Όταν ήμουν μικρή, (6 με 7 χρονών), έτρωγα τα μακαρόνια εντελώς σκέτα ανακατεμένα με τηγανητές πατάτες. (μην γελιέστε, ήμουν υπερβολικά αδύνατη για αυτό και με άφηνε η δόλια η μάνα μου, αφού αρνιόμουν πεισματικά να φάω σχεδόν οτιδήποτε).
Το θυμήθηκα σήμερα που φάγαμε με τους δικούς μου και ενώ το τραπέζι είχε όλα τα καλά, το μαιμούδι ζήτησε για πρώτη φορά εντελώς σκέτα μακαρόνια, στην πορεία ανακάτεψε και τηγανητές πατάτες, και έτσι τα έφαγε τελικά.
Γενικά η μέρα είχε πολύ αναπόληση και αρκετή συγκίνηση. Έχοντας μια μαμά που δεν πετάει σχεδόν ποτέ τίποτα, έχω την πολυτέλεια να έχω πάρα μα πάρα πολλά αναμνηστικά από την βρεφική μου σχεδόν ηλικία, δίνοντας μου έτσι την ευκαιρία να επιλέξω εγώ ποια θα κρατήσω και ποια όχι. Και επειδή πάντα έκρυβα και μια πιο αγορίστικη πλευρά, (πάντα αγαπούσα τα αυτοκίνητα και τους δεινόσαυρους), σε συνδυασμό με την αιώνια τελειομανία μου, παραδόξως βρίσκω πολλά δικά μου παιχνίδια και σε πολύ καλή κατάσταση με τα οποία μπορεί να παίξει τώρα το δικό μου το παιδί.
Έχω ξαναγράψει για αυτά. Όπως όμως την πρώτη πρώτη φορά που, ανήμερα Χριστουγέννων, κοίμισα το μαιμούδι στο παιδικό μου δωμάτιο και συγκινήθηκα τόσο μα τόσο πολύ, έτσι και σήμερα που είχα ένα υπερδραστήριο μαιμούδι στο παιδικό μου δωμάτιο να ανοίγει όλα τα συρτάρια, να μου δείχνει ότι βρίσκει και να ενθουσιάζεται με το παραμικρό, πάλι συγκίνηση ένιωσα.
Δεν είναι που χάρηκα διότι βρήκα πράγματα αγαπημένα και από καιρό ξεχασμένα, (και θα ακολουθήσει πολύ νοσταλγική ανάρτηση, όπως αυτή, να είστε σίγουροι), μα είναι που το να βλέπεις το παιδί σου μέσα στο δωμάτιο που υπήρξες και εσύ παιδί, στο δωμάτιο που έπαιξες ώρες ατελείωτες, μα πιο πολύ ονειρεύτηκες τόσο έντονα και συχνά την οικογένεια που θα έφτιαχνες εσύ με την σειρά σου, κρύβει μια μαγεία- πόσο μάλλον να βλέπεις την πραγμάτωση αυτού το ονείρου να παίζει με τα παιχνίδια σου και να ενθουσιάζεται ακόμα περισσότερο όταν του λες πως είναι της μαμάς όταν αυτή ήταν σαν και αυτόν...
Είναι βασικά που βλέπεις δυο διαφορετικές γενιές, με ένα μαγικό τρόπο, να "εφάπτονται", κατά κάποιο τρόπο, κάποιο περίεργο ανεξήγητο τρόπο να συνυπάρχουν...
Είναι από αυτά τα συναισθήματα που αν δεν τα βιώσεις, αν δεν τα αντιληφθείς μάλλον, δεν μπορώ να στα εξηγήσω...
Δεν είμαι της άποψης να γεμίζουμε κουτιά και ντουλάπες με άπειρα αντικείμενα, ρούχα και άλλα, ευελπιστώντας να ξαναβρούν ζωή στο μέλλον... Μπορούμε όμως κάποια πολύ συγκεκριμένα- αυτά που για κάποιο λόγο μας άγγιξαν λίγο παραπάνω, να τα φυλάξουμε...
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις... Μπορεί κάποια στιγμή να δεις μέχρι και το εγγόνι σου να παίζει με ένα δικό σου παιχνίδι... Απίθανο δεν είναι... και αν συμβεί...δεν θα ήταν... απίθανο;
Το θυμήθηκα σήμερα που φάγαμε με τους δικούς μου και ενώ το τραπέζι είχε όλα τα καλά, το μαιμούδι ζήτησε για πρώτη φορά εντελώς σκέτα μακαρόνια, στην πορεία ανακάτεψε και τηγανητές πατάτες, και έτσι τα έφαγε τελικά.
Γενικά η μέρα είχε πολύ αναπόληση και αρκετή συγκίνηση. Έχοντας μια μαμά που δεν πετάει σχεδόν ποτέ τίποτα, έχω την πολυτέλεια να έχω πάρα μα πάρα πολλά αναμνηστικά από την βρεφική μου σχεδόν ηλικία, δίνοντας μου έτσι την ευκαιρία να επιλέξω εγώ ποια θα κρατήσω και ποια όχι. Και επειδή πάντα έκρυβα και μια πιο αγορίστικη πλευρά, (πάντα αγαπούσα τα αυτοκίνητα και τους δεινόσαυρους), σε συνδυασμό με την αιώνια τελειομανία μου, παραδόξως βρίσκω πολλά δικά μου παιχνίδια και σε πολύ καλή κατάσταση με τα οποία μπορεί να παίξει τώρα το δικό μου το παιδί.
Έχω ξαναγράψει για αυτά. Όπως όμως την πρώτη πρώτη φορά που, ανήμερα Χριστουγέννων, κοίμισα το μαιμούδι στο παιδικό μου δωμάτιο και συγκινήθηκα τόσο μα τόσο πολύ, έτσι και σήμερα που είχα ένα υπερδραστήριο μαιμούδι στο παιδικό μου δωμάτιο να ανοίγει όλα τα συρτάρια, να μου δείχνει ότι βρίσκει και να ενθουσιάζεται με το παραμικρό, πάλι συγκίνηση ένιωσα.
Δεν είναι που χάρηκα διότι βρήκα πράγματα αγαπημένα και από καιρό ξεχασμένα, (και θα ακολουθήσει πολύ νοσταλγική ανάρτηση, όπως αυτή, να είστε σίγουροι), μα είναι που το να βλέπεις το παιδί σου μέσα στο δωμάτιο που υπήρξες και εσύ παιδί, στο δωμάτιο που έπαιξες ώρες ατελείωτες, μα πιο πολύ ονειρεύτηκες τόσο έντονα και συχνά την οικογένεια που θα έφτιαχνες εσύ με την σειρά σου, κρύβει μια μαγεία- πόσο μάλλον να βλέπεις την πραγμάτωση αυτού το ονείρου να παίζει με τα παιχνίδια σου και να ενθουσιάζεται ακόμα περισσότερο όταν του λες πως είναι της μαμάς όταν αυτή ήταν σαν και αυτόν...
Είναι βασικά που βλέπεις δυο διαφορετικές γενιές, με ένα μαγικό τρόπο, να "εφάπτονται", κατά κάποιο τρόπο, κάποιο περίεργο ανεξήγητο τρόπο να συνυπάρχουν...
Είναι από αυτά τα συναισθήματα που αν δεν τα βιώσεις, αν δεν τα αντιληφθείς μάλλον, δεν μπορώ να στα εξηγήσω...
Δεν είμαι της άποψης να γεμίζουμε κουτιά και ντουλάπες με άπειρα αντικείμενα, ρούχα και άλλα, ευελπιστώντας να ξαναβρούν ζωή στο μέλλον... Μπορούμε όμως κάποια πολύ συγκεκριμένα- αυτά που για κάποιο λόγο μας άγγιξαν λίγο παραπάνω, να τα φυλάξουμε...
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις... Μπορεί κάποια στιγμή να δεις μέχρι και το εγγόνι σου να παίζει με ένα δικό σου παιχνίδι... Απίθανο δεν είναι... και αν συμβεί...δεν θα ήταν... απίθανο;
Πολύ όμορφη ανάρτηση...νοσταλγική...αληθινη...γεμάτη συναισθήματα!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η μαμά μου πρόσφατα ξετρύπωσε ένα σωρο Polly-Pocket (δεν ξερω αν τα πρόλαβες) και οι μικρές έιναι κατενθουσιασμένες κ εγώ τρομοκρατιμένη γιατι ότι παιχνίδι πιάσουν το διαλύουν!!! Άρα βασική προΫπόθεση είναι να μην χαλάνε και τα παιδια τα παιχνίδια για να μπορέσει η δόλια η μάνα να τα φυλάξει, να δημιουργήσει αναμνήσεις και στιγμές....
Τα πρόλαβα αλλά ημουν πιο μεγάλη και τα έκανα δώρο στις μικρές ξαδελφες μου. Τι μου θύμισες... Στο θέμα διαλύω σε νιώθω, αλλά απο την δική μου εμπειρία σαν παιδί που ακολουθώ και με το.μαιμουδι, είναι πως μπορούμε να διδαξουμε να σέβονται τα παιχνίδια τους. Εγώ- όπως έκανε και η μητέρα μου σε μας- του εξηγώ πως αν τα πετάει λόγου χάρη σπάνε και έτσι δεν μπορεί να ξαναπαίξει μαζι τους και φυσικά δεν τα αναπληρωνω. Μετά απο μια, δύο., πέντε φορές το καταλαβε και τα προσέχει αρκετά, ως τώρα τουλαχιστον. Σου εύχομαι να δημιουργησεις τις αναμνήσεις που θες. Χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ!
ΔιαγραφήΠολύ καλημέρα Γιάννα μου! Η μητέρα μου έχει φυλάξει και τα δικά μου παιχνίδια αλλά προς το παρόν δεν μας κάνουν οι κούκλες και τα χιλιάδες ρούχα τους !!!! Θεέ μου πόσα είχα! Το καλύτερο ενθύμιο που έχω από τον καιρό που ήμουνα βρέφος και το χρησιμοποιώ πάρα πολύ με τον μικρό Φατσουλίνο είναι η καφετιά μου κουβερτούλα. Έχω φωτογραφίες όταν ήμουν μωρό με αυτή την κουβερτούλα και έβγαλα και την ίδια φωτο του μικρού! Πολύ συγκινητικό να βλέπεις τα πραγματάκια σου όταν ήσουν μωρό να τα έχουν την ίδια χρήση και από το παιδί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι γλυκό; Έχω και εγώ κουβερτούλα αλλά ροζ και έτσι μένει ακόμα στο ντουλάπι!! Χαχα που ξέρεις μπορεί στο μέλλον... Φιλιά πολλά κουκλίτσα μου!
ΔιαγραφήΑυτές τις μερες ξεκινησα να διαβαζω στον γιοκα μου το πρωτο βιβλιο που ειχα διαβασει μονη μου...Το μυστηριωδες νησι,του Ιουλιου Βερν,που ηταν και το ξεκινημα της αγαπης μου για το συγγραφεα και τα βιβλια γενικοτερα.Αισθανομαι τρομερη συγκινηση.Που να ηξερα τοτε...!Κι εγω εχω την τυχη να εχει κρατησει η μαμα μου πολλα παιχνιδια.Lego,playmobil,αλλα και μωρουδιακα.Δυστυχως τις barbie δεν τις χρειαστηκα,οποτε κραταω λιγες κουκλες και εδωσα τα τσιμπραγκαλα.Που ξερεις,ισως για εγγονια.Περυσι ομως ανοιγοντας την κουτα κε τα lego,βρηκα ενα σπιτακι που το ειχα φτιαξει σε ηλικια δημοτικου.Ηταν απιστευτο να το βλεπω κπροστα κου και να θυμαμαι πσο περηφανη ημουν οταν το εφτιαξα σα να ηταν χθες
ΑπάντησηΔιαγραφή