Η σημερινή ημέρα, Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down, σημαίνει πολλά για μένα.
Πέρσι τέτοια ημέρα ήμουν έγκυος. 21 εβδομάδων και 3 ημερών. Στις 20/03 είχα την εξέταση Β' επιπέδου όπου είχα μια ανησυχία διότι η αυχενική μου διαφάνεια είχε βγει οριακά υψηλή.
Στο ραντεβού με τον γιατρό μου εκείνη την ημέρα πέρασα δύσκολα. Με είχε σχεδόν δυο ώρες στον υπέρηχο (λόγω του ιστορικού μου) και μου έβρισκε σχεδόν όλες τις μετρήσεις οριακές. Όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστούν παθολογικές, όμως οριακές. Μου άφησε ξανά υπονοούμενα για τρισωμία 21 και νύξεις για αμνιοπαρακέντηση, παρόλο που ήξερε πως με τον άντρα μου διαφωνούσαμε κάθετα.
Ξαναδιαφωνήσαμε κάθετα.
Εκτύπωσε την Β επιπέδου, παραθέτοντας στο τέλος τις ανησυχίες του, ότι ενημερώθηκα σχετικά, ότι αρνήθηκα να προβώ σε αμνιοπαρακέντηση και μου ζητήθηκε να το υπογράψω.
Υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη. (Όπως υπογράψαμε και για πολλά ακόμη στη πορεία με τον άντρα μου)
Έφυγα από το ιατρείο στεναχωρημένη.
Γυρίζοντας σπίτι και μπαίνοντας στο διαδίκτυο, λόγω της ημέρας που θα ξημέρωνε, βομβαρδίστηκα με άπειρες κοινοποιήσεις περί του συνδρόμου down ή αλλιώς της τρισωμίας 21 που μόλις είχα ενημερωθεί ότι δύναται να είχε το μωρό που κουβαλούσα μέσα μου.
Όντας άνθρωπος που πιστεύει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πείστηκα πως το μωράκι μου θα είχε down. Άρχισα να διαβάζω τα πάντα, ότι το αφορούσε και ξεκίνησα να καλλιεργώ την ιδέα μέσα μου. Ήξερα ότι αν συνέβαινε θα έκανα το καλύτερο δυνατό, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ο άντρας μου. Είχαμε περάσει ήδη τόσα πολλά και του άξιζε τόσο ένα υγιές και γερό παιδί. Πως θα αντιδρούσε αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο;
Το ίδιο βράδυ συζητήσαμε. Του είπα έξω από τα δόντια αυτό που είχε ήδη καταλάβει και υποψιαστεί και ο ίδιος. Τον ρώτησα. " Είσαι σίγουρος; Θα το αγαπάς αυτό το παιδί ότι και αν έχει; Ακόμα και αν έχει down; Ακόμα και αν έχει και άλλα προβλήματα;" Ο άντρας μου ποτέ δεν μιλάει πολύ. Πράττει. Με αγκάλιασε, με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε "Εννοείται".
Και εκεί έληξε για εμάς το θέμα.
Φυσικά και ευχόμασταν για ένα υγιές παιδί. Ήμασταν όμως έτοιμοι για τα πάντα. Άλλωστε αν θέλετε τη γνώμη μου, η τρισωμία 21 είναι από τα ηπιότερα σύνδρομα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός. Δεν θα αναφερθώ σε εκατοντάδες άλλα σύνδρομα που αν μαθαίνατε για αυτά θα ανατριχιάζατε, θα πω μόνο για τον αυτισμό, μια από τις δυσκολότερες παθήσεις στην αντιμετώπιση τους. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία εξέταση που να τον προβλέπει προγεννητικά. Τι θα κάνουμε λοιπόν;
Εν τέλει το παιδάκι μας γεννήθηκε υγιέστατο και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό. Όμως μέχρι να το ακουμπήσουν στο στήθος μου, να το δω με τα μάτια μου και να δω και το πρόσωπο του άντρα μου, ήμουν σίγουρη ότι το παιδάκι μας θα είχε down. Και το είχα αποδεχθεί.
Άλλωστε αυτό το παιδί το είχα αγαπήσει από τη στιγμή που είδα τη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης... Το είχα αγαπήσει όταν ήταν - στα μάτια μου- μια τόση δα κουκιδίτσα. Δεν υπήρχε θέμα προς συζήτηση.
Πέρσι τέτοια ημέρα ήμουν έγκυος. 21 εβδομάδων και 3 ημερών. Στις 20/03 είχα την εξέταση Β' επιπέδου όπου είχα μια ανησυχία διότι η αυχενική μου διαφάνεια είχε βγει οριακά υψηλή.
Στο ραντεβού με τον γιατρό μου εκείνη την ημέρα πέρασα δύσκολα. Με είχε σχεδόν δυο ώρες στον υπέρηχο (λόγω του ιστορικού μου) και μου έβρισκε σχεδόν όλες τις μετρήσεις οριακές. Όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστούν παθολογικές, όμως οριακές. Μου άφησε ξανά υπονοούμενα για τρισωμία 21 και νύξεις για αμνιοπαρακέντηση, παρόλο που ήξερε πως με τον άντρα μου διαφωνούσαμε κάθετα.
Ξαναδιαφωνήσαμε κάθετα.
Εκτύπωσε την Β επιπέδου, παραθέτοντας στο τέλος τις ανησυχίες του, ότι ενημερώθηκα σχετικά, ότι αρνήθηκα να προβώ σε αμνιοπαρακέντηση και μου ζητήθηκε να το υπογράψω.
Υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη. (Όπως υπογράψαμε και για πολλά ακόμη στη πορεία με τον άντρα μου)
Έφυγα από το ιατρείο στεναχωρημένη.
Γυρίζοντας σπίτι και μπαίνοντας στο διαδίκτυο, λόγω της ημέρας που θα ξημέρωνε, βομβαρδίστηκα με άπειρες κοινοποιήσεις περί του συνδρόμου down ή αλλιώς της τρισωμίας 21 που μόλις είχα ενημερωθεί ότι δύναται να είχε το μωρό που κουβαλούσα μέσα μου.
Όντας άνθρωπος που πιστεύει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πείστηκα πως το μωράκι μου θα είχε down. Άρχισα να διαβάζω τα πάντα, ότι το αφορούσε και ξεκίνησα να καλλιεργώ την ιδέα μέσα μου. Ήξερα ότι αν συνέβαινε θα έκανα το καλύτερο δυνατό, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ο άντρας μου. Είχαμε περάσει ήδη τόσα πολλά και του άξιζε τόσο ένα υγιές και γερό παιδί. Πως θα αντιδρούσε αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο;
Το ίδιο βράδυ συζητήσαμε. Του είπα έξω από τα δόντια αυτό που είχε ήδη καταλάβει και υποψιαστεί και ο ίδιος. Τον ρώτησα. " Είσαι σίγουρος; Θα το αγαπάς αυτό το παιδί ότι και αν έχει; Ακόμα και αν έχει down; Ακόμα και αν έχει και άλλα προβλήματα;" Ο άντρας μου ποτέ δεν μιλάει πολύ. Πράττει. Με αγκάλιασε, με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε "Εννοείται".
Και εκεί έληξε για εμάς το θέμα.
Φυσικά και ευχόμασταν για ένα υγιές παιδί. Ήμασταν όμως έτοιμοι για τα πάντα. Άλλωστε αν θέλετε τη γνώμη μου, η τρισωμία 21 είναι από τα ηπιότερα σύνδρομα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός. Δεν θα αναφερθώ σε εκατοντάδες άλλα σύνδρομα που αν μαθαίνατε για αυτά θα ανατριχιάζατε, θα πω μόνο για τον αυτισμό, μια από τις δυσκολότερες παθήσεις στην αντιμετώπιση τους. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία εξέταση που να τον προβλέπει προγεννητικά. Τι θα κάνουμε λοιπόν;
Εν τέλει το παιδάκι μας γεννήθηκε υγιέστατο και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό. Όμως μέχρι να το ακουμπήσουν στο στήθος μου, να το δω με τα μάτια μου και να δω και το πρόσωπο του άντρα μου, ήμουν σίγουρη ότι το παιδάκι μας θα είχε down. Και το είχα αποδεχθεί.
Άλλωστε αυτό το παιδί το είχα αγαπήσει από τη στιγμή που είδα τη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης... Το είχα αγαπήσει όταν ήταν - στα μάτια μου- μια τόση δα κουκιδίτσα. Δεν υπήρχε θέμα προς συζήτηση.
Υπέροχο!!!...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκίνησες, Γιάννα μου....
το παιδί μας, από την στιγμή που συλλαμβάνεται στα σπλάγχνα μου, είναι καλοδεχούμενο. φυσικά και ευχόμαστε να είναι υγιές, αλλά όπως και να ΄ναι είναι δικό μας κομμάτι και θα το δεχτούμε με ευγνωμοσύνη...
μητέρες με παιδιά νταουνάκια τα θεωρούν την μεγαλύτερη ευλογία στην ζωή τους...
φιλιά και την αγάπη μου
Αλεξία
παιδιά νταουνάκια;;;; Τι άλλο θα ακούσουμε βρε κορίτσια; Έχετε ακούσει πως αποκαλούν αυτές οι μαμάδες τα παιδιά τους; Παιδιά με σύνδρομο down. Kαταλαβαίνετε πόση προσοχή θέλουν τέτοια κείμενα και τέτοια σχόλια όταν γράφονται, έτσι;
ΔιαγραφήΑλεξία μου, με μεγάλη καθυστέρηση στο σχόλιο σου, μιας και από ότι βλέπω το έχεις δημοσιεύσει ένα χρόνο πριν, να σου πω πως - αν και το ξέρεις ήδη - αναγκάστηκα να βιώσω την άλλη οδό προκειμένου να καταλάβω πόσο πόνο προκαλεί. Ωστόσο δεν παύει να είναι ένα πολύ πολύ ευαίσθητο θέμα με πολλές παραμέτρους και ελπίζω να το προσεγγισα όσο πιο διακριτικά μπορούσα και κρατώντας το σε προσωπικό επίπεδο. Σε φιλώ γλυκά
Διαγραφή