Μείναμε σπίτι, και; (ο απολογισμός)

59 ημέρες επίσημης καραντίνας για μας. 59. Και δεν ξέρω πως να νιώσω. Ποιον από όλους τους εαυτούς μου να ικανοποιήσω; Νεύρα που είναι 59 και όχι 60 ή έστω ένας ζυγός αριθμός για τον ψυχαναγκαστικό εαυτό μου; Φόβο ότι δεν θα τηρήσει ο κόσμος τα προσωπικά μέτρα υγιεινής και θα γυρίσουμε στα ίδια ή και σε χειρότερα, για τον απαισιόδοξο εαυτό μου; Αγωνία γενικότερα για το μέλλον, για τον ανασφαλή εαυτό μου; Ευγνωμοσύνη για τις όμορφες μέρες που περάσαμε έστω και στην καραντίνα και που ήμαστε όλοι γεροί και δυνατοί για τον ενοχικό εαυτό μου; Ή απλά μια συγκρατημένη χαρά και ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά, θα μάθουμε να μένουμε ασφαλείς και κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στην ζωή όπως την ξέραμε, για τον αισιόδοξο εαυτό μου; 

Μην περιμένετε σοφίες από εμένα. Ένα μήνα πριν, στις 30 ημέρες καραντίνας ακριβώς, έγραφα  πως ουσιαστικά ζούσαμε ένα πένθος. Και ήταν μερικώς αλήθεια. Ένα μήνα αργότερα, σοκαρίστηκα ακόμα μια φορά με το πόσο εύκολα προσαρμοζόμαστε σαν ανθρώπινα όντα και πως ανάλογα με τον χαρακτήρα σου- ή θα αφήσεις μια τέτοια κατάσταση να σε καταπιεί χωρίς να έχεις αποκομίσει πολλά, ή θα την χρησιμοποιήσεις σαν σκαλοπάτι για να αναδυθείς, έχοντας αποκομίσει το μέγιστο από αυτήν. 

Για μένα, που η απομόνωση και ο εγκλεισμός στο σπίτι δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο μετά από τρεις δύσκολες εγκυμοσύνες ούσα κλινήρης και μάλιστα την μια εξ αυτών με νοσηλεία δυόμιση μηνών σε νοσοκομείο, εννοείται πως παρότι υπήρξαν δύσκολες στιγμές δεν άφησα την κατάσταση ούτε να πλησιάσει στο να με "καταπιεί". Δεν το παίζω σπουδαία και έξυπνη, απλώς είχα την ατυχία να έχω περάσει χειρότερα. 

Συνεπώς, ναι. Υπήρξαν στιγμές που βαρέθηκα. Κουράστηκα.  Αγχώθηκα υπερβολικά για το μέλλον. Έβγαλα φουσκάλες στα χέρια από την μόνιμη απολύμανση. (ο Παναγιώτης εξακολούθησε να εργάζεται). Το πλυντήριο πήρε φωτιά από τις πλύσεις στους 60 βαθμούς κελσίου. Μου έλειψαν οικτρά οι αμπελοφιλοσοφίες με την αδελφή μου και οι σφιχτές αγκαλιές της κολλητούλας μου και ας γκρινιάζω όταν μου τις δίνει. Μου έλειψε το σβουριχτό φιλί του πατέρα μου. Μου έλειψαν και οι ατελείωτες βόλτες μου στο σούπερ μάρκετ με καφέ στο χέρι. Μου έλειψαν τα φωνακλάδικα και πολυμελή τραπεζώματα της μαμάς Ελένης. Και ναι. Βαρέθηκα να φοβάμαι ακόμα και να αγκαλιάσω τον ίδιο μου τον άντρα. Και μου έλειψε τόσο μα τόσο πολύ η θάλασσα. Αλλά και η εκκλησία. Ξέμεινα πια από ιδέες τι να μαγειρέψω 185 φορές την ημέρα. Ενώ πολλές φορές μέσα στην μέρα ένιωθα αγωνία για την μοναξιά που μπορεί να βίωνε ο μικρός. (αφού τις μισές και παραπάνω μέρες δεν είχαμε επαφή με την ξαδέλφη μας). 

Ταυτόχρονα όμως... Χόρτασα, Θεέ μου πόσο χόρτασα, τόσο ποιοτικό όσο και ποσοτικό χρόνο,  καταρχάς με τον Παναγιώτη. Μετά, χόρτασα το παιδί μου. Τόσο μα τόσο πολύ. Δεν ντρέπομαι να το πω, πως ο αποχωρισμός μας λόγω του νηπίου μα και του δημοτικού φέτος μου ήταν δύσκολος. Ο ομφάλιος λώρος για μένα τουλάχιστον, ήταν εκεί άρρηκτος και δυνατός. Αυτές οι ώρες που μου χαρίστηκαν μαζί του, ήταν αυτό ακριβώς. Ένα δώρο. Που το αξιοποιήσαμε στο έπακρον. 

Οι μέρες μας λοιπόν γέμισαν με χαλαρά πρωινά στο μπαλκόνι. Κάθε μέρα ήταν Κυριακή. Το διάβασμα για μας ήταν σταθερό και καθημερινό μα με κανένα άγχος και πίεση λόγω της ηλικίας, της τάξης και της δασκάλας μας. Προτεραιότητα μας ήταν η καλή ψυχική και σωματική υγεία. Οι βόλτες μας- έστω και μόνο στην γειτονιά μας- ήταν πολύωρες και απολαυστικές με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε και οι τρεις καλύτερη φυσική κατάσταση. Ανασύραμε από τα ντουλάπια, κάθε επιτραπέζιο και κάθε παιχνίδι που έχουμε αποκτήσει με τα χρόνια. Είδαμε ταινίες σε θεματικές βραδιές σινεμά με ενωμένες πατούσες στον καναπέ και ποπ κορν στο χέρι. Μάθαμε να επικοινωνούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε άλλο επίπεδο. Δόξα τον Θεό που είχαμε και σύμμαχο την τεχνολογία σε όλο αυτό. Τελειώσαμε επιτέλους, μερεμέτια και μικροδουλειές στο σπίτι, που αναβάλαμε διαρκώς. Δεν θα πω ότι διαβάσαμε άπειρα παραμύθια- διότι αυτό είναι η καθημερινότητα μας ούτως ή άλλως. Φτιάξαμε οχυρά στο σαλόνι, κάναμε πικ νικ στο μπαλκόνι μας, μακροβούτια στην μπανιέρα μας, μαγειρέψαμε παρέα τρώγοντας τα όλα επιτόπου, μοιράσαμε σαν άλλοι Άγιοι Βασίληδες κάρτες και δωράκια σε αγαπημένα πρόσωπα κρεμώντας τα έξω από τα κάγκελα, διασκεδάσαμε παρακολουθώντας τους γείτονες μας να περνούν την καραντίνα ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Γνωρίσαμε γείτονες που δεν ξέραμε καν την ύπαρξη τους- είπαμε Χριστός Ανέστη το βράδυ της Ανάστασης. Μετατρέψαμε το σπίτια μας σε εκκλησία και τον λόγο μας σε κατηχητικό. Προσωπικά, εμπνεύστηκα. Ξεκίνησα διατροφή και γυμναστική- δεν είχα πια δικαιολογίες. Ηρέμησα ψυχικά. Προβληματίστηκα. Είδα με αποδείξεις τις επιπτώσεις της ζωής μας και της διατροφής μας  στο περιβάλλον μα και στο σώμα μας. Πήρα μεγάλο θάρρος που έχω μια οικογένεια που δέθηκε ακόμα περισσότερο σε όλο αυτό. Που δεν φανέρωσε ρωγμές και αδυναμίες σοβαρές. Έβαλα το σπίτι μου σε ακόμα περισσότερη τάξη- βοηθώντας με αυτό και την ψυχολογία μου. Όχι μόνο βρήκα χρόνο για όλα, μα στο τέλος, πήρα τόση φόρα που παρότι σε καραντίνα, νύχτωνε και ακόμα είχαμε πράγματα να κάνουμε. 

Το θέμα είναι το τώρα. Το μετά. Διαβάζω παντού "Φτου, ξελεφτερία" και από την μια το κατανοώ- λόγου χάρη πριν δεν μπορούσα να πάω μια βόλτα στην θάλασσα, τώρα μπορώ. Μα, για να λειτουργήσει όλο αυτό θέλει σύνεση. Όχι μόνο στα μέτρα προσωπικής υγιεινής που έπρεπε να ήταν δεδομένα χρόνια τώρα, μα και στις εξόδους μας. Ναι, μεν φτου ξελεφτερία αλλά με μέτρο. Δεν χρειάζονται οι άσκοπες μετακινήσεις. Οι γειτονιές μας είναι πάντα εδώ. Το ίδιο και το σπίτι μας- το προσωπικό μας οχυρό. Δεν χρειάζονται πολυμελής συγκεντρώσεις. Μπορούμε να δούμε όσους αγαπάμε σε προσωπικό επίπεδο και σε εξωτερικούς χώρους- δόξα τον Θεό για το κλίμα της Ελλαδίτσας μας. Να περάσει λίγος καιρός ακόμα, να δούμε πως θα εξελιχθεί και έτσι δίνουμε περισσότερες πιθανότητες καταρχάς στην οικονομία να κινηθεί ξανά ώστε να οδηγηθούμε ξανά στις συνήθειες που επιβάλλει το μεσογειακό ταπεραμέντο μας. Να επιστρέψουν και τα παιδιά μας στις τάξεις τους, έστω και υπό άλλες συνθήκες, έστω και καθυστερημένα για να έχουν και αυτά ένα "κλείσιμο" σε όλον αυτόν τον βίαιο αποχωρισμό.

Έτσι το νιώθω εγώ. Με το ταπεινό μυαλό μου. Πως νιώθω τελικά μετά από όλο αυτό τον απολογισμό; Θα επιλέξω να νιώσω ευγνωμοσύνη για όσα διδάχτηκα, για την υγεία μου και για την οικογένεια μου και συγκρατημένη αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον. Επιλέγω να νιώσω όπως ο γιος μου- όταν πετάει μια πέτρα στην θάλασσα με όλη του δύναμη πιστεύοντας πως η κάθε μια θα φτάσει πιο μακρυά από την επόμενη-  ασυγκράτητη, γεμάτη θάρρος και μεγάλα όνειρα. 

Εσύ;