Ένας χρόνος στους τοίχους μας...

Η μέρα που εκθέσαμε με περηφάνια τα έργα μιας ολόκληρης χρονιάς... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.. (την πολύ αρχή!) 

Η αρχική μας γνωριμία με την κ.Σία, δασκάλα του Δημήτρη Γεράσιμου στο νηπιαγωγείο- έγινε με μια ευγενική διαφωνία. Βλέπετε, εγώ είχα πάει να τον γράψω στο προ νήπιο όταν ακουγόταν ότι θα γινόταν υποχρεωτικό. Καθώς λοιπόν συμπλήρωνα τα χαρτιά έτυχε να μιλήσω για την πεποίθηση μας να πάει ο μικρός κατευθείαν νήπιο και διαφώνησε μαζί μου κάθετα. Ευγενέστατα και με επιχειρηματολογία- μα κάθετα. Δεν ενοχλήθηκα καθόλου, η ευγένεια κερδίζει πάντα, απλά συμφώνησα ότι διαφωνούμε. 

Εφόσον το προ νήπιο δεν έγινε τελικά υποχρεωτικό τότε, δεν τον πήγαμε φυσικά. Μιλήσαμε ωστόσο ξανά στο τηλέφωνο τον Σεπτέμβριο για να ενημερώσω σχετικά. Με θυμόταν και με "μάλωσε" ξανά με το γάντι για την απόφαση μας αυτή. Εν τέλει, ο τελευταίος "αποκλειστικός" μας χρόνος πέρασε γρηγορότερα από όσο θα ελπίζαμε και ήρθε η στιγμή που το παιδί μου θα πήγαινε σχολείο. 

Σίγουρη για τον εαυτό μου πως το homeschooling που είχε προηγηθεί ήταν επαρκές, σχεδόν δεν πίστευα πως το παιδί θα μάθει κάτι παραπάνω από αυτά που κάναμε μαζί. Το παραδέχομαι. Άκουσα με πάθος ωστόσο τις συμβουλές της στην πρώτη συνάντηση γονέων και τις εφάρμοσα κατά γράμμα. Πάντα  μιλούσα σε αυτόν με τα καλύτερα λόγια για τις δασκάλες του και τον προέτρεπα να τις βλέπει σαν εμένα ακριβώς. Μόνη μου έννοια απλά να περνάει καλά. Το παιδί συμπάθησε και το ίδιο τις δασκάλες του, έκανε αμέσως φιλίες και ήμουν ευτυχισμένη για αυτό. 

Στην πρώτη μας συνάντηση του μήνα, μου τόνισε πως γράφει πολύ αχνά και πως πρέπει να το δουλέψω αυτό.  Δεν έκλεισα τα αυτιά, δεν παρεξηγήθηκα. Παρά σκέφτηκα. Και είχε δίκιο. Συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν τον προέτρεψα να γράφει με μολύβι ή να ζωγραφίζει με ξυλομπογιές που θέλουν μεγαλύτερη πίεση εξού και το "πρόβλημα". Πράγματι το δουλέψαμε και το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Από εκείνη την στιγμή, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον της δασκάλας- και ας ήταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ένα ήσυχο παιδί που δεν της προκαλούσε την προσοχή με κάποιο τρόπο, ποτέ δεν τον "ξεχνούσε"- αλλά και αυτά που έβλεπα από το ίδιο το παιδί στο σπίτι, ακολούθησα πολλές τακτικές της δασκάλας του και εγώ - μαθαίνοντας παράλληλα με αυτόν- και μόνο θετικά αποτελέσματα είχα. 

Πάντα εκεί και για μένα, να ακούσει οποιοδήποτε παράλογο ή μη προβληματισμό μου, πάντα εκεί για το παιδί μου- για όλα τα παιδιά. Ευγενική, αυστηρή- τόσο όσο- και χωρίς ποτέ να δείχνει αδυναμίες. (αυτό το χαρακτηριστικό της το λάτρεψα). Και όλες οι χειροτεχνίες, ακόμα και ατελής, ΠΑΝΤΑ όμως κομμένες, ζωγραφισμένες, κολλημένες από τα παιδικά χεράκια.  Και ο Δημήτρης Γεράσιμος κάθε μέρα να έχει μάθει και κάτι καινούργιο! Άρχισα και εγώ να συμπληρώνω με το homeschooling μου, την εκπαίδευση στο σχολείο. Και πάλι ωστόσο, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον (τους) φάκελο, (φακέλους) που θα λάμβανα στο τέλος της χρονιάς... 

Αποφοίτησε λοιπόν το μικράκι μας, πήραμε μια βαριά και πανέμορφη τσάντα- στολισμένη φυσικά από χειροτεχνία που έκανε το ίδιο το μαιμούδι και φινιρισμένη από την δασκάλα του- και πήγαμε απευθείας για μπάνιο στην θάλασσα. Μόλις γυρίσαμε σπίτι και ανοίξαμε την τσάντα (του sport billy!!) φανερώθηκε και πρακτικά ΌΛΗ η δουλειά που είχαν κάνει έναν ολόκληρο χρόνο. Τακτοποιημένα σε φακέλους ανάλογα με την εκπαιδευτική ενότητα κάθε δραστηριότητας, (πχ γλώσσα, μαθηματικά, παιδί και περιβάλλον, παιδί και δημιουργία, ελεύθερο σχέδιο, δανειστική βιβλιοθήκη) ούτε που ξέρω ΠΌΣΕΣ εργασίες είδαμε.... 

Συγκινήθηκα πραγματικά. Ντράπηκα σχεδόν για το homeschooling που καμάρωνα ότι του κάνω. Είδα την προσπάθεια των εκπαιδευτικών μα και την πρόοδο του παιδιού μου από τις πρώτες εργασίες τον Σεπτέμβριο, μέχρι τις τελευταίες τον Ιούνιο. Πόσο μα πόσο χάρηκα... Θυμήθηκα τότε την υπέροχη ιδέα της Εύης από το Mamas and Papas η οποία είχε κάνει έκθεση των εργασιών του γιου της ώστε να τα καμαρώσουν συγγενείς. Ρώτησα τον Δημήτρη Γεράσιμο αν ήθελε και ξετρελάθηκε. Το κανονίσαμε για την επόμενη κιόλας μέρα. Γεμίσαμε ΌΛΟ το δωμάτιο περιμετρικά και πάλι κρύψαμε μερικές πίσω από άλλες- δεν χώρεσαν όλες. Ήρθαν ο παππούς, οι γιαγιάδες και η νονά του οι οποίοι ξετρελάθηκαν μαζί του και του ευχήθηκαν καλή πρόοδο. Και ήταν υπέροχα και ας μας περνάνε πιθανότατα για τρελούς.

Μα πιο υπέροχα ήταν για εμάς. Εμάς τους τρεις. Από χθες το δωμάτιο του στολίζουν οι εργασίες ενός χρόνου. Φτιάχνουμε καφέ με τον Παναγιώτη, πάμε μέσα και τις κοιτάμε μια μια, ενώ το μικράκι μας μας λέει κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια για κάθε εργασία. Αναβιώνει την σχολική του χρονιά, μαζί του και εμείς. Αυτές τις δυο μέρες δεν έχει βγάλει παιχνίδια στο δωμάτιο του όταν είναι μόνος. Τα τακτοποιεί γρήγορα γρήγορα και κάθεται και χαζεύει τις εργασίες του. Ανοίγει βιβλία που κάτι του θυμίζουν και χαζεύει. Παίρνει χαρτί, μαρκαδόρους και φτιάχνει μια ακόμα εργασία μόνος του. 

Θυμάται. Αναβιώνει. Εμπεδώνει. Καμαρώνει. Ανυπομονεί να νιώσει εξίσου υπερήφανος και του χρόνου για τον εαυτό του. "Μαμά, να μην τα βγάλουμε. Να τα αφήσουμε μέχρι να φτιάξουμε το γραφείο. Να τα αφήσουμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού!!"  "Φυσικά καρδούλα μου" του απαντώ και επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά το ένστικτο μου. Δεν υπάρχει αρκετή μαγεία, αρκετή αγάπη, αρκετή επιβεβαίωση για τα παιδιά. Πάντα θα χρειάζονται λίγη ακόμη. Ποτέ δεν είναι αρκετή. Μην διστάζετε ακόμα και αν σας χαρακτηρίζουν υπερβολική. (εμένα πάντα!) Ξέρετε ποιος δεν θα σας θεωρήσει υπερβολική μα απλά την καλύτερη μαμά του κόσμου; Το παιδί σας. Σας διαβεβαιώνω. 

Κλείνω λοιπόν αυτή την πρώτη μας επαφή με το σχολείο, πολύ γλυκά. Νιώθω ευλογία που βρέθηκαν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί φέτος στο δρόμο μας. Και δεν μπορώ παρά να ελπίζω να συμβεί το ίδιο και του χρόνου. Και όσο ευτυχισμένος ήταν κάθε πρωί που πήγαινε νήπιο, άλλο τόσο να είναι και στο δημοτικό! Καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι λοιπόν! Από εδώ και πέρα μετράμε μόνο μπάνια, παγωτά, αγκαλιές και βόλτες....