Καλοκαίρι επί #covid19...

 Κάθε χρόνο, στην αναμνηστική ανάρτηση του καλοκαιριού, μετράω όλο μας το καλοκαίρι. Από την πρώτη φορά που θα βγουν τα πατουσάκια έξω στην θάλασσα- βλέπετε επειδή την έχουμε δίπλα την επισκεπτόμαστε και κατά την διάρκεια του χειμώνα- από τον πρώτο καφέ στο βορινό μπαλκόνι, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο μπάνιο. 

Το φετινό καλοκαίρι ωστόσο, αυτό επί #covid19 ήταν λίγο μυστήριο η αλήθεια είναι... Για μας τουλάχιστον, δεν είχε την απόλυτη ελευθερία που χαρακτηρίζει τα καλοκαίρια μας. Μας το στιγμάτισε ο φόβος, η αβεβαιότητα και όλη αυτή η αρνητική ενέργεια από τις όλες τις ακραίες εκφράσεις, ακραίων απόψεων. Είναι νομίζω το καλοκαίρι που κάναμε τα λιγότερα μπάνια.  Τις λιγότερες βόλτες με φίλους. Τις λιγότερες αποδράσεις. Και το καλοκαίρι με τις μάσκες να κυριαρχούν στα πάντα... 

Η αλήθεια είναι, πως το δικό μου τουλάχιστον, καλοκαίρι επί πανδημίας χρωματίστηκε κυρίως από αυτό το μαγικό τετραήμερο στην Κρήτη. Η Κρήτη είναι η δεύτερη πατρίδα μου από την πλευρά του πατέρα μου. Την αγαπώ, όχι μόνο επειδή είναι ένα πανέμορφο νησί, αλλά κυρίως γιατί εκεί βρίσκονται μερικά από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο. 

Θα ήθελα να κατεβαίνω πιο συχνά, δεν είναι όμως αυτό πάντα εφικτό. Τελευταία φορά είχαμε πάει πριν περίπου πέντε χρόνια. Μου είχε λείψει οικτρά. Ήταν να πάμε το Πάσχα αλλά είχαμε υπολογίσει χωρίς τον κορωνοιο και όλη την παράνοια που επέφερε. Αναβλήθηκε το ταξίδι για το καλοκαίρι, με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Το καλοκαίρι ήρθε, ο κορωνοιος επίσης με το άνοιγμα του τουρισμού, και εγώ σε τρομερή εσωτερική πάλη για το ποια ήταν η πιο σωστή και ώριμη απόφαση... 

Καταλήξαμε πως πρόκειται για μια νέα πραγματικότητα που θα μας συντροφεύει καιρό. Η λύση δεν είναι να μπει παύση στην ζωή μας. Η λύση είναι η προσωπική υγιεινή την οποία έχουμε ούτως ή άλλως δεδομένη στην καθημερινότητα μας. Συνεπώς αποφασίσαμε- πιο τελευταία στιγμή δεν γινόταν- να φύγουμε παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, και να απολαύσουμε στο έπακρον τις πολύτιμες-  έστω και ολιγοήμερες- αυτές διακοπές. Και έτσι έγινε.  

Τέσσερις μέρες γεμάτες εμπειρίες, στιγμές και αγάπη για όλους. Και για μας μα και για το μικρακι μας το οποίο τις είχε εξίσου ανάγκη. Έδρα μας, όπως πάντα, το φιλόξενο σπίτι του αγαπημένου μου ξαδ-αδελφουλη λίγο έξω από το Ηράκλειο. Το Ηράκλειο προσωπικά το λατρεύω, είναι όμως σίγουρα η λιγότερο όμορφη πόλη της Κρήτης. Ωστόσο έχει πολλές και ιδιαίτερες δραστηριότητες σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι παραλίες της είναι εξίσου ξεχωριστές. 

Πρώτη μας επίσκεψη ήταν στο ενυδρείο , το οποίο είναι και το μεγαλύτερο στα Βαλκάνια. Η χρήση μάσκας ήταν υποχρεωτική και υπήρχε μια καθυστέρηση εφόσον επιτρέπονταν εκατό άτομα ταυτόχρονα στον χώρο. Λογική και μικρή βέβαια η καθυστέρηση σε σχέση με τον κόσμο που περίμενε. Εμείς, που έχουμε ξαναπάει χωρίς αυτόν τον περιορισμό, μας άρεσε περισσότερο αυτή την φορά διότι μπορούσες να δεις περισσότερη ώρα το κάθε ενυδρείο- και γενικά ο κόσμος πρόσεχε και πήγαινε ανά παρέες περιμένοντας η κάθε παρέα την σειρά της. Πρόκειται για έναν πολύ προσεγμένο χώρο με υπέροχα πλάσματα που ξετρελαίνουν τους μεγάλους πόσο μάλλον τα παιδιά. Ο Δημήτρης Γεράσιμος,ο οποίος διανύει μια εποχή εμμονής με την θαλάσσια ζωή, έπαθε έρωτα- δεν ξέρω πόσο διαφορετικά να το θέσω. Υπάρχει ένα ηθικό δίλημμα σχετικά με το αν πρέπει να στηρίζουμε τέτοια πάρκα, θα είμαι όμως ειλικρινής δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Το θέτω όμως ως τροφή για σκέψη εδώ όπως και στις συζητήσεις μας με το παιδί. Στον χώρο υπάρχει και ένα ενυδρείο γεμάτο σκουπίδια και το πώς αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου- γεγονός που του έδωσε ακόμα περισσότερη τροφή για σκέψη- αν και έχουμε καλλιεργήσει περιβαλλοντική συνείδηση χρόνια τώρα. Την ώρα που πήγαμε,  είχαμε την τύχη να πετύχουμε και τους δύτες στην μεγάλη δεξαμενή με τους καρχαρίες,  να καθαρίζουν τα τζάμια- ένα θέαμα που μας εντυπωσίασε όλους! 

Την επόμενη ημέρα επισκεφτήκαμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Ηράκλειο. Σε αντίθεση με το ενυδρείο, το μουσείο ήταν αρκετά παραμελημένο. Ίσως λόγω κορωνοιου. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Και πάλι με υποχρεωτική χρήση μάσκας, επέτρεπε την είσοδο σε όλα τα εκθέματα- υπό προϋποθέσεις εκεί όπου έπρεπε, λόγου χάρη, να αγγίξουμε πράγματα- όμως ούτε έλεγχος υπήρχε,  ούτε κάποιος να μας εξηγήσει πράγματα που είτε δεν κατανοούσαμε, είτε δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε εμείς στο παιδί. Αξίζει ωστόσο η επίσκεψη, μόνο και μόνο για την προσομοίωση σεισμού που ζήσαμε στο τέλος της αυτόνομης ξενάγησης μας. Πρόκειται στην ουσία για μια σχολική αίθουσα με μερικά θρανία- στην συγκεκριμένη περίπτωση κάτσαμε ένας σε κάθε θρανίο. Αν ήθελε μια μητέρα να κάτσει με το μικρό παιδί της, το επέτρεπαν. Εμείς κάτσαμε χωριστά. Ήθελα πολύ να βιώσει ο Δημήτρης Γεράσιμος το φαινόμενο του σεισμού σε ελεγχόμενο περιβάλλον διότι δεν έχει ζήσει μεγάλο σεισμό μέχρι τώρα και ζούμε σε μια άκρως σεισμογενή πόλη. Οπότε ήταν ένα σημαντικό homeschooling. Ήταν εντυπωσιακά τρομακτικό, ιδίως στους δύο τελευταίους σεισμούς που ήταν και προσομοίωση σεισμών που έχουν όντως συμβεί. Επειδή όμως είμαι και απαιτητική, ομολογώ πως όλη η εμπειρία θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή αν κατάφερναν να προσθέσουν στην προσομοίωση και τον ήχο όχι μόνο του σεισμού ως σεισμού μα και αυτόν που κάνουν τα πράγματα σε έναν χώρο που πέφτουν και σπάνε. Γιατί, μιλάω ως παθούσα που έχει ζήσει μεγάλο σεισμό και μέσα στο σπίτι και στην φύση- αυτός στην φύση παρότι ο μεγαλύτερος και πιο κοντινός στο επίκεντρο ήταν και ο λιγότερο τρομακτικός. Είναι όπως όταν βλέπουμε ταινία θρίλερ που περισσότερο μας τρομάζει το soundtrack παρά η ίδια η σκηνή! 

Την αμέσως επόμενη,  πήγαμε εκδρομή στα Ανώγεια. Και πόσο υπέροχα ήταν. Πόσο όμορφο χωριό! Το χωριό του Ξυλούρη, του Σκουλά, του Λουδοβίκου των Ανωγείων, του Ψαραντώνη και του Καλομοίρη. Πήγαμε και στο σπίτι του Αρχαγγέλου της Κρήτης όπου τα ξαδέλφια μου πήραν δώρο ένα cd του, για Δημήτρη Γεράσιμο και εννοείται ο μικρός το ακούει ήδη σχεδόν κάθε μέρα από όταν γυρίσαμε από την Κρήτη. (από τον Παπακωνσταντίνου τώρα το γυρίσαμε στον Ξυλούρη).  Κάτσαμε για πρωινό στο  ΥΠΈΡΟΧΟ καφενέ Μίχαλος,  στην κεντρική πλατεία όπου,  όπου και να κοιτούσες έβλεπες μεράκι και αγάπη. Ήπιαμε καφεδάκι ελληνικό,  και ντεκαφεινέ μάλιστα για μένα σας παρακαλώ πολύ, και το συνοδέψαμε με το ξακουστό γαλακτομπούρεκο των Ανωγείων- ακόμα το ονειρεύομαι, δεν το κρύβω.... Μετά φάγαμε στην ταβέρνα του Ξυλούρη γευστικότατο αντικριστό, μακαρόνια με κεφαλοτύρι, ντάκο και ανθόγαλο. Εννοείται ήπιαμε και τσικουδιές. (Μέχρι και μετά τον καφέ μας κέρασαν).

Την επόμενη και τελευταία ημέρα πήγαμε στο πάρκο των δεινοσαύρων. Έναν εξαιρετικά καλοφτιαγμένο χώρο που έχει και επεκτάσεις, αστεροσκοπείο και επιστημονικό πάρκο,  που εμείς δεν είδαμε μιας και ήταν κλειστά. Από ότι κατάλαβα ακόμα κατασκευάζονται. Μπαίνοντας μέσα στον χώρο- και πάλι με υποχρεωτική χρήση μάσκας-  βλέπεις σκελετούς και απολιθώματα δεινοσαύρων μέχρι που  η διαδρομή σε οδηγεί σε  μια χρονομηχανή, η  οποία ενεργοποιείται με την κίνηση, και η οποία σε οδηγεί  μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με άφθονη βλάστηση, γέφυρες, πέτρινες κατασκευές και νερά. Σε πολλές περιπτώσεις κάποιος δεινόσαυρος σε αιφνιδίαζε,  προκαλώντας ουρλιαχτά χαράς στο μικρό μαϊμουδι. Είχε και τρεις τεράστιους χώρους ανασκαφής-  όπου κρύβονταν ολόκληροι σκελετοί δεινοσαύρων και οι οποίοι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν-  που οι μικροί παλαιοντολόγοι έπρεπε να αποκαλύψουν με τα πινέλα τους. Εννοείται πως ο μικρός εκστασιάστηκε. Είχε και προβολή ντοκιμαντέρ 3D για το οποίο έπρεπε να πληρώσεις συν τρία ευρώ το άτομο για δεκαπέντε λεπτά. Πράγμα που μας ξένισε αφού τα εισιτήρια ήταν ήδη πιο τσιμπημένα από όσα μέρη είχαμε επισκεφτεί. Ο λόγος όμως που δεν την είδαμε τελικά ήταν καθαρά ασφαλείας,  αφού θα ήμασταν σε μια κλειστή αίθουσα και θα έπρεπε να φορέσουμε και γυαλιά επαναχρησιμοποιούμενα. Είχε και ένα νοσοκομείο δεινοσαύρων το όποιο όμως δεν λειτουργούσε, προφανώς λόγω covid. Είχε επίσης τραπέζια πικ νικ και άφθονο χώρο για να κάτσεις όλο το πρωινό σου άνετα- τον Δημήτρη Γεράσιμο σχεδόν τον σύραμε με το ζόρι έξω.

 Κοντά στο Ηράκλειο έχει και δύο υπέροχα water parks το Aqua Splash και το Water City , στα οποία μπορεί να μην πήγαμε αυτή την φορά λόγω της κατάστασης, έχω πάει όμως πολλάκις πιο παλιά και είναι και τα δύο υπέροχα και τα προτείνω ανεπιφύλακτα. 

  Οι ημέρες είχαν όμως πολλές ώρες- τις ξεχειλώσαμε και εμείς με ξενύχτια και ξυπνήματα πρωινά-  οι οποίες γέμισαν με ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο με άτομα που λατρεύω αλλά δεν έχω την τύχη να έχω στην καθημερινότητα μου. Χόρτασα κουβέντες για αναμνήσεις, για το τώρα, για το μέλλον... Χόρτασα κρητική προφορά που αγαπώ. Χόρτασα σπιτικό φαγητό μαγειρεμένο με τόση αγάπη και πεντανόστιμες σαλάτες από το μποστάνι του ξαδ-αδελφούλι μου! Χόρτασα και τις αγριάδες του- με τις οποίες, μην γελιέστε,  μου δείχνει την αγάπη του. Χόρτασα συγκίνηση αλλά και γέλια τραγανιστά. Και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, γέμισα με όλα αυτά τις αποσκευές μου, μαζί όμως και με άφθονες σακούλες από καλούδια- κάθε ένας χωριστά να θέλει να στείλει το κατιτίς του στον τρελό κρητίκαρο πατέρα μου, αδελφό τους και μπάρμπα τους.... Μαζί με μηνύματα αγάπης, νοσταλγίας και λαχτάρας να τον δουν σύντομα. Να δουν σύντομα το μικιό τους... Ο δικός μου ο μπαμπάς, το δικό τους μικιό.... 

Δεν ξέρω... Τις χρειαζόμουν φέτος πολύ αυτές τις διακοπές κοντά στην οικογένεια μου από την πλευρά του πατέρα μου. Και η αλήθεια είναι πως λόγω όλης αυτής της παράνοιας ένα πράγμα δεν χόρτασα. Φιλιά και αγκαλιές. Όχι δεν την χόρτασα και δεν είμαι καν άνθρωπος της αγκαλιάς. Αυτές όμως οι λίγες που έκανα, ήταν σφιχτές και δυνατές. Από αυτές που νιώθεις πως ακουμπούν οι καρδιές. Και έστω και λίγες μου έδωσαν την φόρτιση που τόσο ανάγκη είχα....