Για κάποιο λόγο, από μικρό παιδί, μου άρεσαν πολύ τα δέντρα. Ξέρεις...
Αυτά τα θεόρατα που έστω και ένα από μόνο του μπορεί να στολίσει μια τεράστια έκταση. Αυτά που παρότι το χειμώνα ξεγυμνώνουν τα κλαδιά τους, εξακολουθούν να είναι το ίδιο όμορφα και επιβλητικά, αν όχι περισσότερο. Αυτά που όταν τα φύλλα θεριεύουν στα κλαδιά τους την άνοιξη δεν χορταίνεις να τα κοιτάς. Αυτά που θες να ξαπλώσεις κατά γης κάτω από την σκιά τους και να αφεθείς στο θρόισμα των φύλλων τους.
Για αυτά τα δέντρα μιλάω. Και όσο τα αγαπούσα σαν παιδί, τόσο περισσότερο τα λατρεύω τώρα. Γιατί τώρα πια δεν κρύβομαι κάτω από την σκιά τους μόνο για να ονειρευτώ ή να βρεθώ με το μυαλό μου σε απίστευτες περιπέτειες με κάστρα, τέρατα πέρα από κάθε φαντασία και παντοτινές αγάπες. Όχι...
Τώρα, κρύβομαι κάτω από την σκιά τους αναζητώντας το μπλε του ουρανού και το φωτεινό του ήλιου ανάμεσα από τις φυλλωσιές τους. Τα αναζητώ γιατί ξέρω πια πως ακόμα και αν εσύ δεν βλέπεις φως αυτό υπάρχει πάντα. Πως ακόμα και αν δεν νιώθεις την ζεστασιά του, αυτή είναι πάντα εκεί. Εσύ απλά κρύβεσαι στον ίσκιο.
Τώρα, απλά τα καμαρώνω. Γιατί με δίδαξαν πως σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να χάσεις τα φύλλα σου για να βγουν ξανά. Πως η φύση προστάζει να παίρνεις που και που μιαν ανάσα. Να ανασυγκροτείσαι. Έτσι ώστε να καταφέρεις να γεμίσεις ξανά ζωή. Με δίδαξαν πως όταν κουράζεσαι δεν χρειάζεται να παραιτείσαι. Απλά να ξεκουράζεσαι.
Τώρα, ξέρω. Δεν στέκονται τυχαία έτσι αγέρωχα και πανέμορφα. Κάτω από εκεί που βλέπουμε, βαθιά μέσα στο σκότος της γης- αυτό τρέφεται. Απλώνει ρίζες. Τόσο βαθιές που ούτε που φανταζόμαστε. Για να στέκει περήφανο να κοιτά τον ουρανό έχει πρώτα χωθεί στο σκοτάδι. Από αυτό ξεκίνησε. Και εκεί θα καταλήξει όταν τα φύλλα πια δεν ξαναβγούν ποτέ ξανά, όταν και η τελευταία στρώση κορμού θα έχει στεγνώσει. Θα καταλήξει εκεί για να γίνει το ίδιο τροφή για άλλα δέντρα έτοιμα να ομορφύνουν την ζωή κάποιου μικρού κοριτσιού που θέλει να κυλιστεί κάτω από τον ίσκιο του και να ονειρευτεί παντοτινή αγάπη και θρυλικές περιπέτειες...
Ή για να θυμίσει σε κάποιο πιο μεγάλο κορίτσι πως η ζωή έχει τα πάνω της, έχει και τα κάτω της. Πως ο ήλιος θα βγαίνει πάντα και πως αν κοιτάξεις καλά, θα τα δεις όλα αυτά. Θα δεις πως ένα δέντρο μόνο του μπορεί να κρύβει όλη την ουσία...
(θα ήθελα η πρώτη ανάρτηση του τελευταίου μήνα της άνοιξης να είναι πιο πολύχρωμη, πιο ανάλαφρα χαρούμενη ίσως. Βρίσκομαι όμως σε ανασυγκρότηση και εγώ. Προσπαθώ να πετάξω φύλλα... Απλώνω ρίζες... Ξεκουράζομαι... Αναζητώ ήλιο και ουρανό...)
Αυτά τα θεόρατα που έστω και ένα από μόνο του μπορεί να στολίσει μια τεράστια έκταση. Αυτά που παρότι το χειμώνα ξεγυμνώνουν τα κλαδιά τους, εξακολουθούν να είναι το ίδιο όμορφα και επιβλητικά, αν όχι περισσότερο. Αυτά που όταν τα φύλλα θεριεύουν στα κλαδιά τους την άνοιξη δεν χορταίνεις να τα κοιτάς. Αυτά που θες να ξαπλώσεις κατά γης κάτω από την σκιά τους και να αφεθείς στο θρόισμα των φύλλων τους.
Για αυτά τα δέντρα μιλάω. Και όσο τα αγαπούσα σαν παιδί, τόσο περισσότερο τα λατρεύω τώρα. Γιατί τώρα πια δεν κρύβομαι κάτω από την σκιά τους μόνο για να ονειρευτώ ή να βρεθώ με το μυαλό μου σε απίστευτες περιπέτειες με κάστρα, τέρατα πέρα από κάθε φαντασία και παντοτινές αγάπες. Όχι...
Τώρα, κρύβομαι κάτω από την σκιά τους αναζητώντας το μπλε του ουρανού και το φωτεινό του ήλιου ανάμεσα από τις φυλλωσιές τους. Τα αναζητώ γιατί ξέρω πια πως ακόμα και αν εσύ δεν βλέπεις φως αυτό υπάρχει πάντα. Πως ακόμα και αν δεν νιώθεις την ζεστασιά του, αυτή είναι πάντα εκεί. Εσύ απλά κρύβεσαι στον ίσκιο.
Τώρα, απλά τα καμαρώνω. Γιατί με δίδαξαν πως σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να χάσεις τα φύλλα σου για να βγουν ξανά. Πως η φύση προστάζει να παίρνεις που και που μιαν ανάσα. Να ανασυγκροτείσαι. Έτσι ώστε να καταφέρεις να γεμίσεις ξανά ζωή. Με δίδαξαν πως όταν κουράζεσαι δεν χρειάζεται να παραιτείσαι. Απλά να ξεκουράζεσαι.
Τώρα, ξέρω. Δεν στέκονται τυχαία έτσι αγέρωχα και πανέμορφα. Κάτω από εκεί που βλέπουμε, βαθιά μέσα στο σκότος της γης- αυτό τρέφεται. Απλώνει ρίζες. Τόσο βαθιές που ούτε που φανταζόμαστε. Για να στέκει περήφανο να κοιτά τον ουρανό έχει πρώτα χωθεί στο σκοτάδι. Από αυτό ξεκίνησε. Και εκεί θα καταλήξει όταν τα φύλλα πια δεν ξαναβγούν ποτέ ξανά, όταν και η τελευταία στρώση κορμού θα έχει στεγνώσει. Θα καταλήξει εκεί για να γίνει το ίδιο τροφή για άλλα δέντρα έτοιμα να ομορφύνουν την ζωή κάποιου μικρού κοριτσιού που θέλει να κυλιστεί κάτω από τον ίσκιο του και να ονειρευτεί παντοτινή αγάπη και θρυλικές περιπέτειες...
Ή για να θυμίσει σε κάποιο πιο μεγάλο κορίτσι πως η ζωή έχει τα πάνω της, έχει και τα κάτω της. Πως ο ήλιος θα βγαίνει πάντα και πως αν κοιτάξεις καλά, θα τα δεις όλα αυτά. Θα δεις πως ένα δέντρο μόνο του μπορεί να κρύβει όλη την ουσία...
(θα ήθελα η πρώτη ανάρτηση του τελευταίου μήνα της άνοιξης να είναι πιο πολύχρωμη, πιο ανάλαφρα χαρούμενη ίσως. Βρίσκομαι όμως σε ανασυγκρότηση και εγώ. Προσπαθώ να πετάξω φύλλα... Απλώνω ρίζες... Ξεκουράζομαι... Αναζητώ ήλιο και ουρανό...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...