Λατρεύω τις φωτογραφίες. Τις λατρεύω από μικρό παιδί- μόλις πέντε χρονών- που χωνόμουν μέσα σε ένα μικρό κουτί με φωτογραφίες που είχε η γιαγιά μου και το μυαλό μου ταξίδευε για ώρες. Κοιτούσα κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια σε αυτές, ρωτούσα να μάθω ποιος είναι ποιος, τι ιστορία κρυβόταν πίσω από κάθε μια από αυτές.
Συνέχισα να τις λατρεύω και στην πορεία. Όταν χωνόμουν μέσα στις κούτες του πατέρα μου γεμάτες φωτογραφίες από τότε που ήταν και αυτός με την σειρά του ένα μικρό παιδί που αναγκάστηκε να πάρει την ζωή του στα χέρια του νωρίτερα από ότι θα έπρεπε. Κούτες με φωτογραφίες από το πρώτο του μηχανάκι, το πρώτο του αυτοκίνητο, την κάθε μια δουλειά που έπιανε, φωτογραφίες από το ταξίδι του στην αδελφή του στην Γερμανία, φωτογραφίες από την εργένικη ζωή του στην Αφρική, από τις τρέλες του και τις άφθονες περιπέτειες του. Κούτες με φωτογραφίες από την κοινή ζωή με την μητέρα μου, φωτογραφίες από την πρώτη της εγκυμοσύνη, από την Σουλτάνα μωρό, την Σουλτάνα να γελάει, την Σουλτάνα να πηγαίνει μπαλέτο, από τα ταξίδια τους σε μια ήπειρο που ανακάλυπταν ξανά παρέα. Και μετά φωτογραφίες από την δεύτερη εγκυμοσύνη και φωτογραφίες από ένα άσχημο αλλά γελαστό μωρό, (εμένα καλέ!), φωτογραφίες με την Σουλτάνα να είναι πάντα δίπλα μου, φωτογραφίες με ασορτί ρούχα, φωτογραφίες με μπάνια, εκδρομές δίπλα σε λιοντάρια, γενέθλια, Χριστούγεννα, βόλτες και ξανά γενέθλια.
Να βλέπω εκστασιασμένη την ζωή μας να συσσωρεύεται σε κούτες που συνέχιζαν να γεμίζουν με φωτογραφίες από την επιστροφή μας στην Ελλάδα, φωτογραφίες με τους συγγενείς που γνώρισα πρώτη φορά στα πέντε μου χρόνια, φωτογραφίες με διακοπές σε θάλασσα, βουνό, στην λατρεμένη Κρήτη. Φωτογραφίες που άρχισαν να εμπλουτίζονται και με βίντεο, βίντεο που "φυλάκισαν" για πάντα τις παιδικές φωνές, την χροιά τους, την περίεργη ξένικη προφορά που είχαμε όλοι τα πρώτα χρόνια της επιστροφής μας στην Ελλάδα. Κούτες στις οποίες δεν άντεχα να βλέπω την ζωή μας "στριμωγμένη" και άρχισα να ζητάω άλμπουμ να τις βάζω μέσα. Ώρες ατελείωτες αφιέρωσα στο να χρονολογήσω όλες αυτές τις φωτογραφίες και να τις βάλω όμορφα και τακτοποιημένα εκεί που τους άρμοζε. Σε μια θέση στην βιβλιοθήκη μας.
Μεγαλώνοντας να συσσωρεύονται και τα δικά μου άλμπουμ στην δική μου βιβλιοθήκη. Με φωτογραφίες από πάρτι, σχολικές εκδρομές, διακοπές με τους γονείς από την δική μου οπτική, με Χριστούγεννα, γιορτές, φίλες κολλητές, ατελείωτα sleepovers και θεματικές βραδιές. Φωτογραφίες από την κοινή μου πορεία με το άλλο μου εγώ, (αυτό που γουργουρίζει), φωτογραφίες- φωτογραφίες- φωτογραφίες. Φωτογραφίες που έγιναν ψηφιακές μα και που πάλι εκτυπώνονται οι καλύτερες και γεμίζουν κορνίζες στα τραπέζια, στους τοίχους, στα κομοδίνα, σε κολάζ στο ψυγείο- φωτογραφίες παντού και πάντα.
Αφού είπαμε. Λατρεύω τις φωτογραφίες. Και πάντα αναρωτιόμουν και λυπόμουν που η μητέρα μου είχε μόλις λίγες φωτογραφίες δικές της πριν γνωρίσει τον πατέρα μου. Και παρότι δεν φαινόταν να την νοιάζει ιδιαίτερα, εγώ ούτε να το διανοηθώ να μην έχω φωτογραφίες- όσες περισσότερες, τόσο το καλύτερο. Η ψηφιακή εποχή, έδωσε σε κάτι ψυχωτικούς σαν εμένα, την ευκαιρία να φωτογραφίζουν ότι ήθελαν πάντα χωρίς κόστος. Δηλαδή- ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Όντας τόσο ενεργή στα social media- τα οποία συ δίνουν την ευκαιρία να τα μοιράζεσαι όλα αυτά- πολλές φορές έχω έρθει σε αντιπαράθεση με τον ίδιο μου τον εαυτό και αναρωτιέμαι αν είμαι υπερβολική, αν αξίζει, αν στην τελική αφορά κανέναν.
Αφορά όμως εμένα. Διότι κάθε φορά που γυρίζω πίσω και κοιτάω τις χιλιάδες, χωρίς υπερβολή, φωτογραφίες που έχω βγάλει- όταν διαβάζω τα λόγια που έχω επιλέξει για να τις "ντύσω"- κάθε φορά γυρίζω πίσω και στην στιγμή. Γυρίζω πίσω σε εκείνη την όμορφη, ή και θλιβερή στιγμή που μπορεί να με "έσπρωξε" να βγάλω μια φωτογραφία, και θυμάμαι τα πάντα σχετικά με αυτήν. Μπορεί να θυμηθώ μέχρι και τις μυρωδιές, αν φυσούσε ή αν μου έκαιγε ο ήλιος την πλάτη. Και αυτό για μένα είναι ανεκτίμητο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί αμφισβητώ μια φυσική παρόρμηση που έχω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Να "κλειδώνω" τις αναμνήσεις. Γιατί το μυαλό είναι άτιμο πράγμα... Ξεχνάει. "Κρασάρει". Αμελεί...
Για κάθε χαμόγελο λοιπόν που αποθανάτισα. Για κάθε λαμπερό βλέμμα. Για κάθε γιορτή, κοινωνική εκδήλωση, για κάθε πάρτι. Για κάθε πατουσάκι, κάστρο στην άμμο, για κάθε τσουλούφι που χρύσιζε στον ήλιο, για κάθε βλεφαρίδα κλειστή που με προκαλούσε. Για κάθε ηλιοβασίλεμα και ξημέρωμα, για κάθε σύννεφο στον ουρανό και κάθε κύμα στην θάλασσα. Για κάθε καρδιά που βρέθηκε στο δρόμο μου, για κάθε τι λαχταριστό που φάγαμε, για κάθε καφέ που είχαμε ανάγκη και μας έκανε ένα κλικ παραπάνω εκείνη την ημέρα. Για κάθε αγκαλιά και γκριμάτσα. Για κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα. Για κάθε φύλλο, λουλούδι ή και χαλίκι που τράβηξε την προσοχή μου. Για κάθε σκανταλιά και χαζομαρίτσα. Για κάθε στιγμή και λεπτό της ζωής μου που "κλείδωσα" για πάντα.
Γιατί που ξέρεις; Αν όχι ο γιος μου, τότε μπορεί κάποιος άλλος στο μέλλον θα θέλει να χωθεί μέσα στις δικές μου "κούτες", διαδικτυακές και μη, και να ταξιδέψει για λίγο μέσα σε αυτές. Και μέσα από αυτό το νοερό ταξίδι, αυτή η ζωή θα έχει και πάλι νόημα, έστω και για λίγο.
Συνέχισα να τις λατρεύω και στην πορεία. Όταν χωνόμουν μέσα στις κούτες του πατέρα μου γεμάτες φωτογραφίες από τότε που ήταν και αυτός με την σειρά του ένα μικρό παιδί που αναγκάστηκε να πάρει την ζωή του στα χέρια του νωρίτερα από ότι θα έπρεπε. Κούτες με φωτογραφίες από το πρώτο του μηχανάκι, το πρώτο του αυτοκίνητο, την κάθε μια δουλειά που έπιανε, φωτογραφίες από το ταξίδι του στην αδελφή του στην Γερμανία, φωτογραφίες από την εργένικη ζωή του στην Αφρική, από τις τρέλες του και τις άφθονες περιπέτειες του. Κούτες με φωτογραφίες από την κοινή ζωή με την μητέρα μου, φωτογραφίες από την πρώτη της εγκυμοσύνη, από την Σουλτάνα μωρό, την Σουλτάνα να γελάει, την Σουλτάνα να πηγαίνει μπαλέτο, από τα ταξίδια τους σε μια ήπειρο που ανακάλυπταν ξανά παρέα. Και μετά φωτογραφίες από την δεύτερη εγκυμοσύνη και φωτογραφίες από ένα άσχημο αλλά γελαστό μωρό, (εμένα καλέ!), φωτογραφίες με την Σουλτάνα να είναι πάντα δίπλα μου, φωτογραφίες με ασορτί ρούχα, φωτογραφίες με μπάνια, εκδρομές δίπλα σε λιοντάρια, γενέθλια, Χριστούγεννα, βόλτες και ξανά γενέθλια.
Να βλέπω εκστασιασμένη την ζωή μας να συσσωρεύεται σε κούτες που συνέχιζαν να γεμίζουν με φωτογραφίες από την επιστροφή μας στην Ελλάδα, φωτογραφίες με τους συγγενείς που γνώρισα πρώτη φορά στα πέντε μου χρόνια, φωτογραφίες με διακοπές σε θάλασσα, βουνό, στην λατρεμένη Κρήτη. Φωτογραφίες που άρχισαν να εμπλουτίζονται και με βίντεο, βίντεο που "φυλάκισαν" για πάντα τις παιδικές φωνές, την χροιά τους, την περίεργη ξένικη προφορά που είχαμε όλοι τα πρώτα χρόνια της επιστροφής μας στην Ελλάδα. Κούτες στις οποίες δεν άντεχα να βλέπω την ζωή μας "στριμωγμένη" και άρχισα να ζητάω άλμπουμ να τις βάζω μέσα. Ώρες ατελείωτες αφιέρωσα στο να χρονολογήσω όλες αυτές τις φωτογραφίες και να τις βάλω όμορφα και τακτοποιημένα εκεί που τους άρμοζε. Σε μια θέση στην βιβλιοθήκη μας.
Μεγαλώνοντας να συσσωρεύονται και τα δικά μου άλμπουμ στην δική μου βιβλιοθήκη. Με φωτογραφίες από πάρτι, σχολικές εκδρομές, διακοπές με τους γονείς από την δική μου οπτική, με Χριστούγεννα, γιορτές, φίλες κολλητές, ατελείωτα sleepovers και θεματικές βραδιές. Φωτογραφίες από την κοινή μου πορεία με το άλλο μου εγώ, (αυτό που γουργουρίζει), φωτογραφίες- φωτογραφίες- φωτογραφίες. Φωτογραφίες που έγιναν ψηφιακές μα και που πάλι εκτυπώνονται οι καλύτερες και γεμίζουν κορνίζες στα τραπέζια, στους τοίχους, στα κομοδίνα, σε κολάζ στο ψυγείο- φωτογραφίες παντού και πάντα.
Αφού είπαμε. Λατρεύω τις φωτογραφίες. Και πάντα αναρωτιόμουν και λυπόμουν που η μητέρα μου είχε μόλις λίγες φωτογραφίες δικές της πριν γνωρίσει τον πατέρα μου. Και παρότι δεν φαινόταν να την νοιάζει ιδιαίτερα, εγώ ούτε να το διανοηθώ να μην έχω φωτογραφίες- όσες περισσότερες, τόσο το καλύτερο. Η ψηφιακή εποχή, έδωσε σε κάτι ψυχωτικούς σαν εμένα, την ευκαιρία να φωτογραφίζουν ότι ήθελαν πάντα χωρίς κόστος. Δηλαδή- ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Όντας τόσο ενεργή στα social media- τα οποία συ δίνουν την ευκαιρία να τα μοιράζεσαι όλα αυτά- πολλές φορές έχω έρθει σε αντιπαράθεση με τον ίδιο μου τον εαυτό και αναρωτιέμαι αν είμαι υπερβολική, αν αξίζει, αν στην τελική αφορά κανέναν.
Αφορά όμως εμένα. Διότι κάθε φορά που γυρίζω πίσω και κοιτάω τις χιλιάδες, χωρίς υπερβολή, φωτογραφίες που έχω βγάλει- όταν διαβάζω τα λόγια που έχω επιλέξει για να τις "ντύσω"- κάθε φορά γυρίζω πίσω και στην στιγμή. Γυρίζω πίσω σε εκείνη την όμορφη, ή και θλιβερή στιγμή που μπορεί να με "έσπρωξε" να βγάλω μια φωτογραφία, και θυμάμαι τα πάντα σχετικά με αυτήν. Μπορεί να θυμηθώ μέχρι και τις μυρωδιές, αν φυσούσε ή αν μου έκαιγε ο ήλιος την πλάτη. Και αυτό για μένα είναι ανεκτίμητο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί αμφισβητώ μια φυσική παρόρμηση που έχω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Να "κλειδώνω" τις αναμνήσεις. Γιατί το μυαλό είναι άτιμο πράγμα... Ξεχνάει. "Κρασάρει". Αμελεί...
Για κάθε χαμόγελο λοιπόν που αποθανάτισα. Για κάθε λαμπερό βλέμμα. Για κάθε γιορτή, κοινωνική εκδήλωση, για κάθε πάρτι. Για κάθε πατουσάκι, κάστρο στην άμμο, για κάθε τσουλούφι που χρύσιζε στον ήλιο, για κάθε βλεφαρίδα κλειστή που με προκαλούσε. Για κάθε ηλιοβασίλεμα και ξημέρωμα, για κάθε σύννεφο στον ουρανό και κάθε κύμα στην θάλασσα. Για κάθε καρδιά που βρέθηκε στο δρόμο μου, για κάθε τι λαχταριστό που φάγαμε, για κάθε καφέ που είχαμε ανάγκη και μας έκανε ένα κλικ παραπάνω εκείνη την ημέρα. Για κάθε αγκαλιά και γκριμάτσα. Για κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα. Για κάθε φύλλο, λουλούδι ή και χαλίκι που τράβηξε την προσοχή μου. Για κάθε σκανταλιά και χαζομαρίτσα. Για κάθε στιγμή και λεπτό της ζωής μου που "κλείδωσα" για πάντα.
Γιατί που ξέρεις; Αν όχι ο γιος μου, τότε μπορεί κάποιος άλλος στο μέλλον θα θέλει να χωθεί μέσα στις δικές μου "κούτες", διαδικτυακές και μη, και να ταξιδέψει για λίγο μέσα σε αυτές. Και μέσα από αυτό το νοερό ταξίδι, αυτή η ζωή θα έχει και πάλι νόημα, έστω και για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...