Κοριτσάκι μου, δεν σε ξεχνώ....

Όταν σκέφτομαι πως πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη πρώτη φορά που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, μου φαίνονται ταυτόχρονα και λίγα και πολλά. 

Ήταν 20 Μαρτίου 2010. 

Ήταν η μέρα που έχασα το πρώτο μου παιδάκι. Το κοριτσάκι μου.  Που για όλη μου τη ζωή θα νιώθω πως δεν πάλεψα αρκετά για αυτό. Το μικράκι μου που όλοι οι γιατροί χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωμάτων, για μας όμως ήταν το παιδάκι μας, το πρώτο μας όνειρο που ναυάγησε, η πρώτη φορά που η ζωή μας έριξε κάτω και έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Η πρώτη φορά που βίωσα το μεγαλείο του φυσιολογικού τοκετού χωρίς όμως να κρατήσω παιδί στην αγκαλιά μου....

Ναι περάσαμε και άλλα από τότε... Πιθανώς χειρότερα... Όμως δεν ξέρω.... Αυτή μου η πληγή είναι πιο βαθιά. Λιγότερο επουλωμένη. Και πονάει εξίσου πολύ. 

Γιατί νιώθω τύψεις που τους άφησα να με αναγκάσουν να δώσω τέλος. Νιώθω ανεπαρκής που δεν πάλεψα και άλλο. Νιώθω ενοχή που δεν έκανα το σωστό. Να αφήσω τη τύχη μας στα σωστά χέρια. Στα χέρια Του. 

Το μωρό μου αυτό δεν το έχω δει. Και μου λείπει η εικόνα του. Ξέρω πως κάποτε θα συναντηθούμε. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω υπάρξει τόσο σωστή μητέρα και σωστός άνθρωπος ώστε να έχω εξιλεωθεί για τα λάθη μου. Ελπίζω το κοριτσάκι μου να με έχει συγχωρέσει. Ελπίζω να με κοιτάει από εκεί ψηλά μαζί με το αγοράκι μου και να με αγαπάει έστω και λίγο... 

Είχες τόσο δυνατή καρδιά και πραγματικά λυπάμαι που δεν είχα και εγώ μια αντάξια της..

Δεν σε ξεχνάμε ποτέ, σε αγαπάμε πολύ πολύ και πιστεύουμε σε αυτό το μονοπάτι που θα είμαστε μαζί... 

Άδεια μου αγκαλιά