτογραφία... 

Βρήκα και κάποια πολύ αγαπημένα μου αντικείμενα. Όπως τα πρώτα μου ηλεκτρονικά παιχνίδια, το αγαπημένο μου ρολόι τοίχου, (δυστυχώς δεν δουλεύει πια, μα και έτσι θα το κρεμάσω στο δωμάτιο του μαιμουδιού), τα τόσο ρομαντικά καθρεφτάκια τσέπης, ένα από τα αγαπημένα μου ρολόγια swatch, τα πρώτα μου γυαλιά ηλίου αλλά και τα "δήθεν" γυαλιά μυωπίας που αναγκάστηκε να μου πάρει ο πατέρας μου για να γλυτώσει την γκρίνια, αφού πάντα ήθελα να φορέσω γυαλιά, αλλά μυωπία δεν είχα. Μια επιθυμία που έχω ακόμη και σήμερα, (δεν ξέρω γιατί...), με αποτέλεσμα να πηγαίνω τακτικά στον οφθαλμίατρο και παρότι πράγματι δεν βλέπω πολύ καλά μακριά, ποτέ δεν έχει θεωρήσει το πρόβλημα τόσο ώστε να μου "γράψει" γυαλιά. Έχω αλλάξει μέχρι και οφθαλμίατρο πεπεισμένη πως δεν ήξερε τι της γίνεται- μα καταλαβαίνετε... Απλά δεν χρειάζομαι γυαλιά! (που θα πάει...) 

Στο βυσσινί ηλεκτρονικό είχα αφήσει μέσα τις μπαταρίες και δυστυχώς έχει χαλάσει. Μα σε αυτό με τον Ποπάυ, δεν τις είχα και ανυπομονώ να βάλω για να δω αν δουλεύει. Το όλο θέμα ήταν πάνω σε μια αποβάθρα στο λιμάνι όπου η Όλιβ είχε απαχθεί και δεθεί από τον Μπρούτο (;)  και ο Ποπάυ έπρεπε να τον χτυπάει μέχρι να τον ρίξει στην θάλασσα. Αν χτυπούσε συνεχόμενα χωρίς να τις "φάει", έπεφτε μια κονσέρβα σπανάκι που του έδινε και άλλη δύναμη. Το παιχνίδι ήταν ανάποδα, και αντικατοπτριζόταν στον καθρέφτη για να το βλέπεις.... (δεν είναι μοναδικό;;;) 

Νομίζω πως η επόμενη φωτογραφία δεν χρειάζεται λόγια... Ήδη κοσμεί την τωρινή μου κουζίνα... (λατρεύω όλες τις μινιατούρες...)

Άλλη μια συνήθεια μου, σίγουρα από τις πιο ανόητες, ήταν να φτιάχνω συνέχεια καραβάκια με ότι χαρτί έβρισκα μπροστά μου. Μια περίοδο το έκανα με τα χαρτάκια από τις τσίχλες, και στόχος μου ήταν να φτιάξω βαρκούλα με το μισό αυτό περιτύλιγμα, και μάλιστα τα είχα καταφέρει και έχω και φωτογραφία για να το αποδεικνύει! (τι, δεν είναι επίτευγμα αυτό;;;) Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, βρήκα και ένα πλαστικό πορτοφολάκι γεμάτο μικρές βαρκούλες και ένα παπούτσι κούκλας.. (τι πιο φυσιολογικό;;) 

Ξέρω πως μετά από αυτή την ανάρτηση, μάλλον θα με συμπαθείτε λίγο λιγότερο, μα τι να κάνω;; Σας το έχω πει- είμαι βαθιά ελαττωματικό άτομο...αγαπώ όμως κάθε πλευρά του εαυτού μου διότι κάθε μια χωριστά με οδήγησε στην Γιάννα που είμαι σήμερα...  

Θα με συγχωρήσετε;;;