Να κλάψω ή να γελάσω;....

Σήμερα συναντήθηκα με μια φίλη που μόλις πριν δυο μήνες έφερε στον κόσμο το δεύτερο μωράκι της. Μου διηγήθηκε κάτι εντελώς παράλογο που έκανε μια μέρα από την τόση συσσωρευμένη κούραση, περιστατικό το οποίο μου έφερε δάκρυα στα μάτια από τα γέλια... Ήταν πραγματικά πολύ πολύ αστείο! 

 Τελειώνοντας την ιστορία της η Αρετούλα συμπλήρωσε, 

"Δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να γελάσω..." 

Αυτή η φράση της με άγγιξε βαθιά μες την ψυχή μου... Διότι είμαι και εγώ μανούλα και καταλαβαίνω. Μπορεί να έχω μόνο ένα παιδάκι όμως γνωρίζω καλά την κούραση, την αγωνία, μέχρι και την απελπισία μιας μάνας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει συνεχόμενος ύπνος, ζεστό φαγητό, ένας ολόκληρος καφές, ένα απολαυστικό μπάνιο, τα χτενισμένα μαλλιά, οι ενήλικες συζητήσεις με τον άντρα της. Γνωρίζω καλά την συνεχόμενη προσπάθεια μιας  γυναίκας, συζύγου, κόρης, αδελφής και φίλης να ταιριάξει όλους τους ρόλους της με επιτυχία. Γνωρίζω πολύ καλά πως νιώθεις όταν μέσα στο κεφάλι σου στριφογυρίζουν εκατομμύρια σκέψεις, αμφιβολίες, ενοχές.... "Το κάνω καλά; Είναι η σωστή επιλογή; Μήπως έπρεπε να το ψάξω καλύτερα; Τον αγκάλιασα αρκετά; Του μίλησα τρυφερά, τον παίνεψα; Τι να μαγειρέψω σήμερα; Χυμό του έστυψα; Το πλυντήριο το άπλωσα; Σήμερα του μίλησα για τα χρώματα; Πλύναμε τα δόντια μας; Μήπως πρέπει να τον πάω παιδικό σταθμό; Μήπως πρέπει να τον πάρω από τον παιδικό σταθμό;Μήπως μίλησα απότομα σήμερα του άντρα μου; Μήπως το παρακάνω;" Εκατομμύρια σκέψεις με ένα τεράστιο εύρος ανησυχιών... 

Και έρχεται η φράση αυτή που περιέχει μέσα της όλη την αλήθεια... Όλη την δική μας αλήθεια- των μαμάδων... 

"Δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να γελάσω..."

Ξέρετε γιατί; (ξέρετε, ξέρετε...) Διότι παρ όλη την τόση κούραση και την τόση αγωνία που μπορεί να μας ωθήσει στο να κάνουμε χαζομάρες- όπως λόγου χάρη να βάλουμε το κινητό στο ψυγείο, ή να συνεχίσουμε να μιλάμε μπεμπεκίστικα ακόμα και όταν το μωρό δεν είναι μπροστά ή να κουνάμε ένα άδειο καρότσι σούπερ μάρκετ από συνήθεια και τόσα, τόσα άλλα- παρόλο που πολλές φορές ο μόνος τρόπος να εκτονώσουμε την κούραση είναι ένα λυτρωτικό κλάμα, άλλες τόσες φορές το ξέρουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας πως δεν θα αλλάζαμε την ζωή μας για κανέναν λόγο  και πως ο λόγος που μας προκαλεί  τόση κούραση είναι ο ίδιος ακριβώς λόγος που έδωσε νόημα στην ζωή μας και γέμισε την καρδιά μας με απόλυτη ευτυχία και  γαλήνη... 

Γιατί ειλικρινά δεν μπορώ και ούτε θέλω να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν το μαιμουδάκι... Και εσύ γλυκιά μανούλα που διαβάζεις- με νιώθεις, σωστά;