Μιαν αυλή νηπιαγωγείου....

Η εγγραφή έγινε. Συμπλήρωσα τα χαρτιά που έπρεπε να συμπληρώσω, άκουσα όσα είχα να ακούσω, πήγα και την βεβαίωση από τον γιατρό, είναι όλα έτοιμα. Η εγγραφή έγινε. Την "έσπασα" σε όσες περισσότερες φορές μπορούσα- μα σε πόσες φορές να σπάσεις κάτι τόσο απλό; (και τόσο περίπλοκο ταυτόχρονα;) Η εγγραφή- στο νηπιαγωγείο- έγινε. 

Και εγώ να κοιτάω κάθε φορά, από αυτές τις λίγες που προσπάθησα να κάνω πολλές, τις μελλοντικές δασκάλες του βαθιά στα μάτια. Να κοιτάω για να δω τον άνθρωπο πίσω από την εκπαιδευτικό. Να κοιτάω για να δω το πάθος και την αίσθηση ευθύνης. Να κοιτάω για να δω την αγάπη και το συναίσθημα. Γιατί σε αυτές τις γυναίκες θα εμπιστευτώ την πρώτη επαφή του παιδιού μου με το σχολικό περιβάλλον και την σχολική πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει τα επόμενα 13 χρόνια της ζωής του. Για μένα αυτές οι γυναίκες είναι αυτή την δεδομένη στιγμή ότι πολυτιμότερο. Κοιτάω λοιπόν και ευελπιστώ να βλέπω αλήθειες και όχι όσα θέλω βαθιά στην καρδιά μου να δω. 

Για μας το νηπιαγωγείο θα είναι μια ολοκαίνουργια αρχή. Ήταν επιλογή μας να μην στείλουμε τον Δημήτρη Γεράσιμο οπουδήποτε άλλου πριν την υποχρεωτική εκπαίδευση. (το σκεπτικό μας το ανέλυσα πέρσι εδώ).  Μόνη του δραστηριότητα η μουσική έκφραση την οποία παρακολουθεί τα τελευταία τρία χρόνια, μια φορά την εβδομάδα. Και φυσικά όλο το homeschooling που κάνουμε από 18 μηνών, όλες οι αμέτρητες αγκαλιές, όλα τα χουζουρέματα το πρωί, όλες οι βόλτες σε θάλασσα, βουνό και εξοχή, όλες οι εμπειρίες από την κοινή μας διαβίωση τα τελευταία πέντε χρόνια και την επιλογή να κάνουμε τα πάντα μαζί. Από τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ μέχρι τα ραντεβού σε γιατρούς και τις υποχρεώσεις σε δημόσιες υπηρεσίες. Δεν θα άλλαζα ούτε στιγμή, δεν θα θα ήθελα να λείπει καμιά κοινή μας πραγματικότητα. 

Γιατί η αλήθεια είναι πως θα ανοίξουν τα φτερά τους. Θα ανεξαρτητοποιηθούν πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουμε. Και θα μεγαλώσουν ακόμα πιο γρήγορα από όσο ίσως θέλουμε. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα σου ζητήσουν βοήθεια για να φορέσουν τα παπούτσια τους ή να βάλουν γάλα στο ποτήρι τους.  Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκαρφαλώσουν τελευταία φορά στην αγκαλιά σου ή πότε θα τρυπώσουν στην μέση της νύχτας στο κρεβάτι για να κουλουριαστούν γαληνεμένα δίπλα σου. Πότε δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που παρότι έχουν θυμώσει μαζί σου και κλαίνε θα αναζητάνε ταυτόχρονα την αγκαλιά σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα σε διεκδικούν χωρίς έλεος... Δεν το ξέρεις και δεν το ξέρω ούτε εγώ... 

Και το γεγονός πως από Σεπτέμβρη οι κοινές μας ώρες θα μειωθούν κατά πέντε ώρες ημερησίως, όχι μόνο με ξενίζει μα με τρομάζει κιόλας- το παραδέχομαι. Έχω ξεχάσει να υπάρχω χωρίς αυτό το υπέροχο πλάσμα δίπλα μου. Ή μάλλον δεν ξέρω καν πως να υπάρχω χωρίς αυτό το υπέροχο πλάσμα δίπλα μου γιατί μαζί με αυτόν ξαναγεννήθηκα και εγώ. Και ξέρω πως θα μάθω να υπάρχω. Το ξέρω. Και είμαι απόλυτα σίγουρη πως αυτός ήδη γνωρίζει πως να υπάρχει και χωρίς εμάς διαρκώς στο πλευρό του. Και βλέπω πόσο έτοιμος είναι για αυτό το νέο, συναρπαστικό κεφάλαιο. Και θα είμαι ψεύτρα αν δεν ομολογήσω, πως φέτος ήταν πολύ απαιτητική η απασχόληση του στο σπίτι. Δυσκολεύτηκα. Τα κατάφερα, αλλά δυσκολεύτηκα. Όπως θα δυσκολευτώ και τον Σεπτέμβρη.  

Και ας του λέω χαριτολογώντας! "Να πας σχολείο,  να σε ξεφορτωθώ! Να κάνω καμιά δουλειά και εγώ με την ησυχία μου!" και κακαρίζει το μικράκι μου γιατί σας λέω να με ξεφορτωθεί θέλει- αν σας απασχολεί η υπερβολική προσκόλληση σας διαβεβαιώνω- αν δεν θέλετε το παιδί σας να σας ρίξει ούτε δεύτερη ματιά πριν πάει νήπιο κρατήστε το μέχρι τότε σπίτι!! Κακαρίζει όλο ευτυχία και εγώ εύχομαι απλά να βρω τις καινούργιες μου ισορροπίες γρήγορα σε αυτό το τόσο σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του που θα ξεκινήσει το μικράκι μου! Θα τα καταφέρω, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μπορεί να πονέσει η μετάβαση. Να με αγχώσει. Κάθε αρχή και δύσκολη, κάθε τέλος και θλιβερό- το ενδιάμεσο είναι που μετράει. Αυτό κρατάω. (αυτό κρατάω πάντα). 

Η εγγραφή λοιπόν έγινε. Και όσες φορές και αν πήγα στο νηπιαγωγείο μας- το μικράκι μου φυσικά με ακολούθησε. Σήμερα φεύγοντας πήγε για πρώτη φορά στο πολύχρωμο σαλιγκάρι στην αυλή και ακολούθησε τους αριθμούς λέγοντας τους. Το έκανε τρεις φορές μέχρι που ήρθε με έπιασε από το χέρι και φύγαμε... 

 Δεν έχω κανένα λόγο να ξαναβρεθώ σε αυτή την αυλή μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου. Από τις 11 Σεπτεμβρίου όμως,  αυτή η αυλή θα γίνει το δεύτερο σπίτι του γιου μου. Και σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι ένα χρωματιστό τετραγωνάκι σε αυτό το σαλιγκάρι- όποιο νούμερο να'ναι δεν με πειράζει- ενα χρωματιστό τετραγωνάκι για να μπορώ να κλέβω και εγώ λίγη από αυτή την καθημερινότητα που θα ζει και στην οποία εγώ δεν θα είμαι μάρτυρας... Αυτό θα ήθελα. 

Ψέμματα να πω;