Μπορεί μια ζωγραφιά να φέρει γούρι;...

Πως να εξηγήσω όλα όσα περνάνε μέσα από το κεφάλι μου; Από ποιο συναίσθημα να ξεκινήσω και σε ποια λογική να καταλήξω; 

Στην ουσία έχω πλέον δυο γυναικολόγους. Και οι δυο κορυφή. Ο μεν σε ιδιωτική κλινική, ο δε σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Στην προσέγγιση τους και στο στυλ τους μοιάζουν αρκετά. Μα με τον έναν έχω μια ιδιαίτερη σχέση...

Σχεδόν αγαπώ να τον μισώ. Βλέπετε είναι αυτός που με ανέλαβε από το πουθενά στο δεύτερο αγγελούδι μου με ρήξη υμένων στην 14η εβδομάδα ένα πρωινό που καλά καλά δεν είχε ξημερώσει... Είναι αυτός που έβλεπα τρεις φορές την ημέρα επί δυόμιση μήνες καθημερινά... Είναι αυτός που σεβάστηκε να παλέψω για το μωρό μου, και ας ήξερε βαθιά μέσα του πως η κατάληξη δεν θα ήταν ευτυχής... Είναι αυτός που και ας το ήξερε μου είπε μια μέρα, "Να ξέρεις εγώ θα κάνω ότι είναι δυνατόν, (και το έκανε), μα από εδώ και πέρα μόνο ο Θεός"...  Είναι αυτός που ξεγέννησε το αγγελούδι μου... Είναι αυτός που πρώτος μου ευχήθηκε να μου ζήσει και ας ήξερε πως δεν... Είναι αυτός που ξέρω πολύ καλά πως έκλαψε για μένα... Είναι αυτός που με ανάγκασε να σηκωθώ όταν κανείς άλλος δεν το τολμούσε... 

Είναι και αυτός που μου ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη μου στο μαιμουδάκι... Είναι αυτός που ήθελε να με βλέπει σε εβδομαδιαία βάση για να είναι σίγουρος πως όλα πάνε καλά... Είναι αυτός που σεβάστηκε να αρνούμαι πεισματικά να κάνω αμνιοπαρακέντηση και να με παρακολουθεί ακόμα πιο διεξοδικά, ακόμα πιο παθιασμένα. Είναι αυτός που είναι αυστηρός μαζί μου και μου λέει πως αν θέλω ντάντεμα να πάω στην μάνα μου, αυτός είναι εδώ για να με δει με ένα μωρό στην αγκαλιά... 

Είναι αυτός που δεν δέχτηκε να υπογράψω για την ευθύνη των αναισθησιολόγων που αρνούνταν να με αναλάβουν, 7 πλέον μηνών στο μαιμουδάκι, και με έστειλε συστημένη στον καλύτερο πανεπιστημιακό γιατρό. Είναι αυτός που συνέχισε να με παρακολουθεί παράλληλα απλά και μόνο επειδή ανησυχούσε. Απλά και μόνο επειδή ήμουν δική του ευθύνη... 

Είναι ο πρώτος που πήρα να του πω πως τα κατάφερα μόλις με πήγαν στο δωμάτιο δίπλα στο μαιμουδάκι μου... 

Σήμερα λοιπόν είχα ραντεβού με αυτόν τον γιατρό. Για μια τυπική εξέταση ΠΑΠ μα και για να συζητήσουμε όλα τα ενδεχόμενα πλέον τώρα που προέκυψε και η Συριγγομυελία. 

Με το που μπήκα στην πολυκατοικία, σε αυτήν που τόσες φορές είχα ξαναμπεί, και μύρισα την πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά της, με έπιασε ταχυπαλμία. Πιο πολύ γιατί πάντα συνδέω αυτή την μυρωδιά με όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασα εκεί. Από το πρωί που σηκώθηκα είχα ένα κόμπο στο στομάχι, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, πραγματικά ήμουν σε τρομερή υπερένταση. Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη πως: Πρώτον θα μου βάλει τις φωνές που δεν έχω χάσει τα κιλά μου ακόμη και δεύτερον πως θα με κοιτούσε με αυτό το αυστηρό βλέμμα του και θα μου έλεγε να ξεχάσω το ενδεχόμενο μιας ακόμα εγκυμοσύνης... 

Και για να εξηγήσω λίγο την δυσκολία του ιστορικού μου... Έχω κάνει έναν φυσιολογικό τοκετό και δυο καισαρικές. Έχω χάσει τα δυο πρώτα μου παιδιά και κράτησα στην αγκαλιά μου το τρίτο. Αυτό από μόνο του είναι βαρύ ιστορικό για τους γιατρούς. Σε αυτό προστίθεται το σύνδρομο Τόμσεν κατά το οποίο αντενδείκνυται η ολική αναισθησία μιας και δύναται να προκαλέσει θάνατο, ενώ στην Συριγγομυελία σε κάποιες περιπτώσεις δεν επιτρέπεται η επισκληρίδιος λόγω της ύπαρξης της κύστης, (που συνιστά την Συριγγομυελία) στον αυχένα. Για φυσικό τοκετό σχεδόν το αποκλείουν όχι μόνο λόγω του ιστορικού μου, μα και λόγω του Τόμσεν που προκαλεί κράμπες και αγκυλώσεις και δεν μπορούν να προβλέψουν πως θα συμπεριφερθεί το σώμα κάτω από τόσες πιέσεις. Προσθέστε σε όλα αυτά επίκτητη θρομβοφιλία, στίγμα μεσογειακής αναιμίας, (με φεριτίνη μονίμως κάτω από τα όρια), μόνιμη υπόταση και πολλά παραπάνω κιλά από το κανονικό, ε, δεν είμαι και το όνειρο κάθε γιατρού... 

Στη ουσία. έχοντας ήδη γεννήσει φυσικά, έχοντας ήδη κάνει 3 συνολικά χειρουργεία με ολική νάρκωση- ένα εκ των οποίων η καισαρική του αγγελουδιού μου, και μια ακόμα καισαρική με επισκληρίδιο, ξέρω πολύ καλά πως είχα μονίμως την Χάρη Της Παναγίας στο πλευρό μου... 

Αυτός λοιπόν ο γιατρός που πάντα σκέφτεται την χειρότερη δυνατή εκδοχή, και πάντα είναι υπέρ του δέοντος προσεκτικός και by the book, σήμερα μου έδωσε μια ελπίδα.... Μου αύξησε τις πιθανότητες να μην επηρεάζει η Συριγγομυελία την έκβαση μιας πιθανής εγκυμοσύνης και μου είπε επί λέξη: "Φυσικά και μπορείς να κάνεις και άλλο παιδί. Μπορούμε και θα το κάνουμε, όλα θα γίνουν..." 

Δεν επαναπαύομαι τελείως μιας και πρέπει να μιλήσω και με τον νευροχειρούργο και την αναισθησιολόγο... Μα πήρα λίγο τα πάνω μου... Λίγο μην φανταστείτε. Έτσι άναψε ένα φωτάκι σε αυτό το σκοτεινό τούνελ που κυκλοφορούσα τελευταία... 

Φαίνεται πως η ζωγραφιά που έφτιαξε όλο πάθος το πρωί το μαιμουδάκι για τον "γιατρό της μαμάς",  μας έφερε γούρι και ας ξεχάσαμε να του την πάμε... (δεν θα την γλυτώσει όμως θα του την πάμε). Φαίνεται πως όλη αυτή η αγάπη και οι ευχές που πήρα από όλους εσάς- που δεν γνωρίζω καν προσωπικά- έπιασαν τόπο... Γιατί να ξέρετε η ευχή- προσευχή από άλλον έχει περισσότερη δύναμη από αυτή που κάνουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας...

Και σας ευχαριστώ για αυτό, πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου. Κάθε έναν χωριστά. Μόνο αγάπη έχω πάρει μέσα από αυτό το μπλογκ- αγάπη, ενδιαφέρον και θετική ενέργεια... Και να ξέρετε, εγώ πιστεύω πολύ στην ενέργεια...

Για αυτό να ξέρετε και αυτό... Μπορεί να αργήσω λίγο ακόμα να μείνω έγκυος, μα που θα πάει θα τα καταφέρω. (πάλι!) Και τότε θα το μάθετε αμέσως διότι θα χρειαστώ όση περισσότερη θετική ενέργεια γίνεται. Και είμαι σίγουρη πως θα την λάβω απλόχερα. 

Δεν ξέρω πόση ουσία και συνοχή έχει αυτό το κείμενο για σας, μιας και στο μισό έκλαιγα καθώς το έγραφα και στο μισό χαμογελούσα. Ξεδίπλωσα όμως αυτό το κουβάρι που είχα στο μυαλό μου- το είδα μπροστά μου και καθάρισε λίγο το κεφάλι μου...