Στις αρχές της σχολικής χρονιάς, νομίζω τον Οκτώβριο, πήρα το μικράκι μου από το σχολείο πολύ στεναχωρημένο- πράγμα που συνέβαινε πρώτη φορά και δεν έχει ξανασυμβεί έκτοτε. Του έδωσα τον χρόνο να αποφορτιστεί μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο και όταν ήταν ήρεμος μου διηγήθηκε τι είχε γίνει.
Ετοιμάζοντας την τσάντα του λίγο πριν το σχόλασμα νόμιζε πως έχασε ένα από τα μολύβια του. Ξέσπασε αθόρυβα, όπως κάνει πάντα σαν παιδί, οι συμμαθητές του όμως γεμάτοι από ενδιαφέρον ενημέρωσαν την δασκάλα του, η οποία έτρεξε αμέσως κοντά του. Μόλις της επικοινώνησε το πρόβλημα και αφού βρήκαν και το μολύβι τελικά, η δασκάλα άρπαξε την ευκαιρία- και πολύ καλά έκανε- να του τονίσει, και μαζί με αυτόν και σε όλους τους μαθητές της, πως σημασία έχει να ήμαστε εμείς καλά και οι άνθρωποι γύρω μας και πως δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε τόσο πολύ για υλικά πράγματα. Ένα "μάθημα" που όσες φορές και αν το έχει ακούσει και από εμάς, από την δασκάλα του είχε άλλη βαρύτητα και τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. (όχι πάντα προς όφελος μου όταν λόγου χάρη θα μου πει "Μαμά, ο εαυτός μας έχει σημασία. Τι είναι πιο σημαντικό; Το παιδί σου ή να μην λερωθεί το χαλί σου;;!!)
Γυρνώντας σπίτι του ζήτησα να μου δείξει το πολυπόθητο μολύβι. Και σαν μάνα, δάκρυσα. Δάκρυσα γιατί από όλα τα μολύβια στην κασετίνα του ήταν το πιο χρησιμοποιημένο. Το πιο κοντό. Και στο πάνω μέρος του ήταν χιλιοδαγκωμένο. Ποιο; Το μολύβι του γιου μου που ακόμα και σαν βρέφος ένα μασητικό δεν έβαλε στο στόμα του. Και τότε κατάλαβα. Για το παιδί μου, αυτό το πρωτάκι, το μολύβι αυτό ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν το φιλαράκι του τις ατελείωτες ώρες τις ορθογραφίας, ο κυματοθραύστης στο άγχος του- μια ακόμα σταθερά σε αυτό το καινούργιο κεφάλαιο της ζωής του. Η δασκάλα του, είχε μιλήσει ΠΟΛΥ σωστά. Εγώ σαν μάνα του όμως, έβλεπα πέρα από το μολύβι καθεαυτό. Τον αγκάλιασα, του είπα πως καταλαβαίνω απόλυτα γιατί στεναχωρήθηκε και πως είχε κάθε δικαίωμα να νιώσει έτσι.
Μου χαμογέλασε λοξά και τα μάτια του έλαμψαν...
Λίγο καιρό αργότερα, βλέποντας πως και η αγαπημένη του γόμα είχε υποστεί φθορά από την πολύ χρήση καθώς και λίγη κακοποίηση από το άγχος, (τρυπώντας την διαρκώς με το μολύβι στην μέση μέχρι που έσπασε στα δυο), πήγα και αγόρασα μερικά πανομοιότυπα μολύβια με εκείνο το μολύβι και την ίδια ακριβώς γόμα. Και βρήκα την ευκαιρία για ένα ακόμα "μάθημα". Τα έβαλα όλα στο γραφείο και τον φώναξα να έρθει.
Τον ρώτησα ποιο από τα δυο μολύβια ήταν το πιο όμορφο. Μου είπε το καινούργιο. Τον ρώτησα ποια από τις δυο γόμες ήταν η πιο όμορφη. Μου είπε και πάλι, η καινούργια. Λάθος, του απάντησα. Το πιο όμορφο μολύβι είναι το παλιό και η πιο όμορφη γόμα είναι η παλιά. Σοκαρίστηκε. Θες να μάθεις γιατί, τον ρώτησα. Και ήθελε.
Τον ρώτησα ξανά λοιπόν αν όταν ξεκίνησε το σχολείο- όταν το μολύβι και η γόμα του ήταν ακόμα καινούργια και όμορφα, ήξερε να γράφει και να διαβάζει. Μου απάντησε πως δεν ήξερε φυσικά. Τον ξαναρώτησα αν τώρα, που και τα δυο δεν είναι τόσο όμορφα, αν αυτός ξέρει να γράφει και να διαβάζει. Μου απάντησε πως φυσικά και ξέρει. Τον ρώτησα λοιπόν ξανά αν νόμιζε πως θα τα είχε καταφέρει χωρίς να γράφει συνεχώς με το μολύβι του ή να σβήνει με την γόμα του. Αν απλά δεν τα χρησιμοποιούσε για να μείνουν πάντα όμορφα. Μου απάντησε φυσικά αρνητικά. Τόνισα λοιπόν πως όλη η ομορφιά τους κρύβεται τώρα στις γνώσεις του. Σε όλες τις μαγκουρίτσες και τα γράμματα που έγραψε ξανά και ξανά, σε όλα τα λάθη που έσβησε για να μάθει ακόμα καλύτερα, σε όλα τα άριστα μα και τα μπράβο που πήρε από την κυρία του, σε όλη αυτή την τόσο σημαντική προσπάθεια που κάνει φέτος στο καινούργιο, "μεγάλο" του σχολείο.
Μου χαμογέλασε λοξά και τα μάτια του έλαμψαν...
Και έφυγε τρέχοντας να συνεχίσει το παιχνίδι του, πριν πιάσει ξανά τα μολύβια και τις γόμες προσπαθώντας να κάνει αυτό το τέλειο "η" που τόσο τον δυσκολεύει. Γιατί είναι και τελειομανής αυτό το αγόρι και δουλειά μου είναι να αποβάλλω το περιττό άγχος για πράγματα ανούσια. Και δεν είναι εύκολο γιατί είναι η ύλη από μόνη της τόσο απαιτητική που τρέχεις να προλάβεις, να μπουν οι βάσεις ώστε να είναι όλα πιο εύκολα στην πορεία. Μόνο που ακούω πως δυσκολεύουν περισσότερο και είναι ένας κύκλος που τέλος δεν έχει.
Ας δίνουμε λοιπόν σημασία σε αυτά, τα μικρά, τα αόρατα. Σε ένα λίγο στραβωμένο μουτράκι χωρίς προφανή, (στα δικά μας μάτια), λόγο και αιτία. Στην αναζήτηση της προσοχής μας με τον λάθος τρόπο. Σε αυτό το πεταμένο μπουφάν στο πάτωμα. Στο παράπονο πως κουράζονται. (ναι κουράζονται και αυτά όχι μόνο εμείς). Στο "Θες να παίξεις μαζί μου μαμά;" Στα δαγκωμένα μολύβια και τις τρύπιες γόμες.
Είναι πολύ φρέσκα από τον Θεό τα παιδάκια μας για να αντιμετωπίζουν τέτοια άγχη. Αρχική μας μέριμνα ένας υγιής άνθρωπος, ψυχικά και πνευματικά. Και μολύβια δόξα τον Θεό, γεμάτος ο τόπος. Το ίδιο και γόμες. Τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε.
Ετοιμάζοντας την τσάντα του λίγο πριν το σχόλασμα νόμιζε πως έχασε ένα από τα μολύβια του. Ξέσπασε αθόρυβα, όπως κάνει πάντα σαν παιδί, οι συμμαθητές του όμως γεμάτοι από ενδιαφέρον ενημέρωσαν την δασκάλα του, η οποία έτρεξε αμέσως κοντά του. Μόλις της επικοινώνησε το πρόβλημα και αφού βρήκαν και το μολύβι τελικά, η δασκάλα άρπαξε την ευκαιρία- και πολύ καλά έκανε- να του τονίσει, και μαζί με αυτόν και σε όλους τους μαθητές της, πως σημασία έχει να ήμαστε εμείς καλά και οι άνθρωποι γύρω μας και πως δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε τόσο πολύ για υλικά πράγματα. Ένα "μάθημα" που όσες φορές και αν το έχει ακούσει και από εμάς, από την δασκάλα του είχε άλλη βαρύτητα και τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. (όχι πάντα προς όφελος μου όταν λόγου χάρη θα μου πει "Μαμά, ο εαυτός μας έχει σημασία. Τι είναι πιο σημαντικό; Το παιδί σου ή να μην λερωθεί το χαλί σου;;!!)
Γυρνώντας σπίτι του ζήτησα να μου δείξει το πολυπόθητο μολύβι. Και σαν μάνα, δάκρυσα. Δάκρυσα γιατί από όλα τα μολύβια στην κασετίνα του ήταν το πιο χρησιμοποιημένο. Το πιο κοντό. Και στο πάνω μέρος του ήταν χιλιοδαγκωμένο. Ποιο; Το μολύβι του γιου μου που ακόμα και σαν βρέφος ένα μασητικό δεν έβαλε στο στόμα του. Και τότε κατάλαβα. Για το παιδί μου, αυτό το πρωτάκι, το μολύβι αυτό ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν το φιλαράκι του τις ατελείωτες ώρες τις ορθογραφίας, ο κυματοθραύστης στο άγχος του- μια ακόμα σταθερά σε αυτό το καινούργιο κεφάλαιο της ζωής του. Η δασκάλα του, είχε μιλήσει ΠΟΛΥ σωστά. Εγώ σαν μάνα του όμως, έβλεπα πέρα από το μολύβι καθεαυτό. Τον αγκάλιασα, του είπα πως καταλαβαίνω απόλυτα γιατί στεναχωρήθηκε και πως είχε κάθε δικαίωμα να νιώσει έτσι.
Μου χαμογέλασε λοξά και τα μάτια του έλαμψαν...
Λίγο καιρό αργότερα, βλέποντας πως και η αγαπημένη του γόμα είχε υποστεί φθορά από την πολύ χρήση καθώς και λίγη κακοποίηση από το άγχος, (τρυπώντας την διαρκώς με το μολύβι στην μέση μέχρι που έσπασε στα δυο), πήγα και αγόρασα μερικά πανομοιότυπα μολύβια με εκείνο το μολύβι και την ίδια ακριβώς γόμα. Και βρήκα την ευκαιρία για ένα ακόμα "μάθημα". Τα έβαλα όλα στο γραφείο και τον φώναξα να έρθει.
Τον ρώτησα ποιο από τα δυο μολύβια ήταν το πιο όμορφο. Μου είπε το καινούργιο. Τον ρώτησα ποια από τις δυο γόμες ήταν η πιο όμορφη. Μου είπε και πάλι, η καινούργια. Λάθος, του απάντησα. Το πιο όμορφο μολύβι είναι το παλιό και η πιο όμορφη γόμα είναι η παλιά. Σοκαρίστηκε. Θες να μάθεις γιατί, τον ρώτησα. Και ήθελε.
Τον ρώτησα ξανά λοιπόν αν όταν ξεκίνησε το σχολείο- όταν το μολύβι και η γόμα του ήταν ακόμα καινούργια και όμορφα, ήξερε να γράφει και να διαβάζει. Μου απάντησε πως δεν ήξερε φυσικά. Τον ξαναρώτησα αν τώρα, που και τα δυο δεν είναι τόσο όμορφα, αν αυτός ξέρει να γράφει και να διαβάζει. Μου απάντησε πως φυσικά και ξέρει. Τον ρώτησα λοιπόν ξανά αν νόμιζε πως θα τα είχε καταφέρει χωρίς να γράφει συνεχώς με το μολύβι του ή να σβήνει με την γόμα του. Αν απλά δεν τα χρησιμοποιούσε για να μείνουν πάντα όμορφα. Μου απάντησε φυσικά αρνητικά. Τόνισα λοιπόν πως όλη η ομορφιά τους κρύβεται τώρα στις γνώσεις του. Σε όλες τις μαγκουρίτσες και τα γράμματα που έγραψε ξανά και ξανά, σε όλα τα λάθη που έσβησε για να μάθει ακόμα καλύτερα, σε όλα τα άριστα μα και τα μπράβο που πήρε από την κυρία του, σε όλη αυτή την τόσο σημαντική προσπάθεια που κάνει φέτος στο καινούργιο, "μεγάλο" του σχολείο.
Μου χαμογέλασε λοξά και τα μάτια του έλαμψαν...
Και έφυγε τρέχοντας να συνεχίσει το παιχνίδι του, πριν πιάσει ξανά τα μολύβια και τις γόμες προσπαθώντας να κάνει αυτό το τέλειο "η" που τόσο τον δυσκολεύει. Γιατί είναι και τελειομανής αυτό το αγόρι και δουλειά μου είναι να αποβάλλω το περιττό άγχος για πράγματα ανούσια. Και δεν είναι εύκολο γιατί είναι η ύλη από μόνη της τόσο απαιτητική που τρέχεις να προλάβεις, να μπουν οι βάσεις ώστε να είναι όλα πιο εύκολα στην πορεία. Μόνο που ακούω πως δυσκολεύουν περισσότερο και είναι ένας κύκλος που τέλος δεν έχει.
Ας δίνουμε λοιπόν σημασία σε αυτά, τα μικρά, τα αόρατα. Σε ένα λίγο στραβωμένο μουτράκι χωρίς προφανή, (στα δικά μας μάτια), λόγο και αιτία. Στην αναζήτηση της προσοχής μας με τον λάθος τρόπο. Σε αυτό το πεταμένο μπουφάν στο πάτωμα. Στο παράπονο πως κουράζονται. (ναι κουράζονται και αυτά όχι μόνο εμείς). Στο "Θες να παίξεις μαζί μου μαμά;" Στα δαγκωμένα μολύβια και τις τρύπιες γόμες.
Είναι πολύ φρέσκα από τον Θεό τα παιδάκια μας για να αντιμετωπίζουν τέτοια άγχη. Αρχική μας μέριμνα ένας υγιής άνθρωπος, ψυχικά και πνευματικά. Και μολύβια δόξα τον Θεό, γεμάτος ο τόπος. Το ίδιο και γόμες. Τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...