Θα είμαι βράχος αγέρωχος....

Μαιμουδάκι μου... θέλω να ξέρεις κάτι... 

Θέλω να ξέρεις πως όλες εκείνες τις φορές που κλαις, είτε σπαρακτικά, είτε παραπονιάρικα, είτα τσαντισμένα, επειδή δεν σου κάνω το "χατήρι", κλαίω και εγώ. Το ξέρω πως δεν το βλέπεις... μα σε διαβεβαιώ πως κλαίω...Δακρύζει η καρδιά μου. 

Λες να μην θέλω να σου κάνω το χατήρι; Πίστεψε με, είναι πολύ πιο εύκολο για μένα. Πρέπει όμως να μάθεις. Πρέπει να μάθεις πως στην ζωή δεν περνάει πάντα το δικό μας. Πως πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας. Πως οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες. Πως κάθε τι που λέμε ή πράττουμε επηρεάζει και άλλων τη ζωή όχι μόνο τη δική μας. Πως καμιά φορά πρέπει να πάθεις για να μάθεις. 

Για αυτό κλαίω από μέσα μου. Με πληγώνει αφάνταστα που σε πληγώνω, πρέπει όμως να είμαι εγώ δυνατή για να μάθεις. Λυπάμαι για αυτό, μα είναι μέρος του ρόλου μου. 

Θέλω όμως και να ξέρεις πως δεν υπήρξε ούτε μια φορά που μετά δεν σε πήρα μια σφιχτή, σφιχτή αγκαλιά και που να μην σου είπα "σε αγαπώ" πολύ. 

Είσαι τόσο μικρός ακόμη... οι μεγάλες μας διαφωνίες έπονται.. Σκοπεύω όμως να ακολουθήσω ακριβώς την ίδια τακτική να το ξέρεις. Θα είμαι βράχος αγέρωχος, να σκάνε πάνω μου τα μανιασμένα σου κύματα και όταν θα γαληνεύεις, εγώ θα είμαι εκεί, πάντα,  να σε αγκαλιάζω  σφιχτά και να σου λέω  "σε αγαπώ πολύ" . Όσες γκριμάτσες και αν κάνεις... 

Να το ξέρεις. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

"Μερικές φορές κλαίω" Το απόλυτα αληθινό γράμμα μιας μαμάς προς το μωρό της...

Το κείμενο αυτό το είδα μόλις τώρα στο mama365 και είναι προσωπική ανάρτηση της μαμάς και μπλόγκερ Annie Reneau. 

Το αναρτώ και στο προσωπικό μου ιστολόγιο διότι είναι ένα τόσο υπέροχο κείμενο που μιλάει στην καρδιά κάθε μητέρας. Θέλω λοιπόν να υπάρχει εδώ μέσα γιατί θέλω το δικό μου μωρό- το μαιμουδάκι μου- αν ποτέ το διαβάσει να ξέρει πως ναι- και εγώ μερικές φορές κλαίω και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. 

"Μερικές φορές κλαίω για εσένα, μικρό μου.

Μερικές φορές κλαίω, γιατί ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος και εσύ τόσο μικροσκοπικό και ανησυχώ -Θεέ μου, πόσο ανησυχώ!- που είσαι ένα τόσο μικρό πλασματάκι, σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο.

Μερικές φορές κλαίω γιατί η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και η καρδιά μου τόσο μικρή που νομίζω -με έναν περίεργο τρόπο- ότι θα σπάσει!

Μερικές φορές κλαίω γιατί η ομορφιά σου με συγκλονίζει.

Μερικές φορές κλαίω γιατί συγκλονίζομαι από το πόσο πολύτιμο είσαι για εμένα.

Μερικές φορές κλαίω γιατί στην προσπάθειά μου να σε αποκτήσω, έχασα ένα μέρος του εαυτού μου, και παρόλο που δεν θα το άλλαζα με τίποτα ακόμα κι αν μπορούσα, μερικές φορές μου λείπει πολύ ο παλιός μου εαυτός.

Μερικές φορές κλαίω γιατί το δέρμα σου είναι τόσο απαλό, τα μάτια σου τόσο λαμπερά, και η ψυχή σου είναι τόσο φρέσκια, η καρδιά σου τόσο ανοιχτή, και λυπάμαι. Λυπάμαι που η αθωότητά σου θα θρυμματιστεί από εμπειρίες σκληρές αλλά απαραίτητες, γιατί όσο κι αν σε βλέπω σαν άγγελο είσαι τόσο άνθρωπος όσο είμαστε όλοι μας.

Μερικές φορές κλαίω γιατί συχνά χρειάζεσαι βοήθεια με τρόπους που εγώ δεν μπορώ να στην προσφέρω, και το να μη μπορεί ένας γονιός να βοηθήσει το παιδί του -κατάλαβα τώρα- είναι τρομακτικό!

Μερικές φορές κλαίω γιατί ως μαμά δεν έχω άλλη επιλογή από το να φέρομαι πλέον σοβαρά και υπεύθυνα κάθε μέρα και το «να μην έχεις άλλη επιλογή» και να «φέρεσαι σοβαρά και υπεύθυνα» μερικές φορές είναι πολύ άβολο!

Μερικές φορές κλαίω γιατί είμαι τόσο απίστευτα κουρασμένη -όχι νυσταγμένη, κουρασμένη- που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Μερικές φορές κλαίω γιατί ακούω τον Θεό στο γέλιο σου.

Μερικές φορές κλαίω γιατί η ύπαρξή σου φέρνει τόσο μεγάλη ευτυχία που ούτε τα χαμόγελα ούτε τα γέλια μπορούν να την φτάσουν.

Μερικές φορές κλαίω γιατί η ευλογία είναι τόσο μεγάλη και εγώ τόσο μικρή και όλο αυτό το κύμα που με πλημμυρίζει απλά πρέπει να βγει από κάπου.

Μερικές φορές κλαίω γιατί όλα αυτά -η αγάπη, η αγωνία, η λύπη, η ομορφιά, το ξέσπασμα, η υπευθυνότητα, η ευλογία- είναι πολλά, πάρα πολλά για να αντέξει κανείς.

Έτσι, μερικές φορές κλαίω για εσένα. Και για εμένα. Και για αυτόν τον μεγάλο κόσμο. Και για χίλιους άλλους τρομερούς, υπέροχους, απεγνωσμένους, όμορφους λόγους που δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις μέχρι να γίνεις κι εσύ γονιός.

Μερικές φορές κλαίω για εσένα, μικρό μου. Μεγάλα, καθαρτικά δάκρυα."

Ένα κείμενο της Annie Reneau

Τα ξέχασα ήδη όλα...

Σήμερα ήταν μια "μαμαδοδύσκολη" ημέρα... 

Ξύπνιοι από τις 5 το πρωί... Το μαιμουδάκι με πολύ υπερένταση και κάμποση γκρίνια για τα δεδομένα του... Με ξαφνικά και αναίτια ξεσπάσματα γοερού κλάματος, με καμία διάθεση για να φάει το οτιδήποτε.... 

Και λίγο πριν κοιμηθεί τρελό ντελίριο κεφιού και με τεράστια διάθεση για χαδάκια και αγκαλίτσες... Και ενώ η κούραση χτυπάει κόκκινο, οι ώμοι πονάνε οικτρά και σχεδόν κλείνουν τα μάτια σου ενώ τον έχεις αγκαλιά... σηκώνει το κεφαλάκι του λίγο πιο πάνω και κολλάει το μάγουλο του στο δικό σου... 

"Σε αγαπώ" του λες και ακουμπάει την ζεστή και τόσο απαλή παλάμη του στο μάγουλο σου... Και αποκοιμιέται έτσι.. εκεί... 

Τα ξέχασα ήδη όλα....

Ατελείωτη βλεφαρίδα μου, εσύ...

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Μαμαααά....μαμ!

Μαιμουδάκι μου... 

"Μαμααά... μαμ",  ψέλλισες σήμερα με τη πιο γλυκιά φωνούλα του κόσμου μέσα από την ενδοεπικοινωνία  ενώ νόμιζα πως ακόμα κοιμόσουν... 

Δεν κλαψούρισες, δεν έκλαψες.  Μίλησες...  Εν γνώση σου, με φώναξες μέσα στο δωμάτιο σου. Σίγουρος πως θα έρθω. 

Σκοτώθηκα να σηκωθώ να έρθω να σιγουρέψεις στο κεφαλάκι σου πως μπορείς να  φωνάζεις "μαμά" και να εμφανίζομαι... 

Ανοίγω τη πόρτα, με βλέπεις, χαμογελάς και λες όλο έμφαση: "Μαμά. Μαμ". 

Εντάξει γιε μου. Μαμ. Εδώ είμαι εγώ. Μόνο μην μου τα κάνεις απότομα αυτά γιατί στο έχω πει. Σταματάει για λίγο η καρδιά μου.... 

Σε αγαπώ μαιμουδάκι μου. Είσαι η ζωή μου οοοόλη.... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Ένα μαιμουδάκι είπε.... "μαμά"!!!! (λιώνω....)

Από αρχές Ιουλίου έχει πει ο Δημήτρης "μπαμπά", καθαρά, κρυστάλλινα, μελωδικά και πολύ το χαιρόμουν! 

Περνούσαν όμως οι μήνες και μαμά, πουθενά... Έκανα υπομονή... ρωτούσα άλλες μανούλες πότε το άκουσαν για πρώτη φορά.... έκανα υπομονή....τον άκουγα να μαθαίνει να κάνει το λιοντάρι, την κοτούλα, την πάπια, τον σκύλο.... έκανα υπομονή.... ο καιρός περνούσε και είπε και γιαγιά, παππού, μπέμπα, μέχρι και το όνομα του άρχισε να λέει "Μίμηηηηη" όλο καμάρι... Και εγώ σας το είπα; 

Έκανα υπομονή... 

Μέχρι που έπαψα να περιμένω και αποφάσισα πως πιθανότατα θα μου κάνει τη τιμή να με προσφωνήσει "μαμά" 18 μηνών- όσο μου είχε πει μια γλυκιά φίλη πως την είχε πει ο δικός της ο λεβέντης- το αργότερο δηλαδή. 

Και μόλις έπαψα να κάνω υπομονή και να περιμένω... το είπε... 

Είπε "μαμά". 

Καθαρά, κρυστάλλινα, μελωδικά. 

Και ήταν ο πιο γλυκός ήχος που έχω ακούσει στη ζωή μου.... 

Από χθες λοιπόν ακούω διαρκώς "μαμά, μαμά, μαμά"... "Γιε μου, λεβέντη μου, φως μου" του απαντώ... 

Και δεν το χορταίνω να το ακούω... Δεν χορταίνω να απαντώ... 

"Μαμά"... Μια τόση δα λεξούλα... Πόση δύναμη έχει μια τόση δα λεξούλα.... 

Τι θέλετε επιτέλους;;;

Από την πρώτη στιγμή που ακούμπησαν τον Δημήτρη στην αγκαλιά μου, μέχρι και αυτό το λεπτό που γράφω είμαστε κυριολεκτικά αχώριστοι. 

Δεν τον έχω αφήσει και να φύγω, έστω για μια ώρα, ούτε καν στις γιαγιάδες του. Πάμε παντού μαζί. Super Market, ταξίδια, κοινωνικές και λοιπές υποχρεώσεις, κομμωτήριο μέχρι και στον γυναικολόγο αγκαζέ πάμε. 

Επειδή εργάζομαι σε οικογενειακή επιχείρηση βραδινής απασχόλησης, τον παίρνω μαζί μου και εκεί. Έχουμε φτιάξει ένα δωμάτιο για τον Δημήτρη, τον κοιμίζω νωρίς, και έπειτα τον παρακολουθώ από την ενδοεπικοινωνία. Έχει δουλέψει άψογα, ο Δημήτρης ανυπομονεί κάθε απόγευμα για την μια ώρα που εξερευνά το μαγαζί πριν κοιμηθεί και το βράδυ έχει συνηθίσει και δεν ξυπνάει κατά την επιστροφή στο σπίτι. 

Υπερβολικό; Όπως το δει κανείς. 

Επειδή έχουμε ακούσει πολλά για αυτό τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε με το παιδί μας, και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν χρειάζεται να απολογηθώ, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο. 

Κατ'αρχάς η στάση αυτή έχει αποφασιστεί από κοινού. Και οι δυο γονείς θέλουμε να περνάμε τον χρόνο μας με το παιδί. Αυτό δεν σημαίνει πως η σχέση μας πάσχει, ούτε πως αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε σημαίνει πως δεν βρίσκουμε χρόνο για μας. Η σχέση μας είναι πιο δυνατή και ουσιώδης από ποτέ και αν θες, βρίσκεις χρόνο για τα πάντα ακόμα και αν χρειαστεί να στερηθείς τον ύπνο σου. 

Το να μην θέλω να αποχωριστώ το παιδί μου δεν σημαίνει πως έπαψα να αγαπώ τον άντρα μου, ούτε πως τον έβαλα σε δεύτερη μοίρα. Αυτή είναι η φυσική ροή μιας σχέσης. Ούτε τον άντρα μου θέλω να αποχωριστώ. Και με αυτόν παντού μαζί πάμε- αυτοκόλλητους μας φωνάζουν. (αλλά και για αυτό, κριτική έχουμε λάβει). Όταν  ο Παναγιώτης γυρνάει σπίτι και πρώτα πάει να αγκαλιάσει και να παίξει με τον Δημήτρη πριν πάρω εγώ μια αγκαλιά ή ένα πεταχτό φιλί, πρέπει να παρεξηγηθώ; Δεν είναι λογικό; Δεν πέρασα σε δεύτερη μοίρα, απλά λαχταράει το παιδί του, τι πιο φυσιολογικό; Θα ανησυχούσα αν γινόταν το αντίθετο.

Δεν είμαι της άποψης ότι το παιδί κουράζεται που τον παίρνουμε παντού μαζί, αντίθετα πάντα ανυπομονεί, γεμίζει εμπειρίες και βιώνει όλων των ειδών τις καταστάσεις με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται άψογα παντού- εφόσον φυσικά και εμείς σεβόμαστε τις δικές του ανάγκες για προσοχή, παιχνίδι και φαγητό. Ούτε είμαι της άποψης πως με αυτή μας τη στάση θα γίνει εξαρτημένος και ανίκανος ενήλικας- μάλλον το ακριβώς αντίθετο- το λέει το ένστικτο μου, το επιβεβαιώνουν τα βιώματα μου. 

Προσωπική μας άποψη; Το παιδί, τα πρώτα χρόνια της ζωής του, έχει ανάγκη αποκλειστικά τους γονείς του.  Η κυρίαρχες του ανάγκες ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί. Όλοι οι άλλοι έρχονται δεύτεροι. Τονίζω- για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Και εφόσον μπορούμε να είμαστε διαρκώς μαζί του και το θέλουμε- για μας είναι η μόνη επιλογή. 

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο μου όνειρο ήταν μια οικογένεια. Ούτε καριέρες, ούτε στολίδια παρά μονάχα μιαν αγαπημένη οικογένεια. Το όνειρο μου αυτό δεν πραγματοποιήθηκε με ευκολία. Και τώρα θέλω να το απολαύσω σε όλο του το μεγαλείο. Τόσο απλό. 

Και το κείμενο αυτό δεν αφορά μόνο εμένα. 

 Ο κόσμος γενικά δεν ξέρει τι θέλει. 

Είσαι εργαζόμενη μητέρα και αφήνεις τα παιδιά σε παπουδογιαγιάδες ή σταθμούς; Σε κρίνουν. Είσαι full-time μητέρα και νοικοκυρά και πάλι επιλέγεις να αφήνεις τα παιδιά σου για λίγες ώρες για να τα βγάλεις πέρα ή για να έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου; Σε κρίνουν. Και τώρα η δική μου κατηγορία... Είσαι part-time εργαζόμενη κai full- time μητέρα και νοικοκυρά που παίρνει παντού μαζί της το παιδί επειδή και μπορεί και το θέλει; Σε κρίνουν. 

Τι θέλετε λοιπόν επιτέλους από εμάς; Πείτε μας να ξέρουμε... 

Καιρό έχω να κουκουβαγίσω... 

Ε ναι! Τι να κάνω... Έχω το καλύτερο παιδί του κόσμου οοοοόλου! Και το πιο όμορφο! Και το πιο γλυκό! Εγώ και καμία άλλη! (χεχεχε) 

Το μικράκι μου μεγαλώνει τόσο όμορφα και χαριτωμένα... 

Περπατάει σαν μεθυσμένος μπατίρης, μα χαμογελάει πλατιά και δεν χάνει το κουράγιο του όσες φορές και να πέσει...

Τρώει οοοοόλο του το φαγητό, χωρίς να με δυσκολεύει... Τα τρώει όλα. Θες τυριά, θες μοσχάρι, ψάρι, μπρόκολο, μελιτζάνες, σύκα, καρπούζι, γιαούρτι, (το κανονικό, ε; όχι τα παιδικά!), αυγό... τα πάντα σου λέω! 

Πίνει τον χυμό πορτοκάλι μονορούφι και μετά ρεύεται όλο απόλαυση...

Παίζει τόσο ωραία με τα παιχνίδια του και λατρεύει να παίρνει το swiffer  και να μου ξεσκονίζει τα πάντα! (ορίστε κυρίες μου τι γαμπρό σας  ετοιμάζω!) 

Όταν πλένω τα πιάτα και δεν είναι ο μπαμπάς σπίτι, με περιμένει υπομονετικά στο πάρκο του... και μου βάζει τα αγαπημένα μου τραγούδια στο ραδιόφωνο της fisher-price...

Φωνάζει "μπαμπαααά" δυνατά και με την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου, ενώ μόλις ξυπνάει θέλει αμέσως να τον πάω στο μπαμπάκα του και το απαιτεί απλώνοντας μου επιτακτικά τον δείκτη του χεριού του... 

Με ακούει.. τι περισσότερες φορές... και όταν περνάει από κάτι που δεν πρέπει να αγγίξει, (λ.χ: μπρίζα) κουνάει το δαχτυλάκι του κάνοντας το "όχι" ενώ μουρμουράει κάτι στον εαυτό του... 

Και όταν είναι κουρασμένος και αρχίζει τα νεύρα και τις σκανδαλιές και με χτυπάει με δύναμη αν δεν του κάνω το χατήρι, τον παίρνω αγκαλιά, του ζητάω να μην ξαναχτυπήσει την μανούλα και να με κάνει "παπάω" για να μου περάσει και αμέσως με χαιδεύει και τα ξεχνάει όλα.....

 Το πρωί που πίνει το γάλα του, μου περιεργάζεται το πρόσωπο, πιάνοντας τα μάγουλα μου με τα ζεστά και απαλά χεράκια του, βάζει τα δαχτυλάκια του μέσα στη μύτη μου , στο στόμα μου, με δαγκώνει χαριτωμένα και είναι οι πιο γλυκές μας στιγμές όλη μέρα... 

Αποκοιμιέται ακόμα αποκλειστικά στην αγκαλιά μου....

Θέλετε και άλλα;; Δεν προλαβαίνω, πρέπει να φτιάξω ρυζόγαλο για αύριο! Μα νομίζω σας έπεισα, ναι; 

Κουκουβά.....

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Ένα χεράκι, ο κόσμος όλος....

Αχ αυτό το χεράκι... 

Αυτό το χεράκι που  ψαχουλεύει το δικό μου χέρι όταν θέλει στήριξη, έτσι στα τυφλά, σίγουρο πως εκεί ακριβώς δίπλα είμαι και το περιμένω...

Αυτό το χεράκι που με σφίγγει με όλη του τη δύναμη... Αυτό το χεράκι που ενωμένο με το δικό μου δεν φοβάται κανέναν και τίποτα... Ένα χεράκι που γνωρίζει καλά πως αν είναι μέσα στο δικό μου μπορεί να τολμήσει τα πάντα χωρίς φόβο... 

Και παραδίπλα, εκεί πιο μπροστά, ένα ακόμα χεράκι- το άλλο ντε- που είναι σχεδόν μόνιμα τεντωμένο και μου δείχνει τα πάντα... Όλα αυτά που θέλει να δει από κοντά, να αγγίξει, να τα γνωρίσει... 

Το ίδιο χεράκι που μου χαϊδεύει το μπράτσο για να αποκοιμηθεί... Που μου πιάνει το μάγουλο όταν προσπαθεί να με φιλήσει... Που μες τη νύχτα με σφίγγει καλά καλά μπας και φύγω από δίπλα...

Χεράκι μου όμορφο, απαλό και στρουμπουλό... Να ήξερες πόσα συναισθήματα μου δημιουργείς... Από τη πρώτη στιγμή που αυτά τα  δαχτυλάκια έπιασαν με μια ενστικτώδη δύναμη ένα από τα δικά μου, μέχρι και αυτή τη στιγμή που θέλεις να σε καθοδηγώ κρατώντας σε σφιχτά... μου δημιούργησες συναισθήματα πρωτόγνωρα, συναισθήματα δυνατά, ίσως και υπερβολικά... 

Ένα χεράκι πλήρως εξαρτημένο από εσένα, να μάθει, να μεγαλώσει, να δυναμώσει ώστε και αυτό με τη σειρά του να κρατήσει κάποια στιγμή ένα άλλο χεράκι και να αρχίσει ο κύκλος και πάλι από την αρχή... 

Μεγάλη ευθύνη... Δύσκολη... Μα υπάρχει άπειρη θέληση και ακόμα πιο άπειρη αγάπη... 

Κράτα γερά χεράκι... για όσο θες... εγώ είμαι εδώ.... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Ένα μαιμουδάκι περπάτησε!!!!!

Μαιμουδάκι μου.... 

Πόση χαρά μου έδωσες σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω... Σήμερα έκανες τα πρώτα σου βήματα... Μόνος σου... Σήμερα, 13 μηνών και 15 ημερών,  περπάτησες πλέον και επισήμως... 

Είχες κοντά δυο μήνες τώρα που περπατούσες πιασμένος από τα έπιπλα και που έκανες ένα δυο δειλά βηματάκια μόνος σου σε πολύ κοντινές αποστάσεις πριν πέσεις θεαματικά... Τις δυο τελευταίες εβδομάδες δεν μπορούσα πλέον να σε περιορίσω πουθενά...  Τι και αν είχα βάλει τα υποπόδια γύρω γύρω στο σαλόνι... Εσύ τα σκαρφάλωνες... Τι και αν έβαζα και άλλα σκαμπό από πάνω... Εσύ σκαρφάλωνες από τον καναπέ και τσίριζες όλο ευτυχία ενώ εγώ έτρεχα έντρομη για να μην πέσεις από πίσω και σπάσεις κάνα κεφάλι... Τι και αν σου είχα φτιάξει ολόκληρο παιδότοπο στο σαλόνι... Τι και αν σου προσφέραμε διαρκώς ερεθίσματα με βόλτες σε παιδικές χαρές, στη γειτονιά μας και με ατελείωτα μπάνια στην θάλασσα...  Εσύ- από τη στιγμή που ήσουν στο σπίτι-  έκλαιγες απαρηγόρητος και ήθελες να εξερευνήσεις τον χώρο σου... 

2 μήνες τώρα προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στο χρόνο που απαιτούσες και  τις δουλειές του σπιτιού... Και εσύ μαιμουδάκι μου δεν μπορώ να πω, ήσουν τόσο συνεργάσιμος... Όταν έπρεπε να γίνουν οι καθημερινές δουλειές- όπως το μαγείρεμα, το μάζεμα και σκούπισμα- σφουγγάρισμα, εσύ περίμενες υπομονετικά στο πάρκο σου παίζοντας με τα παιχνιδάκια σου... Όσο για όλες τις άλλες δουλειές... Έπρεπε απλά να κοιμάσαι ή να είναι ο μπαμπάς σου σπίτι... 

Ώσπου ήρθε αυτή η ημέρα που το πήρα απόφαση πως δεν μπορώ να σε περιορίσω άλλο... Πως προτιμώ να στερηθώ λίγο έχτρα χρόνο χαλάρωσης το πρωί για να πιω το καφέ μου, να μείνω λίγο πίσω στις δουλειές, να χάσω λίγο από τον ύπνο μου,  παρά να σου στερώ εσένα την χαρά της εξερεύνησης και των νέων εμπειριών... Πριν δυο βδομάδες λοιπόν, άνοιξα το σαλόνι, ασφάλισα πλήρως όλο το σπίτι, μπήκαν ασφάλειες στα ντουλάπια της κουζίνας και του μπάνιου, συνηθίσαμε να κλείνουμε τις πόρτες που σε οδηγούσαν σε χώρους που δεν έπρεπε και άρχισα να σε ακολουθώ στις εξερευνήσεις σου... 

Και πόσο ωραία περάσαμε! Με καθοδηγούσες, με το μικρό σου απαιτητικό δείκτη μου έδειχνες που θες να πας, τι θες να δεις από κοντά... Όταν ήθελες να φτάσεις κάπου γρήγορα μπουσουλούσες, όταν ήθελες να περπατήσεις πιανόσουν από το πόδι μου και μου έπιανες τα χέρια και κόβαμε βόλτες, όταν ήθελες αγκαλιά άπλωνες τα χέρια και κλαψούριζες...  Αγοράσαμε ειδικά κάγκελα για την πόρτα του δωματίου σου, βγάλαμε τα πόδια από τον καναπέ- κρεβάτι για να χαμηλώσει και να μην πέφτεις συνέχεια, φτιάξαμε το δωμάτιο σου απόλυτα ασφαλές ώστε να μπορείς να παίζεις και για λίγο μόνος σου μέσα στη μέρα χωρίς να σε έχουμε τόοοοσο άγχος... συνηθίσαμε και τις μελανιές που βρίσκαμε καθημερινά στο σώμα σου... και έτσι απλά όλα μπήκαν σε σειρά...

Εσύ είσαι απόλυτα ευτυχισμένος που μπορείς να μας ακολουθείς στην καθημερινότητα μας, και εμείς όσο και αν κουραζόμαστε είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι που είσαι εσύ ευτυχισμένος... Και υπήρξαν και αυτές οι φορές που παρότι ελεύθερος να πας όπου θες, ερχόσουν κοντά στα πόδια μου στον καναπέ και έπαιζες ήσυχα ήσυχα για λίγη ώρα και έτσι κάνα δυο φορές πρόλαβα να πιω και αυτόν τον καφέ...

Από προχθές λοιπόν, έκανες όλο τον γύρω του σπιτιού στηριζόμενος με το ένα χέρι τοίχο- τοίχο.... Πολλές φορές καθημερινά έκανες 4-5 βήματα και έπεφτες ολόχαρος... Το περίμενα πως θα περπατούσες σύντομα... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα... Διότι όταν σήμερα ενώ έπλενα τα πιάτα και καθόσουν μαζί μου στην κουζίνα σε είδα με την άκρη του ματιού μου να σηκώνεσαι, δεν περίμενα αυτό που θα γινόταν... 

Σηκώθηκες... στάθηκες.... και όλο αυτοπεποίθεση, χωρίς να σε παροτρύνω καθόλου, με απλωμένα χεράκια και ανοιχτά ποδαράκια σαν παπάκι, άρχισες να έρχεσαι προς το μέρος μου... Έτσι απλά... Και εγώ να μετράω βήματα και να έχω μείνει άλαλη... Στα 14 βήματα σωριάστηκες με το πωπουδάκι σου φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και τότε αφού συνηδητοποιήσα τι είχε μόλις γίνει, σε πήρα στην αγκαλιά μου και σε έπνιξα στα φιλιά και στα μπράβο και αμέσως πήραμε τον μπαμπά τηλέφωνο να του πούμε τα ευχάριστα νέα... 

Το υπόλοιπο απόγευμα, έκανες την ίδια δουλειά όλη την ώρα... Ανυπομονώ να γυρίσει ο μπαμπάς σπίτι να του δείξω το βίντεο που σε τράβηξα και να δω την αντίδραση του... Αν και την ξέρω ήδη.... Τα μάτια του θα βουρκώσουν... Από χαρά αλλά και από στεναχώρια που δεν ήταν και αυτός μπροστά αυτή την μεγάλη σου στιγμή... 

Οπότε, κοιμίσου καλά μαιμουδάκι μου απόψε... Γέμισε μπαταρίες, γιατί αύριο θα το ξανακάνουμε σαν να ήταν η πρώτη φορά, ναι; Θα το κάνουμε και για τον μπαμπάκα μας... 

Αν ποτέ μαιμουδάκι μου διαβάζεις αυτό το κείμενο και δεν έχεις ακόμα δικά σου παιδιά, δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί γέμισες σήμερα τη καρδιά μας με τόση χαρά... Όταν όμως κάνει το δικό σου μαιμουδάκι τα πρώτα του βήματα, και νιώσεις έναν κόμπο ευτυχίας να κλείνει το λαιμό σου, θυμήσου... Αυτή ακριβώς την ευτυχία μας έδωσες εσύ σήμερα... 

Πολλά, γερά, ατελείωτα βήματα σου εύχομαι ζωούλα μου... Βήματα που θα σε οδηγούν μόνο σε στιγμές ευτυχίας, στιγμές μαγικές και ονειρεμένες... 

Καλή αρχή μαιμουδάκι μου, εμείς θα είμαστε ακριβώς από πίσω σου, ναι; Μείνε ήσυχος... 

Μαιμουδάκι ετών... ενός!

Μαιμουδάκι μου... 

Μεγάλωσες τόσο απότομα το τελευταίο καιρό....

Είσαι πλέον ενός και ότι και να διαβάσω για την ηλικία σου, χαρακτηρίζεσαι πλέον ως νήπιο. Πάει το μωρό... Και το καταλαβαίνω- δεν είσαι πλέον μωράκι, είσαι ένα μικρό νηπιάκι. 

Στέκεσαι πλέον με πολύ σιγουριά όρθιος χωρίς να στηρίζεσαι πουθενά. Σήμερα έκανες και τα πρώτα σου αβέβαια βήματα χωρίς να τρεκλίζεις τόσο πολύ. Φοβάσαι όμως ακόμα. Όταν μπουσουλάς πας σαν σίφουνας και σκαρφαλώνεις- για κακή μου τύχη- με την δεξιότητα ενός πραγματικού μαιμουδιού! 

Ξεκίνησες να μας δίνεις φιλάκια στο μάγουλο, (στην ουσία κολλάς το ορθάνοιχτο στόμα σου πάνω μας και μας γλείφεις!), μας δαγκώνεις για πλάκα, (έδωσες τροφή στο πατέρα σου να με κατηγορεί για τις κακές συνήθειες που εγώ σου έμαθα), ξεκαρδίζεσαι με ότι καραγκιοζιές σου κάνουμε και παίζεις μόνος σου "κουκουτσά" στον καθρέφτη! (με τον άλλο σου εαυτό- ξέρεις αυτόν που χαιρετάς και φιλάς με μανία!!) 

Τρως σαν σωστό καρχαριάκι και δεν τολμάμε να φάμε κάτι μπροστά σου, σαν σκυλάκι έρχεσαι και κολλάς στα πόδια μας με ορθάνοιχτο στόμα και  ξερογλύφεσαι ζητιανεύοντας  μια μπουκίτσα! 

Μπαμπαλίζεις ασταμάτητα και τσιρίζεις όλο χαρά. Παίζεις πλέον με σκοπό και προσπαθείς να κάνεις όσα είσαι "προγραμματισμένος" να κάνεις. Να βάλεις τα σχήματα στη σωστή υποδοχή, να μας ταΐσεις με το κουτάλι, να κάνεις βόλτα με την στράτα σου, (δηλαδή να την σπρώξεις με τόση ορμή και ταχύτητα που να τρέχω από πίσω σου να σώσω τα σπασμένα),  να διαλύσεις τα τουβλάκια που σου έφτιαξα πύργο για να τα ψάχνω μετά όλο το βράδυ κάτω από τους καναπέδες. 

Πίνεις πλέον από καλαμάκι και σου αρέσει τόσο πολύ που η κοιλιά σου είναι όλη μέρα τούμπανο από το πολύ νερό. Καταλαβαίνεις σχεδόν όλα όσα σου λέμε, τόσα που είναι πραγματικά σοκαριστικό. Ακολουθείς οδηγίες  με απόλυτη επιτυχία- ακόμα και αν είναι αρκετά περίπλοκες. 

Ξυπνάς ακόμα συστηματικά από τις 6 το πρωί και πλέον αρνείσαι πεισματικά να πάρεις έναν "δεκατιανό" υπνάκο με αποτέλεσμα να αποκοιμιέσαι την ώρα που σε ταΐζω στο καρεκλάκι του φαγητού!! (δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο χαριτωμένος και αστείος είσαι- φυσικά έχω βίντεο που το αποδεικνύει, όποτε νιώσεις έτοιμος ζήτα μου να το δεις!!)

Όταν θες να περάσει το δικό σου κλαις τόσο ψεύτικα που είναι πραγματικά αστείο. Όταν φτάνεις στο σημείο της απελπισίας, (γιατί να ξέρεις το πείσμα σου το πήρες από εμένα και δεν το βάζω ούτε εγώ κάτω εύκολα), που δεν σου κάνουμε το χατήρι είσαι ικανός να μπλαβιάσεις από το κλάμα και επειδή μπορεί ναι μεν να μη σου κάνουμε το χατήρι αλλά σε κρατάμε αγκαλιά καθ όλη τη διάρκεια του ξεσπάσματος σου και σου μιλάμε γλυκά,  τότε παίζεις το χαρτί "πνίγομαι- βήχω, σώστε με". Επειδή όμως ο καλός γονιός αναγνωρίζει πάντα το ψεύτικο από το αληθινό, τις περισσότερες φορές απλά το βάζεις κάτω ξεθεωμένος και αρχίζεις και πάλι το παιχνίδι ξεχνώντας σε δεύτερα όλο τον πανικό που δημιούργησες! (εγώ πάλι χρειάζομαι μερικά λεπτά και κάμποσες βαθιές ανάσες για να συνέλθω από την απόλυτη αυτοκυριαρχία που μου επιβάλω όταν κάνεις σαν αγριοκάτσικο που το σφάζουν μέσα στα ίδια μου τα χέρια!) 

Είσαι ένα γλυκό τερατάκι που βαριέται πολύ εύκολα και θέλει διαρκώς ερεθίσματα και εναλλαγές δραστηριοτήτων. (έχω γίνει εξπέρ στην "ανακύκλωση" των παιχνιδιών σου και στην άμεση εύρεση μιας απασχόλησης)  

Ένα γλυκό τερατάκι που αγαπώ μέχρι τον Θεό και πάλι πίσω και πάλι μπρος και πάλι πίσω και.... δεν έχει τελειωμό αυτή η πρόταση- μην τα ξαναλέμε!!!

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Ένας χρόνος λατρεία....

Μαιμουδάκι μου όμορφο.... 

έφτασαν τα πρώτα σου γενέθλια.... Έγινες- κιόλας- ενός...

Και εγώ είμαι εδώ ακούγοντας τα τραγούδια που έχω επιλέξει για το πάρτι σου και σκέφτομαι... Γίνεται να είσαι ευτυχισμένος και μελαγχολικός ταυτόχρονα; 

Έτσι νιώθω και είναι συναίσθημα πρωτόγνωρο για μένα. (και να ξέρεις ως γνήσιο ψαράκι έχω μεγαααάλο φάσμα συναισθημάτων...) 

Πως από εκεί που σε άφηνα και εκεί σε έβρισκα καταλήξαμε να σε κυνηγάμε μην πέσεις πίσω από τον καναπέ που σκαρφαλώνεις μόνος σου- δεν ξέρω... Πότε από το αποκλειστικά στήθος πέρασες στο πιρούνι και τώρα ορμάς να φας και από τα χέρια μας ότι τρώμε- δεν το πήρα χαμπάρι.... Πως από εκεί που χωρούσες ολόκληρος στην αγκαλιά μου τώρα δεν μπορώ να σε κάνω καλά, δεν το καταλαβαίνω... Πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος- 365 ολόκληρες μέρες- δεν μπορώ να το χωνέψω... 

Πέρασε όμως. Πέρασε και ήταν απλά υπέροχος. 

Λατρεύω που είσαι τόσο καλόβολο μωράκι και δεν με έχεις ταλαιπωρήσει καθόλου. Λατρεύω που τρως τα πάντα με εξαιρετική ευκολία και μεγάλη όρεξη. 

Λατρεύω που πάντα πριν κοιμηθείς θέλεις να σε γαργαλίσω για να γελάσεις αλλιώς δεν κοιμάσαι. Λατρεύω που σε πιάνει σχεδόν αμέσως λόξιγκας. Λατρεύω που ακόμα και τώρα για να αποκοιμηθείς θες οπωσδήποτε αγκαλίτσα. 

Λατρεύω που ενώ δεν κλαις για να σε ταισουμε, μόλις δεις το πιάτο ή το μπιμπερό μπροστά σου σε πιάνει παροξυσμός κλάματος μέχρι να κατεβάσεις τη πρώτη μπουκιά- γουλιά. Λατρεύω τον τρόπο που κλαις. Λατρεύω την απελπισμένη σου φατσούλα που κάνει λες και βιώνει το μεγαλύτερο δράμα του κόσμου. Λατρεύω που σταματάς μαχαίρι το κλάμα μόλις σε πάρουμε αγκαλιά. 

Λατρεύω τα μπαμπαλίσματα σου. Την χροιά που προσθέτεις πια, τους διαφορετικούς τόνους. Λατρεύω τα πρώτα σου αβέβαια μεθυσμένα βήματα. λατρεύω το αεράτο και επιταχυμένο μπουσούλημα σου. Λατρεύω που μόλις καταλαβαίνεις πως δεν θα σε αφήσω να κάνεις κάτι βάζεις κυριολεκτικά τούρμπο για φτάσεις πριν σε φτάσω. 

Λατρεύω το αβίαστο χαμόγελο σου το πρωί που ξυπνάς και τα νυσταγμένα σου ματάκια. Λατρεύω τα τόσο απαλά σου μάγουλα. Λατρεύω που κάθε πρωί και κάθε βράδυ μετά το γάλα, μου πιάνεις το πρόσωπο με τα δυο σου τα χεράκια- με κοιτάς όλο λατρεία και χαμογελάς. 

Λατρεύω που μόλις βλέπεις τον πατέρα σου κυριολεκτικά πηδάς από την αγκαλιά μου για να πας στη δική του. Λατρεύω να σας βλέπω να παίζετε με τις ώρες. Λατρεύω τα παιχνίδια μας το πρωινό στο κρεβάτι που δεν ξέρεις που να πρωτοπας και σε πιάνει ντελίριο ευτυχίας μόνο και μόνο επειδή είσαι μαζί μας. 

Λατρεύω που με άλλαξες, που μου γέμισες τη ψυχή και φώτισες τη ζωή μου. Λατρεύω που με έμαθες να σταματώ για λίγο ότι κάνω και απλά να απολαμβάνω τη στιγμή. Λατρεύω που με έκανες να μην με (πολύ)νοιάζει που τίποτα δεν βρίσκεται εκεί που το αφήνω. Λατρεύω που σκοντάφτω πάνω σε παιχνίδια. Λατρεύω που ακόμη και όταν δεν χρειάζεται, σιγοτραγουδώ κάποιο παιδικό τραγουδάκι που σου αρέσει. Λατρεύω που όταν ψωνίζω, η πρώτη μου σκέψη είσαι εσύ και ότι και αν χρειάζομαι τελικά με δικά σου πράγματα θα καταλήξω σπίτι.

Η ουσία; Λατρεύω εσένα και την ζωή μου με εσένα. 

Από εκείνη τη στιγμή που σε ακούμπησαν στο στήθος μου, σε αγάπησα παράφορα και η κατάσταση "χειροτερεύει" καθημερινά. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως η καρδιά μου πλέον θα κυκλοφορεί έξω από το σώμα μου. Από εκείνη τη στιγμή τρέχω να προλάβω το χρόνο, να ρουφήξω κάθε λεπτό, κάθε σου ανάσα, κάθε σου γκριματσούλα και κάθε σου κίνηση. 

Γιατί μεγαλώνεις κάθε δευτερόλεπτο. Πραγματικά. Και εγώ νιώθω πως ούτε σε προλαβαίνω, ούτε σε χορταίνω. Να. Έφτασαν κιόλας τα πρώτα σου γενέθλια.....

Χρόνια σου πολλά και καλά μαιμουδάκι. Να σε χαιρόμαστε. Και μην ξεχνάς- εμείς θα είμαστε πάντα εδώ για σένα, ένα βήμα πιο πίσω, αλλά πάντα εδώ. Εντάξει; (εντάξει!)

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Τι να πρωτογράψω βρε μαιμουδάκι μου, κάθε στιγμή και μια ανάμνηση...

Σήμερα πολύ με έκανες και γέλασα όταν είχες όρεξη για αγκαλίτσες μετά το δίωρο πρωινό σου παιχνίδι, (πολύ πρωινό 6-8 μιλάμε!),   και σε πήρα μαζί μου στον υπολογιστή και εσύ αμέσως άπλωσες ποδαράκια κόντρα στο τραπέζι!  Άραξες κανονικά, ήσουν πολύ χαριτωμένος...

Μετά πόσο ωραία περάσαμε που βγήκαμε  στο μπαλκόνι μας για να κάνεις κούνια στη σούπερ κούνια που σου έφτιαξε ο παππούς ο Χρήστος, (ναι, καλά βλέπεις μαιμουδάκι είναι χρυσή με μπορντό κάθισμα. Ζήτα εξηγήσεις από τον παππού σου που αξιοποιεί τα πάντα και δεν πετά ποτέ τίποτα- εγώ ευθύνη μια φορά δεν φέρνω!),  ενώ ήπια και εγώ μια φορά ολόκληρο τον καφέ μου; (ναι έγινε και αυτό!) 

Και όταν φάγαμε το δεκατιανό μας, (γιαούρτι με μπανάνα και φράουλα από το κήπο μας παρακαλώ) πόσο γελάσαμε που άρχισες να με ταΐζεις στη προσπάθεια σου (μου) να μάθεις να χρησιμοποιείς το κουτάλι; Πολύ πίστεψε. Ενώ μέχρι να μαζέψω μου έκανες "κουκουτσα" μόνος σου και με αποτρέλανες! (κάτι ξέρει η μαμά που μισογεμίζει μικρά τάπερ με όσπρια- σε ξετρελαίνουν!)

Πόσο αστείο μου φαίνεται και αυτό το πάνω σου δοντάκι που έχει ξεμυτήσει... Πόσο περίεργο γιατί αυτό το τοσοδούλικο δοντάκι σε μεταμορφώνει σιγά σιγά από μωρό σε παιδάκι. Πόσο θυμώνω που δεν με αφήνεις ποτέ να το φωτογραφίσω.... (αμ έλα που θα τα καταφέρω!) 

Μα πιο πολύ από όλα, πόσο μου αρέσει όταν έρχεσαι μόνος σου και παλεύεις να σκαρφαλώσεις πάνω μου για αγκαλίτσα και χαδάκια. Τότε πιάνεις το πρόσωπο μου και με τα δυο σου τα χεράκια, έρχεσαι σε απόσταση αναπνοής, τα ματάκια σου λάμπουν και αρχίζεις να με περιεργάζεσαι με τα χέρια, το στόμα ότι έχεις εύκαιρο. Και το λατρεύω, διότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι τόσο τέλεια στα μάτια σου όσο τώρα. Πότε ξανά. Και απολαμβάνω κάθε λεπτό. 

Με έκανες και παραλήρησα πάλι μαιμουδάκι... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Λιώνω η δόλια η μάνα....

Μαιμουδάκι μου...

Πονηρέ μπαμπουίνο μου.. 

Βρωμογοριλάκι μου.... (όλο το ζωικό βασίλειο τίμησα δεν έχεις παράπονο!) 

βγάζεις το πάνω σου αριστερό δοντάκι και τα έχεις δει όλα... Πρώτη φορά εδώ και 10 μήνες που έχεις τόσο παράπονο και τόσο κλάμα "άνευ λόγου και αιτίας"... 

Έχει σκιστεί το ούλο μα δεν έχει φανεί ακόμα το δοντάκι που τόσο σε ταλαιπωρεί.  Μόλις ξεμυτίσει θα το μαλώσω για τη ταλαιπωρία που σου προκάλεσε στο υπόσχομαι!

Εντάξει; (Εντάξει!) 

Έχεις αρχίσει πάλι να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανες όταν ήσουν νεογέννητος ... Δεν ξέρω αν φταίει πάλι το δοντάκι- μα αυτό, πολύ το απολαμβάνω το ομολογώ. Παίρνεις στάση εμβρυακή μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου, τουρλώνεις πωπουδάκι, βάζεις κεφαλάκι στα πλάγια και αναστενάζεις με ανακούφιση.... 

Και εγώ, η δόλια η μάνα,... πονάει η καρδιά μου από την ευτυχία...

Έρχομαι από μακρυά, σφυρίζοντας ύπουλα και σατανικά τον ρυθμό από τον Ροζ Πάνθηρα των παιδικών μου χρόνων, (ή μήπως του Αστυνόμου Σαΐνι; Δεν θυμάμαι πάνε και τόσα- πόσααααα;;;- χρόνια...), περπατώντας όσο πιο καραγκιοζιστικά μπορώ, σιγά σιγά και σταθερά με απώτερο σκοπό να σε γαργαλήσω φυσικά και εσύ το ξέρεις και ξεσπάς σε γέλια και τραντάζεσαι από χαρά αλλά και από τόσο ενθουσιασμό που στο ορκίζομαι μου δίνεις την αίσθηση πως θες να σηκωθείς να τρέξεις για να γλυτώσεις... 

Το λατρεύω αυτό το νέο μας παιχνίδι.... 

Σήμερα όμως μαιμουδάκι... σήμερα έκανες κάτι συγκλονιστικό. Σήμερα λούφαξες στην αγκαλιά μου έτσι χωρίς λόγο. Δεν ήθελες ούτε να φας, ούτε να περιεργαστείς το πρόσωπο μου, ούτε να σε παρηγορήσω από κλάματα, ούτε να μου τραβήξεις τα μαλλιά, ούτε να παίξουμε. Ήθελες απλά να λουφάξεις, να ηρεμήσεις, να μου προκαλέσεις άλλο ένα καρδιακό επεισόδιο απόλυτης ευτυχίας. 

Ενώ έπαιζες, άπλωσες τα χεράκια σου, σε πήρα αγκαλιά και λούφαξες.... 

Άντε με τούμπαρες πάλι... Ξύπνα πάλι από τις 5 αύριο, χαλάλι σου! 

Το μαιμουδάκι μεγαλώνει...

Μαιμουδάκι μου... 

μόλις σε 2 βδομάδες άλλαξες τόσο πολύ....

σαν απότομα να κατάλαβες τις δυνάμεις σου, σαν έτσι ξαφνικά να βλέπεις το κόσμο με άλλα μάτια.... 

Τι λατρεύω αυτή τη περίοδο από σένα; 

Λατρεύω τις ατελείωτες προσπάθειες σου να σηκωθείς από τα έπιπλα και να στέκεσαι εκεί όλο καμάρι μέχρι να εξαντληθείς ή να αφαιρεθείς και να πέσεις.... Λατρεύω τα άπειρα σημάδια στο τραπέζι από τα ιδρωμένα σου χεράκια... Ναι εγώ, η control freak, που κυνηγούσα το παραμικρό σημάδι- ίσα μεγεθυντικό φακό που δεν χρησιμοποιούσα- που το αγαπημένο μου "αξεσουάρ" όλων των εποχών είναι το σουβέρ... λατρεύω να βλέπω που άγγιξαν αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια στη προσπάθεια τους να γνωρίσουν το κόσμο...

Λατρεύω να βλέπω τα πατουσάκια σου να προεξέχουν έξω από τη κούνια... Λατρεύω που τώρα που μπορείς, στον ύπνο σου αλλάζεις πλευρό όλη την ώρα, γυρίζεις σβούρες, μπρούμυτα, κάθετα, ανάποδα, ο μισός κρεμασμένος έξω από τη κούνια...ότι να' ναι είσαι, μου θυμίζεις τον τρελό πατέρα σου, (γιατί εγώ να ξέρεις- όπως με αφήσεις έτσι θα με βρεις και το πρωί- σχεδόν δεν θέλει στρώσιμο το κρεβάτι!), και το λατρεύω!! 

Λατρεύω που έχεις άποψη που θα βρίσκονται όλα τα πράγματα μας. Λατρεύω που βρίσκω τις παντόφλες στον καναπέ, παιχνίδια εκεί που δεν πρέπει, την πιπίλα σου χωμένη πάντα ανάμεσα στα κάγκελα, (κατά προτίμηση στα ίδια), τα σουβέρ στο πάτωμα- διασκορπισμένα σε όλο το σαλόνι... 

Λατρεύω που μόλις δυο μέρες τώρα έχεις ανακαλύψει πως δεν μπορείς να "πιάσεις" το νερό που τρέχει από το τηλέφωνο του ντους και όλο ξεφυσάς αγανακτισμένος!! Λατρεύω που επιχειρείς να το "πιάσεις" με το ένα χέρι, τίποτα. Επιχειρείς με το άλλο, τίποτα. Επιχειρείς να πιάσεις το τηλέφωνο του ντους, τα καταφέρνεις. Μπερδεύεσαι χειρότερα! (μα τι νόμιζες βρε κουτό πως κάτι έπαθε το χέρι σου;;) Επιχειρείς και πάλι να "πιάσεις" το νερό με τα δυο σου χεράκια αυτή τη φορά να μην σου ξεφύγει, τίποτα. Και τότε με κοιτάς όλο απορία και αγανακτείς και πάλι. Ε, ναι το λατρεύω και αυτό...

Λατρεύω που μόνο όταν κλαις φαίνονται τα δυο σου δοντάκια... Τα δυο σου τοσοδούλικα άσπρα δοντάκια... Που κατά τα άλλα αρνείσαι πεισματικά να μας δείχνεις!! 


Τέλος, λατρεύω που ξεθεώνεσαι τόσο πολύ με τόσα που κάνεις όλη μέρα που το βράδυ πέφτεις ξερός για δέκα ώρες... Λατρεύω που κοιμήθηκα επιτέλους συνεχόμενα η δόλια η μάνα!! 

Μήπως απλά λατρεύω εσένα βρε παλιογοριλάκι;;;; 

Άντε παραλήρησα και απόψε!! 

Το σίδερο, οι ανταύγειες και εγώ!

Σήμερα με έχει πιάσει ντελίριο, τρελό κέφι, η υπερένταση έχει χτυπήσει κόκκινο!! 

Δέχομαι τα συγχαρητήρια σας- τελείωσα το σίδερο!!! Ούτε κάλτσα δεν έμεινε!! Γιοκ, πάει, νιέντε!! Το ότι έχω απλώσει βέβαια ήδη ένα πλυντήριο και τώρα στριφογυρίζει άλλο ένα, είναι άλλο θέμα... Επιλέγω να μην το σκέφτομαι και να αισθάνομαι απλά μια θεά!! Τώρα μου μένει μόνο να γεμίσω πάλι όλες τις ντουλάπες με τα σιδερωμένα...!!! (χεχε)

Νομίζω πως καθημερινά έστω και ένα ισχαιμικό επεισόδιο το παθαίνω κάθε φορά που βλέπω τον Δημήτρη αεράτο να πιάνεται από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και να σηκώνεται καμαρωτός, καμαρωτός!! Τσιρίζει από χαρά, σαλιώνει το τραπέζι επιστρατεύοντας και το στόμα του για να σηκωθεί, τουρλώνει πισινό και μόλις λιώνω από περηφάνια και ανασαίνω με ανακούφιση, αυτός αφήνει περιχαρής το ένα χέρι, (διότι τόσο σίγουρος αισθάνεται τρομάρα του!!) που... μπουουοουουούμμμμ... πέφτει φαρδύς πλατύς στο πάτωμα!! Και εγώ απλά ανυπομονώ να γυρίσει ο Παναγιώτης σπίτι μπας και μπορέσω να κάνω τη λάτζα, (εεεε;;;; να και το backround "μεγάλωσα μέσα σε οικογενειακό εστιατόριο"!!) χωρίς να τον ελέγχω κάθε ένα λεπτό!! (κυριολεκτικά) 

Άλλο ένα πονεμένο θέμα... έμαθα πως υπάρχει ένα καινούργιο στυλ βαψίματος μαλλιών, το hombre, όπου τα μαλλιά είναι από τη ρίζα μέχρι τη μέση σκούρα και από εκεί και κάτω πιο ανοιχτά...  Επειδή λοιπόν για ανταύγειες δεν έχω να διαθέσω, (μου τα έφαγε όλα ο Δημητράκης!!) και η ρίζα έχει φτάσει στο αυτί, να υποθέσετε όλοι πως είμαι απλά μοδάτη και hombre!!!  Εεεεεε;;; Το' σωσα;;; 

Για όλο αυτό το "άσκοπο" ντελίριο, δεν ξέρω αν φταίνε οι τρεις βαρβάτοι καφέδες που πίνω πλέον τη μέρα μπας και αντέξω αυτή τη ρημαδοδίαιτα (άλλη πονεμένη ιστορία) ή αν απλά έχω αρχίσει και πάλι να νιώθω λίγο ο εαυτός μου μιας και αφού  έχει επιβιώσει το μαιμουδάκι μέχρι τώρα κάτι κάνω καλά, σωστά; Νιώθω πάντως υπέροχα, λιγάκι τρελαμένη, (με τη καλή πάντα έννοια) και παραδόξως πιο ώριμη και σίγουρη από ποτέ!! ( Μπααααά, μαλλόν φταίει που τελείωσα το σίδερο!!!) 

Γιορτή της Μητέρας!

Όταν ήμουν μικρή σχεδίαζα σχεδόν 2 βδομάδες πριν τι δώρο θα κάνω στην μαμά μου στη γιορτή της μητέρας. Έπρεπε να είναι οπωσδήποτε χειροποίητο και μοναδικό... 

Το αγαπημένο μου δώρο όλων των εποχών ήταν ένα stand για τα κοσμήματα της  το οποίο είχαμε φτιάξει μαζί με τον πατέρα μου  από κλαδιά δέντρων. 

Πάντα, μα πάντα όμως, σηκωνόμουν πρωί πρωί και έφτιαχνα σπέσιαλ πρωινό (είτε κέικ, είτε κουλουράκια πορτοκαλιού- ναι, ναι μόνη μου!!) και το πήγαινα στο κρεβάτι με δίσκο... 

Φέτος λοιπόν, που δεν είμαι ούτε 8 χρονών αλλά ούτε 23 που δεν με ένοιαζε τίποτα, ούτε όμως και έγκυος να μην μπορώ να κουνήσω και που για πρώτη φορά συνειδητοποιώ τη πλήρη έννοια αυτής της γιορτής όντας μανούλα πλέον και ίδια, αποφάσισα να ξεκουράσω την μητέρα μου και τη πεθερά μου, κάνοντας τους το τραπέζι. Τις κάλεσα λοιπόν για καφεδάκι και bbq. (μιας και ο Παναγιώτης αποφάσισε να ξεκουράσει εμένα, αναλαμβάνοντας αυτός να ψήσει στα κάρβουνα).

Ο καιρός ήταν πολύ γλυκός- ακόμα και για τον Δημήτρη- οπότε από πολύ νωρίς, πριν ακόμα φτάσουν οι γονείς μας, είχαμε βγει στο μπαλκόνι και ήπιαμε το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, γελάσαμε με τα κατορθώματα του μικρού, βρήκαμε χρόνο να πούμε τα νέα μας και εγώ που για πρώτη φορά γιόρταζα, γέμισα τη ψυχή μου με εικόνες, χρώματα και ευγνωμοσύνη που το όνειρο μου για την αρχή μιας οικογένειας επιτέλους πραγματοποιήθηκε. 

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε οι 7 μας, (αφού φυσικά κοντά στο βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα και ήρθαν και οι πατεράδες μας!), να απολαμβάνουμε ένα- σπάνιο για την οικογένεια μας- ολιγάριθμο τραπέζι... Στο μεταξύ, το δωράκι μας ήταν πολύ απλό- δυο κούπες καφέ- διαφορετικές ανάλογα με τη προσωπικότητα της κάθε μαμάς, στολισμένες με ένα λουλούδι, (που έκλεψα από το κήπο της μαμάς!) και μια κάρτα χειροποίητη μιας και στο σπίτι μου πάντα υπάρχουν υλικά χειροτεχνίας.... 

Παρόλο που κουράστηκα αρκετά, δεν το κρύβω, (τα τραπεζώματα με ένα μωρό παιδί δεν είναι το ίδιο εύκολα όσο παλιά, ακόμα και αν έχεις βολικό παιδί και λίγα άτομα καλεσμένους) πέρασα πολύ όμορφα και ελπίζω το ίδιο και για τις μανούλες μας.... 

Εμένα, εκείνος ο πρωινός καφές στο μπαλκόνι μόνο τα τρια μας, η γλαστρούλα που μου "έκανε δώρο το μαιμουδάκι" και τα ναζάκια του όλη μέρα, έκαναν τη πρώτη γιορτή της μητέρας που γιόρτασα, απόλυτα ξεχωριστή και φυσικά ανυπομονώ για την επόμενη...!